Πώς και γιατί γίνεται κανείς Κυρίαρχος ή υποτακτικός;

Άκου τώρα να δεις τι σκέφτηκα: τι ωραία που θα ήταν, αν κάποιος δεν ενδιαφερόταν για ένα θέμα, απλά να το προσπερνούσε και όχι να του άλλαζε τα ράμματα...      

 

o

ο θειος του "χωρου" ή το οτι ναναι ?  

 

Συνέθετε κονσερτι για κοινωνιοβιολογία και ζευγαροφυτακια ο Μέντελσον;

 

Και για τα νεύρα μας κρόσια

 

Aμέ. Ιδού η λίστα:

"Die Diastavroserung", lied για σοπράνο με άλτο μητέρα και πατέρα μπάσο
"Assai moschobizelo", σε G- (Γλάστρα ελάσσονα), για αναρριχώμενο φλαουτίστα
"Der Rezessiv aus Kontrattack, ή H αντεπίθεση του Υπολειπόμενου", Singspiel σε τρείς γενιές
"Ω μάτια ένα πράσινο ένα μπλε, γιατί", SATB, orch. (cantata για διασταυρωμένη χορωδία)

Στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν αναγνωρίστηκε επιτέλους η αξία των ιδεών του, βρέθηκε επίσης στα χαρτιά του ένα μη δημοσιευμένο έργο, το
"Ich wusste das" (μτφ. "To ΄ξερα εγώ"), για κωλοδάκτυλο και επικρατή γονίδια.

   

 

Ενδιαφερον το θεμα.
Νομιζω πως θα ειχε ενδιαφερον να ακουστουν και αλλες αποψεις γιατι και εμενα με απασχολει.
Επισης θα ειχε ενδιαφερον και το ερωτημα : αν υπηρχε δυνατοτητα
( γιατι δεν νομιζω πως υπάρχει) αλλαγης - επεμβασης στην επικρατουσα κατασταση της σεξουαλικης τασης, πως θα θελατε να ειστε?

 

Ολικής, ίσως καλύτερα.

 

Κατά καιρούς προβληματίζομαι κι εγώ επάνω στο θέμα και χάρηκα ειλικρινά όταν είδα ότι υπήρχε ένα νήμα που να το θίγει.
Άποψή μου είναι πως ο κύριος παράγοντας είναι τα βιώματα και όχι τα γονίδια, μιας και αυτά που ζούμε κατά την πάροδο του χρόνου είναι αυτά που μας διαμορφώνουν σαν χαρακτήρες.
Θα μιλήσω για τον εαυτό μου: για ένα μεγάλο διάστημα το μόνο που με ενδιέφερε ήταν η σωματική ικανοποίηση και όχι τόσο ο συναισθηματικός δεσμός. Κάπου εκεί, πάνω στην τρέλα της νιότης, μπήκε στη ζωή μου το "μικρόβιο" της discipline, αλλά από την άλλη του όψη: γνώρισα κάποιον που αυτοπροσδιοριζόταν ως Κυρίαρχος, και δέχτηκα να παίξω το παιχνιδάκι της υποταγής, μιας και ήθελε να με "εκπαιδεύσει". Το πείραμα απέτυχε παταγωδώς (κάθε πείραμα αποτυγχάνει όταν ο wannabe K είναι κατά βάθος slave, αλλά αλλού), αλλά εντόπισα τα σημεία που ορίζουν κάποιον σαν "καλό" Κυρίαρχο. Βασικότερο αυτών, το ειλικρινές ενδιαφέρον προς το αντικείμενο υποταγής, κάτι που από μόνο του είναι αρκετό ώστε ο υ να θέλει, να απολαμβάνει και συναισθηματικά να καλύπτεται από τη θέση του αυτή.
Στην πορεία της ζωής μου και αφού πλέον είχα βαρεθεί να σπαταλάω τη ζωή μου, αποφάσισα να αποκτήσω εγώ το πάνω χέρι σε ό,τι αφορούσε πρωτίστως εμένα. Συγκρότησα τα μυαλά μου και προχώρησα με συγκεκριμένα πλάνα. Και κάπου εκεί, μετά από ένα epic fail συναισθηματικής φύσης που δεν επέτρεψα να εξελιχθεί σε collapsus (χρειάστηκε και προσπάθεια και χρόνο αλλά τα κατάφερα), γνώρισα τον σύζυγό μου, τον οποίο - όντας πλέον αρκετά (αυτο)κυριαρχική σαν προσωπικότητα - πήρα κυριολεκτικά υπό την προστασία μου.
Το ότι ανέλαβα εξαρχής τα ηνία και συνεχίζω εγώ να έχω τον έλεγχο της συντροφικής μας ζωής δεν σημαίνει ότι ο σύζυγός μου δεν είναι Άλφα Αρσενικό - το αντίθετο.
Θεωρώ πως η αρμονία πηγάζει από το ότι αναγνωρίζει την ανάγκη μου να μην αφήνω τίποτα να εξελίσσεται τυχαία, φροντίζοντας παράλληλα για την ασφάλεια της σχέσης της ίδιας, αλλά και του καθενός μας μέσα σε αυτήν.
Έτσι λοιπόν έγινα (και παραμένω ενεργά) Κ, από την Ανάγκη μου Όλα να Πηγαίνουν Καλά (ή έστω όπως μας συμφέρει να είναι καλά).

 

Ολα ξεκινησαν χρονια πριν. Τοτε που κλεβαμε λεφτα απο το παντελονι του μπαμπα, κερμα κερμα, μεχρι να φτανουνε για παγωτο.

Φταναμε στο περιπτερο, ανοιγαμε με βια το ψυγειο, τσακωναμε τον μεγαλυτερο πυραυλο, πλησιαζαμε εκστασιασμενοι στον περιπτερα και λεγαμε απο μεσα μας :

- Αυτο ειναι δικο μου. Δεν ηταν ποτε δικο σου.Παρε τα κερματα σου και δωστο μου ρε καριολη-

 

Δεν με πηραν στο MasterChef. Κατι επρεπε να κανω.

 

Η αρώτηξις "γονίδια ή περιβάλλον" δίνει και παίρνει στις κενωνικές επιστήμες, την Ιατρική κλπ. Επειδή δεν ξέραμε την τύφλα μας λέγαμε "50-50" και πηγαίναμε για καφέ μετά μπαλαμουτιάσματος με τη σέξι συμφοιτήτρια που αναλάβαμε να συνδράμουμε στην πτυχιακή, με το αζημίωτο φυσικά.
Επειδής όμως το εν λόγω τσιτάτο παραφορέθηκε και η συμφοιτήτρια δε μας κάθουνταν πιά, φτιάξαμε άλλο: "Τα γονίδια εκφράζουν μόνο την προδιάθεση. Το περιβάλλον καθορίζει την τελική εμφάνιση του συμβάντος". Έτσι το πόπολο πάει ξανά ήσυχο για ύπνο τα βράδια και εμείς βυθιζόμαστε στα άθώπευτα στήθη της συμφοιτήτριας.

Μέχρι νεωτέρας...

 

Εχεις χασει επισοδια μαν... Quantum physics και τα ρεστα. Βγηκαν τα κβαντα παγανια .