Προβληματισμοί σχετικά με το Μ/s

Ποιος ορίζει πιστεύεις τα πρέπει;

Το 'πρεπει" για μενα ειναι κακή λεξη. Μου βγάζει αντίδραση, γιατι ως επι το πλειστον, είναι καταπιεστικό, εδράζεται στην ηθική της εκαστοτε κοινωνιας και της αρχουσας ταξης ή/και της πλειοψηφίας (και του υπερεγω). Έτσι όλα όσα μου έλεγε η μάνα μου πως πρέπει να κάνω, δεν τα έκανα, ενώ για όσα νιώθω πως είναι χρέος μου, δεν υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις. Γιατί εγώ όρισα τι είναι χρέος μου και τι όχι. Θα αυτοκαταπιεστώ γι αυτό αν χρειαστεί.
Δεν είναι όμως χρέος μου να πάω σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες, μνημόσυνα, γενεθλια, συνεστιασεις κ.ο.κ. ανθρώπων απλά από υποχρέωση. Αν επιλέξω να πάω, θα πάω επειδή χαίρομαι με την χαρά τους ή λυπάμαι με την λύπη τους. Έχω χρέος να φροντίζω τα παιδιά μου, τους γονείς μου, τους φίλους μου, τον εαυτό μου, τα ζώα μου, τα φυτά μου. Επειδή εγώ το επιλέγω και όχι επειδή με προγραμμάτισαν να λειτουργώ καταναγκαστικά μέσα από τα πρέπει.

Το δικό μου, επίσης υποκειμενικό είναι: Εξυπηρετεί αυτό που πάω να κάνω, την μεγαλυτερη εικονα, αναφορικα με το ποια ημουν, ειμαι και γίνομαι; Είναι αυτός ο άνθρωπος κάποιος που θα προσθέσει κάτι στην ζωή μου ή μόνο θα αφαιρεί και θα με στραγγίζει; Είναι αυτή η επιλογή κάτι που θα συνεισφέρει και συμβάλει στην διαδρομή μου προς την αυτοπραγμάτωση; κ.ο.κ.

Αυτα που γράφεις, εξ όσων αντιλήφθηκα, αφορούν το πως εσύ προσωπικά νιώθεις, αναφορικά με την πιθανότητα εξαφάνισης.
Υπάρχουν και άτομα που χρειάζονται να εξαφανιστούν, ακομα κι αν αυτό είναι για το λίγο ενός σέσσιον. Για να ξεκουραστεί κομματάκι η ψυχή τους από τα τόσα πρέπει που τους φορτώθηκαν και ψάχνουν τρόπους να ξεφορτωθούν.

Γελώ μόνη μου επειδή για μένα ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μου φόβους και καπου εχω καποια ποστ επ αυτού παλιά, θα έχει ενδιαφέρον να τα βρω και να συγκρίνω εκείνη την βερσιόν πριν 20 χρονια, με την σημερινή. Εχω όμως ένα κουσούρι. Αυτό που με τρομάζει, θέλω να βρω τρόπο να ελέγξω και υπερβώ αυτόν τον τρόμο. Για να μπορώ να το ελέγξω, χρειάζεται να το γνωρίσω. Για να το γνωρίσω, χρειάζεται να αφεθώ να φτάσω εκεί. Έστω για να κατανοήσω περί τίνος πρόκειται. Έτσι θα μπορώ να το διαχειριστώ.

Ποιος ειναι ελευθερος κατα την γνώμη σου; Πως ορίζεις την ελευθερία;

 

Καίριο το ερώτημα

 

@ΜουσΑ θέτετε ένα σημαντικό ερώτημα. Σωστά αναρωτιέστε πώς λειτουργεί σε πρακτικά ζητήματα μια M/s σχέση.

Το εκπληκτικό είναι πως έως τώρα δεν βρέθηκε ούτε Μ/μία, ούτε Ε/ένας, για να Μ/μας πει πως διαχειρίζεται πρακτικά ζητήματα της σχέσης.

Τι στο καλό. Κανένα μέλος εδώ δεν έχει κουζίνα;
Απ' έξω τρώτε όλοι;

Οι απαντήσεις που έχετε λάβει στο ερώτημα σας έως τώρα είναι είτε γενικόλογες, είτε απαξιωτικές, είτε δασκαλίστικες.

Για μια ακόμη φορά η κατίσχυση, η αυτοπραγμάτωση, η συμβουλευτική και η απαξίωση παρέλασαν συντεταγμένα.

Πρακτικά λοιπόν μέσα από το βίωμα *μου*.

Όταν *μου* ανατέθηκε η φροντίδα του σπιτιού του Αφέντη πέρασα εκπαίδευση ώστε να μάθω που βρίσκεται το κάθε τι.
Ο Αφέντης γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια που και πώς έχει τοποθετήσει στο σπίτι Του το καθετί.
Δική *μου* δουλειά είναι μετά την εκπαίδευση *μου* να διατηρώ τα πάντα όπως τα βρήκα. Να μην αλλάζω θέσεις στα πράγματα, να γνωρίζω τι δεν επιτρέπεται να αγγίξω, να κάνω καθημερινή απογραφή της αποθήκης, να καταγράφω τις ελλείψεις και να τις δίνω στον Αφέντη για να εγκρίνει την αγορά τους και πολλά άλλα.

Αυτό που *θέλω* να σας πω με το παραπάνω είναι ο Αφέντης έχει τον έλεγχο και η σκλάβα εκτελεί.

Τίποτε δεν γίνεται από τα παραπάνω.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που νιώθουν υπέροχα όταν είναι χρήσιμοι.
Αυτοί είναι λίγοι.
Το M/s είναι για αυτούς τους λίγους.

Ελπίζω να βοήθησα.

 

Οι οδηγίες που έχει η κάθε μια μας για το τι "δίνει" από την προσωπική ζωή που της ορίζει ο Αφέντης, από τα υπάρχοντα του Αφέντη δηλαδή! μπορεί να διαφέρουν, δεν είναι κατ' ανάγκη ομοιογενείς across GrBDSMC!

Στοιχειώδες  

 

Πάντως και οι δύο απαντήσεις συνδυαστικά είναι πολύ χρήσιμες. Το παράδειγμα που έδωσε η de7 βοηθάει στο να απομυθοποιεις το M/s και να μην φοβάσαι το άγνωστο, γιατί για Μ/s μιλάμε αλλά αν δεν το βιώσουμε δεν έχουμε ιδέα περί τίνος πρόκειται. Τα παραδείγματα μας φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά. Ωστόσο όπως είπε και η gaby_m είναι όλα υποκειμενικά.

 

Για μένα η λέξη πρέπει και η λέξη χρέος είναι ίδιες. Τα πρέπει που μου επιβάλλονται πάντα περνάνε από την κρίση μου για το αν θα τα υιοθετήσω. Άρα για το αν θα γίνουν χρέος.
<<Θα αυτοκαταπιεστω γι αυτό αν χρειαστεί>>
Το ζουμί όλης της υπόθεσης. Γιατί αν δεν αποδεχτείς ότι δεν πρέπει να σκοτώσεις τι σε κρατάει όταν το θέλεις; Αν έχεις απολέσει κάθε στοιχείο ηθικής τι σε κρατάει; Κοινωνία δίχως πρέπει δεν υπάρχει αλλιώς ο καθένας θα έκανε ό,τι ήθελε. Παραδείγματα τέτοια έχουμε πολλά, βιασμούς, γυναικοκτονιες κ.α
Αυτές οι πράξεις γίνονται από όσους δεν έχουν κοινωνικοποιηθει σωστά.
Μάθηση, ταύτιση, εσωτερικευση όπως λέει και η κοινωνιολογια.

'' εσωτερίκευση (ενσωμάτωση των πολιτισμικών στοιχείων στην προσωπικότητα του ατόμου). Η εσωτερίκευση πραγματοποιείται σταδιακά και σημαίνει την υιοθέτηση των αξιών και των κανόνων της κοινωνίας, ανάλογα βέβαια με τις κοινωνικές συνθήκες και τις περιστάσεις κάτω από τις οποίες το άτομο κοινωνικοποιείται. Άτομα που έχουν εσωτερικεύσει τις αξίες και τους κανόνες της κοινωνίας λειτουργούν αυτόβουλα και δεν χρειάζονται εξωτερικό έλεγχο (π.χ. ποινές, επιβραβεύσεις).
Αυτοί οι τρεις μηχανισμοί εμφανίζουν το άτομο σαν έναν παθητικό δέκτη, που αποδέχεται άκριτα τα προβαλλόμενα πρότυπα και τις συμπεριφορές που πρέπει να υιοθετήσει. Συμβαίνει όμως πραγματικά αυτό; Μάλλον όχι, γιατί ο καθένας ανάλογα με τις διαθέσεις του, τα βιώματά του και τα κοινωνικά του ερεθίσματα επιλέγει από τα προβαλλόμενα πρότυπα αυτό που του ταιριάζει καλύτερα.''

Με εκείνο το υπερεγω που είπατε ανοίξατε τους ασκούς του Αιόλου. Μου έπεσε όλο το βιβλίο της κοινωνιολογιας στο κεφάλι.

<<Υπάρχουν και άτομα που χρειάζονται να εξαφανιστούν, ακομα κι αν αυτό είναι για το λίγο ενός σέσσιον.>>
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό.

 

Το εκπληκτικό θα ήταν να μην το αναφέρατε..

Ξέρετε, η ειρωνεία καταδυκνύει πολλά.
Τις περισσότερες φορές δε, όχι τιμητικά..

Για μια ακόμα φορά..επιβεβαιώνετε το έκδηλον εκ μέρους σας.

Αν παραθέτατε το βίωμα/άποψη σας χωρίς τα ανωτέρω, μια χαρά καταγραφή θα ήταν.
Παρόλα αυτά, η ειρωνία και το δασκαλίστικο ύφος, το οποίο από τη μια στηλιτεύετε, αλλά από την άλλη, δεν χάνετε ευκαιρία να κρατάτε κραταιά ως λάβαρο εσείς η ίδια.. είναι το λιγότερο, χαριτωμένα.

Ο Ξαρχάκος είχε πει το εξαίσιο:
«Δικαίωμα στην έπαρση, έχει μόνο η σημαία.»
Το αφήνω ταπεινά εν γνώση σας..

 

Έψαχνα λέξη σήμερα γι αυτό συζητωντας με μια φιλη και εκεινη μου ειπε οτι χρησιμοποιει την λέξη "οφείλω". Το σκεφτομαι ακομα.  

 

Ελεύθερος είναι αυτός που έχει το δικαίωμα της αυτοδιαθεσης

 

Θα σου ομολογήσω πως τις προαλλες που το διαβασα, η πρωτη μου σκεψη ειναι πως όλοι είμαστε σκλάβοι και ουδείς ελεύθερος στην σημερινή κοινωνία αμα το καλοσκεφτεις. Ουτε καν αυτοδιαθεση του ιδιου μας του σωματος. Αλλά καταλαβα πως το εννοείς.

 

Οφείλει ο οφειλέτης, αυτός που χρωστάει, άρα οφειλή και χρέος ένα και το αυτό.
Πιο σωστό ίσως θα ήταν το «δοκώ» .