Στα άδυτα της brattoσύνης ...!!

Μπάλα στην εξέδρα. Μην πετάγεσαι, να αφήσεις να μιλήσουν οι γνωρίζοντες. Μπραταρε... 

 

Νομιζω πως οι περισσότεροι απαντούν βάση των εμπειριών τους έτσι και γω, δεν φταίω αν είναι ψαράδες σε βαρέλι απλά δεν είναι κακό με όμορφο τρόπο να γίνετε διάλογος

 

Συγνώμη αλλά δεν πετάω μπάλα σε καμιά εξέδρα.

Στο BDSM ακόμα και στις σχέσεις M/s υπάρχει μία επιλογή: Release, δεν είναι σκλάβοι στην καλύβα του μπαρμπα-Θωμά.

Και έλα στα μάτια μιας σκλάβας: Βλέπει το Μ της να γίνεται σουρνάμενο καράβι από το διαμαντένιο αιδοίο, πώς νομίζεις ότι θα νιώσει; Σκλάβα είναι, όχι άβουλος κρετίνος.

 

Είναι άλλο το να απαντάτω για μένα με βάση τις εμπειρίες μου και άλλο το να γενικεύω με βάση τις εμπειρίες μου.

 

Θεμιτό, και πολύ σωστό, όσον αφορά στον αυτοπροσδιορισμό του καθενός. Όμως το τσουνάμι η σοκολατίτσα, η λατρευτή σας σοκολάτα, δεν αρκείται σε αυτό. Απλώνεται σε προσδιορισμό τρίτων, με άφθονη απαξίωση. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το στάτους/ρόλο/επιλογή κάποιου, αλλά με την συνολική αντίληψη του.
Κάποια παραδειγματάκια.

Προσέξτε το 24/7 βδσμακι στην αρχή. Θα σας έλεγα να διαβάσετε όλο το ποστ, με τα σχόλια, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

Το επόμενο, σε σχόλιο μέλους που έδειξε μια 93χρονη να κάνει γιόγκα.

---
Ίσως να σκεφτείτε ξανά αυτό που γράψατε, ίσως και όχι, εννοείται.

 

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν «αδαμαντινα» υποτακτικης φυσης άτομα, που «σέρνουν» Κ και Αφέντες. Σε όποια γεύση κι αν έρχονται.

 

Δε μιλάμε για υποτακτικά άτομα, μιλάμε για ανοχή σε κωλοπαιδαράδες

 

αυτό που εισάγετε είναι ο πυρήνας του νήματος και της συζήτησης: νοιώθω άσχημα γι αυτό που είμαι, γιά οτι έιμαι, και είστε και οι υπόλοιποι σαν τα μούτρα μου, ψεύτικα ζείτε κι εσείς αφού ψεύτικα ζω εγώ.

 

να μας δώσετε παρακαλώ πέντε εξι κανόνες για το πώς γίνεται όμορφα ο διάλογος, για να σας αρέσει και να σας βολέψει, να χουμε να πορευτούμε κι εμείς.

 

Να, κι αυτό το ποστ θα ήμουν βέβαιη ότι είναι της @estelwen χωρίς να δω νικνειμ.

 

(Από άλλο νήμα)

 

Θα με βόλευε λοιπόν να μην έχετε ειρωνεία αυτό αρκεί

 

Προφανώς υπάρχει ένα παρελθόν που δεν το έχω πλήρως αντιληφθεί. Σε κάθε συζήτηση στον «χώρο», δεν μου ταιριάζει το shaming (η διαπόμπευση; Η κατακραυγή; ) Και ένιωσα, υποκειμενικό βεβαίως, ότι κάπου το sokolata-shaming, brat-shaming, age-shaming είχε συμβεί. Και έγραψα με κάθε καλή διάθεση, χωρίς επιθετικότητα, μήπως να το δούμε πιο ήρεμα. Λέω τώρα