Πόσο φυσικά σας βγήκε η υποτακτικότητα σας;

εγω παλθι πιστευω μετα απο τον thomas με το που εφαγες το κεμπαπ του      

 

Εγω πάλι την ειχα δεδομένη, αλλο νομιζα οτι ειναι, αλλο ειναι, το πηρα απόφαση και προχωράω. Παντως ναι. Αν βγει ποτε πρεπει να ειναι φυσικά!!!

 

Μου βγηκε στην ηλικια των 10. Ημουν στη γιαγια μου , ξαπλωμενος σε στρώμα στο πατωμα κ η ξαδερφη μου τοτε 17 πήρε μια καρεκλα καθισε μπροστα απο το στρωμα κ αρχισε να μου παταει το κεφαλι . Ουτε που κουνηθηκα, ουτε που μιλησα , κοροιδεψε "το κεφαλι σου εχει γινει κατακόκκινο " εβγαλα μετα κ τη γλώσσα εξω κ περασε λιγες φορες τις πατουσες τις πανω στη γλωσσα μου κ εφυγε.

 

Βοήθησε ότι ήταν πολύ μεγαλύτερος μου κι εγώ μικρούλα (ούτε 15 καλά καλά)
Άλλωστε σίγουρα υπήρχε μέσα μου η διάθεση υποταγής...
Άκουσα και υπάκουσα σε ότι μου ζήτησε ακόμη και όταν πονούσα...
Έκτοτε... είχα πια συνειδητοποιήσει τη θέση μου...

 

Δέκα χρονών. Η μεγάλη παρέα έπαιζε κρυφτό. Μόλις είχε πέσει ο ήλιος. Εκείνη την φορά μια καινούργια κοπέλα είχε κάνει την εμφάνισή της στην παρέα. Λίγο μεγαλύτερη από εμένα. Απέπνεε μια δύναμη και κυριαρχικότητα που με έκανε να την φοβάμαι λίγο αλλά και να μαγνητίζομαι από την παρουσία της. Την ακολουθούσα συνέχεια για να είμαι κοντά της. Κάποια στιγμή όπως τρέχαμε να κρυφτούμε βρεθήκαμε οι δυό μας σε ένα οικόπεδο όπου ανεγειρόταν μια οικοδομή. Αισθανόμουν χαρούμενος που την ακολουθούσα ανάμεσα στα δέντρα καθώς προσπαθούσαμε να κρυφτούμε. Κάποα στιγμή από τη βιασύνη που είχαμε της βγήκε η σαγιονάρα από το πόδι. Με διέταξε -κυριολεκτικά- να της φορέσω την σαγιονάρα πάλι στο πόδι. Γονάτισα και έκανα ακριβώς αυτό που μου ζήτησε. Όλο το βράδυ προσπαθούσα να συνέλθω από αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα ντροπής και ευδαιμονίας που με είχε κυριέυσει. Οι φαντασιώσεις μου είχαν ήδη αρχίσει να αναπτύσσονται αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που εκδήλωσα τον υποτακτικό μου χαρακτήρα. Δεν την ξαναείδα.

 

Προέκυψε μάλλον απρόσμενα. Νωρίς ή αργά δεν ξέρω...κάπου στα 25 και βάλτε.

Η αρχή έγινε με κάποια δημοσιεύματα, που εντελώς τυχαία βρήκα στο διαδίκτυο, αλλά και ένα φόρουμ, που συνάντησα επίσης τυχαία. Όσο διάβαζα, τόσο ένιωθα να χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου αλλά κι άλλο τόσο να θέλω να το γνωρίσω όλο αυτό.

"Υπάρχουν όλα αυτά; Κι εγώ πού ζω τόσα χρόνια"; Τα "χτυπήματα" και η παραζάλη τελειωμό δεν είχαν. Για καιρό αισθανόμουν σαν τον ακροβάτη, που προσπαθεί να μάθει να ισορροπεί. Που χάνει διαρκώς τα βήματά του, μα ως δια μαγείας ποτέ δεν πέφτει κάτω, γιατί κάποιο σχοινί τον κρατάει. Τόσο όσο....

Όταν πια ξεκαθάρισα κάποια πράγματα στο θεωρητικό κομμάτι, ήρθε η ώρα της δοκιμής. Και εκεί ένιωσα πράγματα, που δύσκολα περιγράφονται. Καταιγισμός συναισθημάτων με το μυαλό να οργιάζει και το κορμί να ακολουθεί πιστά τις εντολές. Να δέχεται την ταπείνωση, τον πόνο, τον απόλυτο έλεγχο. Να δοκιμάζει πράγματα, που λίγους μήνες πριν απλά δεν υπήρχαν για μένα.

Κάποιες φορές οι λέξεις δεν αρκούν, για να αποτυπώσουμε ένα συναίσθημα ή ένα γεγονός. Η "απογείωση" των αισθήσεων σε όλο της το μεγαλείο. Ακόμη θυμάμαι εικόνες και στιγμές.

Δεν ξέρω αν φτάσω ποτέ στη δική μου "Ιθάκη". Όμως ξέρω ότι η καρδιά και η ψυχή έχουν να δώσουν και να πάρουν πολλά ακόμη.

 

Το ότι νόμιζα ότι ήμουν σε D/s κατάσταση εκείνη την εποχή με ξεπερνάει...

(Sorry για το off topic εαυτέ μου)

 

Κάποια ταινία που είχα δει και κάποιο δημοσίευμα που είχα διαβάσει σε μία εφημερίδα. Όλα τα άλλα έγιναν πηγαία, αυθόρμητα και από περιέργεια. Η πρώτη συνάντηση με μία Κυρία. Μετά μία δύσκολη πορεία μέχρι σήμερα, μία διαρκή αανζήτηση.

 

Μου άρπαξε το χέρι και το έβαλε πάνω στο καλοριφέρ που βρισκόταν ακριβώς πίσω απο το θρανίο μας. "Τώρα θα νιώσεις τον πόνο, τον πόνο και την ηδονή". Και έμεινα να τον κοιτάζω για λίγα δευτερόλεπτα, με μια ακαθόριστη έξαψη μαζί με ντροπή και θυμό.
Όυτε που σκέφτηκα εκείνες τις φορές που γινόταν το δικό του και περιέργως αυτό μου άρεσε, πως τον αποκαλούσα "μαέστρο" στις πρόβες στο αμφιθέατρο, πως δεν αντιδρούσα σ'εκείνον όπως έκανα συνήθως όταν με προκαλούσαν.
Ήμουνα τόσο βέβαιη πως θα περάσει η φάση εκείνη, σαν τα σποραδικά σπυράκια ακμής που έρχονται και φεύγουν.
Όσο περνούσε ο καιρός τόσο ξεκαθάριζαν ζητούμενα, επιθυμίες και ρόλοι. Μάθαινα να ξεχωρίζω ανάγκες, φαντασιώσεις και δρώμενα.
Να απολαμβάνω επιλογές, όσο μπορώ χωρις να εκλογικεύω.

 

Από τότε που με θυμάμαι όταν έβλεπα γυναίκα με γόβα Η πέδιλα ψηλοτάκουνα με καλσόν Η χωρίς με διαπερνούσε μία έντονη αναστάτωση. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι γεννήθηκα για να ζω υποταγμένος στην θηλυκή κυριαρχία. Πολυτέλεια εδώ στην Ελλάδα.

 

Το φετίχ της παπουτσοποδολαγνειας με τη γυναικεία κυριαρχία,ουδεμία σχέση έχουν.