Πράξεις ερωτικές κι έντονες - ημερολόγιο

Re: Απάντηση: Πράξεις ερωτικές κι έντονες - ημερολόγιο

και για μας τις γυναίκες εδώ που τα λέμε κατ επέκταση... άντε στο χέρι μας είναι  

 

Re: Απάντηση: Πράξεις ερωτικές κι έντονες - ημερολόγιο

Αγαπητή μου lilly το ξέρεις πολύ καλά φαντάζομαι ότι όλα ξεκινούν και τελειώνουν στις γυναίκες...
Και φυσικά χωρίς εσάς...... ( ο καθε ένας συμπληρώνει αυτό που θέλει) 

 

Απάντηση: Πράξεις ερωτικές κι έντονες - ημερολόγιο

Μια γυναικα πρεπει να ... ειναι θυλικο και... να το δειχνη κιολας !
Οταν συμβαινει αυτο γινεται οπως η ουρα στο βελος και τον οδηγη ευθεια στο στοχο του !

 

΄Έχει άρωμα Γυναίκας εδώ μέσα!!

 

Καταπληκτικό.. μπράβο!

 

Πράξεις ερωτικές κι έντονες - Ημερολόγιο

Ιούλιος ’95, γυμνή στο σκοτάδι της κάμαρας

Αρχές Ιουλίου ‘95 ξεκίνησα για διακοπές μ ένα σακίδιο στους ώμους
και τα κλειδιά ενός δωματίου με μπαλκόνι στην τσέπη της βερμούδας.
Στη θάλασσα, εννοείται, οι διακοπές. Με ήλιο και αλάτι.

Μόλις είχα ξεσηκωθεί από την αγκαλιά του πατέρα της φίλης μου.
Αυτό μία άλλη ιστορία.
Ήθελα να ερωτευτώ ξανά.
Κόντευα τα 30 και ήταν γνωστό σ εμάς όλες,
πώς ότι προλάβεις στον έρωτα είναι μέχρι τα 30, μετά...

Στο σακίδιο ένα φόρεμα όλο κουμπιά μπροστά, σανδάλια,
βερμούδες, δυό τρία μακουδάκια, μαγιώ
και ούτε ένα εσώρουχο, αφού είχε τόση ζέστη, τί να τα κανα.

Γνωρίζω έναν ξανθό μουσάτο, στη θάλασσα, ήρθε να μου βάλει αντηλιακό.
Εμένα, ως συνήθως μου είχε τελειώσει και δανείστηκε από αλλού.
Για να με περιποιηθεί.
Μου καλάρεσε αυτό, κανονίζουμε και βγαίνουμε το βράδυ.

Επιστρέφουμε στο δωμάτιό μου, τα δυό μας, σε πολύ μεγάλες κάψες.
Με σπρώχνει στον τοίχο, με γλυκοφίλαγε και άπλωνε χέρι παντού.
Κι εγώ το ίδιο έκανα. Ωραία ήταν.
Με τρόπο, ξεκούμπωνα λίγο λίγο το φόρεμα.
«Αστο, στο βγάζω εγώ» μου λέει. Αφήνω.

Πέφτει το ρούχο στο πάτωμα.
«Δεν φόρεσες κυλότα;» ρωτάει.
«Ποτέ μου δεν φορώ» ψυθιρίζω, «και μάλιστα καλοκαίρι».
Γιαλίζει το μάτι του.

Με πετάει στο κρεβάτι και αυτός καπάκι από πάνω, μου τον χώνει.
Χωρίς πολλά πολλά, αλλά εντάξει, υγρή ήμουν.

Είχα διεγερθεί αφόρητα από το σφυροκόπημα αυτό, το πήγαιν έλα μέσα μου.
Είχαν παραλύσει ψηλά οι μηροί μου, το σώμα μου έτρεμε,
τα στήθη μου πήγαιναν να εκραγούν, θεόσκληρα.
Αλλά δεν μου μίλαγε καθόλου και είχα μπλοκάρει.
Ούτε μπρος να χύσω, ούτε πίσω να κρυώσω τουλάχιστον.

Χώνω τη μούρη στο στέρνο του και βάζω τα κλάματα. Γερά.
Επανέρχεται. «Έλα, μην κάνεις έτσι» μου λέει.

Με παίρνει από το χέρι, με σηκώνει όρθια, έτρεμαν τα πόδια μου,
με πηγαίνει στο μπάνιο, με βάζει στη μπανιέρα με ανοιχτά τα πόδια,
μπαίνει και αυτός, με πλένει εκεί ανάμεσα.

Με κοιτάζει. Γέλιο κι ερώτηση μαζί. Εγώ πτώμα. «Φοβιτσιάρα!».
Του γελάω κι εγώ, με τα πόδια τέντα και το χέρι του να δουλεύει.
Ερχόμαστε στα ίσα μας...

Μετά, βγήκαμε λιγο στη βεράντα, χαζέψαμε τη θάλασσα,
ψιθυρίζαμε χωρίς νόημα κουβέντες.
Ξαναπαρθήκαμε, μ εμένα από πάνω κι αυτόν να χει το πρόσταγμα.

Την άλλη μέρα,
πρώτα τηλεφώνησε στην κοπέλλα του να μην έρθει εδώ είναι χάλια και θα πάει αυτός να την πάρει να πάνε κάπου αλλού μόλις τελειώσει τις δουλειές του,

κι έπειτα,

με πήγε σ ένα εμπορικάκι τόσο δα,
και μου πήρε δύο κυλοτάκια να χω να φοράω όσες μέρες θα μασταν μαζί.

 

Πρωτη φορα βλεπω ανθρωπο να ευχαριστει το Θεο που τον εκανε αναισθητο...

 

Αν είναι κανείς ευαίσθητος απολαμβάνει συναίσθημα,
όχι όμως απαραίτητα και ηδονές,
γιατί δεν τις πολυαντέχει.

Γι αυτό ευχαριστώ τον θεό που μ έκανε όπως μ έκανε  

 

Re: Πράξεις ερωτικές κι έντονες - Ημερολόγιο

από τις καλλίτερες ερωτικές ιστορίες που έχω διαβάσει εδώ μέσα ...

ακούγομε κόλλακας αλλά anyway

 

Απάντηση: Πράξεις ερωτικές κι έντονες - ημερολόγιο

Μελίνα, είσαι αστείρευτη!
Το "moto" μελίνα της χαράς της γιορτής της ηδονής είναι ότι πιο ειλικρινές
και "σταράτο" έχει δηλωθεί εδώ μέσα.
Χωρίς τυμπανοκρουσίες, φαμφάρες και ποιητικές αναλύσεις.!
Μπράβο Μελίνα! 

 

ΟΚ δεν κατακρινω κανεναν, ο καθενας οπως τη βρισκει, απλα εγω δεν θα ευχομουν να ειμαι αναισθητος εστω κι αν απελαμβανα περισσοτερο τις ηδονες.
Καλως ή κακως οι ηδονες δεν διαρκουν για παντα, η ψυχη μας ομως ειναι αθανατη. Θα διαλεγα το αιωνιο απο το εφημερο.

 

Με στενοχωρείς τώρα
μια τόσο αισθησιακά βροχερή βραδιά.

Δε με διάλεξα,
έγινα, δεν μ έκανα,
μα έτσι και αλλιώς,
το εφήμερο θα το προτιμήσω απ το αιώνιο,
και ποιος λεει ότι η ψυχή δεν πεθαίνει ποτέ;

Ο τάφος του Αβελάρδου και της Ελοϊζας,
ειναι ένας χάλια, γκρι βράχος,
όλο μούσκλια γύρω γύρω.

Τον προσκυνούνε ακόμα οι ρομαντικοί.

Τι παρεξήγηση!