Σημάδι ή αντίδραση;

Απάντηση: Σημάδι ή αντίδραση;

το μικρό αγόρι ,θα μπορούσε κάλιστα να μείνει εκεί και γεματό ντροπή να περιμένει τη τιμωρία της μαμάς ,θα μπορούσε όμως και γεμάτος περηφάνεια να μείνει και να φωνάξει και στη μάνα αν τον χτυπήσει ...
-προσωπικά θα το έβαζα στα πόδια γεμάτος ντροπή.

συνήθως στον εκάστοτε Πέτρο αρέσει να ακούει το θόρυβο και κάτι που ηταν ένα να γίνεται κόμματια πολλά
ίσως στο Πέτρο να αρέσει να παρατηρεί την Ελευθερία να φροντίζει τα κομμάτια και να τα κάνει ένα πάλι ...
αργότερα ο Πέτρος θα αρχίσει να φτιάχνει συναρμολογούμενα και θα παρακαλά την Ελευθερία να τον βοηθά ,αλλά εκείνη θα αρνήται και θα μελαγχολεί ο Πέτρος μόνος του ...
θα μπορούσα να είμαι ο Πέτρος ...

 

Απ' τα σημάδια εγώ προτιμώ την αντίδραση...
Τα σημάδια μου λένε ελάχιστα...
Αυτά τα τελευταία πιστεύω, ότι τ' αποζητούν περισσότερο ο/η "βασανιζόμενος/η"...
Είναι "λατρεμένα" κυρίως απ' το μέρος που "φιλοξενεί" πάνω του/της την "καταιγίδα"...
Σαν ανάμνηση του περάσματος της, ένα είδος amarcord, μια υπενθύμιση της βόλτας του/της στα "Ρώσικα Βουνά"...
Μπορεί και σαν ένδειξη του "εξαγνισμού" του/της ( αχ, αυτή η "λύτρωση"...Ακόμη δεν γνώρισα κάποια, που να μπορούσε να μου εξηγήσει από τι...Για κείνη...)
Τεσπα...Επιστρέφω στο θέμα...

Εγώ θα είμαι εντελώς off, αλλά υπάρχουν φορές που απολαμβάνω ακόμη περισσότερο...
Όταν δεν υπάρχει καμία αντίδραση...
Η τουλάχιστον, η αντίδραση να καταπνίγεται...
Και ο μοναδικός ήχος που θα έβγαινε από το στόμα του "θύματος"...
Να ήταν το safeword αν και όταν παρίσταντο η ανάγκη...

Θα ήταν σαν την χύτρα, που είναι έτοιμη να εκραγεί...
Αφού ο "ατμός" δεν θα είχε σημείο εξόδου..."Ατμός" = δάκρυα/αναστεναγμοί/φωνές/κραυγές κτλ...

Ο πόνος θα γλιστρούσε όλο και πιο βαθιά...
Και ας ήταν χαμηλότερης εντάσεως από κεινον που θ' άντεχε ο/η σαδό/υπό...

Σε κάθε περίπτωση, σε κάποιους/ες αρέσουν τα σημάδια, σε άλλους/ες οι αντιδράσεις...
Σε κάποιους/ες αρέσουν αμφότερα...
Για μένα όλοι/ες σαδιστές/ριες είναι, από την στιγμή που απολαμβάνουν την πρόκληση πόνου στον/στην άλλο/η...
Και μην ξεχνάμε τον ψυχολογικό σαδισμό...
Εκεί και αν δεν φαίνονται τα σημάδια...
Η μάλλον, θα ήταν καλύτερο να τον αποφεύγαμε, αν δεν ήμασταν σίγουροι/ες...
Ότι σημάδια/κατάλοιπα στον/στην άλλον/η δεν θα τ' αφήσουμε...
Αλλά μπορεί να είναι ποτέ κανείς/καμία σίγουρος/η με μια κατάσταση του τελευταίου είδους?

Δώστε την απάντηση στον εαυτό σας...

Anyway,
Όπως έχω ξαναγράψει σε κάποιο άλλο νήμα και μάλιστα λίαν προσφάτως...
Για μένα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την "απώλεια" ελέγχου...
Και σεξουαλικός σαδομαζοχισμός δίχως οριοθέτηση, δίχως κανόνες...
Θα ήταν κάτι άλλο...
Αν ο "αληθινός" σαδομαχισμός δεν συμβαδίζει με το BDSMικό πλαίσιο η με τις "απομιμήσεις" του...
Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα να μην θέλω "να επισκεφθώ το χωριό του"...
Μου φτάνει και μου περισσεύει ο "ψεύτικος" δικός μου...
Όταν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις, κάποιος/α μπορεί να "παίξει" και σκληρά...
Αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά, ότι το "παιχνίδι" είναι πάρα πολύ σοβαρό...
Και με την δέουσα σοβαρότητα και προσοχή θα πρέπει πάντα να τ' αντιμετωπίζει...  

 

Το SSC το κρατούν μόνο όσοι δεν έχουν να ωφεληθούν πια απ' αυτό...

Βέργα...