Πονάνε όσοι αγαπάνε;

Απάντηση: Πονάνε όσοι αγαπάνε;

Νομίζω πως χρειάζεται να διευκρινίσω ότι δεν αναφέρομαι στον πόνο που προκαλεί ένας χωρισμός ούτε σε ανεκπλήρωτους έρωτες. Αναφέρομαι σε σχέσεις, στις οποίες πονάμε... αλλά γιατί; Επειδή ο άλλος δεν μας φέρεται καλά, επειδή βλέπουμε ότι δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας ή επειδή θέλουμε να βασανιζόμαστε αποδεικνύοντας έτσι την αγάπη μας;


ΥΓ.: Ωραία τα τραγουδάκια, αλλά θα ήθελα και μια στοιχειώδη τοποθέτηση  

 

Απάντηση: Πονάνε όσοι αγαπάνε;

Όταν είμαστε σε μία σχέση και αγαπάμε, δεν πονάμε.

Όταν όμως σε αυτή την σχέση είμαστε ερωτευμένοι, τότε ναι πονάμε.
Πονάμε ίσως γιατί ο έρωτας είναι το πιο εγωιστικό και σαρκοφάγο συναίσθημα που υπάρχει. Ένας ερωτευμένος όταν κοιτάει τον σύντροφό του στα μάτια και του λέει σ΄αγαπώ, ουσιαστικά του φωνάζει αγάπα με!!! Πολλές φορές νιώθουμε πως θυσιαστήκαμε για κάποιον/α, εάν το σκεφτούμε όμως ρεαλιστικά αυτό δεν ισχύει πάντα. Θα μπορούσα να πω ότι δεν υπάρχει αλτρουισμός στον έρωτα, ό,τι κάνουμε το κάνουμε για εμάς τους ίδιους. Εάν λοιπόν δεν μας "επιστραφούν" αυτά που δώσαμε πληγώνεται ο εγωισμός μας και πονάμε! Νιώθουμε ηττημένοι … πονάμε!

Σχετικά με τα ερωτήματα σου, μπορεί να ισχύουν και τα τρία. Δηλαδή, δεν μας φέρεται όπως θέλουμε, άρα δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας, οπότε και κάνουμε πράγματα που τα θεωρούμε "θυσίες" για να τον/την κερδίσουμε. Συνήθως όμως δεν αλλάζει κάτι, με αποτέλεσμα να κάνουμε κακό στον εαυτό μας και να …πονάμε!!!

καλή χρονία  

 

Απάντηση: Πονάνε όσοι αγαπάνε;

Όσοι αγαπάνε νιώθουν ψυχικά δυνατοί.

Οι μαζοχιστές, προκειμένου να φτάσουν να αγαπήσουν, χρειάζονται τον πόνο τόσο τον ψυχικό, τον οποίο μπορούν κάπως να υποθέσουν και να μιμηθούν ότι τάχα έρχεται από τον έτερο όσο και τον σωματικό, ο οποίος μπορεί να προέρχεται μόνον από το χέρι του έτερου.

Με την ωριμότητα, ένας μαζοχιστής καταλαβαίνει ότι ο πόνος που του προσφέρει ο έτερος, όσο κι αν διαπερνά - επιτέλους - τις άμυνές του, έτσι ώστε να ενεργοποιεί την αγάπη που έχει στην ψυχή του, δεν είναι ικανή συνθήκη για να γίνει μια σχέση, είναι ικανή συνθήκη για να κάνει μια συλλογή από υπέροχες αναμνήσεις. Χρειάζονται ακόμα πολλά πράγματα για να γίνει μια σχέση, όπως βαθιά, αμοιβαία επιθυμία και ταίριασμα, συνεννόηση.

Το "μαστίγιο που εμείς δίνουμε στον άλλο" είναι η διαδικασία προσέγγισης, γιατί την ίδια ώρα και ο άλλος, άθελά του ίσως ή σίγουρα όχι συνειδητά, μας έχει δώσει ένα μαστίγιο για να χρησιμοποιήσουμε σ αυτόν.

Δεν πονάει η αγάπη, ούτε καν τους μαζοχιστές, ακόμα και αυτοί πονάνε μέχρι να φτάσουν στην αγάπη, ίσως ίσως και όταν αγαπούν αλλά όχι επειδή αγαπούν, επειδή είναι το χούι τους να πονάνε.

 

Όταν αγαπάς με την ψυχή σου πονάς… Απλά στην αρχή ο πόνος είναι καλά κρυμμένος και δεν τον καταλαβαίνεις αλλά κάποια στιγμή εμφανίζεται…

Οπως και να έχει όμως δεν είναι ένα ρίσκο που το παίρνουμε; Δεν είναι καλύτερο να αγαπάμε και να πονάμε από το να μην αγαπάμε και συνεπώς να μην πονάμε;

 

Απάντηση: Πονάνε όσοι αγαπάνε;

To "πονάμε όσοι αγαπάμε" είναι η πιο ρομαντική εκδοχή του "όποιος πηδάει πολλά παλούκια..."

 

Απάντηση: Πονάνε όσοι αγαπάνε;

Στις ερωτικες σχεσεις υπαρχει,πλην ελαχιστων εξαιρεσεων,διαφορα στο μεγεθος της επιθυμιας,του ποθου,στην ενταση των συναισθηματων μεταξυ των δυο μερων.Οταν το μελος που λειωνει,που αισθανεται τα πιο πολλα,τα πιο βαθεια,νοιωσει αυτην την ανισοτητα και καθε φορα που η καθημερινοτητα της σχεσης του τη θυμιζει με οποιον τροπο,τοτε ερχεται και ο πονος.
Αυτος που "κερδιζει"τα πιο πολλα ειναι παντα ο εραστης και οχι ο ερώμενος.