Που σταματάει η δίψα.... ή αλλιώς Εκφυλισμός

Τι σου φταίει ο πολιτισμός που οδήγησε στην ανακάλυψη της ένεσης του Κορωνοϊού  

 

Μέχρι να έρθει η στιγμή του εκφυλισμού κορεσμού. Η οποία δεν έρχεται την ίδια στιγμή σε όλους τους ανθρώπους και ούτε γνωρίζουμε εκ των προτέρων ποτέ θα έρθει.
Παρόλα αυτά:

Δεν καταλαβαίνω γιατί η ερώτηση αναφέρει τον εκφυλισμό σαν μια κατάσταση που είναι πιθανή μόνο σε υποτακτικής φύσεως άτομα.
Σε κάθε περίπτωση μια χαρά το βρίσκω για τον οποιονδήποτε. Το "περιορίζω τη ζωή για να μη την βαρεθώ δεν είναι λύση", τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Συμφωνώ απόλυτα με αυτο, τουλάχιστον όσον αφορά τις δύο πρώτες προτάσεις:

Βέβαια, υπάρχουν άνθρωποι που το σκέφτονται διαφορετικά:

Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ
που λόγια πάντ’ αλλόκοτα μιλεί
για το Παρίσι
στην συντροφιά μας όταν έρθει να καθίσει.

Λένε γι’ αυτόν
πως από τα μαθητικά του χρόνια είχεν ορίσει,
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι.

Χρόνια και χρόνια τον μεθούσε
τ’ ονειρεμένο αυτό ταξίδι
που ποθούσε.

Παντού για κείνο συζητούσε·
μες στα όνειρά του αυτό θωρούσε·
τόσο, που ο πόθος του με τον καιρό
του ’γινε μες στην ύπαρξή του ένα στολίδι
λαμπρό.

Να πάει στο Παρίσι...

Για το ταξίδι αυτό τ’ ονειρευτό

σκότωνε φευγαλέες επιθυμίες
και έκανε αιματηρές οικονομίες
για να το πραγματοποιήσει.

Να πάει στο Παρίσι...

Και να,
που κάποια μέρα στα στερνά
το κατορθώνει.
Κι ένα πρωί μέσα στου τρένου ένα βαγόνι
για το Παρίσι μεθυσμένος ξεκινά.

– Μα,
μόλις αντίκρισε μακριά τον πύργο του Άιφελ
ν’ αχνοδιαγράφεται στο φόντο τ’ ουρανού,
φριχτή μια σκέψη εισόρμησε στην κάμαρα
του νου:

«Κι ύστερα; Κι ύστερα τι θα γινόταν;
Πώς θα μπορούσε πια να ζήσει
με δίχως τη λαχτάρα αυτή για το Παρίσι;»
Γιατί ένιωθε τώρα καλά πως όταν
σε λίγο στο Παρίσι θα βρισκόταν
μέσα σ’ ελάχιστο διάστημ’ ασφαλώς,
θα το βαριόταν.

Και τότε;

– Και τότε
πήρε μια τεράστια απόφαση
που ως τώρα δεν ευρέθηκε να του τη συγχωρήσει
κανείς.
Αντίς να προχωρήσει στο Παρίσι
κατέβηκε σ’ ένα προάστιο,
στο Σαιν Ντενίς.
Και το πρωί απ’ την ίδια οδό
ξανάρθε εδώ.

– Και τώρα, σαν και τότε προτού φύγει, πάλι,
με μια λαχτάρα σαν και πριν μεγάλη,
μιλάει και λέει παντού, πως έχει ορίσει
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
ν α π ά ε ι σ τ ο Π α ρ ί σ ι.

Δεν μιλάμε για τον πάτο του βαρελιού γιατί δεν είναι άδειασμα. Υπερχείλιση είναι.
Το απολάμβανα όσο γέμιζε, δεν απολαμβάνω την υπερχείλιση, παρόλα αυτά δεν έχω άσχημα συναισθήματα για αυτή.

 

Συμφωνώ πως όσα πιο πολλα ανακαλύπτεις, τόσα περισσότερα θες να δοκιμάσεις αν εισαι νεος στο χώρο. Πιστεύω όμως οτι υπάρχει ενα σημειο κορεσμού. Ναι μεν τα κινκς ειναι απειρα με τοσες πολλες παραλλαγές, έστω και μικρές αλλά κάποια στιγμή νομίζω οτι φτάνει κάποιος στο σημείο να καλυψει τη περιέργεια του