Πως ορίζουμε το μη προσωποπαγές;

Για όλα τα υπόλοιπα δεν έχω απάντηση, γιατί έχω πει πολλές φορές ότι για μένα το Κ/υ είναι ξεκάθαρα προσωποπαγές.
Ωστόσο, την στιγμή που το s θα πει "όχι", παύει να είναι Κ/υ, ακόμη και αν ήταν.

 

Αν το "όχι" σημαίνει "όχι, δεν μπορώ τώρα" ισχύει το ίδιο;

 

Με αφορμή το παραπάνω ποστ, θέλω να θέσω τον προβληματισμό μου. Διαβάζοντάς το αντιλαμβάνομαι πως υπό αυτή την έννοια κάθε είδος συσχέτιση σε αρχικό στάδιο είναι μη προσωποπαγές αφού καμία σχεδόν γνωριμία σε αρχικό στάδιο δεν είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ΄΄πρόσωπο΄΄.
Αντιθέτως αυτό το βλέπουμε ή όχι στην πορεία. Όσο πιο εξαρτητική η σχέση τόσο πιο άρρηκτη η σύνδεση με το συγκεκριμένο πρόσωπο.
Πόσες φορές ειπώθηκε σε βανίλα καταστάσεις το ΄΄εγώ με αυτόν ποτέ΄΄ και μετά τις κινήσεις του δεύτερου βρέθηκαν μαζί; Oι συνθήκες μετέτρεψαν αυτό το ποτέ σε ΄΄τον θέλω΄΄ . Είναι αυτό αρκετό για να κριθεί το είδος συσχέτισης ως μη προσωπαγές;
Eπίσης σε απόφαση του Κ να μεταφερθεί το s σε άλλον ιδιοκτήτη το s είναι πολύ πιθανόν να υπακούσει από τις συνθήκες που έχει δημιουργήσει η απόλυτα προσωποπαγής -κατά την άποψή μου- συσχέτιση, βλέπε εξάρτηση από τον συγκεκριμένο Κ.

 

Προσωπικά -και χωρίς να την απορρίπτω κατηγορηματικά- δεν μπορώ να καταλάβω τη μη προσωποπαγή υποταγή, στα δικά μου μάτια απαιτεί ένα mindset που δεν μπορώ να το "προσομοιώσω".

Από την άλλη εφόσον αυτό μπορεί να λειτουργήσει σε εκείνους που λειτουργεί, εμένα δε μου πέφτει λόγος παρά το γεγονός ότι με κάνει να ξύνω το κεφάλι μου με απορία. Μερικές φορές it just works, end of story.

 

Ακριβώς.
Σε κάθε αρχή, ο καθένας μας μπορεί να είναι ίδιος με όλους τους άλλους.
Η πορεία δείχνει την συνέχεια. Και αυτό ισχύει σε όλους τους συσχετισμούς, βλ. φιλίες, διαπροσωπικές σχέσεις, επαγγελματικές συνεργασίες κτλ.

Ακριβώς και πάλι.
Και πόσες φορές έχει συμβεί το ανάποδο..
Το «τον θέλω» να έχει μετατραπεί σε «άστο καλύτερα».

Το προσωποπαγές σε όλα τα είδη συσχετισμών κατ´εμέ, δηλώνει την προσωπική εσωτερική διαδικασία κρίσης/ανάλυσης/προσδιορισμού εκάστου. Είτε πρόκειται περί φίλου, συνεργάτη, Κ,χ,ψ ή ό,τι άλλο.

Παραλληλίζοντας το χιλιοειπωμένο «δεν κάνουν όλοι για ολα», θεωρώ πως επίσης «δεν κάνουν όλοι για όλους».
Και, για μενα πάντα, το παραπάνω καταργεί αυθωρεί το μη προσωπαγές σε όποιον συσχετισμό/αλληλεπίδραση.

Δεν είναι όλα/όλοι στο ίδιο σακί, αν και τα γουρουνάκια είναι καθόλα συμπαθέστατα κατά τ´άλλα.

 

Λάθος του Αφέντη που θέλησε κάτι που δεν μπορούσε να κάνει η σκλάβα του.
Σκατά M/s

 

Είναι πράγματι σκατά M/s αν η σκλάβα δεν μπορεί να κάνει κάτι τώρα;

Εννοώ το "έχω δίκιο ακόμα και όταν δεν έχω δίκιο" δεν σημαίνει ότι ο Αφέντης από την οπτική του είναι αλάνθαστος.

Το λάθος είναι λάθος, το γεγονός αυτό δεν αλλάζει. Το ζουμί είναι στη διαχείρηση.

Δεν έχω άποψη αν αυτό μπορεί να οδηγήσει στο σπάσιμο ή όχι, εξαρτάται και από το τι είναι αυτό, ωστόσο εγώ τουλάχιστον δε θα βιαζόμουν να το χαρακτηρίσω ως σκατά M/s.

 

Συμφωνώ... ούτε εγώ το καταλαβαίνω, not my cup of tea, αλλά εφόσον υπάρχει έστω και μία κατάθεση περί αυτού, δέχομαι και σέβομαι την ύπαρξή του... για μένα οποιαδήποτε μορφή συσχέτισης στο BDSM είναι πρωτίστως συσχέτιση και αδυνατώ να αφήσω έξω από την εξίσωση τον παράγοντα άνθρωπο/προσωπικότητα...
γεγονός που με οδηγεί στη διεύρυνση των ερωτημάτων του νήματος: το "μη προσωποπαγές" είναι μονόδρομο (υ-->Κ) ή αμφίδρομο (υ<-->Κ); δηλαδή μόνο για την/τον υ δεν παίζει ρόλο από Ποιόν-α θα κατισχυθεί ή και για Τον/Την Κ είναι αδιάφορο ποιά-οιόν θα κατισχύσει;

 

Όταν μιλάμε για M/s και για άτομα που χωρίς την εντολή του Αφέντη δεν είναι λειτουργικά, όταν δεν πάνε στην τουαλέτα αν δεν τους πουν και δεν μπορούν να παρκάρουν το αυτοκίνητο τους παρά μόνο με οδηγίες του Αφέντη, που μπορεί και να μην έχει δίπλωμα οδήγησης, τότε το «όχι» απαγορεύεται έτσι κι αλλιώς και το «όχι δεν μπορώ τώρα» σημαίνει ότι ο Αφέντης ζήτησε κάτι ανέφικτο, οπότε σκατά M/s.

 

Δεν τέθηκε θέμα αμφισβήτησης.
Για να καταλάβουμε για τι μιλάμε όμως πρέπει να δούμε και πως ορίζεται, μέχρι να γίνει αυτό δεν είναι παρά μόνο μια φράση που ο καθένας δίνει την ερμηνεία του.
Εμένα με προβληματίζει και το ότι αναφέρεται σαν ένα από τα δεδομενα χαρακτηριστικά του M/s, οψόμεθα.

 

Αυτό δεν είναι όχι. Είναι "Δως μοι πα στω..."  

 

ισχύει το ίδιο.