Πόσο ανεκτικοί είμαστε στις ερωτικές μας σχέσεις;

Αυτο που εγραψες για τις μαρμελαδες πολυ μου αρεσε...

Κατα τ αλλα εγω αν μου ειχε συμβει αυτο με την ταρτα θα φροντιζα να εξηγησω τη λεπτη διαφορα περι μαρμελαδας.

Στις ερωτικες μου σχεσεις ομως νομιζω οτι δεν ειμαι ανεκτικη. Ειμαι πολυ αυστηρη και μπορω να απορριψω πολυ ευκολα καποιον ανθρωπο οταν δεν αγγιζει τα στανταρ μου. Ασφαλως αν ειμαι ερωτευμενη ανεχομαι ο.τι δεν με προσβαλει. Κι οταν πλεον η σχεση γινει σχεση αγαπης κι οχι απλως ερωτικη τοτε προσπαθω να εξελισσομαι παραλληλα.

Συμπερασμα. Αν ανεχτω καποιον τον πρωτο καιρο σημαινει πως θα τον ανεχομαι για μια ζωη. Αλλιως εξω απ την πορτα.

 

ανεκτικότητα....μου τελείωσε εδώ και πολλά χρόνια. δεν στέρεψε από ένα θεώρημα αλλά από ένα αξίωμα: κάθε ανοχή στην αρχή, εξελίσσεται αργότερα σε μοιραίο ατύχημα.

αυτό αφορά στην αρχή μιας γνωριμίας (φιλικής ή ερωτικής) . δεν προχωρώ ούτε βήμα εάν διαπιστώνω χάσματα στο "ύφος και το ήθος" (και όχι μόνο)! εάν κρύψω κάτι κάτω από το χαλί, αργά ή γρήγορα θα σκοντάψω σε αυτό.

στην διάρκεια όμως μιας μεστής και λειτουργικής σχέσης, και επειδή οι συνθήκες της ζωής αλλάζουν διαρκώς (τα τελευταία χρόνια μάλιστα αλλάζουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς), γίνομαι ανεκτικότερος. γνωρίζοντας ήδη καλά έναν άνθρωπο, ανέχομαι κάποια "παραστρατήματα", και ελπίζω να έχω και εγώ, σε ανάλογη κατάσταση, την ανεκτικότητα του "ανθρώπου μου".

προσπαθώ να καταλάβω και να κατανοήσω τις αιτίες αυτών των εκπτώσεων και κάνω ότι μπορώ για να διασώσω την αξιοπρέπεια και των δύο μας. δεν πετυχαίνει πάντα, αλλά αν πετύχει......

 

Κάνουμε σωστό καστιν, ώστε να χρειαστεί να είμαστε όσο το δυνατόν λιγότερο ανεκτικοί   και πολύ περισσότερο βδμσικά ουσιαστικοί  

 

Δεν είμαι σίγουρη οτι κατάλαβα πλήρως το νήμα! Σχολιαζω για να το ξανά βρω και αν μπορέσω να απαντήσω.

 

Η ανεκτικότητά μου έχει σαφείς διαβαθμίσεις και οριοθετήσεις.
Παλιότερα, ήμουν άκριτα και αδιάλλακτα μη ανεκτική, λόγω έντασης χαρακτήρα.
Τα ήθελα όλα σύμφωνα με τα δικά μου αισθήματα και κριτήρια, δεν είχα κανενός είδους ανοχή ή ανεκτικότητα.
Το ταξίδι μου μέσα στον χρόνο, και τα δυνατά συναισθήματα, με ανάγκασαν να ωριμάσω και να μάθω να διαχειρίζομαι όλα αυτά τα οποία ανήκουν στο πλαίσιο της ανοχής. Κάποια στιγμή, προφανώς ως αυτοτιμωρία, ανέχτηκα πολύ ακραία πράγματα, επέμεινα και κατέπνιξα τον εαυτό μου και τις αυθόρμητες αντιδράσεις μου, προκειμένου να μάθω να συμβιώνω σε ένα πλαίσιο αρμονίας με ανθρώπους που με ενδιέφεραν.
Κι εκεί έκανα λάθη, καθώς η ανεκτικότητα πρέπει να έχει όρια και δεν είναι δεδομένη για κανέναν, παρά μόνο γι αυτούς που μάς ενδιαφέρουν και τους ενδιαφέρουμε πραγματικά, εφόσον, με την εφαρμογή των εκάστοτε προσωπικών μας κριτηρίων θεωρούμε ότι αξίζει τον κόπο. 'Οταν την προσφέρουμε απλόχερα, ενίοτε αυτοκαταπιεζόμενοι, κατά πάσα πιθανότητα δεν εκτιμηθεί, ούτε καν θα το κατανοήσει ο άλλος, όσο κι αν εμείς ζοριζόμαστε, καλώς ή κακώς.
Σήμερα, έχω μία πολύ επιλεκτική ανεκτικότητα και όχι απεριόριστη, αποκλειστικά και μόνο με ανθρώπους που με ενδιαφέρουν πραγματικά.
Μεγαλώνοντας, τα όρια είναι πιο σαφή, ξέρουμε υπό ποιες προϋποθέσεις μπορούμε να λειτουργήσουμε ανεκτικά και διαχωρίζουμε τις εκάστοτε σχέσεις και αλληλεπιδράσεις.
Με τον άνθρωπο που αγαπώ και ποθώ είμαι εξόχως ανεκτική, εφόσον αυτό δεν στρεβλώνει τις δικές μου ισορροπίες, με τους λοιπούς ουδόλως.
Κάθε εκχώρηση έχει το κόστος της, αδιαμφισβήτητα, αλλά μάλλον δεν είναι και θέμα διαπραγμάτευσης, παρά αντικειμενικής δυνατότητας.
Δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου και του -ωσεί- ανεξάντλητου ψυχικού κεφαλαίου, ακόμη και για επιβεβλημένη ανεκτικότητα, την κρατώ για τις επαγγελματικές μου ενασχολήσεις και μόνο.
Οι βασικές μου οι αρχές δεν παρακάμπτονται πλέον ποτέ και για σχεδόν κανέναν, ίσως μόνο για Έναν.  

 

πολύ ενδιαφέρουσα οπτική.
μ έκανε να συνειδητοποιήσω πως για να καταφέρω* να εντάξω έναν καινούριο άνθρωπο στον κύκλο μου, μου είναι απαραίτητες αρχικά οι ενδείξεις πως δεν πρόκειται να διαλύσει την προσωπική μου αισθητική.
εφόσον αισθανθώ την σχετική ασφάλεια και δημιουργηθεί η επαφή, μετά δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να φιλτράρω ξανά την σχέση μας βάσει τέτοιων εγωιστικών μέσων, όπως είναι οι μετρήσεις που αφορούν ανεκτικότητα, υπομονή, ανοχή, συγχώρεση, αμοιβαιότητα κ.α.

*είναι δικό μου θέμα/ δυσκολία, όχι των άλλων, πιθανότατα

 

Με την πάροδο του χρόνου η ανεκτικότητά μου λιγοστεύει. Από τη μια διότι κάθε μου φιλοδοξία και ενδιαφέρον γίνονται πιο συγκεκριμένα, οπότε για κάποια άλλα πράγματα δεν υπάρχει χώρος. Από την άλλη διότι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αποδεικνύουν ότι είναι φρονιμότερο να προσπαθείς για αυτούς με αυτούς, παρά να ελπίζεις για αυτούς και για την όποια διαπροσωπική σχέση. Η προσπάθεια είναι μια διαδικασία. Η ελπίδα είναι ένας μύθος που διδάσκει μεν, αλλά δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα. Και, για αλλαγή, κάποιες αρχές καλό είναι να μένουν αδιαπραγμάτευτες. Ακριβώς επειδή ο κανόνας είναι το αντίθετο.

Αν ακούγεται ψυχρό, ακούγεται επειδή είναι. Ό,τι αντέξει όμως κόντρα σε τέτοια εμπόδια, είναι καταδικασμένο να ξεχωρίσει.

 

Πρωτα απο ολα πρεπει να ανακοινωσω οτι σημερα σε τουτο δω το φορουμ 13/9/16 και ωρα 16:05 ανακαλυψα το alter ego μου. Θα παψω να απανταω στα νηματα και θα ψαχνω να κανω quote τα μηνυματα του.

Πανω που σκεφτομουν οτι ολοι μεγαλωνοντας δηλωνουν πως χανουν την οποια ανεκτικοτητα τους αλλα ταυτοχρονα υποτιθεται οτι χανουν και τις εντονες γωνιες τους...γινονται πιο οβαλ....προβληματιστηκα για το πως μπορει να εκφραστει κατι τετοιο με απλες λεξεις.... εεε βουαλα. Δεν ανεχομαι αλλα εχω μαθει να αποδεχομαι. Οταν αγαπαω that is. Αλλιως δεν υπαρχει και λογος κουβεντας.

 

Προσπέρασε σε παρακαλώ το γεγονός ότι δεν είσαι γυναίκα με ξανθό μαλί. Απλώς δεν έβρισκα καταλληλότερο για την περίσταση gif:

 

Κολακευμένος man. Thanks!  

 

 

No problem man....