Πώς διαχειρίζονται την ζήλια τους τα υποτακτικά ατομά;

Σας ευχαριστώ πολύ , αντεύχομαι  

 

Για αυτο ειμαι σουιτσακι
Αν μπορω να βαπτισω το συναισθημα μου καπως με καλυπτει η εννοια της κτητικοτητας παρα η ζηλια αυτη καθεαυτη. Εχω πολλα χαρακτηριστικα εμφυτα, οπως η ταση μου να βοηθάω, να καθοδηγώ να διορθωνω να βρισκω λυσεις να νιωθω κατι η καποιον δικο μου, ο σαδισμός μου. Πραγματα που δεν μου αρεσει να καταπνιγω μεσα μου ως "θεση" γιατι χανω τον εαυτο μου. Εμενα.
Οταν βρισκομαι σε Top θεση λοιπον κανενα προβλημα. Οταν βρισκομαι σε υ θεση εχει σημασια να ειμαι ο εαυτος μου. Μονο τον εαυτο μου μπορω να βελτιωσω. Οχι να γινω καποια αλλη η κατι διαφορετικο. Ουτε να υποκριθώ μπορώ. Επικοινωνώ πάντοτε τις σκέψεις μου πριν γίνουν χείμαρος και Μ/μας πνίξουν. Μπορω μονο να γινω μια καλυτερη snoopy με Αυτον που σεβεται και εκτιμαει όμως το αρχικό υλικό της snoopy.  

 

Μπραβο για το εξαιρετικο νήμα.

Δεν εχω πολυ χρονο τωρα, αλλα θα επανελθω. Απλα βλεπω να επαναλαμβανεται με ευκολία η άποψη πως εφοσον εισαι υ, σημαινει αποδεχτηκες την θεση σου και δεν δικαιουσαι να ζηλευεις και σιγα μη δεν κανεις οτι θελει το λογικο σου μυαλο ή η καρδιά, πάντα και χωρίς εμπόδια.

Εννοείται πως η ζήλεια μπορει να εχει να κανει με κτητικοτητα, με ανασφαλειες, αλλα μπορει να εχει να κανει και με άλλα πράγματα πολύ πιο βαθια και οδυνηρά και δυστυχως για τον φεροντα αυτά, αυτοματοποιημένα.

Όταν μιλαμε για θνητα ατομα με ενα καρο φορτία και το τόσο μικρό ποσοστό επιγνωσης συμπεριφορας και αντιδρασεων που εχει ο μεσος θνητος βασει ερευνων, δεν μπορουμε να λεμε, αφου ειπες πως θες να εισαι υποτακτικη με την νοηση και ισως την καρδια, σημαίνει πως γινεσαι η τέλεια υποτακτικη αμέσως.

Για μένα λοιπόν πάντα, όποιος μου λέει, πως ποτέ δεν έχει βιώσει το αίσθημα της ζήλειας δικαιολογημένα ή και αδικαιολόγητα, βρισκεται είτε σε άρνηση, απωθηση ή του συνεβηκε και εχει ανεβασει αμυνες και βρηκε τρόπους να μπορει να το υπερβαινει (resiliense) ή απλα υποκρινεται για να ακουει τα μπραβο του.

Και τα υποτακτικα (οπως και τα κυριαρχικα) ειναι θνητα και δεν ειναι τελεια και δεν μεγάλωσαν ή εζησαν σ ενα κοσμο αγγελικα πλασμενο να κανουν τα παντα με το γραμμα του όποιου νομου προσκυνουν ή επιθυμούν και δεν γινεσαι αμεμπτη υποτακτικη με την καλημερα. Κι αυτοι που αυτο νομιζουν, πως ειναι αρκετό να εχουν προθεση υπακοης/υποταγης και αμεσως μεσα τους τα παντα καταλαγιαζουν και δεν νιωθουν ποτέ όπως δεν θα όφειλαν, πλανονται κατα την γνωμη μου πλανην οικτραν. Ακόμη κι αν ήταν τόσο ευκολο, που το κατακτά κάποιος με την καλημερα και μια σφηνα στον πρωκτο, παλι καποια δουλεια θα ηθελε, για εκεινον που ειναι για τον ενα ή αλλο λογο πιο ευαλωτος σ αυτο το απαισιο και φρικτο συναισθημα.

Περαν του οτι καποια Κ, καλως ή κακως, χρησιμοποιουν την ζηλεια και τον ανταγωνισμο, για να χαϊδευεται αφενος ο εγωισμος τους, που για παρτη τους σφαζονται ή/και επειδη δεν ειναι απλα σεξουαλικοι σαδιστές, αλλα ειναι και ηθικοι και γουσταρουν να κανουν το υ να υποφερει ψυχικα, για να επιβεβαιωνει την κυριαρχια τους στο δικό τους μυαλό αλλά και επι του υ.

Για να θελει να συζητησει ενα υ για την ζηλεια, σημαινει παιζει να ψαχνει τροπους να την υπερβει. Από το 2005 υπαρχει συζητηση, απο τα μαθηματα που καναμε τότε τα πρωινά στο IRC.

Για να ψαχνει το θεμα αυτο ενα υ, παιζει να είναι επειδή δοκίμασε να την αποφύγει απλά και δεν ήταν αρκετή η πρόθεση της και δυσκολευτηκε, πόνεσε και δεν μπόρεσε. Και επιθυμεί να μπορέσει. Δεν γνωρισα ακόμα κανέναν άνθρωπο, που να θέλει να υποφέρει απ τα όσα η μη μονοσημαντη έννοια αυτου που οριζουμε ως ζηλεια προκαλει σ αυτόν που την βιώνει, σε όλα τα στάτους μάλιστα. Γιατι ούτε τα Κ ξυπνησαν μια μερα και δεν ζηλευαν με την καλημέρα.

Οπως ειπα δεν εχω χρονο σήμερα για παραπανω, θα μοιραστω ενα αποσπασμα απο το βιβλιο "Ο Θαμπωμενος καθρεφτης του εαυτού μας" , που εμενα το συγκεκριμένο απόσπασμα και γενικότερα το βιβλίο όλο, με βοηθησε να κατανοήσω καλύτερα την ζήλεια, να απαλλαγώ αρχικά από τις ενοχές που ενιωθα επειδη βιωνω τετοια συναισθηματα και να διαμορφωσω μια πολυ διαφορετικη προσεγγιση και οπτικη και το σημαντικότερο, να πάψω να υποφέρω. Θα παραθεσω και συνδεσμο, οπου μπορειτε να το κατεβασετε δωρεαν σε ηλεκτρονικη μορφη, αν καποιος ενδιαφερθει.

********

Η ανατομία της ζήλειας

Η ζήλεια είναι ένα συναίσθημα τόσο στενά συνυφασμένο με τον έρωτα, που θα μπορούσε να θεωρηθεί θεμελιώδες και αναντικατάστατο συστατικό του. Έχει βιωθεί από όλους όσοι έχουν τρωθεί από τα ιοβόλα βέλη της ύπουλης και πανάρχαιας θεότητας, ενώ αποτέλεσε κίνητρο για παράτολμες και απονενοημένες πράξεις, που ενέπνευσαν την τέχνη όλων των εποχών και πολιτισμών της υδρογείου.

Η ζήλεια ως ψυχική ένταση έχει καταδυναστεύσει την καρδιά και το νου συνετών και μη εραστών, ενώ η ασυγκράτητη καθολικότητα τη νομιμοποιεί υποσυνείδητα, εκτός από τις περιπτώσεις που οδηγεί στα άκρα, απειλώντας και τη ζωή ακόμα του αποδέκτη, αλλά και την πνευματική ισορροπία του κατακυριευμένου από αυτήν.

Ο πάσχων αποστασιοποιείται από τον εαυτό, καταλαμβάνεται από συστηματικές παρανοϊκές σκέψεις και σενάρια, φαντασιώνεται τις βασανιστικές λεπτομέρειες της απιστίας, συνδέει πραγματικά και άσχετα στοιχεία για να τεκμηριώσει την ενοχή, ταλανίζεται από ατέρμονη ροή φορτισμένων σκέψεων, κατακλύζεται από πλημμυρίδα ατελέσφορων συναισθημάτων, παρηγορείται προσωρινά από ένα στοιχειοθετημένο λόγο, για να παρασυρθεί ξανά και ξανά στη δίνη της αμφιβολίας. Ο βίος ολόκληρος στροβιλίζεται γύρω από το αντικείμενο της λατρείας, η κατάθλιψη διαδέχεται την παραμυθία και το δυστυχές θύμα μετατρέπεται σύντομα σε ανδράποδο του μαζοχισμού. Ακούγεται παράδοξο, αλλά η επιβεβαίωση της υποψίας αποτελεί την απαρχή της λύτρωσης.

Στην πραγματικότητα η ζήλεια δεν αποτελεί αυτόνομη ψυχική κατάσταση. Αντίθετα είναι ένα μείγμα συναισθημάτων, που ενοποιούνται κάτω από τη γενικευμένη έννοια: Συνοψίζει τις ανεπάρκειες της προσωπικότητας, αντανακλά τα επίπεδα αυτοεκτίμησης, μορφοποιεί τους φόβους και ανακαλεί μνήμες απωθημένες της παιδικής ηλικίας. Αιτία συγκρουσιακών χωρισμών, αναμοχλευτής πάθους και μέθεξης στις σκοτεινές ατραπούς της λαγνείας, γοητεία ή κατάρα, η ζήλεια πιστοποιεί τον τρόμο της εγκατάλειψης, την απειλή της μοναξιάς, το δισταγμό μπροστά στις απροσδόκητες αλλαγές, την υστερία ενώπιον της απώλειας ελέγχου των γεγονότων της ζωής.

Η ζήλεια είναι ένα εθιστικό κοκτέιλ φόβου, οργής, πικρίας, ματαίωσης, αδυναμίας, ανασφάλειας, περιθωριοποίησης, καταδικαστικής κοινωνικής σύγκρισης, διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, κτητικότητας και ενοχής. Είναι ο κατήγορος που επικυρώνει και φέρνει στην επιφάνεια τα τρωτά σημεία του εαυτού, που υπέβοσκαν και τώρα συμβολοποιούνται, ενδυόμενα το προσωπείο του ίμερου για ένα πρόσωπο, για μία άπιστη γυναίκα ή άνδρα, που διαρκώς διολισθαίνει, ξεγλιστρά, ξεφεύγει και χάνεται με κάθε απρονοησία και άδικη μομφή του λαβωμένου από τη ζήλεια συντρόφου.

Η ζήλεια προσκαλεί τη μνήμη της μητέρας που χανόταν από τα μάτια του βρέφους κατά την περίοδο της προσκόλλησης, τρέφεται από το άγχος του αποχωρισμού, που κάποτε γέννησε αγωνίες, όταν βιώθηκε σε ηλικία μόλις οκτώ έως 18 μηνών, αναδεύει την κραυγή πως αυτή που αγαπάς περισσότερο μπορεί να εξαφανιστεί ανά πάσα στιγμή. Κι αν αυτή η αμέλεια διαπράχθηκε από την πολύτιμη μητέρα, πόσο μάλλον από εκείνη που καταλαμβάνει αργότερα το θρόνο της: τη γυναίκα που ποθείται.

Ο μύθος της αποκλειστικότητας του ερωτικού συντρόφου, που τόσο υποκριτικά και περίτεχνα έχει καλλιεργηθεί στις δυτικές κοινωνίες, σε συνδυασμό με το πρωτόγονο κομμάτι του εγκεφάλου, που αντιδρά στον πανικό με τη φυγή ή την επίθεση, η βαθιά εμπεδωμένη πεποίθηση πως μπορεί ο άνθρωπος να αγαπά μόνο ένα άτομο τη φορά, η ψευδαίσθηση ότι ένα μοναχά πρόσωπο μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες και ο αδυσώπητος κοινωνικός έλεγχος συνηγορούν στην καλλιέργεια νοσηρών σχέσεων και στη διαιώνιση της ζήλειας. Εχθρότητα προς τους φίλους, καχυποψία, εξαντλητικός έλεγχος ωραρίων και ασυνεπειών, απομόνωση και διεστραμμένο ενδιαφέρον για το πιο ασήμαντο τεκμήριο ενοχής, παρακολούθηση, τεχνάσματα και αξημέρωτες νύχτες συνθέτουν το σκηνικό της νεύρωσης. Οι ελπίδες μετατρέπονται σε Ερινύες και η ένταση πολλαπλασιάζει τον πόθο, που ακροβατεί στα όρια του φυσιολογικού και της παθολογίας: Η γυναικεία κακοποίηση, ψυχολογική και σωματική, έχει τις ρίζες της στη ζήλεια που έχει συστηματοποιηθεί.

Όσο πιο πολύ δένονται οι άνθρωποι με τους ερωτικούς τους συντρόφους, τόσο περισσότερα τα διακυβεύματα από ένα χωρισμό. Αν η αυτοεκτίμηση εξαρτάται από τον έλεγχο των καταστάσεων, από την κοινωνική σύγκριση και τις σχέσεις με τους γονείς, τότε η ζήλεια είναι το συναίσθημα εκείνο που θέτει όλα τα παραπάνω σε αμφισβήτηση. Καμμιά φορά θεραπεύεται με το χρόνο, άλλοτε πάλι εκδηλώνεται συχνότερα σε νέους, που δε διαθέτουν εμπειρία δεσμών. Και κάποτε, όταν πρόκειται για τον τελευταίο έρωτα, όταν απευθύνεται στη νύφη της νεκρικής κλίνης, μπορεί να οδηγήσει σε εξάρσεις ανεξέλεγκτες και βίαιες.

Ευστράτιος Παπάνης, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Υ.Γ. Αμα επιλυθουν τα αιτια, τα συμπτωματα εξαφανιζονται  

https://www.researchgate.net/public...doseis_Sidere_2014_Pleres_biblio_Psychologias

 

Πολύ σημαντικά όσα γράψατε @lara
Έχω κάνει μια μακρά πορεία σε όλες τις αιτίες που μπορεί να ενεργοποιούσαν τη ζήλεια μου, σε μια προσπάθεια να την κατανοήσω και να βρω τρόπο να πάψει να με βασανίζει.
Τελικά είχα καταλήξει πως βασιζόταν στο "φόβο εγκατάλειψης" που είχε της ρίζες του στην παιδική μου ηλικία.
Είχα κάνει προσπάθεια τότε να το μεταφέρω στον Κ που ανήκα, δεν ξέρω αν το κατανόησε, αλλά σίγουρα δεν τον απασχόλησε και δεν τον κατακρίνω για αυτό, δεν ήταν υποχρεωμένος να βαδίσει σύμφωνα με τις φοβίες μου.
Ηταν ένα θέμα που έπρεπε να λύσω όμως, αν ήθελα να μην με κατατρέχει στην υπόλοιπη ζωή μου.
Πλέον πιστεύω ακράδαντα πως, σε μένα, παίζει ρόλο η διαχείριση που κάνει ο έχων τον έλεγχο, να μην αφήνει αυτό το περιθώριο δηλαδή, όχι δίνοντας μου την αποκλειστικότητα, αλλά διατηρώντας την απαιτούμενη απόσταση ώστε να μην Τον νιώσω "δικό μου".

 

Δουλίτσα με τον εαυτό μας και τον Άλλον λοιπόν  
Αν δεν μπορεί να κατανοήσει τι πρώτη ύλη έχει στα χέρια Του αμφιβάλλω εάν θα μπορέσει να προχωρήσει μέχρι την επόμενη στροφή η Κ/υ

Όσο με αφορά το να είναι ξεκάθαρα τα πράγματα εξ αρχής είναι μια καλή αρχή. Αν θα έχει άλλες 2 ή 22 είναι δικό του θέμα φτάνει να είναι ξεκάθαρο το τοπίο.

Συμφωνώ με @iolanda ότι είναι και θέμα διαχείρισης θα πρόσθετα όμως όσο και δουλειάς με τον εαυτό μας.

Αντιλαμβάνομαι τι λέτε αλλά προσωπικά πέραν της απόστασης χρειάζομαι και την εγγύτητα για να προχωρήσω.

 

@mpaxari δουλίτσα με τον εαυτό πάντα και σε όλα. Αν δεν υπάρχει αυτό οι παρεμβάσεις του Αλλου και του άλλου γενικοτερα δεν εχουν καμια απολύτως σημασία.
Συμφωνώ περί εγγύτητας. Διαφωνώ στο να μην νιώθω τον Αλλον δικο μου. Όχι φυσικά με την έννοια του αντικειμένου αλλά αν δεν νιώθω τον άνθρωπο που μοιράζομαι μαζί του ότι κι αν έχουμε επιλέξει να μοιραστούμε, ως δικό μου ανθρωπο τοτε δεν υπαρχει τιποτα. Κενο. Χάος  

 

Δεν διαφωνούμε κάπου, είναι ο άνθρωπος μου, με/σε Αυτόν οσμωνομαι και με Αυτόν (συν)πορευομαι. Γιαυτό άλλωστε μίλησα για εγγύτητα.

 

Είναι διαφορετικό το "δικός μου" που δείχνει κτητικότητα και άλλο το "δικός μου άνθρωπος" με την έννοια του πιο κοντινού μας ανθρώπου, κάτι που πιστεύω πως ισχύει, δεν υπάρχει πιο κοντινός άνθρωπος σε μια υ από τον Κύριο της, που την ξέρει σαν ανοιχτό βιβλίο και έχει παραδοθεί σε Αυτόν.
Το ένα λέει "μου ανήκεις" και το άλλο "Σας ανήκω".

 

Σεβαστό. Ο καθε ένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα διαφορετικά και με βάση τα όσα χρειάζεται και θέλει. Δεν θα πάω στην ανάγκη γιατί ξεφεύγουμε σε κατι πολύ διαφορετικό.
Ένα ερώτημα μόνο. Η απόσταση στα παραπάνω που έγκειται; τι είδους απόσταση εννοείτε;

 

Στην απόσταση των θέσεων μεταξύ Κ και υ.
Όταν αυτή τείνει να μικραίνει, εμφανίζονται αξιώσεις, προσδοκίες, κτητικότητα κτλ

 

η ζήλεια πηγάζει από εγωισμό και ανασφάλεια... είναι θέμα του Κ αν και πώς θα τα χειριστεί και τα δύο... η δουλειά με τον εαυτό της υ είναι επακόλουθο αυτής της διαχείρισης