Προσοχή: Το υ δαγκώνει.

Απάντηση: Re: Προσοχή: Το υ δαγκώνει.

Χωρίς να έχω σκοπό να αποπροσανατολίσω το νήμα,θα καταθέσω την διαφωνία μου με την απολυτότητα της διατύπωσης. Ενα "πιθανόν" η ένα "εν μέρει" έστω ,πριν το "εγγενές" θα βοηθουσε να αρθεί η ενσταση.

Σε κάθε περίπτωση πάντως ,το εγγενές η μη της υποτακτικότητας εχω την αίσθηση πως είναι ενα κρίσιμο ζήτημα για τον τρόπο της σύνδεσης της υποτακτικότητας με την λίμπιντο και την μορφή που η τελευταία εκδηλώνεται στα υ.
Ολο αυτό το κουβάρι ,ίσως αν ξετυλιγόταν να μπορούσε να εξηγήσει και τις συμπεριφορές των υ που πραγματεύεται το νήμα. Ισως πάλι, καποιοι απ'αυτους σ'αυτην την περίπτωση, να έπαυαν να είναι υ...

 

Απάντηση: Προσοχή: Το υ δαγκώνει.

Αυτό που ενοχλεί στον τρόπο που η νηματοθέτρια πραγματεύεται το θέμα της
είναι η παντελής ασυλία που απολαμβάνουμε εμείς οι Κ
μέσα στους δαιδάλους του σκεπτικού της.
Το πνεύμα της είναι:
“Ας κόψουν το λαιμό τους τα κάθε λογής υποτακτικά
ώστε όταν θα φτάσον να είναι έτοιμα προς κατανάλωση από τους Ιδιοκτήτες τους,
να εγγίζουν την τελειότητα».
Για άλλη μια φορά στο παρόντα χώρο κατάθεσης φιλολογίας
παρακολουθώ μια υποτακτικοκεντρκή προσέγγιση
από την οποία απουσιάζει παντελώς η παράμετρος «Ρόλος του Κ».
Σύμφωνα λοιπόν με τη νηματοθέτρια,
το μη άψογο και απόλυτα ισορροπημένο υποτακτικό στοιχείο
να φροντίσει με κάθε τρόπο να διαθέτει κάποια στάνταρτς
πριν (μας διευκρινίζει εσχάτως) αναζητήσει Κυρίαρχο.
Ο ρόλος του Κ στο «έργο» έπεται.
Δεν θα σταθώ στην προτροπή της -ούτε λίγο, ούτε πολύ-
όποιο εκκολαπτόμενο υ δεν πληροί τις προδιαγραφές και χειμάζεται από έντονα αλλά συνήθη ανθρώπινα ελαττώματα
να προσφεύγει στην αρωγή ψυχιάτρου ή θεραπευτή
επειδή νομίζω ότι αυτή η άποψη εκτίθεται από μόνη της χωρίς περαιτέρω σχολιασμό από τρίτους.
Θα σταθώ όμως σε μία απόχρωση, έντονη μάλιστα, που αποπνέει ο λόγος της,
ένα γενικότερο πνεύμα που έχει απαντηθεί κατ’ επανάληψη στο φόρουμ
(κυρίως από υποτακτικούς/ες),
αυτό που δηλοί -χωρίς να το ξεστομίζει άμεσα,
ότι οι Κ βρισκόμαστε σε ενός είδους ιδιότυπο απυρόβλητο.
Τρόπον τινά έχουμε μόνο δικαιώματα αλλά ελάχιστες υποχρεώσεις.
“Πέσε πίτα να σε φάω».

Μιάς και έγινε πολύς λόγος περί πείρας και των αποσταγμάτων της,
θα καταθέσω κα ένα δικό Μου απόσταγμα εμπειρίας.
Πάμπολλες φορές, όσοι και όσες υ πλειοδοτούν σε ανάλογες θεωρίες εξύμνησης και εξιδανίκευσης
του «Αξιώματος» (γενικά και αόριστα) των Masters και Mistresses,
καταλήγουν στο τέλος να είναι οι ίδιες που με σπασμένα φτερά παίρνουν σβάρνα
τα καντούνια του ιδεοδρομίου καταγγέλλοντας τους ίδιους -πρώην πλέον- «Πάπες».

Επειδή απουσιάζει -όπως και στο εδώ σκεπτικό - παντελώς ο έτερος πόλος
του διπόλου Κ/υ που φυσικά λέγεται Κ.
Επειδή σχεδόν ποτέ μέσα σε όλες αυτές τις θεωρητικές προσεγγίσεις
περί bdsm δεν εξετάζουμε εκτός από το τι πρέπει να πληροί το κάθε υ
που «σέβεται τον εαυτό του» και το τι αντίστοιχα οφείλει και επιβάλλεται να πληροί ένα Κ.
Επειδή συνολικά η όλη αυτή ομερτά περί ποιότητος των Κ
βολεύει πάρα- μα πάρα πολύ διάφορα πομπώδη φιλοσοφούντα και μη υ
που ξέρουν πως κατά πάσα πιθανότητα στην πορεία μίας ασύμμετρης σχέσης
θα τα κάνουν «Αιγαίον Πέλαγος», πρωτίστως λόγω ιδιοσυγκρασίας και χαρακτήρα
οπότε συντηρούν μονίμως μία δημόσια εικόνα συνειδητοποιημένου, καραψαγμένου και έμπειρου υποτακτικού
για να έχουν ελπίδα και σε νέες αναζητήσεις.
Όπως αντίστοιχα η ομερτά συμφέρει και διάφορους κατσαπλιάδες κατ’ επίφασην «Μάστερς»
που το μόνο που τους απασχολεί είναι να μην ξεμένουν από θηράματα.
Επειδή σε τελική ανάλυση, εδώ μέσα δεν αναλύουμε και κρίνουμε Άποψη
αλλά Πρόσωπο που την εκφέρει και πόσο κολλητοί είμαστε ή όχι.
Έτσι φτάσαμε να κατατριβόμαστε με μια προσέγγιση της Syrah
την οποία ΕΑΝ είχε τολμήσει να καταθέσει δημόσια
κάποιο -ας πούμε χαμηλότερου προφίλ- μέλος,
θα είχε εξανδραποδιστεί πάραυτα από το λαλίστατο
υποτακτικό λόμπι του ιδεοδρομίου.

Υμείς όμως άδετε.

 

Όσοι ζούν σε γυάλινα σπίτια δεν πρέπει να πετάνε πέτρες.

 

Η συνειδητοποιηση της υποτακτικοτητας αρχικα
ειναι μια διεργασια που κατ' εμε πρεπει να γινει απο το υ
και οχι να προερχεται απο εξωτερικα ερεθισματα.
Η εξελιξη της ομως συνδεεται απολυτα με την καθοδηγηση,
την εκπαιδευση.
Τα υ δαγκωνουν και γαβγιζουν γιατι πριν καλα καλα καταλαβουν
τι ειναι αυτο που αισθανονται βρισκονται ξαφνικα στα τεσσερα
ετοιμα "νομιζουν" να ικανοποιησουν κάθε επιθυμια του Κ...
και τοτε ερχονται οι εκρηξεις. Σε αυτο δεν φταινε οι Κ
αλλα τα υ και αλαζονια τους.
Βιαζονται να ενταξουν τον εαυτο τους σε ενα πλαισιο εμπειριων
που θα τους επιτρεπει να κινουνται με άλλον αερα!
Μονο που αυτος ο τροπος σπανια οδηγει στην συνειδητοποιηση
και κατ' επεκταση στην εξελιξη της υποτακτικοτητας.
Συναισθηματα: Οταν το υ βρισκεται συνειδητοποιημενα πλεον
υπο την Κυριαρχια καποιου ειναι φυσικο να εκφραζει
με μεγαλυτερη ευκολια τι σκεφτεται και τι νιωθει.
Υπαρχει πληθωρα συναισθηματων, που πολλες φορες οδηγουν το υ
σε εναν εσωτερικο πολεμο γιατι το παρον που βιωνει
ερχεται σε συγκρουση με τα "πιστευω και τα θελω" του παρελθοντος του.
Και ειναι ματαιο και γελοιο να αμυνεται
και να προσπαθει να μη δειξει αυτο που ενας συνειδητοποιημενος Κ
βλεπει ηδη ξεκαθαρα! Θα συμφωνησω λοιπον σε αυτό που ανεφερε ο MasterJp παραπανω :
αμφιβάλω κατά πολύ όμως για το πόσοι κ θα επιθυμούσαν να απουσίαζε αυτή η συναισθηματική πληθώρα. .
Εν κατακλειδι για μενα απολυτη ευθυνη του υ
ειναι να αποδεχτει αυτο που ειναι.
Τα υπολοιπα ειναι αποτελεσμα συλλογικης προσπαθειας:nod:

 

Απάντηση: Προσοχή: Το υ δαγκώνει.

Η θέωρηση της ζωής που βλέπει προβληματικές ομάδες και ανθρώπους γύρω της και παντού, ώστε με αυτόν τον τρόπο το άτομο που τη φέρει να νιώθει ξεχωριστό, δείχνει το βαθύτατο φόβο του και την κακή εικόνα που έχει για τον εαυτό του. Αναρωτιέμαι εύλογα ποιος χρειάζεται περισσότερο βοήθεια, αν εν τέλει κάποιος την χρειάζεται...

 

Απάντηση: Προσοχή: Το υ δαγκώνει.

αν ο Κ ειναι ανωριμος ανοητος ασαφης το παιζει Κ
και γενικα δεν ξερει τι κανει τι λεει
τοτε το υ παρα πολυ κανει να δαγκωνει αλλα και να
βγαζει και νυχια

 

Απάντηση: Προσοχή: Το υ δαγκώνει.

αν το εχουν συνειδητοποιησει και οι δυο, δεν υπαρχει κανενα μπερδεμα

 

Αγαπητέ Master_DO, εκτιμώ ότι θα ήταν προτιμότερο να μου ζητάς επαναδιατύπωση ενός σχολίου που δεν κατανόησες, από το να προχωράς σε τόσο άστοχες, και δη κατηγορηματικές, παρερμηνείες. Το παρόν νήμα δεν πρεσβεύει τη θέση πως τα υ πρέπει να αγγίζουν κάποιου είδους τελειότητα για να τεκμαίρονται να εισέλθουν σε μία D/s σχέση -αν έχεις κατά νου κάποια συγκεκριμένη φράση μου, παρακαλώ να την παραθέσεις αυτολεξεί, ούτως ώστε να προχωρήσω σε περαιτέρω διευκρινίσεις ή και διορθώσεις αν χρειάζεται.

Με την εισήγησή μου στο παρόν νήμα ισχυρίζομαι ότι ένα υ οφείλει -στον εαυτό του αλλά και στον έτερο- να έχει προσδιορίσει εαυτόν ως υ πριν εισέλθει στη σχέση. Θα έλεγα ότι η zoyzoy_ συνόψισε σε δύο γραμμές την πεμπτουσία του θέματος -ειδωμένη ασφαλώς από τη δική μου σκοπιά:

Προσωπικά δεν θα είχα την απαίτηση από ένα υ ούτε να εισέλθει στη σχέση εκπαιδευμένο (και βάσει τίνος επιθυμίες άλλωστε), ούτε "τελειο" κατ οποιοδήποτε κριτήριο. Αλλά το να υπάρχει self-motivation (τουτέστιν να έχει αποδεχτεί ότι είναι υ και να έχει αποφασίσει ότι θα διεκδικήσει την απολαυσή του μέσα από την υποταγή) δεν νομίζω ότι συνιστά κάποια ανεδαφική αξίωση.

Με ποια λογική εξάλλου ένας ώριμος Μ θα καταπιαστεί με ένα υ που δαγκώνει και προσβάλει ή διαρρυγνύει τα ιμάτιά του πως δεν υποτάσσεται ή -με περίσσια υπερηφάνεια- πως είναι δύσκολη   ξεχωριστή) περίπτωση ή που επιδίδεται σε bitching; Ή αν κάποιο υ δηλώνει ανυπότακτο άτι, όπως παρατήρησε ο MasterJp, γιατί να το πείσει ένα Κ με το στανιό ότι πρέπει (ή ότι κατά βάθος θα του άρεσε να) υποταχθεί; Τέτοιες πρακτικές εκ μέρους των Κ (του είδους: "Είσαι υ και δεν το έχεις συνειδητοποιήσει ακόμη.") είναι κατ' εμέ τουλάχιστον φαιδρές. Με το στανιό δεν νοείται υποταγή -τουλάχιστον όχι ενδοBDSMικώς.

Ανάμεσα στο "πέσε πίτα να σε φάω" και το "τραβάτε με και ας κλαίω" υπάρχουν πλείστα προτιμότερα ενδιάμεσα στάδια Master_DO.

 

Απάντηση: Re: Προσοχή: Το υ δαγκώνει.

Θα διαφωνήσω, βάσει προσωπικής εμπειρίας.

Ποιό είναι καλύτερο κίνητρο από το να θέλεις να είναι ικανοποιημένος ο Εκείνος σου? Μπήκα σε σχέση κυριαρχίας-υποταγής, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για όλα αυτά. Το κίνητρό μου ήταν να τον κάνω ευτυχισμένο και περήφανο, νιώθοντας απλώς ότι είμαι μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο δική του. Κι έκανα πολλά και κατάφερα να φτάσω μακρυά, απλώς και μόνο επειδή ένιωθα πλήρης με όλο αυτό, και όχι επειδή ήθελα να αποδείξω ότι είμαι καλό υ. Είχα αποδεχτεί απλώς τις συνθήκες. Το μαράκι του ήμουν/είμαι πάντα.

Θέλω να πω πως σχέσεις τέτοιου είδους ενδέχεται να προκύψουν άνευ ορισμών και πρωτοκόλλων, και να λειτουργήσουν μια χαρά. Για να μην πω καλύτερα. Αρκεί να συνειδητοποιήσεις τί θέλεις να δώσεις και να λάβεις, τα στάτους βρίσκονται και στην πορεία καμιά φορά. Αρκεί να αισθάνεσαι.

 

Απάντηση: Re: Προσοχή: Το υ δαγκώνει.

Μου κάνει τρομερή εντύπωση το παραπάνω...

Το να το θέλει δικό του παρόλο που..., να το γουστάρει παρόλο που..., να το έχει ερωτευτεί παρόλο που..., δεν είναι πιθανά ενδεχόμενα??

Και γιατί να μην είναι δύσκολη/ ξεχωριστή περίπτωση το υ?

 

Απάντηση: Προσοχή: Το υ δαγκώνει.

οταν ολοι ειναι συνειδητοποιημενοι ...τιποτε δε δαγκωνει