Πώς «τσακωνόμαστε» στο BDSM;

Πώς θα αντιδρούσατε οι υποτακτικοί/υποτακτικές στην αγνόηση και τη σιωπή του/ης Κυρίαρχου/ης;

 

no action!!!

 

πολυ κουραστικά όλα αυτά....
λέω να δηλωσω Kinky.

 

hahaha σου έπεσε βαρύ;  

 

ένα από τους πυλώνες του D/s είναι η ψυχραιμία και ο αλληλοσεβασμός. όποτε ΠΡΕΠΕΙ να λάβει χώρα μια ήρεμη συζήτηση. πως γίνεται κάτι τέτοιο; δεν είναι πάντα εύκολο αλλά αν η σχέση έχει γερές βάσης πρέπει να εφαρμοστούν όλες οι τεχνικές που θα βοηθούσαν σε αυτή τη ψύχραιμη συζήτηση. πχ διαλέγεις ένα ουδέτερο και ευχάριστο μέρος, αφήνεις να περάσουν λίγες ώρες κλπ.

ο Κ έχει δώσει στην υ έναν μπούσουλα για το ποιο είναι το ύφος, ο χρόνος, και ο τρόπος για να εκφράσει τα παράπονα ή τις αντιρρήσεις της. ένα πρωτόκολλο σωστά και σφιχτά προσαρμοσμένο βοηθά πολύ.

ο Κ υποχρεωτικά ακούει ή διαβάζει (γενικά το να γράφει η υ είναι ένα πολυεργαλείο που βοηθά πολύ στην επικοινωνία) τι έχει να πει η υ. υποχρεούται να της δώσει χρόνο άσχετα με το πόσο βράζει μέσα του. η ασυμμετρία που αυτός απαιτεί φέρνει και υποχρεώσεις για αυτόν (τα έχουμε πει χιλιάδες φορές). πρέπει πάντα να έχει υπόψιν του ότι η υ δεν είναι άβουλο ον (εκτός και αν είναι, οπότε...να τη χαίρεται)

η κοινή λογική και μια ικανότητα αυτοκριτικής(όπως και : παιδεία, ευφυΐα,.... μπλα μπλα μπλα) θα κληθούν να συμβάλουν στη ψύχραιμη διαχείριση του καυγά.

και αν όλα αυτά δεν αποτελεσματικά ή δεν μπορούν να εφαρμοστούν τότε σαν ώριμοι ενήλικες....ξεκατινιάζονται. μετά όμως....δεν έχει μετά! απλά πράγματα!

και έτσι γεμίζει το φόρουμ "χωρισμένους", "χωρισμένες", "ακατανόμαστους/ες", "πρώην" , "αποδεσμευμένες/ους" κλπ.

 

Σε όλα όσα λες εννοείται ότι συμφωνώ  
Όμως ο τσακωμός μπορεί να γίνει σε πολύ cold blood συνθήκες. Αυτό δεν αναιρεί το ότι είναι ένταση και τσακωμός. Και για μένα είναι και χειρότερος.

Αν αποδεδειγμένα ο Κ δεν έχει δίκιο κι επιμένει η υ απλά θα σηκωθεί να φύγει μιας και θα έχει να κάνει με έναν παράλογο Κ.  

Δεν αγιοποιεί κανείς κανέναν. Τουλάχιστον όχι εδώ μέσα (εννοώ στο νήμα αυτό, δεν το είδα πουθενά).
Και δεν είμαστε παπάδες να δίνουμε άφεση αμαρτιών.
Λέμε (τουλάχιστον εγώ και η @yannouli από ό,τι αντελήφθην) κάτι εντελώς άλλο: Αυτός που έχει την ευθύνη της σχέσης, το τιμόνι, είναι ΚΑΙ Αυτός που διορθώνει τα λάθη και τις εκτροπές από την πορεία. Και όχι ο άλλος. Και αυτό όχι γιατί ο πρώτος είναι άγιος και ο δεύτερος εκπεπτωκώς και αμαρτωλός αλλά γιατί δεν γίνεται ο ένας να χαράζει την πορεία και ο άλλος να μαζεύει το σκάφος όταν εξοκείλει. Ένας καπετάνιος έχει τα χέρια στο τιμόνι. Ούτε 4 χέρια γίνεται να είναι πάνω στο τιμόνι (το τιμόνι δεν είναι πιάνο), ούτε να γίνονται αλλαγές βάρδιας.

 

Σε μιά ασύμμετρη (με εξιτάρουν οι επιστημονικοί όροι) σχέση, το θέμα των τσακωμών είναι λυμένο:

 

Στην (αποφευκταία, πλην ουχί απίθανη) περίπτωση που το υ εκφράσει εντόνως τη διαφωνία του, ο τσακωμός λήγει με συνοπτικές διαδικασίες:

 

 

...Ένας μάστερ τρυφερός σαν την καρδιά ενός μαρουλιού...
Σταδιάλα, συγκινούμαι  

 

Τους κανόνες τους βάζω εγώ, είναι ξεκάθαροι και η υ συμφωνεί ή όχι.
Αυτό γίνεται, πριν "εμπλακούμε" και τα περιθώρια για λάθος είναι ελάχιστα.
Ένας από τους κανόνες μου είναι, ότι όταν είμαι κατάφορα άδικος ή αν και όταν κάνω χοντρή μαλακία.
Οι κανόνες μου πάνε στο διάολο και μου τα χώνει στα μούτρα.
Όμως δεν ανέχομαι τις γκρίνιες και τα παιδιάστικα παράπονα.
Την πρώτη φορά δεν μιλάω και δεν επιβάλω "τιμωρία".
Την δεύτερη φορά υψώνω φωνή και αν δεν σταματήσει, σαν "τιμωρία" λαμβάνει ένα ωραίο και γι' αόριστο χρόνο γράψιμο.
Και για γράψιμο εννοώ καμία απολύτως επαφή, μέχρι να μου "περάσει".
Αν υπάρξει τρίτη φορά, της δίνω τα παπουτσάκια στο χέρι χωρίς καμία κουβέντα.

Αν επιτρέψω αληθινό καβγά, ο οποίος και θα έφτανε, να ξεπεράσει κάθε καλό γούστο.
Η όποια ασυμμετρία έχει ήδη πάει καλιά της και με την όποια άλλη έχουμε ήδη αλληλοσταλεί στα τσακίδια.

Άλλο καβγάς και άλλο έκφραση δυσαρέσκειας για κάτι απ' την μεριά της υ.
Σ' αυτή την τελευταία περίπτωση υπάρχουν ήδη κανόνες.
Που εκείνη επικαλείται κι εγώ οφείλω να τους σεβαστώ.
Αφού είμαι εγώ εκείνος, που θα τους είχε θεσπίσει.

Για μένα η λύση στα περισσότερα προβλήματα πλέον είναι μια.
Δεν τηρεί κατ' εξακολούθηση η υ τα συμφωνηθέντα?
- Και πάντα λαμβάνοντας υπόψιν το βάρος του ατοπήματος της -.
Τα κουβαδάκια της και σ' άλλη παραλία.
Θέλω να πιστεύω, ότι δίπλα μου δεν βρίσκεται ένα μωρό.
Και δεν έχω άλλο καιρό για χάσιμο.
Αν θέλει "δημοκρατική" σχέση ή κάποιον που ν' ανέχεται το κάθε της καπρίτσιο.
Να τον ψάξει άλλου.
Συζητώ, ακούω, αρκεί η υ να θέλει να μου πει κάτι με ουσία.
Με τον τρόπο που της υπέδειξα κι εκείνη θα είχε αποδεχθεί.
Αλλά η υπομονή μου για μαλακίες έχει εξαντληθεί εδώ και χρόνια.

 

Και δωσ' του να διαβάζω...
Αφετηρία: "Δεν είμαι βουδουσούμερ!".
Κατάληξη: "Είμαι εξωγήινος!!!".


Το 'χω ξαναπεί, θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ένα νήμα με τίτλο "Η μεγαλύτερη σχέση που έχω κάνει ποτέ εντός ή εκτός "χώρου"". Χωρίς σχολιασμούς, μόνο να αφήνει ο καθένας τον αριθμό του.

 

Ο Κ δεν έχει πάντα δίκιο. Ο Κ έχει τα θέλω του και έχει πάντα δίκιο να τα ζητάει/επιβάλει, αφού υποτίθεται ότι η υ τα ήξερε και τα δέχτηκε εξ' αρχής.
Αν μετά η υ αλλάξει γνώμη, πρόβλημα της. Η υποταγή δεν της αφαιρεί απ' το κρανίο τον εγκέφαλο.
Αν το πλαίσιο δεν της κάνει/κάνει πια, ζητάει αποδέσμευση ( κατά τον κανόνα ), ή σηκώνεται και φεύγει ( πιθανότατο και λογικότατο ).
Αν ένα από τα θέλω του Κ είναι εκείνο, να του δίνει η υ πάντα δίκιο, σε ότι μαλακία αυτός κάνει ή πει.
Άχνα να βγάλει η υ, έχει άδικο και ο Κ έχει κάθε δικαίωμα και να μην την ακούσει και να την "τιμωρήσει", που τόλμησε καν να προσπαθήσει, να κάνει καυγά.
Τώρα αν η υ δεν θέλει καμία ευθύνη για τίποτε. Γίνεται το υ και το ουδέτερο της αρμόζει.
Εκεί δεν μπορεί καν να τσακωθεί, ούτε με, ούτε χωρίς εισαγωγικά.
Εκείνο που λέει ο Κ, εκείνο είναι, πάντα.
Το γουστάρει το υ ή όχι.
Αφού ένα ουδέτερο εξυπακούεται, ότι δεν έχει δικαίωμα να εκφέρει άποψη για τίποτε.
Δεν υπάρχει κανείς παραλογισμός του Κ, κανένα λάθος, ποτέ και για τίποτε.
Αλλά μάλλον θα πρέπει να καταλάβει ο καθένας/καθεμία, ποιο θα ήταν το πλαίσιο που θα ήθελε.
Γιατί σε σχέση D/s πόσο μάλλον M/s αν τις πάρουμε κατά τας "γραφάς", καυγά ή "καυγά" δεν τους χωρούν.
Κι όσο κι αν τα νεύρα να είναι ανθρώπινα, το υ ( αν μιλάμε με ουδέτερο ) άνθρωπος επέλεξε να μην είναι.
Και η υ, που άνθρωπος είναι, αν δέχτηκε το αλάνθαστο του Κ, το βουλώνει, όσο άδικο κι αν έχει ο Κ.

Ως προς την πορεία και τις ευθύνες, ναι, το τιμόνι και το πιάνο, τ' ακουμπάει ένας.
Η υ ( και όχι το υ ) αν στην αρχική συμφωνία είχε προβλεφθεί το δικαίωμα και οι τρόποι με τους οποίους να εκφράζει την γνώμη της για τ' όποιο πρόβλημα.
Τους χρησιμοποιεί και μετά είναι ο Κ που θα κρίνει, αν τους δέχεται ή αν τους απορρίπτει.
Καθώς και τι θα έπρεπε να κάνει, για να διορθώσει τα πιθανά κακώς κείμενα.
Αν στην υ δεν αρέσει ο τρόπος διευθέτησης των διαφωνιών/ επίλυσης των προβλημάτων από μέρους του Κ.
Διατηρεί πάντα το δικαίωμα, να μείνει ή ν' αποχωρήσει απ' την σχέση.
Η επιλογή παραμένει δική της.
Αν όμως η υ, ανοίξει καυγά, τα χέρια στο τιμόνι ή στο πιάνο γίνονται 4.
Κι εκεί ο Κ αν γουστάρει, της τα "ξεριζώνει".
Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω.

Και για να λύσω την απορία του συμφορουμμίτη, εγώ τουλάχιστον είχα και σχέση 6 χρόνων και κάποιων μηνών.
Εκ των οποίων τα 4 χρόνια και κάτι συμβίωσης και τα 5μιση βουσδουσουμιάρικα.
Αν κάποιος φτάνει στο σημείο, να γίνει "άκαμπτος" σε κάποια πράγματα, είναι δυο τα τινά.
Η ότι ήταν "άκαμπτος" by default, ή ότι σιχάθηκε η ψυχή του με κάποια θέματα.
Και επιλέγει να κρατήσει την ηρεμία του, απ' το να σπάει τα καρύδια του με ανούσιες καταστάσεις και άτομα που δεν θα του ταίριαζαν.
Γιατί πια ξέρει, ότι κάποια πράγματα όσο και να χτυπηθεί, δεν αλλάζουν.
Και δεν κάνει εκπτώσεις στα θέλω του, αφού απ' το να κάνει εκπτώσεις, προτιμά να μείνει μόνος του.
Αλλά αυτός είναι ο τρόπος σκέψης/λειτουργίας κάποιου, που ξέρει ότι όχι μόνο αλάνθαστος δεν είναι, μα τίγκα στα ελαττώματα.

Επαναλαμβάνω, για μένα το BDSM δεν είναι τυραννία, δεν είναι όμως ούτε δημοκρατία.
Ο Κ έχει τον έλεγχο και τις περισσότερες/μεγαλύτερες ευθύνες, αλλά και η υ δεν είναι ότι δεν έχει καμία.
Αλλιώς όπως προέγραψα, θα ήταν το υ, ή θα ήταν σκλάβα. Και αν γούσταρε να είναι σκλάβα, μαγκιά της.
Αλλά φωνή δεν την βγάζει καν από το στόμα, αν δεν της το επιτρέψει ο Κύριος της.
Οι επιλογές συνοδεύονται από δικαιώματα, από υποχρεώσεις αλλά και από συνέπειες.
Και αυτό ισχύει και για τον "επάνω" και για τον "κάτω".

Υ.Γ.

Ο καθένας/καθεμία βάζει τους κανόνες του/της, βάζει στο τραπέζι τα θέλω του/της.
Αν το πλαίσιο που συμφώνησαν, προβλέπει και τον καβγά, με γεια τους και χαρά τους.
Απ' την στιγμή που τα θέλω των δυο ταιριάζουν, γίνονται νόμος, γίνονται νόμος για κείνους τους δυο.
Και οι "έξω" ας κουρεύονται ως προς το "αληθινό" και το "σωστό" ή όχι του BDSM τους.
Για μένα καυγάς εκτός πλαισίου υπάρχει, καυγάς εντός πλαισίου πόσο μάλλον που ξεκινάει η υ, δεν υπάρχει με την καμία.
Και αν καυγά τον ξεκινήσει για πάνω από δυο φορές. Στη μαμάκα της και γίνεται υ του εαυτού της ή κάποιου άλλου.
Και αν το παρατραβήξει, την λούζω σαν ένα/μια οποιονδήποτε/οποιαδήποτε άλλο/η, που θα μου τα είχε κάνει τσουρέκια.

 

Δεν έχουμε τσακωμούς - διαφορετικές απόψεις σε θέματα διάφορα έχουμε, όχι όμως ως προς το πρακτέο. Έχω δεχτεί στην ψυχή μου τις απόψεις του για πάρα πολλά και για BDSMικά θέματα, έχω κρατήσει τα επιχειρήματά μου ότι το BDSM δεν είναι βία. Επειδή μου το επέτρεψε.

Έχουμε σεβασμό στην ψυχή μας ο ένας για τον άλλο, αγαπάμε αυτό που έχουμε μεταξύ μας και ξέρουμε πια ότι τίποτα δεν είναι αιώνιο.

Μια φορά που κατά λάθος τον προσέβαλα, μου το εξήγησε, μου είπε πως δεν θέλει συγγνώμες αλλά να δει πώς θα το διορθώσω και πέρασαν λίγες τρομερά λυπημένες και βαριές ημέρες μέχρι να ξεπεραστεί.

Μια φορά, παλιά, μισοθύμωσα μαζί του, με τον υπόκωφο τρόπο που έχω - δεν αντέχω τους θυμούς μου και το ξέσπασμά μου παίρνει κανένα μήνα μέχρι να έρθει. Ένιωσε αμέσως και φρόντισε ο ίδιος να κλείςει το χάσμα.