Σαδισμός και Ελευθερία

Maxoulini , αν είσαι οπαδός της δυιστικής παράδοσης που ξεκινάει από τον Πλάτωνα και θεμελιώνεται στον Καρτέσιο τότε ναι το σώμα και το εγώ είναι διαφορετικά πράγματα. Αν είσαι οπαδός της υλιστικής παράδοσης το εγώ και το σώμα ταυτίζονται. Πέραν αυτών όμως, υπάρχουν και κάποιες ενδιαφέρουσες αντιϋποκειμενικές θεωρίες όπου καταλύουν την έννοια του εγώ. Για παράδειγμα σύμφωνα με τον Nietzsche, το υποκείμενο δεν υπάρχει. Αυτό που καλούμε «εγώ» δεν είναι παρά μια επινόηση για να δηλωθεί ένα σύστημα κριτηρίων και αισθημάτων που θεωρούμε πως έχουν αξία. Στην πραγματικότητα όμως, το υποκείμενο καθ’ εαυτό, δεν υπάρχει αντικειμενικά , (υπάρχει μόνο στο λόγο που μιλάει για το υποκείμενο). Η ταυτότητα δεν είναι οντολογική αλλά λειτουργική έννοια.
Αντίστοιχα ο Heidegger υποστηρίζει ότι το «εγώ» είναι μια συμβολική έννοια και η ουσία του όντος δεν βρίσκεται φυσικά στη ψυχή (ή στο εγώ) αλλά στην ύπαρξη, δηλαδή στο Ον_Μέσα_στον_Κόσμο, που είναι αυτό που είναι, προστιθέμενης της δυνατότητας του να γίνει κάτι που ακόμα δεν είναι.

Μια τέτοια θέση υποστηρίζω. Όμως, όσο κάποιος βρίσκεται προσκολλημένος στην εαυτότητά του, (την οποία συντηρεί με φόβο και ανασφάλεια), είναι δύσκολο να την παρακολουθήσει.

 

Συμφωνώ για όσα λες, Master V, αναφορικά με το εγώ και το σώμα. Συμφωνώ ότι είναι ένα. Και συμφωνώ μ΄αυτό που λέει ο Heidegger, ότι δηλαδή η ουσία βρίσκεται στην ύπαρξη, στο Ον_Μέσα_στον_Κόσμο, το οποίο δύναται να εξεληχθεί σε κάτι που δεν είναι ακόμα.

Χωρίς τους άλλους, ή μάλλον όχι, χωρίς τη ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ με τους άλλους, οι άλλοι δεν υπάρχουν για μένα. Αν είμαι σε κώμα, αν είμαι μαστουρωμένη, αν έχω οργασμό, αν είμαι "αλλού", οι λοιποί έστω για εκείνες τις στιγμές δεν υπάρχουν για μένα. Φυσικά, πιθανότατα, δεν υπάρχω ούτε εγώ εκείνες τις στιγμές. Οπότε...

Και, ναι, όσο κομμάτι του εαυτού μου διαθέτω προς τον Άλλο, όσο Εγώ εγκαταλείπω, τόσο προχωρώ.

 

Όταν αναρτούσα αυτό το νήμα δεν είχα σκεφτεί πως λίγο αργότερα θα αναρωτηθώ αν είμαι.

 

Αν είσαι τι? Σαδίστρια? Ελεύθερη? ή και τα δυο?  

 

Χωρίς κατηγορούμενο. "Αν είμαι", όχι "αν είμαι <κάτι>".

Ασφαλώς είναι άσχετο από το θέμα του νήματος, αλλά με τέτοιο θέμα τρόπο τινά προκαλώ την τύχη μου να καταρρίψω τα records off topic σχολίων επί των συνολικών (Βεβαίως το νήμα περί Σαδισμού και αντίφασης αισθητικής και ηθικής εξακολουθεί να κρατά τα σκήπτρα του ατυχέστερου νήματός μου). Αλλά ας το γράψω και αυτό:

Συζητούσα λοιπόν την Πέμπτη το απόγευμα με το θείο μου το θέμα του τί είμαι. Έλεγα λοιπόν προβληματισμένη ότι "Κοίταξε θείε, εγώ το φλυτζάνι το βλέπω από εδώ, είναι λευκό και έχει τη λαβή στα δεξιά, εσύ το βλέπεις από εκεί, έχει ένα μαύρο σχέδιο, τη λαβή στα αριστερά και στο εσωτερικό ίχνη από το κραγιόν μου. Αν έρθει ο πατέρας μου από τα δεξιά σου θα βλέπει το φλυτζάνι λευκό, χωρίς ίχνη από κραγιόν και χωρίς λαβή. Τελικά όσοι είναι παρατηρητές, τόσες είναι και οι απόψεις αναφορικά με το τί είναι το φλυτζάνι μου, όλες είναι ασφαλείς συναρτήσει των αντιληπτικών μέσων του κάθε παρατηρητή, αλλά άστοχες συναρτήσει των αντιληπτικών μέσων των λοιπών παρατηρητών." Άφησα και έναν μορφασμό απορίας στο τέλος για να του επικοινωνήσω ότι κάτι σε αυτή τη θεώρηση με προβληματίζει αλλά κατόπιν σκέφτηκα ότι μάλλον ο θείος καθότι αρχιτέκτων δεν θα συμμερίζονταν τον προβληματισμό μου αναφορικά με τη διαφοροποίηση των όψεων ενός αντικειμένου.

Συνέχισα ότι "Αν όμως το φλυτζάνι δεν ήταν φλυτζάνι αλλά τσαγιέρα με καπάκι θα έπρεπε να βάλουμε και έναν ασώματο (ή με δυνατότητα πλήρους περιστροφής) παρατηρητή και μέσα της για να έχουμε πλήρη άποψη αναφορικά με το τί είναι."

"...Και όλα αυτά μόνο για να αντιληφθούμε το τί είναι με κριτήριο την όραση".

"...Δηλαδή θα είχε ίσως νόημα να πούμε ότι το φλυτζάνι είναι ό,τι το σύνολο των παρατηρητών αντιλαμβάνεται με το σύνολο των αντιληπτικών του μέσων ως το φλυτζάνι. ( " (Όπου παρένθετο ερωτηματικό ο προαναφερθείς μορφασμός απορίας).

Και μετά έκανε μία παράνθεση για να μου πει ότι "Αντιλαμβάνομαι <κάτι> σημαίνει λαβαίνω αντί του <κάτι>, άρα αυτό που αντιλαμβάνομαι περιορίζεται σε ό,τι εγώ μπορώ να λάβω και όχι σε ό,τι είναι αυτό το <κατι>., πράγμα που με προβλημάτισε πάρα πολύ διότι μπορεί <κάτι> να είναι χίλια πράγματα που εγώ δεν διαθέτω τα μέσα να λάβω (αντί του <κάτι>). Δηλαδή το τί είναι, είναι απογοητευτικό να περιορίζεται στο τί μπορεί να ληφθεί, γιατί το τί μπορεί να ληφθεί -έστω από το σύνολο των παρατηρητών με το σύνολο των αντιληπτικών τους μέσων- μπορεί να είναι μικρότερο (<) του "πραγματικού" <κάτι>, αν έχει νόημα να γίνει λόγος για "πραγματικό" <κάτι>.

Και περί του "πραγματικού" είναι, και καθώς είθισται να λέμε ότι κάτι είναι ό,τι η πλειοψηφία των παρατηρητών αντιλαμβάνονται ως αυτό το κάτι, είπε ότι "Δεν είναι βέβαιο πως κάτι είναι ή δεν είναι" και πως "Οι παπαρούνες δεν είναι κόκκινες γιατί το κόκκινο δεν μπορεί να προσδιοριστεί ως αυθύπαρκτο παρά προσδιορίζεται σχετιζόμενο με κάτι άλλο που και αυτό δεν είναι ορισμένο ως αυθύπαρκτο κοκ.". (Οι παπαρούνες έμφιλοχωρούν στη συζήτηση από παλαιότερη αναφορά - για τους νέους συνομιλητές να εξηγήσω εν τάχει ότι τελώ υπό καθεστώς προβληματισμού αναφορικά με το χρώμα τους, σκέπτομαι δηλαδή ότι ενδεχομένως οι παπαρούνες να είναι πράσινες, και η συντρηπτική πλειοψηφία των ανθρώπων να πάσχει από αχρωματοψία, είναι κάπως αλλόκοτο αλλά έχει μία βάση στη λογική, καθώς παραδεκτά είθισται να βαπτίζουμε ως ομαλό/ορθό κλπ ό,τι συνάδει με την αίσθηση της πλειοψηφίας.) Και συνέχισε ότι "Οι παπαρούνες δεν είναι κόκκινες, αλλά οι παπαρούνες βλέπονται συνήθως κόκκινες". Τότε θυμήθηκα ένα ανέκδοτο που διάβασα στη mensa, πως δηλαδή τρεις επιστήμονες ταξίδευαν με τρένο στη Σκωτία και σε κάποιο λιβάδι είδαν από το παράθυρο ένα μαύρο πρόβατο να βόσκει μακριά. Τότε ο πρώτος είπε πως συμπεραίνει ότι στη Σκωτία τα πρόβατα είναι μαύρα, ο δεύτερος τον διόρθωσε ότι δεν μπορεί να συμπεράνει παρά πως στη Σκωτία υπάρχει τουλάχιστον ένα μαύρο πρόβατο, ενώ ο τρίτος παρατήρησε πως το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι στη Σκωτία υπάρχει τουλάχιστον ένα πρόβατο, το οποίο τουλάχιστον στη μία πλευρά του είναι μαύρο. Κοντολογις συμφωνήσαμε (και επιτέλους ένας άνθρωπος συμφώνησε μαζί μου σε αυτή την απλή παραδοχή) ότι οι παπαρούνες δεν είναι βέβαιο πως είναι κόκκινες. Αλλά βλέπονται κόκκινες, και όσοι τις βλέπουν πράσινες, παραπέμπονται στον οφθαλμίατρο όχι γιατί δεν βλέπουν τις παπαρούνες όπως αυτές "είναι" αλλά επειδή η όρασή τους αποκλίνει από τη νόρμα.

Από την άλλη πλευρά είναι άστοχο να ειπωθεί πως κάτι είναι ό,τι οι παρατηρητές του αντιλαμβάνονται πως είναι, "Διότι θείε αν ζητήσω από 10 ανθρώπους να περιγράψουν το τί είμαι ενδεχομένως θα περιγράψουν και κάτι που αντικειμενικά δεν είμαι, και το "αντικειμενικά" βασίζεται στο ότι θα δώσουν αλληλοαποκλειόμενους ορισμούς, δηλαδή θα βρεθεί κάποιος που θα πει ότι είμαι καλή και κάποιος που θα πει ότι είμαι κακή". "Συνεπώς είναι αδύνατο να προσδιοριστεί το τί είμαι".

Και εκεί υπήρξε μία ρητορική ερώτηση - σοκ "Και πώς ξέρεις ότι είσαι, καταρχήν, για να προχωράς στην προσπάθεια ορισμού του τί είσαι;". Κάπου εκεί πρέπει να έκανε και μία ευστοχότατη αναφορά στο Shakespeare, καθώς βεβαίως η φράση "to be or not to be" δεν μεταφράζεται όπως και η "to live or not to live".

Ο πνιγμένος είθισται να πιάνεται από τα μαλλιά του και έτσι το μόνο επιχείρημα που βρήκα υπέρ της άποψης πως είμαι, ήταν πως αν δεν ήμουν δεν θα σκεπτόμουν αν είμαι ή δεν είμαι. (Γενικά οι βρόχοι μου είναι φοβερά προσφιλείς). Η συνάντηση ήταν πολύ σύντομη και έτσι περί Καρτέσιου υποσχέθηκε ότι θα μιλήσουμε άλλη φορά (κάποια φορά που θα μιλάω λιγότερο εγώ και περισσότερο εκείνος, υποθέτω).

Πολύ γενικά μπορώ να πω ότι η ιδέα πως η υποστήριξη της άποψης πως είμαι, θα πρέπει να βασιστεί στον προσδιορισμό μου συναρτήσει του τί δεν είμαι μου είναι ενοχλητική. Δεν θέλω να δεχτώ ότι εγώ είμαι επειδή εσύ με διαβάζεις, στο βαθμό μου εσύ δεν είσαι εγώ. Και αν εγώ είμαι μόνο όταν εσύ με διαβάζεις; Και αν οι παπαρούνες είναι κόκκινες μόνο επειδή εγώ βλέπω;

Και πάνω και πέρα από όλα υπάρχει ένα δυσβάσταχτο ερώτημα.

Μπορεί κάτι να είναι, αν κανείς δεν το αντιλαμβάνεται;

 

Το γονιμοποιημενο ωαριο "ειναι" απο την στιγμη της συλληψης,δεν γινεται ομως αμεσως αντιληπτο.

 

Απάντηση: Re: Σαδισμός και Ελευθερία

Μπορεί κάτι να είναι, αναμένοντας να ανακαλυφθεί...

Άλλως, βλ. τη γάτα του Στρέντιγκερ

 

Καλά στα λέει ο θείος σου Syrah. Και η γιαγιά μου κάτι τέτοια έλεγε. Μου έλεγε ότι τη πραγματικότητα την φτιάχνουμε εμείς. Η πραγματικότητα αποκτά υπόσταση χάρη σε μας. Η πραγματικότητα του τυφλού είναι διαφορετική από τη δική σου. Το ίδιο και του βλάκα. Εσύ πάλι Είσαι αυτό που Είσαι, για σένα, ανάλογα με το πώς το αντιλαμβάνεσαι εσύ. Και είσαι αυτό που είσαι για τους Άλλους ανάλογα πως το αντιλαμβάνονται οι Άλλοι. (Οι κόλασή μας είναι οι άλλοι ως γνωστόν – ή οι Γάλλοι, δεν θυμάμαι το ίδιο είναι). Έλεγε λοιπόν η γιαγιά μου ότι δεν υπάρχει έξω από εμάς αντικειμενική πραγματικότητα. Γι αυτό ανεχόταν και τον παππού μου ο οποίος όλο και της έριχνε κάτι ψιλές. Και την ρώταγαν: Καλά πως τον ανέχεσαι αυτόν που είναι έτσι κι αλλιώς κλπ. Για εκείνη όμως δεν ήταν έτσι.

Το πρόβλημα ξεκινάει από αυτό το γ@mΗμεν0 κουτάκι που νομίζουμε ότι μας οριοθετεί επειδή έτσι το βλέπουμε στον καθρέφτη. Θέλουμε να είμαστε κάτι ντε και καλά. Και μάλιστα θέλουμε να είμαστε κάτι ξεχωριστό!! και η πραγματικότητές μας να είναι πραγματικότητες. Εξ ου και οι ταμπέλες. Λέει κάπου ο N ότι «οι άνθρωποι προτιμούν να θέλουν το μηδέν παρά να μην θέλουν τίποτα». Αυτή είναι η αλήθεια.
Το ποιοί και αν είμαστε έχει να κάνει με αυτόν τον υπέροχο άγριο κόσμο εκεί έξω από το καβούκι μας.

(επι σοβαρότερου επιπέδου, το πώς αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος τη κόκκινη παπαρούνα πχ αποτελεί ένα σοβαρό κεφάλαιο της φιλοσοφίας που λέγεται qualia. Εξαιρετικό άρθρο έχει γράψει κάποιος Nagel με τίτλο, πως είναι να είσαι νυχτερίδα? What is it like to be a bat .. http://www.clarku.edu/students/philosophyclub/docs/nagel.pdf ... για όποιον ενδιαφέρει γιατί δεν βλέπουμε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο)

 

Master_V ευχαριστώ για το σύνδεσμο.

anasia το θέμα που συζητώ με τον Master_V άπτεπται άμεσα των ενδιαφερόντων μου.

 

Master V,

Heidegger = εγγύηση θολότητας!

Η κριτική που του έχει γίνει, κυρίως επ' αυτού και όχι επί του "άλλου" ζητήματος, είναι επαρκής και δεν περιμένει εμένα να την συμπληρώσω.

Οποιος ασχολείται μαζί του πρέπει να προσέξει να μην κληρονομήσει την παρατήρηση του Scruton: "His major work "Being and Time" is formidably difficult--unless it is utter nonsense, in which case it is laughably easy."

Επί των δικών σας σκέψεων, δεν ξέρω τί βοηθάει η παρατήρηση ότι ο καθένας μας είναι Ον_Μέσα_στον_Κόσμο, με την έννοια ότι το φάσμα είναι τεράστιο: από τον Ταρζάν (υπαρκτός σε σχεδόν όλες τις μυθολογίες) ο οποίος παρουσιάζεται με μηδενικές σχέσεις με τους ανθρώπους, μέχρι τον Φόρεστ Γκαμπ (που, μηντιακώς, πιστεύει ότι συμμετέχει στον κόσμο επειδή βρίσκεται σε απ' ευθείας σύνδεση με τα "συμβάντα") και ο οποίος νομίζει πως σχετίζεται με όλους.

Και τί μας βοηθά το ότι ο σαδιστής και ο μαζοχιστής αποτελούν δίπολο, ΑΝ προσπαθούμε να καταλάβουμε τον σαδιστή (ή τον μαζοχιστή) όπως η φιλτάτη Syrah;

Ομοίως παραπληρωματικό δίπολο είναι το άνδρας - γυναίκα, και αν πάρουμε φόρα-κατηφόρα με τα δίπολα φτάσαμε στην Ανατολή και στο γιν-γιάν και τέλειωσε κάθε συζήτηση.

Κοντολογίς, αν υπάρχει φιλοσοφία που θα μας είναι χρήσιμη (χρήσιμη για συζητήσεις και ερμηνείες), αυτή θα πρέπει να είναι αναλυτική - για όσον καιρό ζούμε στη Δύση. Και να δούμε βέβαια, ποιά όρια της αναλυτικής φιλοσοφίας πρέπει να καμφθούν για να εμπεριέξουν τον ψυχισμό, ως μη αναλυτικώς εκπεφρασμένη έννοια.

Dream

 

Αγαπητέ DreamMaster. Βρίσκω ειλικρινά πολύ διασκεδαστικό το σχόλιο για τον Heidegger και δεν σας κρύβω ότι συντασσόμουν με αυτή τη προσέγγιση πριν μερικά χρόνια. Πιστεύω όμως, (όσο κι αν ακούγεται παράξενο) ότι η σκέψη του, έχει πολλά κοινά με τον άλλο μου αγαπημένο τον Wittgenstein. Πράγμα που σημαίνει ή ότι ο Witt δεν είναι τόσο αναλυτικός όσο πιστεύουμε ή ότι ο Η δεν είναι τόσο μπουρδολογικά μεταφυσικός. Πιστεύω ότι και τα δυο ισχύουν. Δεν υποστηρίζω τη διάκριση Ηπειρωτικής και Αναλυτικής Φιλοσοφίας. Ο τρόπος γραφής μου ελπίζω να το δείχνει αυτό.

Άσχετο με το νήμα, αλλά ο Η γίνεται σιγά σιγά πολύ της μόδας στους κύκλους των αναλυτικών φιλοσόφων του νου, πράγμα που επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό μου.

Επι του συγκεκριμένου, αδυνατώ να καταλάβω πως μπορούμε να κάνουμε ενδιαφέρουσα συζήτηση για την ελευθερία (κ τον σαδομαζοχισμό) με καθαρά αναλυτικούς όρους. Πρόκειται για 2 έννοιες που η αναλυτική προσέγγιση θα μας οδηγήσει (κατά τη γνώμη μου) να διαβάζουμε την ελευθερία σαν νομικοί θετικιστές και τον σαδομαζοχισμό σαν ψυχίατροι που προσκυνούν το DSM (το διαγνωστικό εγχειρίδιο της ψυχιατρικής). Περιμένω με ενδιαφέρον την πρότασή σας και ευχαρίστως να συμμετέχω δημιουργικά σε μια τέτοια συζήτηση.

p.s. αν προσέξετε την διατύπωσή μου δεν υποστηρίζω πουθενά ότι πρόκειται για δίπολο, αλλά το εννοώ περισσότερο ως σύστημα που δεν μπορεί να λειτουργήσει απομονώνοντας το άτομο από αυτό. Δηλαδή, για να μιλήσω με αναλυτικούς όρους, το βλέπω ως εσωτερική σχέση 2 προσώπων (που δεν περιλαμβάνει απαραίτητα μαζοχιστή) που σημαίνει, ότι χωρίς την ύπαρξη του άλλου δεν μπορεί να εννοηθεί η ιδιότητα, η λειτουργία και η υπόσταση του ενός. Χάρη σ αυτή την εσωτερική αυτή σχέση, κάνω τον συσχετισμό με την ελευθερία.

 

Λοιπόν, enough is enough! Θα προβώ στην τρομοκρατική ενέργεια του συνειδητού αποπροσανατολισμού του νήματος. Επειδή όμως κάθε εξέγερση που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να καινοτομεί, θα ρίξω πρώτα την προκήρυξη και μετά τη μολότοφ.

Συμφορουμίτισσες και συμφορουμίτες, αδέλφια μου αλήτες πουλιά,
αν δεν το έχετε καταλάβει, τα χίλια κεφάλια της αστικής σας καταγωγής σας κρατάνε από τους όρχεις. Σας το ‘λεγε η φουκωριάρα η μάνα σας «σταμάτα παιδάκι μου να παίζεις με το πουλί σου και πιάσε να διαβάσεις λίγο Χάιντεγκερ μπας και ξεστραβωθείς... θα γεμίσει τρίχες η παλάμη σου σού λέω!». Σας το ‘λεγε ο πατέρας σας «μελέτησες αγόρι μου τον Βιτγκενστάιν σου πριν πάμε μαζί την πρώτη σου μπουρδελότσαρκα; Να μη ρεζιλευτούμε κιόλας ε;» Σας τα ‘λεγαν οι γέροι σας, αλλά εσείς πού να τους ακούσετε μέσα στις εξάψεις της εφηβείας! Νομίσατε ότι ξεμπερδέψατε μια και καλή μ’ όλα αυτά τα αστικά κατάλοιπα, ώσπου μια ωραία εσπέρα μπήκατε σε ένα BDSM Forum για να εξερευνήσετε την καύλα σας, όπως ο καθένας γουστάρει κι αγαπά. Ωιμέ! Ποιος να το ‘λεγε ότι τα φαντάσματα του Μάρτιν και του Λούντβιχ σας την είχαν στήσει στη γωνία, κι αγάλια αγάλια κοντοσίμωνε και το φάντασμα του Φρίντριχ. Στην αρχή είπατε «έλα μωρέ, δεν τρέχει τίποτα, κακό όνειρο θα βλέπω όπως στο Οι Γερμανοί Ξανάρχονται». Έλα μου όμως που τα φαντάσματα σας έζωσαν για τα καλά και γλιτωμός κανένας! Σύντροφοι γρηγορείτε! Μαζευτείτε να βροντοφωνάξουμε με μια φωνή, με μια γροθιά:

Εμπρός της γης οι καυλωμένοι
της καύλας σκλάβοι εμπρός - εμπρός
Το δίκιο από τον φαλλό μας βγαίνει
σα βροντή σαν κεραυνός.
Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια
όλοι εμείς οι ταπεινοί της γης
που ζούσαμε στην καταφρόνια
θα γίνουμε το παν εμείς.
Στον αγώνα ενωμένοι
κι ας μη λείψει κανείς
Ω! Νάτη, μας προσμένει
στον κόσμο η Ηδονή.
Dommes, αρχόντοι, μαστεράδες
με πλάνα λόγια μας γελούν
της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
μοναχοί τους, θα σωθούν...
Για να λείψουν τα δεσμά μας
για να πάψει πια η σκλαβιά
να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
και της ψυχής μας τη φωτιά.

Όχι, έλεος, μη μας βασανίζετε άλλο, τ’ ομολογούμε: δεν έχουμε διαβάσει σελίδα ούτε του W ούτε του Η και χάνουμε κρίσιμα επεισόδια του ματς!

Στο πλαίσιο της εξέγερσης λοιπόν, θα μιλήσω γι’ αυτό που ξέρω καλύτερα, εκτροχιάζοντας ντιπ για ντιπ το νήμα! Καταγγέλλω τον DreamMaster και τον Master_V για δυο επικοινωνιακά μέτρα και δυο σταθμά! Και εξηγούμαι: εκεί που λένε, λένε, ξαφνικά το γυρνάνε στον πληθυντικό όταν μιλάνε αναμεταξύντωνε. Αχά! Κάτι σάπιο φαίνεται να πλανάται πάνω απ’ το βασίλειο της Δανιμαρκίας! Μια πρόχειρη έρευνα στο παρελθόν της κλητικής τους μας δείχνει τα εξής. Ο μεν DreamMaster ως πρεσβύτερος και πολυγραφότερος, δείχνει να είναι δεόντως συνεπής με τον πληθυντικό, με σποραδικές παρασπονδίες ενικού εδώ κι εκεί, αν και το highlight του είναι ο απρόσωπος λόγος που συχνά εκφράζεται με το καταγγελτικό β’ πληθυντικό. Ο δε Master_V αν και νεόκοπος έχει κάνει δυναμική είσοδο και έχει προσφέρει ικανό δείγμα γραφής. Τούτος δείχνει να προκρίνει τον ενικό, αλλά και πάλι εύκολα το γυρνάει στον πληθυντικό κατά το δοκούν. Τι συμβαίνει εδώ κύριοι, μου λέτε;

Υπάρχουν οι εξής πιθανότητες:
1. Οι δύο προαναφερθέντες είναι κρυφο-slaves και δη λάτρεις των αυστηρών ορθόδοξων BDSMικών πρωτοκόλλων.
2. Με την άτακτη εναλλαγή ενικού και πληθυντικού, αποκαλύπτουν άθελά τους το είδος των σχέσεων που διατηρούν με τους συνομιλητές τους εξωφορουμικώς.
3. Με την επιλεκτική χρήση του πληθυντικού ευγενείας, αποκαλύπτουν άθελά τους την άποψη που έχουν για τους συνομιλητές τους.
4. Παρασύρονται από την επιτακτική επιθυμία τους να απαντήσουν / σχολιάσουν, ώστε παραμελούν ζητήματα ύφους.
5. Τους αρέσει ενίοτε να καταφεύγουν στην πρόζα.

Συμφορουμίτισσες και συμφορουμίτες, σας καλώ σε ανένδοτο αγώνα! Φτιάξτε ένα σκαμπουδάκι με το Τρακτάτους και το Είναι και Χρόνος και θα φτάσετε στο ψηλό-ψηλό ράφι της βιβλιοθήκης. Τραβήξτε τους τόμους του Τριανταφυλλίδη, του Μπαμπινιώτη, του Σκέφτομαι και Γράφω και εκσφενδονίστε τους στους ενόχους! Hasta la grammatica siempre!!

Αμήν.