Συναίνεση = Πανάκεια ? Και αν όχι, που θα βρισκόταν τ' όριο της?

Εκτός θέματος αυτό που θα γράψω.
Αλλά σε αυτό που μόλις είπες, σου βγάζω το καπέλο, ειλικρινά.
Για μένα τα είπες όλα με αυτή σου την παρέμβαση.

Υ.Γ. ευνόητο για σένα και για κάποιους/ες άλλους/ες. Αλλά δεν νομίζω για όλους/ες, δυστυχώς.

 

 

Θέτω δύο ερωτήματα:
- Κατά πόσο ο συναινών είναι εχέφρων, κατά πόσο δηλαδή έχει συνείδηση του τι είναι καλό και τι κακό γι αυτόν.
- Κατά πόσο η συναίνεση δόθηκε υπό καθεστώς πλήρους ελευθερίας ή αποσπάστηκε με δόλιο τρόπο.

Οπως σε όλα τα θέματα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον, έτσι και εδώ η απάντηση είναι: "εξαρτάται"

 

Εξαιρετικά ενδιαφέρον...
Ο εχέφρων μπορεί απλά να είναι αδαής, ανυπόμονος και ανίδεος....
Είναι ευθύνη του κυρίαρχου μέλους να επιστήσει την προσοχή και να επεξηγήσει και να διαβεβαιώσει το υποτακτικό μέλος για το μετακλητό της συναίνεσης...
Δεν υπάρχει συναίνεση σε κάτι που δεν ξέρεις...για κανένα λόγο...

 

Είναι όμως ευθύνη του ίδιου του υποτακτικού μέλους να ασκήσει το δικαίωμα του μετακλητού.

Οταν δεν ξέρεις, φροντίζεις να μάθεις και μετά να συναινέσεις. Διαφορετικά, απλά εμπιστεύεσαι. Ακόμα και τότε όμως χρειάζεται να έχεις συνείδηση της εμπιστοσύνης.

 

Λένε ότι η άγνοια του νόμου ( μιλώντας μεταφορικά εδώ ), δεν μπορεί να επικαλεστεί.

Το καλύτερο είναι και το Κυρίαρχο μέλος και το υποτακτικό να είναι ώριμοι την σκέψη άνθρωποι και να ξέρουν καλά, τι είναι και τι θέλουν.
Και πάνω απ' όλα συνετοί.
Τ΄ότι κάποιος/α είναι Κυριαρχικός/η, δεν σημαίνει ότι είναι πάντα έξυπνος, η ότι έχει πάντα κατά νου και το καλό του/της υποτακτικού/ης.
Το ίδιο ισχύει και για τον/την υποτακτικό/η ως προς τον/την Κυρίαρχο/η.
Κάποια θέματα είναι κοινής ευθύνης κατ' εμέ.

π.χ. Σαν το δικαίωμα που έχει ο κατώτερος τον βαθμό, ν'αρνηθεί την εκτέλεση εντολής του ανωτέρου του δίχως συνέπειες για την άρνηση του αυτή.
Οταν την θεωρεί κατάφορα παράλογη.

 

Εγώ λατρεία δεν αναφερόμουν σ΄αυτό...σε εκτέλεση εντολής....
Αναφέρθηκα στο μετακλητό της συναίνεσης...
Πότε σταματάει το πράγμα? Αν εγώ έρθω να σου πω, ξέρεις δεν γουστάρω άλλο, θα μου πεις εσύ, ''αααααα όχι, αφού έχεις συναινέσει?''
Επίσης αναφέρομαι στο ότι δεν μπορείς να συναινέσεις με κάτι που δεν ξέρεις...(συμφωνήσαμε πχ την συμμετοχή τρίτων και μου εμφανίζεις τους βρωμερούς εργάτες του ανατολικού μπλοκ-από το γνωστό νήμα. Τι κάνω? Το βουλώνω και το δέχομαι?)
Γιατί νομίζει ότι ξέρει ο υποτακτικός τον κυρίαρχό του κι αυτός κάνει τα τέρατα ή τα ανομολόγητα που ουδέποτε έχουν συζητηθεί ή συμφωνηθεί...
Λέμε τώρα.....
Στην ΑΠΙΘΑΝΗ αυτή περίπτωση.. 

 

Έρωτα μου κατάλαβα( με το έρωτα αστειεύομαι χαχα και αν σ'ενοχλεί το κόβω ), το έφερα σαν ηλίθιο παράδειγμα.
Μην το αποκλείεις να σου πετάξει κάποιος την πρότερη συναίνεση στα μούτρα και ας βλέπει ότι είσαι στα "σχοινιά" σου και κοντεύεις να τα ξεπεράσεις ( με αρνητικές συνέπειες ).
Αν σου πω ότι μου έχει τύχει σαν δουλειά?
Στα πλαίσια ενδοοικογενειακής βίας που ίσως να μοιάζει άσχετο, αλλά δεν είναι καθόλου, τουναντίον.
Εκεί, ο τύπος θεωρούσε ότι ο γάμος, σήμαινε απόλυτη και σιωπηλή συναίνεση στα όποια γούστα του από την πλευρά της γυναίκας του.
Εκείνη του είχε αντισταθεί, την ξυλοφόρτωσε ( και δεν εννοώ βουδουσουμικά ), επειδή δεν του καθόταν και μετά "καλή του όρεξη" με την δικαιοσύνη.
Εννοείται ότι δεν μπορείς να συναινέσεις σε κάτι που δεν γνωρίζεις. Γι' αυτό δεν βιάζεσαι ( δεν εννοώ εσύ, σχήμα λόγου ) να sessionαριστεις/μπλεχτείς με κάποιον/α
και - γνώμη μου - πριν το κάνεις, συζητάς μαζί του/της. Και βλέπεις που είναι τα όρια του/της.
Κάνει και στους δυο? Καλώς.
Δεν κάνει? Γεια σας

Σε κάποια πράγματα και καταστάσεις να εμπιστεύεσαι είναι καλό. Να μην εμπιστεύεσαι ακόμη καλύτερο.
Και το όποιο ζόρι θα μπορούσε να το τραβήξει και το Κυρίαρχο στοιχείο.
Σκέψου να αφεθεί στην κάβλα του/της και αφού βλέπει ότι το υποτακτικό στοιχείο "αντέχει". Να ξεπεράσει τα φυσικά/ψυχολογικά του όρια?
Δε πα να έδωσε το υ την συναίνεση του...

Εννοείται ότι δεν κινδυνολογούμε, αλλά προσπαθούμε να καλύψουμε όλες τις περιπτώσεις.
Γιατί ακόμη και οι ακραίες μπορεί και να συμβούν.

 

 

Η συναίνεση είναι ένα πολύπλοκο πράγμα.
Από την μια καταλαβαίνω την brenda αλλά και από την άλλη εάν η υποτακτική έχει την ελευθερία μετάκλησης της συναίνεσης κατά το δοκούν τότε για ποιά συναίνεση μιλάμε;
Προσωπικά θεωρώ πως πρώτα θα πρέπει να υπάρξει "τριβή" ανάμεσα στα εμπλεκόμενα άτομα για καταλάβει ο ένας τον άλλον.Δεύτερον θα μπορούσε να γίνει και μια αρχική συναίνεση που σε τακτά διαστήματα αυτή με την σύμφωνη γνώμη των μελών θα την ανανέωναν θα πρόσθεταν ή θα αφαιρούσαν πράγματα.

 

Εδώ μπορεί με τις κατάλληλες συνθήκες και την ορθή νομική κάλυψη να σπάσουν συμβόλαια εκατομμυρίων, δεν μπορεί να αρθεί η συγκατάθεση?
Και δεν μιλούσα για το ότι δεν γουστάρω να με δέσεις κόμπο, φιόγκο κλπ...αυτό είναι τόσο απλά διαχειρίσιμο που δεν θα αναλωνόμουν στο να το αναλύσω...
Μιλάω για το δικαίωμα πχ μιας σκλάβας να αποσκιρτήσει, να αυτομολήσει, μακριά από τον ''ιδιοκτήτη'' της...

 

πως ακριβως φροντιζεις να μαθεις, και που ξερεις τι θα σου βγει και πως θα αιστανθεις σε καταστασεις που δεν εχεις ξαναζησει?

 

Φροντίζεις βάζοντας τα δικά σου όρια πριν γνωρίσεις κάποιον/α. Το/την ζεις λίγο πριν "ξανοιχτείς".

Συζητάς και αν χρειαστεί επαναδιαπραγματεύεσαι τα όποια όρια, προς τα "επάνω" η προς τα "κάτω".
Και όταν βλέπεις ότι μια κατάσταση "παρεκτρέπεται", φρενάρεις πριν ξεφύγει πλήρως από τον έλεγχο. Υποθετικά πάντα.
Μετά, να εύχεσαι να μην τύχει τίποτε το "ακραία" για σένα ( η τον/την οποιονδήποτε/οποιαδήποτε άλλο/η ) αρνητικό.

 

Η συναίνεση οφείλει να είναι μια εξελισσόμενη συνθήκη όπως εξελισσόμενη είναι μια σχέση καθώς και τα μέλη που δραστηριοποιούνται σε αυτή. Απαιτεί τουλάχιστον έναν εχέφρονα άνθρωπο. Αυτό μπορεί να είναι είτε το κυριαρχικό μέλος είτε το υποτακτικό ή ακόμα καλύτερα και τα δύο. [ ναι, είμαι της άποψης ότι και τα υποτακτικά μέλη έχουν ευθύνη σε ότι συμβαίνει (ειδικά) σε μια bdsmική σχέση].
Η συναίνεση ποτέ δεν μπορεί να είναι πλήρης και οριστική. Εκτός και αν η διατύπωση της είναι: "συναινώ ότι θα συναινώ πάντα στα πάντα"...για κάποιους αυτό μπορεί να είναι η τελειότητα της υποταγής. Εάν είναι εφικτό; Ελάτε τώρα, όλοι ξέρουμε την απάντηση!!
Δεν υπάρχει τρόπος να κατοχυρωθεί κάποιος στηριζόμενος στην παραχώρηση της συναίνεσης ακόμα και αν υπάρχει κάποιο έγγραφο που θα την πιστοποιεί. Ένας τρόπος να ακυρωθεί η σημασία του εγγράφου είναι να υποστηριχθεί οτι η υπογραφή αποσπάστηκε με βία.
Η συναίνεση μπορεί να έχει διάτρητα όρια, ειδικά όταν αφορά....την υπέρβαση των ορίων. Σε αυτή την περίπτωση καταλήγει σε αυτοαναίρεση και σε αδειανό πουκάμισο.

Σημασία έχει αυτό που θα πρέπει να είναι η βάση της συναίνεσης και όχι η λεπτομερής διατύπωσή της. Η βάση είναι η βραδέως εξελισσόμενη εμπιστοσύνη, η νοημοσύνη, η οικειότητα, το συναισθηματικό δέσιμο, η κοινή επιδίωξη για ένα θετικό άθροισμα του συνολικού οφέλους (ικανοποίηση, πληρότητα, ηδονή κλπ), η εμπειρία (εδώ καλύπτεται η ανάγκη της ασφάλειας).

Και τέλος, η όποια συναίνεση δεν μπορεί να μην έχει διέξοδο!