"Προσθαφαίρεση Συναισθημάτων"

Αν θες να τον αφησεις πισω τοτε κατσε και σκεψου πως εστω και αν δεν υπηρχαν εμφανη αρνητικα η ολη σταση του το μετεπειτα δηλαδη σε πληγωσε. Αξιζει? Το αντεχεις? Αντι να βαζεις γιατι το εκανε οτι εκανε βαλε γιατι σε σενα
Γιατι τον σκεφτεσαι? Γιατι σε πονεσε? Οπως και να εχει ομως κλεισε τα παραθυρακια που αφηνεις ανοιχτα στο πονο. Μπορω να καταλαβω αλλα αντιδρω διαφορετικα οπως καθε ανθρωπος.

 

Αναρρωτήσου πρώτα τι σε ενδιαφέρει μέσα σου ή τι από τα δύο συμβαίνει στ΄ αλήθεια:

είναι τα όνειρα που έχτισες χάρη σε εκείνον, ή είναι τα όνειρα που είχες ήδη μέσα σου και στη συνέχεια έτυχε απλά αυτός να δείχνει ότι ταιριάζει τώρα.

Στη δεύτερη περίπτωση θα αλλάξεις τον άνθρωπο. Τα όνειρα όμως μένουν.

Το καλύτερο αντίδοτο σε άνθρωπο για σχέση είναι ένας άλλος άνθρωπος για σχέση.

 

Λοιπόν υπάρχουν δυο περιπτώσεις
Ενα... κρατας το διαμάντι σου σε ενα κρυσταλλικο κουτί , πας που και που το ξεσκονιζεις και λες εχω το ποιό ωραίο κοσμήμα στον κοσμο αλλα το χαιρωμε μονη μου !
Δύο ... το φτιαχνεις κολιε το δειχνεις σε ολο τον κόσμο και αφήνεις να φανεί η ομορφιά του κοσμηματος σου !!

 

και η δυσκοιλιότητα, ωραίο πράγμα, ωραιότατη.
μην κουνιέστε καθόλου. ούτε βήμα. πεθάναμε πριν καιρό.

 

Μπορεί και να μην τους είναι εύκολο να προχωρούν. Ή και να είναι δεδομένου ότι δεν εμβάθυναν ποτέ  
Αλλά οι άλλοι είναι οι άλλοι, δεν είναι εμείς. Οπότε δεν έχει σημασία πώς και γιατί το κάνουν γιατί σε εμάς μπορεί να μην ταιριάζει αυτό που είναι οι άλλοι  

Επίσης από αυτά που θα πω μπορεί να μην σου ταιριάξει τίποτε. Και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό, προσπερνάς την απάντηση  

Δεν υπάρχει προσθαφαίρεση συναισθημάτων γιατί δεν υπάρχει αφαίρεση. Υπάρχει μόνον πρόσθεση. Και μεταβολή. Που όμως λειτουργεί προσθετικά. Πλέον έχω καταλάβει ότι δεν μπορώ να βγάλω κάτι, μόνον να προσθέσω. Και αν προσθέσω σωστά, επανέρχεται η ισορροπία, δεν μπατάρει τίποτε.
Επίσης έμαθα ότι "ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί"   Αν θέλω να προσεγγίσω κάποιον το κάνω, αν νιώθω ότι μπορεί να φταίω σε κάτι ρωτάω "φταίω;". Το αν θα βρω ανταπόκριση ή θα πάρω απάντηση είναι κάτι εντελώς άλλο. Αλλά αυτό το άλλο δεν εξαρτάται από μένα. Οπότε αυτό με ηρεμεί: εγώ έκανα ό,τι μπορούσα ή ό,τι ήθελα ή ό,τι νόμιζα ότι μπορούσα. Και έτσι το "χαμένο δυναμικό" δεν με πονάει πια, δεν σαπίζει μέσα μου.

Για να τα αποδεχτώ όλα αυτά δεν μου ήταν καθόλου μα καθόλου εύκολο. Έχω χτυπηθεί σαν το χταπόδι πάρα πολλές φορές στη ζωή μου και σε πολύ οδυνηρά επίπεδα.
Όταν όμως μπόρεσα να δω την αλαζονεία μου, να την δαμάσω ως ένα βαθμό, με ένα πολύ περίεργο τρόπο όλα έγιναν πολύ καλύτερα, ένιωσα πολύ καλύτερα, ηρέμησα και την οδύνη αντικατέστησε η αποδοχή και η γαλήνη.
Ναι μπορούν κι εμένα να με απορρίψουν...
Ναι μπορεί κι εγώ να μην καταλάβω καλά...
Ναι μπορεί κι εγώ να μην "μετρήσω" σωστά τον άλλο άνθρωπο και να τον υπερεκτιμήσω ή να τον υποτιμήσω...
Ναι μπορεί κι εγώ να μην μπορώ να δώσω λύση σε κάτι...
Ναι μπορεί και να μην περνά από το χέρι μου να ελέγξω μια κατάσταση...
Ναι μπορεί να φύγουν άνθρωποι από κοντά μου ακόμη και αν δεν το θέλω...

Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν πειράζει. Με πονάει και με τσούζει γιατί δεν θα ήθελα να είναι έτσι και γιατί νιώθω ότι δεν αξίζω να είναι έτσι. Αλλά αυτό που με πονάει και με τσούζει είναι η αλαζονεία μου, το "εγώ είμαι καλή/καλύτερη/τέλεια και δεν μπορούν να μου κάνουν κάτι τέτοιο". Αλλά όπως κι εγώ, έτσι όλοι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να επιλέγουν. Κι εγώ μπορώ να πω στον οποιονδήποτε θέλω "να κοίτα αξίζω να με επλέξεις" αλλά αυτός είναι ελεύθερος να το κάνει ή όχι. Και δεν είναι αυτό κακό για μένα, είναι η δική του ελεύθερη επιλογή. Όπως και η δική μου να λέω στους ανθρώπους ότι θέλω να έρθουν κοντά. Και βέβαια να νιώθω πραγματικά δυνατή γιατί κανείς δεν μπορεί να μου πάρει κάτι που θα χάσω οριστικά. Τα συναισθήματα δεν είναι πεπερασμένα μεγέθη και ποσότητες  

 

Ακριβώς.

 

Εαν η έλξη βασίζεται στην αποδοχή χαρακτηριστικών που ουσιαστικά δεν πληρούν τα κριτήρια, τότε πρόκειται για αυθυποβολή συναισθημάτων. Οι προβολές που δημιουργούνται απο τις επιθυμίες/ανάγκες, ρετουσάρουν το αντιλαμβανόμενο και οδηγούν σε ατέρμονα "γιατί"- σαν σύννεφα που καλύπτουν την πραγματικότητα..

 

Να εξοπλιστείς, άμεσα, με κουμπάκι delete. Θα σου φανεί χρήσιμο και σε άλλες περιπτώσεις.

 

Εγω με λιγα λογια θα πω, απο τη δικη μου εμπειρια, πως ο πονος του χωρισμου κραταει τοσο, οσο ο μαζοχισμος που κουβαλαμε.

 

Γενικά πιστεύω κι εγώ ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός! Όμως...

Σε "πρόσφατο" χωρισμό μετά από 4 χρόνια σχέσης, με απόφαση του άλλου, άρχισε να με παίρνει από κάτω.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών της θλίψης μου λοιπόν, μου 'ρθε ουρανοκατέβατη η θεία σκέψη:
αφού σε κάποιο διάστημα θα μου περάσει η στεναχώρια έτσι κι αλλιώς, γιατί να χάνω τον χρόνο μου θλιβόμενη;
και ως δια μαγείας ενεργοποιήθηκε το delete!

Στην εφηβεία μου είχα επιστρατεύσει έναν άλλο μηχανισμό ενεργοποίησης της διαγραφής: Μια γουλιά κάποιου γλυκού ποτού με γεύση σοκολάτα (απεχθανόμουν κι απεχθάνομαι τα γλυκά ποτά) και μια μπουκιά ψωμί. Είχα πειστεί ότι είχα βρε το ελιξίριο της χαράς.  

Πάντως ότι και να σου λέμε εμείς οι απέξω, αν δεν πιστέψεις εσύ ότι το θέμα έχει τελειώσει, θα σε ταλαιπωρεί.

Απαντώντας στο ερώτημά σου κατά πόσο είναι εύκολο, ειλικρινά δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Νομίζω ότι εξαρτάται από το πόσο σε γεμίζουν, πόσο σε ικανοποιούν οι υπόλοιπες δραστηριότητες που έχεις στην καθημερινότητά σου. Και δεν εννοώ το πόσο σε γεμίζουν σε αυτή τη φάση της ζωής σου, αλλά γενικότερα.

Επίσης, μια που αναφερθήκαμε στην ευκολία, πιστεύω ότι είναι πιο εύκολη η θλίψη και η εγκατάλειψη. Ελπίζω να μην επαναπαυθείς σε αυτές.

Σου εύχομαι να καταφέρεις να γυρίσεις το διακόπτη σύντομα  

 

Ένα καλό ερώτημα που μόνο εσύ μπορείς να δώσεις απάντηση, είναι:

Μήπως τελικά ερωτεύτηκες τη διαδικασία και όχι τον άνθρωπο;
Μήπως δηλαδή η διαδικτυακή - τηλεφωνική επικοινωνία ήτανε που σε έκανε να κολλήσεις; και όχι ο τύπος αυτός, ο οποίος εφόσον βρισκόσασταν από κοντά συχνότερα θα φανέρωνε πράγματα που θα σε απωθούσαν;

Μπορεί να σου φανεί αφοριστικό αυτό που θα πω,
αλλά το να δείχνεις πόσο γαμάτος είσαι και να εκδηλώνεις ενδιαφέρον-φλερτ κλπ πίσω από μια οθόνη είναι κάτι πολύ εύκολο ..
(κάποιοι έχουν κάνει επιστήμη το να εκδηλώνουν τέτοιο ενδιαφέρον προς πολλά άτομα ταυτόχρονα).

Το δύσκολο είναι να δεικνύεις και να αποδεικνύεις το ενδιαφέρον-φλερτ-έρωτα από κοντά.

Φιλικά ..

 

Πράγματι, σε μεγάλο βαθμό αυτές οι καταστάσεις περικλείουν αλαζονεία και εγωισμό, αλλά αυτά τα δύο στοιχεία ούτως ή άλλως δεν πανε χεράκι χεράκι με τον έρωτα (είτε ειλικρινής, είτε κατα φαντασίαν);

Για κάποιον περίεργο λόγο, ενώ τη συγκεκριμένη φιλοσοφία την ενστερνίζομαι και συχνά βρίσκομαι στη θέση να προσεγγίσω λάθη και επιλογές με αυτόν τον τρόπο, στο συγκεκριμένο θέμα, όσο και να το προσπαθώ αποτυγχάνω επανειλημμένως.
Είναι απελευθερωτικό το συναίσθημα που σου δίνει η παραδοχή ότι έφταιξες, ότι εισαι χ, ψ, ω κοκ. Δυστυχώς όμως μου είναι αδύνατον να το εφαρμόσω.

Η αφέλεια του πρωταρη μάλλον.. Δεν θα πω ότι δνε το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου στην αρχή.. Ότι δηλαδή υπάρχει η πιθανότητα ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου να μην είναι ειλικρινής (που τον συγκεκριμένο άνθρωπο, τον πέρασα και απο 1000 κύμματα, μέχρι να τον εμπιστευτώ ή καλύτερα να μου αποδείξει ότι αξίζει να τον εμπιστευτω), επιλέγεις να εμπιστευτείς το "θέλω"..

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω ειλικρινώς, για τον χρόνο που πήρατε και αφιερώσατε για να μου απαντήσετε. Το εκτιμώ και θα κρατήσω πολλά από όσα διάβασα, ελπίζοντας ότι θα καταφέρω να τα εφαρμόσω και να μπορέσω να απεμπλακώ.