Συναίνεση vs κακοποίηση

Η βία και η ισχύς είναι έννοιες που δε δύναται να τοποθετηθούν σε γενικούς καθολικούς ορισμούς αλλά στοιχειοθετούνται αναφορικά με το εκάστοτε πλαίσιο αναφοράς. Σε αντίθετη περίπτωση είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί διάλογος.

 

ανάλογα ποιός τρώει το ξύλο, αν δεν έγινε σαφές. ανάλογα και την πρόθεση και τον ρόλο. στα ματ ανατίθεται ρόλος. είναι ενεργούμενα.
τον ινδαρε τον εδειραν, καταχρηστικά, και φαίνεται πως έφαγαν και θα φάνε του κόσμου το ξύλο. θα δούμε. λέγεται ισχύς. θα κρίνει την αναμέτρηση.

για να το συνδέσουμε με το θέμα μας: για να έχουμε κακοποίηση χρειάζεται προηγουμένως αναμέτρηση, αντιπαλότητα. επειδή στο θέμα που συζητάμε δεν υφίσταται αναμέτρηση, δεν προκύπτει κακοποίηση. ο καθένας έχει το ρόλο του. η κατσίκα κάνει την κατσίκα και το βλήτο κάνει το βλήτο.

όσοι μπερδεύουν (ή όταν πραγματικά προκύπτει) (την) αναμέτρηση, προσωπική σύγκρουση, πολιτική σύγκρουση, φαντασιακή σύγκρουση με τον φαντασιακό εχθρό, με το ευθύτατο γαμήσι και τη μάσηση βλήτων δυσκολεύονται πολύ στην πραγματοποίηση διαλόγου.  

 

Για να μη μπερδευομαστε, εβγαλα την ισχυ απο την εξισωση περι βιας διοτι δεν μπορει να προσδοσει ποιοτικα στο τι ειναι ή οχι βιαιο αλλα ποσοτικα μονο. Η λεκτικη βια για παραδειγμα δεν απαιτει καμια ιδιαιτερη ισχυ για να ασκηθει περαν της ικανοτητας λογου, κι οχι υποχρεωτικα ορθως συνταγμενου... Επισης ομιλησα για ΘΕΣΗ ΙΣΧΥΟΣ, και πως ο βιαιοπραγον μπορει καλλιστα να την παραβλεπει, καποιες φορες υφισταμενος και τις συνεπειες. Αρα βια μπορει να επιλεξει να ασκησει και ο λιγοτερο ισχυρος.
Οσο για τον υποκειμενισμο, δεν καταννοω την αντίρρηση σας φιλτατε, θεωρειτε οτι δεν υπαρχει; Το "μαλακας" που ανταλλασσουν αφειδως μεταξυ τους 2 κολλητοι, δεν λογιζεται ως υβρις, ενοσω λογιζεται μεταξυ δυο αγνωστων που βρισκονται σε διενεξη. Στην πρωτη περιπτωση υπαρχει χαλαρο οριο που δεν παραβιαζεται, αρα δεν κρινεται ως πραξη λεκτικης βιας, στην δευτερη οχι. Για αυτο τον υποκειμενισμο στην αντιληψη του οριου ομιλω. Και στις εν τω βδσμ συσχετισεις εν πολλοις αυτος ο υποκειμενισμος στην αντιληψη και τη χρηση του οριου, ειναι που διαφοροποιει πραξεις που γενικα θα εκλαμβανονταν ως κακοποιητικη βια να μην εκλαμβανονται ωσαυτως.

 

Δεν μας είπατε αν ο υβρισθεις ήξερε πολεμικές τέχνες και αν ο υβριστής μόλις είχε ξυπνησει και δεν είχε πιει καφέ.

 

το μαλάκας δεν είναι κακιά λέξη. είναι λέξη με περιεχόμενα. ο κολλητός που με τον ήχο «μαλάκα» εννοεί παλουκάρι, δεν είναι ζαλισμένα χαμένος σε υποκειμενισμό. όταν λέει μαλάκα και το εννοεί το καταλαβαίνεις. αν έχει ρόλο, αν είναι η αφέντρα ή η σούμπα σου το εκλαμβάνεις αναλόγως. ουδόλως υποκειμενικά.

 

1. Η βία και η ισχύς είναι έννοιες που δύναται να τοποθετηθούν σε γενικούς ορισμούς. Η πολυδιάσπαση και κατά περίσταση ερμηνεία είναι αυτή που καθιστά δυσχερή το διάλογο.


2. Η βία δεν είναι το αποτέλεσμα της επικράτησης του ενός επί του άλλου. Βία είναι η απλή παρατηρήσιμη επίδραση με οποιαδήποτε μορφή ενός σώματος ή δύναμης επί ενός άλλου ή άλλης:

Δεν διαπιστώνουμε βία ούτε την αποδίδουμε μόνο σε εκείνον που στέκεται όρθιος στο τέλος, ως συνέπεια της σύγκρουσης. Βία ασκείται από κάθε πλευρά που επενεργεί.

Το ζήτημα είναι, ωστόσο, πως στις ανθρώπινες κοινωνίες (για λόγους που ομοιάζουν ή προσιδιάζουν ή ταυτίζονται εν μέρει ή ο,τιδήποτε άλλο που δεν αφορά την παρούσα συζήτηση με τους λόγους που εντοπίζονται και σε άλλα αγελαία είδη) έχει επιλεγεί/προκριθεί/επιταχθεί να μετριάζεται με επεμβατικά μέτρα η άσκηση εκείνης της βίας που ασκείται από εκείνον που ξεκάθαρα βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση ως προς μία τουλάχιστον κρίσιμη ιδιότητα (εκείνη που του προσφέρει το πλεονέκτημα άσκησης υπέρτερης βίας, be it σωματική διάπλαση, γνώση πολεμικών τεχνών, κοινωνική θέση, οικονομικό επίπεδο, υψηλότερο νοητικό πηλίκο, ή ο,τιδήποτε άλλο).

Επομένως, βία ασκείται και από εκείνον που τις τρώει (αν πρόλαβε να "ρίξει" καμμία) ή ηττάται σε μία διαλεκτική αντιπαράθεση ή τρώει χυλόπιτα μετά από στοίχημα μεταξύ δύο αντρών για το ποιος θα ρίξει την τύπισσα (ή αντιστρόφως μετά από στοίχημα δύο γυναικών για το ποια θα ρίξει τον τύπο). Ωστόσο, το κρίσιμο ζήτημα σε κάθε περίπτωση, μέσα στα πλαίσια της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι ποια είναι εκείνη η πλευρά που ασκεί βία από θέση πλεονεκτικότερη προς την πλευρά που κρίνεται ότι υπολείπεται. Διότι, πάλι μέσα στα πλαίσια της ανθρώπινης κοινωνίας, υποτίθεται ότι συνιστά καταστατικό σκοπό η προσπάθεια περιορισμού των συνεπειών της ανισότητας (δευτερευόντως ή τριτευόντως και κατά περιστάσεις της ανισότητας καθ' εαυτής, αλλά και αυτό συνιστά πτυχή άλλης συζήτησης).

Επειδή, όμως, εμείς οι άνθρωποι είμαστε συνηθισμένοι να κοιτάμε το αποτέλεσμα και όχι τη διαδικασία, αντιλαμβανόμαστε ως βία μόνο εκείνη τη δράση που έχει το καταλυτικότερο αποτέλεσμα. Γεγονός που οδηγεί στην κατά περίσταση αξιολόγηση και επαναπροσδιορισμού της βίας. Το γεγονός ότι η κάθε επενέργεια συνιστά βία, αλλά σκοπός είναι να αποτρέπεται η άσκηση βίας από πλεονεκτικότερη θέση ίσως βοηθήσει να διαγιγνώσκουμε και να εστιάζουμε σε όλα τα είδη της βίας που ασκούνται σε ένα συγκρουσιακό γεγονός μέσα στα πλαίσια μίας ανθρώπινης κοινωνίας. Δηλαδή, να διακρίνουμε και να εξετάζουμε ξεχωριστά όλες τις μορφές βίας που ασκήθηκαν κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης από όλα τα μέρη (σωματική, ψυχολογική, διανοητική (   ), λεκτική) και να αποδίδουμε αναλόγως και ξεχωριστά ως προς κάθε μορφή.

 

Άρα αν καταλαβαίνω σωστά λες πως η βία είναι η ερμηνεία που δίνουν στο γεγονός παρατηρητές και συμμετέχοντες σύμφωνα με την προσωπική τους αξιακή κρίση.

Αυτό δεν διαφέρει ιδιαίτερα από το παρακάτω υπό την έννοια ότι η αναγνώριση του ορίου και η αξιολόγησή του είναι μέρος αυτής.

 

Υποκειμενικό είναι και στο S/m το όριο. Στο S/m το πρόβλημα ξεκινάει όταν είτε το Κ σκέλος είτε το υ, λόγω ή έργω, κάνει ότι δεν κατάλαβε τι είχε συμφωνηθεί σε γενικές γραμμές. Στην περίπτωση αυτή, ένας ελιγμός που καταδεικνύει το υποκειμενικό της υπόθεσης είναι το "συγνώμη, δεν το είχα καταλάβει". Αδειάζει μια χαρά τον υποκειμενισμό του άλλου που είχε πάρει μια μοναχική στροφή. Αντικειμενική ταξινόμηση της Βίας στην κοινωνία μπορεί να κάνει μόνον εξουσιοδοτημένη αρχή.

Υ.Γ. Αυτονόητο πως γνωρίζουμε ότι η Βία είναι μόνον ανθρώπινο χαρακτηριστικό, εμπλέκει τον Λόγο, την επιλογή, την ευθύνη κλπ, οπότε κατσίκες και βλήτα, πέραν της πλακίτσας βγαίνουν από την συζήτηση διότι το κατσικάκι φρικασέ με βλήτα δεν νοείται ως βία αντικειμενικά. Υποκειμενικά, μεταξύ vegans, ενδέχεται να υπάρχει θέμα.

 

@MasterJp : Έχοντας κατά νου το ότι στο M/s o Αφέντης αποτελεί το μοναδικό όριο της σκλάβας, αναρωτιέμαι αν αυτό το όριο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως υποκειμενικό υπό την έννοια πως κάτι τέτοιο δηλώνεται ως επιθυμία-πρόθεση και εφαρμόζεται από τον ίδιο.
Σε αυτήν την περίπτωση , με το όριο αυτό να είναι το σύνολο του ανθρώπου( χαρακτήρας, συγκρότηση, κοσμοθεωρία, συνοχή,συνέπεια,πρακτική) σκέφτομαι πως οποιαδήποτε πρακτική-άσκηση βίας από τη μεριά του βρίσκεται εντός ορίου όσο συνάδει με αυτό.
Αν δεν συνάδει με αυτό και ότι συμπεριλαμβάνει, βρίσκεται εκτός ορίου και ουσιαστικά πρόκειται για απώλεια (αυτο)ελέγχου και τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος κακοποίησης.

 

Άλλο πράμα η αντίληψη και κατανόηση της έννοιας της βίας per se και άλλο πράμα οι όποιες παράμετροί της όπως προκύπτουν μεταξύ ενηλίκων στο κοινά μεταξύ τους παραδεκτό πλαίσιο.
Αν δεν παίζει το κοινά παραδεκτό μεταξύ τους, θέμα τους...
Ομοίως και αν δεν μπορούνε να κουλαντρίσουν το όποιο προσωπικώς ανηγμένο (με η περικαλώ, εν προκειμένω) μοντέλο κουβαλάει ο καθένας στην γκλάβα του, μεγάλα παιδιά είναι, υπάρχει και το ψάρεμα στο φινάλε...
Μη μπερδεύουμε την πούτσα με την βούρτσα ούτε το "παγκόσμιο" (και το καθολικό και το πρέπον, το χρειώδες και το χουατέβα του Κάθε Λωλοστεφανή) με την προσωπική ανεπάρκεια και μαλακία του καθενού...