Ποιό είναι το όριο μεταξύ φαντασίωσης και πραγματικότητας;

Μην είσαι τόσο σιγουρος ότι το μυαλό μιας γυναίκας είναι οι 50 αποχρώσεις του γκρι. Πολλές φορές σκέφτονται πολύ πιο Ακραια από όσο φανταζόμαστε. Δε χαλάει το αφήγημα του Κυριαρχου-Υποτακτικης αν της κάνεις κάτι ακραίο που όμως όντως φαντασιωνοταν... Παραμένεις ο άνθρωπος που σε εμπιστεύτηκε για να το κάνει.Δεν είναι μόνο η επιβολή, κυριαρχία.

 

Όχι.
Φυσικά υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν φερετζέδες, αυτοί όμως εμπίπτουν σε κάθε orientation και τροπισμό.

Είναι εντελώς άλλο πράγμα αυτό που κάνει τη δύναμη της επιβολής λυτρωτική για μια sub...

 

Ναι, μόνο που το 50 αποχρώσεις του γκρι πάει σε αυτές που περιγράψατε ως υποτακτικές, και όχι σε κάθε γυναίκα, ή - για να ήμαστε και εντός θέματος - στις υποτακτικές.

 

Τα όρια είναι αυτά που αντέχουν τα κοινωνικά σύνολα που ανήκετε. Από το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο, που αποτελείται από ένα μόνο άτομο.

Φυσικά μπορείτε να τα διαβείτε, τότε δύο δρόμοι θα ανοίξουν. Αυτός της επέκτασης, κάτι που σχετίζεται με την πνευματική μάζα (ηθική μάζα αδράνειας) του συνόλου και αυτός της αντίδρασης στην προσπάθεια. Και οι δύο θα ανοίξουν, το σύνολο των ανοιγμάτων για να το πω απλά, ζυγίζει όσο η προσπάθεια.

Αν τώρα η ερώτηση είναι διερευνητική, για να πάρετε μία οσμή του τι να περιμένετε, ξεκινώντας από ένα φόρουμ σχετικό με το χώρο, προφανώς μπορείς να καταλάβεις, πως είναι ό,τι πιο ήπιο θα μπορούσες να περιμένεις. Άρα μιλάμε για την ελάχιστη ζημιά.

Από εκεί και πέρα, ας εστιάσω σε μία σημαντική πτυχή του θέματος. Ας βγάλουμε τα υπόλοιπα κοινωνικά σύνολα, ας πούμε υποθετικά πως θα μπορούσες να κάνεις ό,τι θέλεις, δίχως επιπτώσεις, από άλλους, και ας πάμε σε αυτόν την μονάδας.

Ας πούμε πως μπορούσε να υλοποιηθεί ό,τι μπορούσες να φανταστείς. Σκέψου το για ένα εύλογο χρονικό διάστημα ώστε να αποκτήσει μία ηχώ, μια ψευδαίσθηση πραγματικότητας και μετά αν θες μοιράσου μαζί μας, τα συναισθήματα σου.

 

Πολυ ενδιαφέρουσες απαντήσεις, αλλα διακρίνω μια εμμονη με τα ταμπου και τις δυσκολιες που αντιμετωπιζει ο κοσμος γενικα, ή οι γυναίκες συγκεκριμενα.

Εγω εχω να πω τα εξης:

1) ο σύντροφός μας "θεωρητικά" ειναι εκεινος με τον οποιον μπορουμε να μοιραστούμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Φυσικα και δεν είναι απαραιτητο να συμφωνούμε σε ολα, και το να τοποθετουνται ορια εκατερωθεν ειναι και το απολυτα φυσιολογικο. Αλλο πράγμα να συζηταμε τα παντα και να βαζουμε ορια στο τι μας αρεσει και τι οχι, αλλο πραγμα το να υπαρχουν θεματα που δε μπορουμε να συζητησουμε με τον ανθρωπο μας.

2) Καποια στιγμη στη ζωη μας ερχεται η ωρα που αποφασιζουμε ποιοι ειμαστε, το αποδεχομαστε, κατανοουμε οτι ο χρονος μας σε αυτον τον πλανητη ειναι πεπερασμενος, και αρχιζουμε να διεκδικουμε αυτο που πραγματικα θελουμε. Ως εκ τουτου, αφηνουμε εκείνους που εχουν ταμπου να ζουν στο δικο τους συννεφο και συναναστρεφομαστε με εκείνους που μπορουν να μας ακολουθησουν και να τους ακολουθησουμε. Ακομα κι αν αυτο σημαινει οτι θα χαλασουμε μια σχεση, ή εναν γαμο. Γιατι? Γιατι η ζωη ειναι πολυ μικρη για να μετανιωνουμε για ο,τι θελαμε να ζησουμε και το αρνηθηκαμε στον εαυτο μας.

3) Οταν αποφασιζουμε να ανοιχτουμε και να είμαστε ο εαυτος μας και ζηταμε απο τον/την σύντροφο να μας ακουσει, εξυπακουεται οτι θα εχουμε την εντιμοτητα ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να ακουσουμε κι εμείς αντιστοιχα κάτι που ισως δε μας αρεσει ή μας προβληματιζει, ή μας σοκαρει. Το ιδιο ισχυει και στην πράξη. Θελεις πχ να κανεις τριο με τη γυναικα σου και αλλη γυναικα? Καν'το, αλλα να εισαι βεβαιος οτι θα φερθεις σωστα εαν και οταν σου ζητησει αντιστοιχα και η συζυγος να κανετε τριο με αλλον αντρα. Ισοτιμια λεγεται. Και για του λογου το αληθες, ΔΕΝ εχει καμια σχεση με το Κ/υ, καθως εκει δε μπορουμε να μιλαμε για ισοτιμια.

 

Σχετικά με το 2ο.
Εγώ ποτέ δεν θα έβαζα τις προτιμήσεις μου στο σεξ πάνω από τον άνθρωπο μου.
Ναι, αποδέχομαι τα θέλω μου, τα όρια μου, τις φαντασιώσεις μου, αλλά αν η σύντροφος μου δεν της αρέσει κάτι από αυτά που μου αρέσουν εμένα. δεν θεωρώ πως είναι λόγος να χαλάσω την σχέση μου.
Ναι, να είσαι με έναν άνθρωπο που να έχεις τον ίδιο βαθμό φαντασιώσεων, κινκι, ανωμαλιών, κλπ (πείτε το όπως θέλετε!), είναι φυσικά το ιδανικό σενάριο!
Λίγοι (τυχεροί) το βρίσκουν!

Εννοείται πρέπει όπως λες στο 1ο, να μιλάμε και να κάνουμε μια ανταλλαγή εμπειριών και ίσως να μπορεί αν βρεθεί κοινή τομή, αλλά να χωρίσω κάποια που δεν έχει τα ίδια γούστα με εμένα, δεν θα το έκανα.
Προσωπική άποψη και μόνο και εννοείται ακούω τα πάντα και δέχομαι όλες τις απόψεις, δεν κρίνω ποτέ κανένα!

 

Ναι, δεν το εννοούσα ακριβως ετσι! Προφανως και λαμβανουμε υποψιν τα θελω του συντροφου μας, αλοιμονο. Εννοουσα στην περιπτωση που ενα "γουστο" αποτελει απολυτη αναγκη μας, σε βαθμο που ειμαστε δυστυχισμενοι χωρις αυτο. Ειναι δεδομενο οτι τα πάντα ειναι θεμα προτεραιοτητων!!

 

Σας διάβασα με αρκετό ενδιαφέρον.
Από τη δική μου εμπειρία αν κάποια στιγμή αντιληφθείς μεγάλη απόκλιση απόψεων σχετικά με προτιμήσεις "Ζωής" μεταξύ εσένα και του συντρόφου σου σε θέματα όπως το ερωτικό,το ζήτημα στέγασης(που θέλουμε να μένουμε),στο προς τα που "ονειρευόμαστε" να πάμε κτλ,το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι μια ειλικρινή συζήτηση και αν το χάσμα παραμένει η αποχώρηση από τη σχέση είναι η μόνη λύση όσο και αν αγαπάς τον άλλο γιατί μοιραία είτε θα προσπαθήσεις να τον αλλάξεις και αυτός εσένα,είτε αν δεν τον φέρεις στα μέτρα σου θα σιωπήσεις,θα το αποδεχτείς επιφανειακά και τελικά στο τέλος θα σπάσεις,θα αρχίσεις να φέρεσαι διαφορετικά,θα αρχίσεις να ψάχνεται στα κρυφά και τελικά η σχέση θα βαλτώσει.
Είναι καλό να αφήνουμε τον άλλο να βαδίσει τον δικό του δρόμο εάν οι δρόμοι μας πάψουν να είναι ίδιοι από ένα σημείο και μετά.
Είναι καλό και για εμάς γιατί στο τέλος της ζωής θα κληθούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό να λογοδοτήσουμε για όσα δεν κάναμε,για όσα ποθησαμε και δεν τα τολμησαμε ποτέ.
Οφείλουμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να πάμε προς τα εκεί που η ψυχή μας νοιώθει "σαν να είναι σπίτι της"