Πολυγαμία και ειλικρίνεια των Κ

@MauveDelastrange

Ο λόγος δεν αρκεί, πρέπει να υπάρχει και συμβόλαιο;

 

Οχι ρε συ. Δε μιλούσα για συμβόλαιο τύπου κανονικό με χαρτί και καλαμάρι. Μιλούσα για την ξηγα.

 

αν υπηρχε ξηγα θα υπηρχαν και 42 σελιδες αραγε και αλλες 50 που θα επακολουθησουν?

 

Δε νομίζω ότι είναι τόσο πολύπλοκα τα πράγματα, η ''ξήγα'' γίνεται μια φορά, αν δεν θέλουν να καταλάβουν ή δε τους συμφέρει, θα δούμε πολλά περισσότερα.

 

Το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κάτι, ή αν υπάρχει σε ποσοστό 20% ή 80% μας αφαιρεί κάπως το δικαίωμα να ασχολούμαστε με αυτό;

Το είπαμε και σε προηγούμενο ποστ. Αν οι άνθρωποι έλεγαν αυτά που εννοούσαν και εννοούσαν αυτά που έλεγαν αυτό το νήμα δεν θα υπήρχε. Για να υπάρχει σημαίνει ότι ακόμα έχουν να συζητηθούν πράγματα πάνω σε αυτό  

 

Γενικά ( δηλαδή όχι μόνο εδώ ), υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο ζόρι με τις κρίσεις. Αρκετοί/ες θέλουν να κάνουν το "ανήθικο" ή το "λάθος" ( ανήθικο και λάθος βάσει αοράτων συμβάσεων/συνηθειών/κοινωνικών δεδομένων/πείτε τα όπως θέτε ) αλλά να μην τους/τις "ακουμπάει" κανείς/καμία, ούτε καν σαν αντίθετη άποψη.
Στο τέλος τον βράχο του Σίσυφου είναι οι "δράστες" που τον σπρώχνουν μέχρι την κορφή, όχι οι παρατηρητές τους. Αφού αυτοί οι τελευταίοι, ανοίγουν το στόμα/τεντώνουν το δάχτυλο για κείνη την μια ή τις περισσότερες στιγμές και μετά γυρίζουν τις πλάτες ( όπως και θα ήταν λογικό ).
Απ' την πολύ προσπάθεια να μην πατήσουμε κανέναν κάλο, η υποκειμενικότητα μας έχει κουκουλώσει μέχρι και το καπέλο ( αλλιώς τα μαλλιά, αν καπέλο δεν το φοράμε ).
Και η ουσιαστική συζήτηση - κυρίως αν και όταν σαν συνομιλητή/ρια θα είχαμε κάποιον/α, που θα κουβαλούσε τις όποιες ενοχές, τα όποια κατάλοιπα και εσωτερικές συγκρούσεις του/της, καθώς και την περισσότερη ή λιγότερη υποκρισία του/της -, θα ήταν εκ των συνθηκών από δυσχερέστατη έως αδύνατη.

Θέλει κάποιος/α να αποκρύψει/πει ψέμματα σε κάποιον/α άλλο/η αναφορικά με την πολυγαμία/μονογαμία του/της? Θέλει κάποιος/α να φαντασιώνεται, ότι κάνοντας τον "κινέζο", θα πάρει το έτερο μέλος της εξίσωσης με τα νερά του? Επιλογές ολόδικες του/της είναι και οι όποιες "σφαλιάρες" ολόδικες του επίσης.
Θα είναι Κ, θα είναι υ. Ευτυχώς ή δυστυχώς ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, ούτε τα προστατευτικά δίχτυα μένουν απλωμένα από κάτω μας μέχρι τον θάνατο.

Αν αυτή μου η παρέμβαση σας φανεί εκτός θέματος, ας σβηστεί απ' τους αρμοδίους. Εγώ θα είχα αντίθετη άποψη, αλλά δεν έχει καμία σημασία.
Κουβέντα να κάνουμε, έστω και για λίγο. Σαμπώς και η δική μου γνώμη - σ' οποιοδήποτε θέμα - ή εκείνη του τάδε ή του δείνα ηλεκτρονικού λογαριασμού, θα είχε την παραμικρή επιρροή στην αληθινή ζωή του οποιουδήποτε άλλου αγνώστου άνθρωπα πίσω απ' τον οποιονδήποτε άγνωστο ηλεκτρονικό λογαριασμό.  

 

Από την στιγμή που ένας άνθρωπος έχει την ανάγκη/αδήριτη επιθυμία να αναλάβει ένας άλλος την διαχείριση της απόλαυσής του ή/και της ζωής του για όποιους λόγους, έχει χάσει την αυτονομία και την ανεξαρτησία του. Τέλος. Του αρέσει δεν του αρέσει έχει χάσει μέρος της διαπραγματευτικής του ικανότητας. Αυτός είναι νόμος σε όλες τις σχέσεις και τις διαδράσεις.

Γι αυτό ας σκεφτεί πολύ καλά τί πάει να κάνει, ποια είναι η πραγματιική ανάγκη/επιθυμία του πριν πράξει ο,τιδήποτε. Αν πάλι ψευδαπατάται ότι η υποταγή είναι απλά ένα συναλλακτικό μέσο για να φτάσει κάπου (πχ. στο γάμο, στον Έναν και Μοναδικό) ουδείς μπορεί να τον βγάλει από αυτήν την αυταπάτη, παρά μόνο η ίδια η ζωή. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθεί αυτό ένας/μια υ θα αποφύγει περιττές κακοτοπιές και πιθανόν να βρει το δρόμο προς την ευδαιμονία. Η υποταγή δεν είναι ούτε δύναμη, ούτε προσόν, ούτε δώρο. Είναι καλώς η κακώς, η ανάγκη/επιθυμία μη ανάληψης ολόκληρου του εαυτού μας και της διαχείρισής του, περιλαμβανομένης και της απόλαυσής του.

Με τα παραπάνω στο νου αυτός που προσδοκά από κάποιον άλλον (και όχι από τον εαυτό του) να τον διαχειριστεί, να τον βελτιώσει τον ίδιο ή τις συμπεριφορές του κλπ. ΔΕΝ μπορεί να έχει απαιτήσεις, μόνο ελπίδες και προσδοκίες τις οποίες θα αιτηθεί. Λυπάμαι αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Ας πρόσεχε πού πήγαινε και τί είχε ανάγκη και επιθυμία. Αν λοιπόν ένας/μια υ αιτηθεί ειλικρίνεια του Κ και δεν την λάβει, το υ μέλος κοιτάει τί το παίρνει να κάνει και πράττει αναλόγως. Αν κρίνει ότι πρέπει να φύγει από τη σχέση, ας φύγει, αν θέλει να μείνει ας μείνει, αλλά δεν μπορεί να βγαίνει παραπονούμενο.

Αυτό που προσπάθησα να πω είναι ότι η οντολογική συζήτηση για το τί "πρέπει" να είναι ένα Κ και η συζήτηση για το αν τα υ μπορούν να έχουν α π α ί τ η σ η ειλικρίνειας είναι δύο τελείως διαφορετικές συζητήσεις που σε αυτό το νήμα τεχνηέντως συμπλέκονται. (Σημειώνω όμως, ότι παραπονούμενα βγαίνουν συνήθως τα θηλυκά υ, όχι τα αρσενικά υ. Κάτι μπορεί να σημαίνει αυτό ως προς τις προσδοκίες και απαιτήσεις.)

Τα παραπάνω ισχύουν μόνο για όσους υποτακτικούς αναζητούν σχέσεις κυριαρχίας και υποταγής. Δεν ισχύει για όσους δεν έχουν τέτοια ανάγκη ή αδήριτη επιθυμία υποταγής. Αυτοί οι τελευταίοι μπορούν να πάνε να απαιτήσουν ό,τι γουστάρουν και αν δεν τους βγει να βγουν και παραπονούμενοι.

 

Τα συμβόλαια θένε νιονιό και πορπατησιά, μποθ είδη πολυτελείας εν ανεπαρκεία...
Αντίρρησις επ' αυτού..?

 

Γιατί έχω την εντύπωση ότι αυτό που περιγράφεις είναι Master/slave σχέση και όχι D/s?
Ή να το θέσω κι αλλιώς, αν αυτό είναι D/s τότε ποια είναι η διαφορά τελικά με το M/s;

 

Aυτό που περιγράφω αφορά κάθε σχέση ΥΠΟΤΑΓΗΣ. Το έγραψα άλλωστε στην πρώτη μου παράγραφος. Είναι κανόνας στην ζωή, Όποιος μπαίνει σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση κάτω από το βάρος οποιασδήποτε ανάγκης, πόσο δε μάλλον ανάγκης για υποταγή, έχει χάσει κάθε πλεονέκτημα σε αυτήν. Το να νομίζει οτιδήποτε κάτι άλλο, θα τον οδηγήσει στην απογοήτευση και την ματαίωση. Αφορά λοιπόν και το D/s και το Μ/s και δη τον κοινό πυρήνα τους, ήτοι την κυριαρχία και την υποταγή και όχι την μορφή, το εύρος ή βάθος με τα οποία αυτές εκφράζονται, δηλ. αν είναι D/s M/s.

 

Σέβομαι ειλικρινά την άποψή σας @elfcat και ιδίως τη διαύγειά της, την οποία πάντοτε εκτιμώ, ως ποιοτικό χαρακτηριστικό της έκφρασης.

Αλλά αυτή την άποψη εγώ την απορρίπτω μετ’ επαίνων, ως δογματική, τελεσιγραφική και αδιέξοδη. Επιγραμματικά, επειδή παραβλέπει το βασικότερο, ότι δηλαδή α) οι σχέσεις κυριαρχικότητας είναι το αποτέλεσμα της ίδιας βασικής ανάγκης β) οι σχέσεις αυτές δεν είναι μόνο bondage αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα δεσμός (bond), ήτοι συνύπαρξη που χαρακτηρίζεται από την έντονη εξάρτηση του ενός προς τον άλλον.

Στο πλαίσιο αυτό και υπό τη δική μου οπτική, τo υ μέρος ακόμη και παρά την εκχώρηση μέρους της αυτοκυριαρχίας του, εξακολουθεί, εκτός από τις ανάγκες, να διατηρεί ΚΑΙ επιθυμίες. Μία τέτοια επιθυμία μπορεί κάλλιστα να είναι καθαυτή η μονογαμικότητα του κ. Η έκφραση αυτής της επιθυμίας μπορεί να εκτείνεται μέχρι τα όρια της αξίωσης.

Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι τα μονογαμικά (ένθεν και ένθεν) ζεύγη κ/υ είναι «λιγότερο ολοκληρωμένα» από τα μη μονογαμικά. Σε κάθε περίπτωση, η πολυγαμικότητα δεν είναι ούτε de jure ούτε αυτονόητο ούτε αδιαπραγμάτευτο ούτε «ελέω Θεού» δικαίωμα του κάθε κ.

Κοιτάξτε, , έτσι όπως πάει το πράγμα, εγώ αυτό που βλέπω να ζυγώνει σαν τσουνάμι είναι ένα τεράστιο ρεύμα νεόκοπων/επίδοξων Αφεντάδων Μαστεράδων, οι οποίοι έχουν πιστέψει σε κάτι φήμες ότι τάχα το bdsm είναι ένας χώρος που έτσι και τρουπώσεις μπορείς να απολαμβάνεις ό,τι ακριβώς ένας μουσουλμάνος αυτόχειρ βομβιστής που μόλις αποδήμησε εις Αλλάχ : Βουνά από πιλάφια, ένα χαρέμι γκόμενες που τις γαμάς και τις δέρνεις ο,τι ώρα σου καβλώσει κι άμα λάχει τις στέλνεις και για τσιγάρα ίσαμε το περίπτερο, για να μη βγάζεις τ’ αμάξι νυχτιάτικο. Βοnus (σε σχέση με το βομβιστή που λέγαμε), το γεγονός ότι είσαι ζωντανός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την απόλαυση των εγκόσμιων.

 

Αν Κοκκινοσκουφίτσα απαιτήσει συμβόλαιο
από τον Κακό Λύκο και το πάρει
έκανε λάθος
μιλούσε με τσακάλι.