Πρέπει να είναι ή και να φαίνεται;...

Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

 

Η ηρεμία,η ψυχραιμία,η ευγένεια κ.λ.π,δεν είναι σημάδια υποταγής,αλλά αυτοκυριαρχίας.
Αν και το στάτους δεν έχει να κάνει με τα παραπάνω χαρακτηριστικά,προσωπικά,θεωρώ πως θα έπρεπε να είναι χαρακτηριστικά των κυριάρχων και όχι τόσο των υποτακτικών. Υποσυνείδητα ίσως,μπορώ να κατανοήσω και να δικαιολογήσω ένα -αδικαιολόγητο ίσως- ξέσπασμα ενός υποτακτικού,αλλά θα κατακρίνω ένα αντίστοιχο ξέσπασμα ενός κυριάρχου.

 



^*^

 

Απάντηση: Πρέπει να είναι ή και να φαίνεται;...

Γιατί "αλλά"; Γιατί αυτές οι δύο να είναι έννοιες αντίθετες;

 

Απάντηση: Πρέπει να είναι ή και να φαίνεται;...

Πολύ μ άρεσε αυτό... 

 

Πιστεύω πως τα ξεσπάσματα δεν είναι αδικαιολόγητα, πάντα υπάρχει αφορμή. Νομίζω πως πρόκειται περί λανθασμένης επεξεργασίας των δεδομένων και επακόλουθης επιλογής λανθασμένης αντίδρασης, πράγμα που συνήθως είναι εμφανές στους τρίτους αλλά όχι σ' αυτόν που αντιδρά - τουλάχιστον όχι αμέσως, και μερικές φορές ούτε καν κατόπιν ωρίμου σκέψεως. Η εκλογίκευση, η άρνηση, η προβολή, ως μηχανισμοί άμυνας λειτουργούν πολύ ικανοποιητικά, τις περισσότερες φορές. Το εγώ είναι πολυμήχανο. 

Προσωπικά, όταν καταφέρνω να ξεγελάσω τους δικούς μου μηχανισμούς άμυνας - οι οποίοι είναι δυστυχώς αριστουργηματικά ευφυείς και άρτιοι, συνήθως - διακρίνω την πραγματική αιτία του ξεσπάσματος. Είναι σχεδόν πάντα δικό μου το θέμα, και όχι κάποιο σφάλμα του άλλου. Είναι πλέον ένα από τα πιο αγαπημένα μου παιχνίδια, να καταλαβαίνω πότε γίνομαι ηλίθια. 

Αλλά δεν είναι πλέον τόσο δύσκολο να καταλάβω το πότε, ούτε το να εντοπίσω την αιτία, όσο είναι να ξεφορτωθώ την αιτία...

Θα ήθελα να πω όμως, για τους Κυρίαρχους, ότι έχω εντοπίσει αρκετά "ξεσπάσματα" δικά τους, και στις έως τώρα συναναστροφές μου με κάποιους από αυτούς, αλλά και εδώ, στην παρουσία τους στο φόρουμ. Θα χαιρόμουν να παραθέσω κάποια τέτοια "ξεσπάσματα", αν όντως τους κατέκρινα γι αυτά. Τα θεωρώ όμως απλά άσχημες στιγμές, όπου και οι ίδιοι ενέδωσαν σε κάποια δική τους "αιτία" που ακόμη δεν είχε ανιχνευθεί. Περιττό να πω ότι αντιδρούν άσχημα μεν, αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τα Υ. Καταλαβαίνει κανείς ότι ακροβατούν στα όρια της ψυχραιμίας, τους ακούει σχεδόν να τρίζουν τα δόντια τους.

Κάποτε αυτό αποτελούσε μία από τις διασκεδάσεις μου. Όχι πια. Είναι παράξενο, αλλά όταν αρχίζει η κατανόηση της δικής μας βλακείας, είναι πολύ πιο εύκολο να αρχίσουμε να κατανοούμε και τις άσχημες στιγμές των άλλων.

 

Απάντηση: Re: Πρέπει να είναι ή και να φαίνεται;...

Καταπιέζουν το μίσος τους συνήθως όσοι φοβούνται.

 

Re: Απάντηση: Re: Πρέπει να είναι ή και να φαίνεται;...

Δεν τίθεται θέμα μίσους, όταν

 

Απάντηση: Πρέπει να είναι ή και να φαίνεται;...

Δεν υπάρχουν πάντα «άσχημες στιγμές» των άλλων, αλλά συνήθως συμπεριφορές οι οποίες είναι τελείως αντίθετες από τις δικές μας και οι οποίες όταν γίνονται προσβλητικές ή/και ύπουλες, δε χρειάζεται να «κατανοούνται» αλλά να απαντώνται με κατάλληλο τρόπο για να μην επαναληφθούν.
Ή και για λόγους ισορροπίας αν το θέλεις.


Αυτή βέβαια είναι η δική μου άποψη.

 

Re: Απάντηση: Πρέπει να είναι ή και να φαίνεται;...

Eίναι κι αυτή μια άποψη. Αδυνατώ να την συμμεριστώ βέβαια, εκτός εάν αναγνωρίσω και στον εαυτό μου ακριβώς την ίδια συμπεριφορά. Διότι δεν είναι δυνατόν οι άλλοι να έχουν προσβλητική συμπεριφορά ή/και ύπουλη κι εγώ να είμαι τόσο φοβερή που να είμαι αμέτοχη σε μία λειτουργία που έχω κατανοήσει ότι είναι φύση του ανθρώπινου εγωισμού. Δεν μπορώ να βλέπω εμένα σαν θεά και τους άλλους με αμυντικότητα και καχυποψία (για να μην πω μίσος, που είναι μία βαριά και αδικαιολόγητη, εν πολλοίς, έννοια).

Είναι προτιμότερο πιστεύω να μην παριστάνουμε ότι εμείς τα ξέρουμε όλα ή ότι εμείς είμαστε τέλειοι ή υπεράνω άσχημων στιγμών - έστω άσχημων συμπεριφορών - ή ότι μία συμπεριφορά εντελώς αντίθετη από τη δική μας είναι απαραίτητα λάθος. Δεν περιμένω από ένα πεντάχρονο να έχει ίδια συμπεριφορά με τη δική μου, ούτε από μία γυναίκα που ζει στην Κίνα, ούτε από κάποιον που ανατράφηκε μέσα στη μισαλλοδοξία, ούτε, ούτε, ούτε...Η συμπεριφορά του καθενός είναι αποτέλεσμα παραγόντων, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είναι καν στο χέρι του καθενός. Και αναγνωρίζω ότι πολλές φορές κάνω το ίδιο ακριβώς λάθος, να με βγάλω υπεράνω κριτικής, αλλά το να ξεπεράσω την αιτία αυτού του λάθους, ακόμη μου διαφεύγει..."Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος" - είναι, ο ρημάδης, είναι...

Αυτή είναι η δική μου άποψη.

 

Απάντηση: Πρέπει να είναι ή και να φαίνεται;...

Λέει ο σοφος λαος....σκυλι που γαυγιζει, δε δαγκωνει. Κι οντως, εκινος/η που ειναι σιγουρος γιατην ισχυ του/της, δεν εχει αναγκη να το βροντοφωναζει για επιβεβαιωση.
Οι υπολοιποι ομως...
-Καλως σας βρηκα, παρεπιπτοντως-