Πόσο ζυγίζει η μοναξιά?

Νιε  

 

Μεγαλη κ σφιχτη αγκαλια

 

Εγω ενα πραγμα.....

 

Ποτέ δεν υπήρξα μόνος. Ήμουν σ’ένα δωμάτιο.
Έφτασα στα πρόθυρα της αυτοκτονίας.
Υπήρξα καταθλιπτικός.
Αισθάνθηκα κατά καιρούς φριχτά- φριχτά για τα πάντα -, όμως ποτέ δεν ένιωσα ότι κάποιο άλλο πρόσωπο θα μπορούσε μπαίνοντας στο δωμάτιο να γιατρέψει τις αναποδιές μου…
Ή ένα πλήθος ανθρώπων θα μπορούσε να μπει στο δωμάτιο και να κάνει το ίδιο. Με άλλα λόγια, η μοναξιά είναι κάτι που ποτέ δεν μ’ενόχλησε κι ούτε με απασχόλησε ως ζήτημα, αφού ανέκαθεν είχα αυτήν την τρομερή επιθυμία για απομόνωση.

Υπήρξαν στιγμές που βρισκόμουν σε κάποιο πάρτι σ’ένα στάδιο γεμάτο ανθρώπους που ζητωκραύγαζαν για κάτι, κι εγώ, μέσα σε τόσο κόσμο, ένιωθα την μοναξιά. Αντιγράφω τον Ίψεν:” Οι δυνατότεροι άντρες είναι και οι πιο μοναχικοί…”. Ποτέ δεν σκέφτηκα: “Λοιπόν, μια όμορφη ξανθιά θα έρθει εδώ, θα μου κάνει ένα καλό γαμήσι, θα μου χαϊδέψει λίγο τ’αρχίδια μου και θα αισθανθώ καλά…” Όχι αυτό δεν βοηθάει…

Ξέρεις έρχεται το βράδυ της Παρασκευής και τα πλήθη ξεχύνονται στους δρόμους και στα μπαρ.
“Είναι Παρασκευή βράδυ, τι θα κάνεις απόψε;
Απλώς θα μείνεις μέσα;”
Λοιπόν, ναι. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω.

Είναι μια ηλιθιότητα. Ηλίθιοι άνθρωποι, συναναστρέφονται με ηλίθιους ανθρώπους.
Άφησε τους να ηλιθιοποιούνται μόνοι τους.
Ποτέ δεν αγχώθηκα μ’αυτό το ζήτημα.
Να τρέχω έξω μες στη νύχτα. Κρυβόμουν σε μπαρ, γιατί δεν ήθελα να κρύβομαι σε εργοστάσια.
Αυτό είναι όλο.
Συγγνώμη για τα εκατομμύρια ανθρώπων, όμως ποτέ δεν υπήρξα μόνος. Μου αρέσει ο εαυτός μου.
Είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος διασκέδασης που έχω.
Ας πιούμε περισσότερο κρασί.

*Charles Bukowski*

 

Και με κόσμο να είναι κανείς, αν δεν τον νοιώθουν, μοναξιά είναι. Ίδια με το να είναι ολομόναχος.  

Και κάποιες φορές κιόλας εξιλεώνει, ωφελεί.  

Τα καλά νέα: Πάντα βρίσκεται κάποιος άλλος να την ελαφρύνει, είτε λίγο είτε πολύ.  

Δεν με φοβίζει η μοναξιά. Είναι διαχειρίσιμη.

Αλλά και ο εαυτός μας, αν τον καλοδεχτούμε, είναι κι αυτός επίσης πολύ όμορφη παρέα.  

 

Μοναξιά ως συνηθως απο επιλογη. Δεν ειναι απαραιτητα βαρια μπορει να γινει καλος συμβουλος και φιλη για να μαθεις τον ταλαιπωρο εαυτο...αλλες παλι για να δημιουργησεις χωρις παρεμβολες...αλλες παλι ερχεται χωρις να τη καλεσεις και μπαστακωνεται μεχρι να ... οπως και να εχει την αγαπω. Μερικες φορες τη κερναω και καμια βοτκα....ετσι για να τη καλοπιασω.

 

Ειναι ενα βαρυ φορτιο αληθεια...
Έχω γράψει κάποια στιγμή πως η μοναξιά ζυγίζει όσο την αφήνουμε εμείς να ζυγιζει.
Ως έναν βαθμό είναι αλήθεια αυτο.
Η μοναξιά,όταν είναι από επιλογή,σαφώς και δεν συγκρίνεται με αυτην που δεν διάλεξες,να ακομα και ετσι υπάρχουν στιγμές που νιώθεις να σε πλακώνει με το βάρος της.
Είναι αυτές οι στιγμές όπου μπορεί να θέλεις από μια αγκαλιά ή ένα φιλί μέχρι και μια ξυλια ή ο,τιδηποτε αλλο.Είναι η παρουσία ενός ατόμου όπου θες να μοιραστείς στιγμές.
Υπάρχουν πολλών ειδών μοναξιές και πολλοί άνθρωποι οι οποίοι την αντιμετωπίζουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Άλλοι την απολαμβάνουν,άλλοι την απευχονται,άλλοι την δουλευουν και άλλοι θυσιάζουν κομμάτια του εαυτού τους προκειμένου να μην βρεθουν απέναντι της.
Το θέμα δεν είναι να φοβόμαστε την μοναξιά αλλα να μπορούμε να την διαχειριζόμαστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για εμάς.
Όλα τα νομίσματα έχουν 2 όψεις.
Αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.
Αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε είναι το ποια όψη βλέπουμε εμείς,και ακόμα και αν είναι η κακή,να την δουλέψουμε μέσα μας και να την κάνουμε εμπειρία μας.

 

Αφόρητη είναι η μοναξιά όταν δεν μπορώ να διασταυρώσω το βλέμμα μου μ' εμένα.
Τότε είναι που έχω ανάγκη να με δω μέσα από τα μάτια ανθρώπων που με νοιάζονται.Ευτυχώς συμβαίνει σπάνια.
Την αγαπώ τη μοναξιά μου και την επιδιώκω.Είναι εποικοδομητική.

Αν μιλήσουμε για τη μοναξιά σε συνάρτηση με την ύπαρξη κάποιου άλλου...
Για την απουσία της "παρουσίας" και την παρουσία της "απουσίας".
Η πρώτη εκδοχή πονάει ναι , αλλά όταν αποδεχτείς πως το θέμα είναι δίπλα σου να βρίσκονται άνθρωποι γιατί το θέλουν και όχι μόνο γιατί το θέλεις εσύ , ο πόνος είναι διαχειρήσιμος.
Όσο για τη δεύτερη , τι να το κάνεις να είσαι με κάποιον που δεν είναι πραγματικά εκεί , που θα προτιμούσε να ήταν κάπου αλλού.

 

Αδικουμαστε στην Ελλάδα. Φούλ φιλόσοφοι όλοι μας. Καταραμένο DNA , το σεντόνι μας λείπει.
Ας συμμετέχω λοιπόν : το θέμα δεν είναι πόσο ζυγίζει, ούτε αν είναι καλό που και που να είσαι μόνος σου. Το θέμα είναι να μην είσαι μόνος σου με συντροφιά. Ούτε να είσαι μόνος λίγο πριν κλείσουν τα μάτια σου αιώνια.

 

"Πρέπει να προσέξω τη μοναξιά μου.
Μερικές φορές
στα ενδιάμεσα των δαχτύλων
και στα χαλίκια των ματιών
βγαίνει το χορτάρι
της φωνής σου."
Γιάννης Κοντός