Πόση ομορφιά -εξωτερική- υπάρχει στο bdsm?

Για τον βανιλλόκοσμο είπα, ο picky one.

(lizard; lizard; Tόσο καιρό νόμιζα πως ήταν wizard. Μemo to self: να φοράω γυαλία)  

 

@brenda & @Estelwen

χρησιμοποίησα τις φράσεις "εξωτερική εμφάνιση" - "κοινά βίτσια" επιχειρώντας να τις τοποθετήσω απέναντι και θέλοντας -προφανως δεν το κατάφερα! - να υπογραμμίσω πως στον προσωπικό μου τρόπο σχετισμού και συσχετισμού   ουτε το ένα ούτε το άλλο είναι εκ των βασικών κριτηρίων επιλογής. Ναι, παίζουν ρόλο σημαντικό. Μα δεν θα εμπιστευτώ ούτε θα αποδεχτώ βάσει αυτών των κριτηρίων. Αυτό εννοούσα  

Θα μου επιτραπεί να μην με θεωρώ ούτε μειονοτική ούτε εναλλακτική μα απλώς διεστραμμένη κι ελεύθερη;  

(Ωστόσο @Estelwen ,νομίζω ότι καταλαβαίνω ακριβώς τί εννοείς ).

 

Θεωρώ πιό χρήσιμο να θέτουμε τα κατάλληλα ερωτήματα από το να δίνουμε απαντήσεις-κλισέ. Δεν είναι τυχαίο που έρωτας και ερώτημα έχουν κοινή ρίζα...  

Ερωτώ λοιπόν:
- Το ζητούμενο είναι η ομορφιά ή η ελκυστικότητα? Όταν το πλαίσιο αναφοράς είναι π.χ. η τέχνη, η αναζήτηση του όμορφου έχει νόημα. Όταν μιλάμε για σχέσεις, μας ενδιαφέρει ο έτερος να είναι όμορφος ή να μας ελκύει ως άνθρωπος? (το όμορφο δεν είναι απαραίτητα ελκυστικό και το ελκυστικό δεν είναι απαραίτητα όμορφο). Τελικά, πόσο ρόλο μπορεί να έχει η ομορφιά στη διαπίστωση της @gaby "Για μένα μετράει η ηδονή που αντλώ από αυτό που βλέπω"?

- Η δήλωση "οι bdsmers είναι μειονότητα" είναι καθαρά ποσοτική. Εάν θέλουμε να της προσδώσουμε ποιοτικά χαρακτηριστικά, πρέπει να κάνουμε την παραδοχή ότι οι βδσμικοί αποτελούν ομάδα, και μάλιστα με ένα βαθμό ομοιογένειας (αυτό που αποκαλούμε "ταυτότητα"). Κατά πόσον ισχύει αυτό?

- Γιατί να επιθυμεί κάποιος να θεωρεί εαυτόν "μειονοτικό", όπως επισημαίνει η @lexy (καλημέρα, αμόρ   ). Για την αίσθηση του ανήκειν ή του "ξεχωρίζω από το σωρό"?

- Πόσο τεκμηριωμένος είναι ο ισχυρισμός της αγαπητής @MauveDelastrange :
"Ένα από τα χαρακτηριστικά του bdsm (το οποίο δεν έχει να κάνει μόνο με ξύλο και γαμήσια) είναι η αποδοχή του διαφορετικού. Και μάλιστα, πάει ένα βήμα πέρα από την "αποδοχή", πάει ως εκεί που οι άνθρωποι δεν περιορίζονται πλέον απο αυτο που το βανιλλα κομμάτι της κοινωνίας έχει ορίσει ως "αντικειμενικά ωραίο" και είναι ελεύθερο". Πόσο αυτό το "διαφορετικό" μπορεί να επεκταθεί σε άλλες ποιότητες? Πόσο στέκει π.χ. ο ισχυρισμός ότι ένας bdsmer είναι πιο δημοκρατικών πεποιθήσεων και λιγότερο ρατσιστής από ένα βανίλα? Ότι είναι π.χ. πιο ανοιχτόμυαλος και λιγότερο στερεοτυπο-λάτρης, πιο αντικομφορμιστής και λιγότερο μικροαστός?

Τροφή για σκέψη και για πέψη....  

 

Στατιστικα πώς ακριβως να απαντησουμε αφου η ομορφια δεν ειναι αντικειμενικο πραγμα;

 

Αυτά τα ερωτήματα είναι τόσο ανοιχτά που ποτέ δεν θα μπορέσουν να έχουν συγκεκριμένη απάντηση.

Και αυτό που με προβληματίζει είναι αν είναι κατανοητό από την αρχή ότι δεν μπορεί να υπάρχει συμπέρασμα και απλά γίνονται για την κουβέντα ή…

 

Η ομορφια είναι υποκειμενική και ρευστη ως έννοια, αλλά τα προτυπα ομορφιάς συγκεκριμένα.

Ισως πλέον ως ομορφια να ορίζεται άτυπα η ομοιότητα, ή έστω η σύγκλιση με τα επικρατουντα προτυπα ομορφιάς, που απο τον καθημερινο βομβαρδισμο εικονωων έχουν περάσει στο υποσυνειδητο:

Στην περιπτωση και στο βαθμό που συμβαινει αυτο, λογικά θα υπάρχουν στην ουσία τουλαχιστον δύο παράλληλες συζητήσεις: η μια αντιμετωπιζει την ομορφιά ως κάτι απροσδιόριστο και υποκειμενικό, η δε άλλη ως κατι υποκειμενικο μεν, προσδιορίσιμο δε (με βαση τον βαθμο απόκλισης από τα εσωτερικευμενα δια ενδοβολής πρότυπα).

Είναι μια πιθανότητα...

Ερρωσθε ευδαιμονούντες.

 

Λίγο ανάκατα κι εύχομαι να με συγχωρήσεις, γιατί γράφω περπατώντας.
Δεν υπάρχει bdsmική ταυτότητα, δηλαδή ένας αρκετά λεπτομερής κοινός παρανομαστής που κάτω απ' την ομπρέλα του θα φιλοξενούσε έναν ευρύ αριθμό ατόμων.
Άρα και ο όρος μειονότητα θα ήταν από αρκετά έως πολύ ερμηνεύσιμος κατά το δοκούν.
Αφού σημαντικότερος παράγοντας για να είναι κάποιος/α μέλος της όποιας μειονότητας ( πέρα από κάποια κοινά αποδεκτά απ' τα μέλη της μειονότητας χαρακτηριστικά και που θα τα θεωρούσε σημαντικά στοιχεία του αυτοπροσδιορισμού της ), θα ήταν εκείνος της βούλησης του/της, στην όποια μειονότητα ν' ανήκει.

Πόσο σωστές γενικές ( άρα αντικειμενικές ) απαντήσεις μπορούμε να δώσουμε, βασιζόμενοι/ες ( και λογικό το βρίσκω ) σ' εντελώς προσωπικά ( άρα υποκειμενικά ) και συχνά αξιωματικά κριτήρια?

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ και vanilla συντρόφους είχα και vanilla ή vanillίζουσες σχέσεις είχα.
Και ήταν όλες σαν τα μούτρα μου για κείνο που αφορούσε την εξωτερική εμφάνιση. Δηλαδή για κείνες ήταν σημαντική αλλά δευτερεύουσα ( απόδειξη ότι είχαν μπλεχτεί μαζί μου. Που ήμουν και παραμένω - πλάκα στην άκρη - ένας εμφανισιακά και ίσως και πνευματικά μέτριος/συνηθισμένος τύπος.
Ως προς το επίπεδο αποδοχής/ανεκτικότητας/ανοιχτομυαλοσύνης στις περισσότερες εκείνων των περιπτώσεων ήταν πάνω κάτω το ίδιο αρκετών βουδουσουμουγυναικών που είχα "γνωρίσει" ( δλδ. στο μέσο όρο ).
Ενώ σε κάποιες ελάχιστες ( πάντα vanilloγυναίκες ) ήταν πολύ πιο ανοιχτόμυαλες απ' τις δικές μου πάντα bdsmικές "γνωριμίες"/σχετισμούς.
Άλλο αν το bdsm δεν τις ενδιέφερε καν.
Λογικό βρίσκω κι αυτό, αφού δεν γίνεται να "φτιάχνουν" όλους/ες τα ίδια πράγματα.
Εδώ ρωτάω, μήπως η όποια ανοιχτομυαλοσύνη/επίπεδο αποδοχής του/της πιθανού/ης συντρόφου, έχει να κάνει και με το πως του/της "πλασαριζόμαστε" κι εμείς?
Αν δεν είμαστε ικανοί/ες ν'αποδεχτούμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αν εμείς οι ίδιοι/ες μας "βλέπουμε" μ' ενοχές/ντροπή, αν δεν μπορούμε να μας "διηγηθούμε", γιατί ο/η άλλος/η να μας αποδεχθεί/προσπαθήσει να καταλάβει?

Κλείνοντας, η ομορφιά και η έλξη δεν πάνε πάντα χέρι χέρι.
Σε μένα αρέσει να κοιτάζω την θάλασσα τον χειμώνα. Δεν μου πέρασε όμως ποτέ απ' το μυαλό, να χώσω τον πέοντα στην άμμο και να γαμήσω την παραλία.
Μου αρέσει η γλυπτική, αλλά όσο όμορφο και να ήταν ένα άγαλμα, δεν μου ήρθε ποτέ να προσπαθήσω να το ξεσκίσω ( χωρίς παρεξήγηση για τους/τις statuephiliacs...μάλλον το έγραψα και λάθος χαχα ).
Όταν έχει να κάνει με τον ερωτισμό, για μένα ( ξανά μανά το γράφω, γιατί θα παρεξηγηθώ που θα παρεξηγηθώ, να μην φταίω εγώ τουλάχιστον ) η ομορφιά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την σεξουαλική όρεξη που μου ξυπνάει ή όχι η άλλη.

Anyway, εγώ τον "τίτλο" του bdsmer δεν τον θέλησα ποτέ, γιατί μάλλον δεν είμαι.
Αν το bdsm είναι κάτι παραπάνω από τρόπος ερωτικής/σεξουαλικής αλληλεπίδρασης, δεν είμαι σίγουρα.
Αφού κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά δεν κάνουν διαχωρισμό ανάμεσα σε vanilla και bdsm.
Ή καλύτερα, εγώ είμαι τυφλός και δεν τον βλέπω. Για μένα ( ουφ, το έγραψα ξανά γαμώτο ) δεν υπάρχει homo vanillens και homo bdsmens.
Αλλά άνθρωποι που στην σεξουαλική/ερωτική τους σφαίρα εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο.
Που ο "χώρος" στον οποίο τριγυρίζουν δεν φτάνει για να τους κάνει τόσο ανόμοιους.
Και η εμφάνιση δεν κοιτάζει ούτε vanilla, ούτε kinky, ούτε bdsm.
Ούτε όλοι/ες οι άσχημοι/ες καταφεύγουν στο bdsm για να βρουν να γαμήσουν.
Θα το πω χύμα - και ειλικρινά με το συμπάθιο - κάποιοι/ες απ' το να μπουν στο bdsm ( που μπορεί να μην γνωρίζουν καν την ύπαρξη του ), προσφεύγουν στις πουτάνες/ζιγκολό.
Εγώ δυο/τρεις άντρες και μια γυναίκα του είδους τους/την γνωρίζω προσωπικά. Αλλά ούτε σ' αυτό πιστεύω ότι θα μπορούσα να δώσω αληθές στατιστικό δείγμα.

Αυτά.... 

 

η γνωση σου χαριζει δυναμη, αλλα ο χαρακτηρας σεβασμο.αυτο λεω ομορφια σε μια σχεση  

 

Δεν συμφωνώ. Δες τα έργα της Αbramovic. Πέρασε η εποχή του rococo, ανεπιστρεπτί. Καλή αναφορά είναι η Ιστορία της ασχήμιας, του Eco.

Δεν είναι καθόλου θέμα ποσότητας. Kαι από τη στιγμή που τους αποκαλείς "bdsmers", εσύ ο ίδιος τους αναγνωρίζεις μια ταυτότητα, όποια και να είναι αυτή. Δεν μας λες κηπουρούς ή vegan.
Για μένα ένα βασικό ποιοτικό χαρακτηριστικό που ισχύει - ή θα έπρεπε να ισχύει - είναι ακριβώς αυτό που αναφέρει η @MauveDelastrange: η αποδοχή του διαφορετικού. Το γεγονός ότι κάποιοι, μερικοί, πολλοί, δεν το αποδέχονται, ή είναι στενόμυαλοι, ή μη αντικομφορμιστές, δεν το αναιρεί. Remember Galileo?

Για μένα προσωπικά, το επιθυμώ γιατί άλλο να θεωρώ εαυτόν μειονοτικό, άλλο μειονεκτικό. Είμαι αριστερόχειρας, ανήκω στην συγκεκριμένη μειονότητα, αλλά δεν είμαι μειονεκτική. Οι δεξιόχειρες είναι.  

 

Τι να πω κι εγώ που είμαι αμφιδέξια! Και όμορφη! Χα!