Ρομαντισμός, ρε μούτρα.

Αν αγαπάς αληθινά, δίνεις κώλο. Αυτά από ρομαντισμό.

 

I Crave Your Mouth, Your Voice, Your Hair By Pablo Neruda

DON’T GO FAR OFF, NOT EVEN FOR A DAY
Don’t go far off, not even for a day, because —
because — I don’t know how to say it: a day is long
and I will be waiting for you, as in an empty station
when the trains are parked off somewhere else, asleep.

Don’t leave me, even for an hour, because
then the little drops of anguish will all run together,
the smoke that roams looking for a home will drift
into me, choking my lost heart.

Oh, may your silhouette never dissolve on the beach;
may your eyelids never flutter into the empty distance.
Don’t leave me for a second, my dearest,

because in that moment you’ll have gone so far
I’ll wander mazily over all the earth, asking,
Will you come back? Will you leave me here, dying?

 

Ζούμε μες στη λήθη των μεταμορφώσεών μας

Οκνηρή είναι η μέρα

προκομμένη η νύχτα.

Μια κούπα αγέρα μεσημεριάτικου η νύχτα τη φιλτράρει και τη φθείρει...

Η νύχτα σβήνει τη σκόνη από πάνω μας...

Όμως τούτη η ηχώ που κυλάει στη μέρα ακέρια
τούτη η ηχώ έξω απ’ το χρόνο του άγχους ή των χαδιών

η ακατέργαστη τούτη άβυσσος άνοστων κόσμων
και κόσμων αισθητών διπλός είναι ο ήλιος της.

Νά’ μαστε τάχα κοντά ή μακριά από τη συνείδησή μας;

Πού νά’ ναι τα όρια οι ρίζες ο σκοπός μας;

'Oμως ατέλειωτη, η ηδονή των μεταμορφώσεών μας,
σκελετοί που ζωντανεύουν μες στα σαπίζοντα τείχη,
τα ανταμώματα που δόθηκαν σε αλόγιστες μορφές,
στην πανέξυπνη σάρκα στους τυφλούς οραματιστές.

Το αντάμωμα που έδωσε το πρόσωπο στην κατατομή του.

Ο πόνος στην υγεία, το φως
στο δάσος το βουνό στην κοιλάδα
το ορυχείο στο άνθος το μαργαριτάρι στον ήλιο.

Είμαστε κορμί με κορμί είμαστε γη πάνω στη γη.
Γεννιόμαστε από παντού, είμαστε ασύνοροι.

Paul Eluard-H Κίνηση μας

 

Οι πρώτες λέξεις

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Δίσκος: Πρώτες Λέξεις


Oι πρώτες λέξεις θα κυλήσουν σα νερό
Κι εσύ θα τρέξεις στο ποτάμι να τις πιάσεις
Πολύ σ’ αγάπησα, μα φτάνει ως εδώ
Πάντα με κέρδιζες, μα τώρα πια θα χάσεις

Θα πω εκείνα που δεν άντεχες ν’ ακούς
Και μία πείνα για αγάπη θα σε τρώει
Θα μείνεις μόνη μα συνέβη σε πολλούς
Όσοι αγάπησαν δεν είναι τόσο αθώοι

Θα σου αφήσω ένα παράθυρο ανοιχτό
Και θα αρχίσω να σε σπρώχνω να πετάξεις
Πίσω σου ο πόνος και μπροστά σου το κενό
Μη με διαλέξεις, φύγε δίχως να κοιτάξεις.


Απ΄ τα φιλιά στο τέλος μέναμε μισοί
Κι εγώ να ψάχνω στο μαρτύριο μια λύση
Την κάθε μέρα να σε θέλω πιο πολύ
Έπρεπε κάποιος πρώτος να μας σταματήσει.


Όταν περάσουνε τα χρόνια απ’ τον σκορπιό
Και δεν θα έχεις άλλο για να με μισήσεις
Στείλε μου τότε μόνο ένα ευχαριστώ
Που δεν σε σκότωσα και σ’ άφησα να ζήσεις.

 

Ακόμα ένα βράδυ
Βαρύς ουρανός, βαθύ σκοτάδι
Δε βρίσκω άκρη, σε βρίζω, σε βρίζω
Απάτη!
Απάτη, ήταν, είναι, και πάντοτε να είναι η αγάπη
Αμαρτωλός πάντοτε θα 'ναι όποιος την ψάχνει
Αμαρτωλός όποιος βαδίζει με τα πόδια μεσ' στη λάσπη
Μέσα στην λάσπη που δημιούργησε τα πάντα
Υγρά τα μάτια, πολλά μες στην καρδιά σημάδια
Πολλά.
Από ύπουλα χάδια.
Πολλά.
Δε θέλω να σ' ακούω άλλο, ΣΤΑΜΑΤΑ!
Σταμάτα να με βασανίζεις
Δε σου μιλάω, μη μου μιλάς και μη με αγγίζεις
Ότι κι αν λες, δεν το ακούω, δεν το αξίζεις
Μα πάντα
Πάντοτε μέσα μου ψιθυρίζεις.
Φύγε