Συναισθηματική ή/και άλλη επενδυση Κυριαρχου

Απάντηση: Re: Απάντηση: Συναισθηματική ή/και άλλη επενδυση Κυριαρχου

Αγαπητή μου, είτε δεν διάβασες ολόκληρο το ποστ το οποίο σχολιάζεις, είτε η δυνατότητά σου να κατανοείς αυτά που διαβάζεις είναι γιά κάποιο λόγο σήμερα ιδιαίτερα μειωμένη, είτε συνειδητά προσπαθείς να με προσβάλλεις, διαστρέφοντας αυτά που έγραψα και υποτιμώντας τη νοημοσύνη μου...

Εκτός και εάν δεν σχολιάζεις το ποστ μου και απλώς το χρησιμοποιείς σαν "πάτημα" γιά να πεις κάτι δικό σου, τελείως άσχετο, οπότε θεωρώ τον τρόπο που επέλεξες γιά να το κάνεις, απόλυτα άστοχο...


Καλημέρα.

 

Καλημέρα. 

 

Re: Απάντηση: Συναισθηματική ή/και άλλη επενδυση Κυριαρχου

Πολύ σωστά. Στον πυρήνα της υποταγής, θα έλεγα, βρίσκεται αυτό το ρημάδι το freedom of choice.

Κι εγώ έτσι θα τόκανα...

ΥΓ. Νομίζω πως δεν υπάρχει ουσιαστική διαφωνία με αυτά που είπε ο MindMaster.

 

Απάντηση: Συναισθηματική ή/και άλλη επενδυση Κυριαρχου

Κι ακόμα περιμένω απάντηση λολ

 

Απάντηση: Συναισθηματική ή/και άλλη επενδυση Κυριαρχου

Βρισκω αυτο το νημα πολυ ενδιαφερον μιας και ειναι απο τα πρωτα πραγματα που αναρωτηθηκα οταν αρχισα να κανω την ερευνα μου για τις Μ/s σχεσεις. Διαβασα εκτενη αρθρα γραμμενα και απο τις δυο πλευρες. Οι περισσοτεροι μιλουσαν για τα συναισθηματα που αναπτυσσονται μετα ειδικα απο χρονια και οντως μιλησαν για αγαπη και την αυτοθυσια που χαρακτηριζε τις σχεσεις τους. Ολα αυτα βεβαια ηταν αρθρα οχι Ελληνων. Δεν ξερω γιατι οι Ελληνες προτιμουν να φιλοσοφουν περι φιλοσοφιας απο το να μιλανε ανοιχτα για τον ερωτα. Συγχωρεστε με αν γενικευω αυτη απλα ειναι η εντυπωση μου.

Προσωπικα θα επενδυσω σε μια σχεση (τωρα που μεγαλωσα λιγο και εμαθα) μονο οτι μου επιτρεπει. Εχω αναγκη πολλα πραγματα που μπορουν να ικανοποιηθουν μονο μεσα απο το συσχετισμο μου με αλλους. Σε μια σχεση Μ/s που οι απαιτησεις ειναι τοσο υψηλες οσον αφορα την δεσμευση και την επενδυση του χρονου πρεπει και οι απολαβες να ειναι το ιδιο υψηλες. Αλλιως ποιο το νοημα? Πρεπει με λιγα λογια να με καλυπτει η να εχει την προοπτικη να με καλυψει οσο το δυνατον περισσοτερο. Αυτα που νιωθω η ενιωσα για λιγο (μιας και η εμπειρια μου ειναι πολυ περιορισμενη) δεν διαφερουν παρα πολυ απο τις βανιλα σχεσεις μου. Ανασφαλεια, ζηλια, εκσταση, ευγνωμοσυνη, αγαπη εστω και στιγμιαια, θυμο κτλ.

Εχω επισης την εντυπωση οτι δεν θα παραδινομουν ποτε σε εναν Κυριαρχο που του λειπει η δυνατοτητα να νιωσει για μενα οτι νιωθω εγω γι Αυτον. Οι ρολοι ειναι διαφορετικοι ναι, αλλα οι στοχοι πρεπει να ειναι οι ιδιοι.

Υ.Γ. Πρεπει να αρχισω να αυτοδιδασκομαι την καθαρευουσα και την αρχαια ελληνικη γιατι νοιωθω τουλαχιστον ασχετη διαβαζοντας τα σχολια των περισσοτερων  

 

Έχουν γραφτεί τόσα και τόσα για την βελτίωση κάθε είδους της σκλάβας από τον Αφέντη...εμένα λοιπόν ένας ΚΕΝΟΣ ανθρωπος δεν μπορεί να με αγγίξει, ούτε και να τον αποκαλώ Αφέντη μπορώ...και απορώ : τι είδους βελτίωση μπορεί να μου προσφέρει?
Φυσικά και επενδύει συναισθηματικά...άλλο αν δεν το δείχνει η δεν το λεει

 

Απάντηση: Συναισθηματική ή/και άλλη επενδυση Κυριαρχου

Με εκφράζεις!

 

Απάντηση: Συναισθηματική ή/και άλλη επενδυση Κυριαρχου

Κι εδω με εκφράζεις. Θέλω μάλιστα να το αναπτύξω.
Κατά την οπτική μου, είμαστε όλοι ψιλο- ή χοντρο-ερείπια συναισθηματικά.
Δεν υπάρχει κάποιος που να μην κουβαλάει σκληρά βρεφικά και παιδικά τραύματα στην ψυχή του και στη μνήμη των ιστών του.

Σε χειρότερη μοίρα απ όλους, όσοι έχουν τσιμεντοποιηθεί και δεν αισθάνονται πια. Συνήθως θα τους δείτε να το παίζουν 'δυνατοί', αλλά στην ουσία είναι συναισθηματικά νεκροί, αναίσθητοι.
Επίσης αυτοί που αισθάνονται πράγματα, αλλά αυτά τους προκαλούν διανοητική σύγχυση και δε μπορούν να τα εκφράσουν. Συνήθως μιλούν για τα συναισθήματα ως ιδέες και δε βγάζουν και πολύ νόημα.

Αυτά λοιπόν τα τραύματα, που τα πιο σοβαρά απ αυτά έχουν να κάνουν με την αγάπη που δεν μπόρεσαν να μας εκφράσουν οι γονείς μας, γιατί απλά κι αυτοί είναι/ήταν ερείπια.
Ο 'έρωτας' -κατά την οπτική μου- συνδέεται σχεδόν απόλυτα με την απουσία, την απώλεια της αγάπης απ τον γονιό του αντίθετου συνήθως φύλου.
Όπως βλέπω τα πράγματα, το μωρό χρειάζεται αγάπη χωρίς όρια. Μέχρι την ηλικία των τριών περίπου. Όσο προχωράει και αναπτύσσει τη δική του προσωπικότητα, όσο διαχωρίζεται από τους γονείς με τις δικές του υπέροχες και ιδιαίτερες εκφάνσεις ζωής, τόσο αποστασιοποιείται απ το 'ότι και να κάνω, εσύ να μ αγαπάς', και προχωρά στο 'μπορώ να μοιράζομαι αγάπη μ αυτόν μ αυτούς τους όρους' και 'είναι απόφασή μου να κάνω αυτό κι ας μην εισπράξω πια την αγάπη του'.

Το πώς εννοεί καθένας/καθεμία τον έρωτα, έχει κατά βάση να κάνει με το πόσο έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν θα έχει ΠΟΤΕ ΠΙΑ την αγάπη χωρίς όρια.

Στην Ελλάδα ο βαθμός αυτο-συναίσθησης είναι πολύ χαμηλός, και ο έρωτας για πολλούς/ές γίνεται 'απόλυτος' 'τέλειος', 'τραγικός' αλμοδοβαρικός, αυτοκτονικός. Τόσο, όσο έχουν ανάγκη να βιώνουν ξανά και ξανά τον πραγματικά τραγικό αποχωρισμό τους απο την αγάπη της μαμάς τους ή του μπαμπά τους.
Στα μάτια μου, είναι πολύ άσχημο 'uggly' αυτό το ασυνείδητο τραγικό παιχνίδι. Είναι άσχημο στο βαθμό που είναι ασυνείδητο.
Είναι ένας άλλος Master μέσα στις subs αυτό το αδηφάγο, σκοτεινό υποσυνείδητο.

Πώς το βλέπω μέσα στον Κυρίαρχο; Ο Κυρίαρχος έχει κι αυτός τα τραύματα του και τις τραγωδίες του. Αυτό που τον διαχωρίζει (ή που θα ήταν καλά να τον διαχωρίζει, αφού όπως έχω πει πολλές φορές, δε βάζουμε κανέναν σε καλούπια) είναι η ικανότητα να συνειδητοποιεί.
Όχι το να μην αισθάνεται κι αυτός τα δικά του τραγικά τραύματα, γιατί και σ αυτόν αναδύονται, αλλά το πώς τα αντιμετωπίζει.
Πόσο είναι ικανός κάποιος κατ αρχήν να δώσει χώρο ύπαρξης σ αυτά που ούτως ή άλλως υπάρχουν, και που αν τ αρνείσαι είτε τα δυναμώνεις, είτε νεκρώνεσαι συναισθηματικά. Να βιώσει την απώλεια, να αναγνωρίσει τον αρχαίο πόνο μέσα σ αυτήν, να την εκφράσει, για όσο χρειάζεται να εκφραστεί.
Να μην κολήσει όμως. Να αναγνωρίσει και πάλι ότι αυτό που είναι ο ίδιος, δεν είναι το τραύμα του, αλλά κάτι μεγαλύτερο και πιο ολοκληρωμένο.
Μια αυτόνομη ύπαρξη, που μετά το τραύμα του προχώρησε, και ολοκληρώθηκε, που ωστόσο δε θα πάψει ΠΟΤΕ να κουβαλάει το τραύμα.
Κι ότι στο κάτω κάτω, αυτό το τράυμα, είναι δικό του, μιά όμορφη πληγή, που ξυπνάει αγάπη για τον ίδιο του τον εαυτό, που τον κάνει μοναδικό για τον εαυτό του...

Πώς θα ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ λοιπόν να είναι τα πράγματα με τα συναισθήματα και τον έρωτα αμάμεσα σε Κ και υ. (Δεν περιορίζω άλλες πιθανότητες):

Ο Κυρίαρχος, είναι αυτό που είναι επειδή έχει κυριαρχήσει στα ίδια τα δικά του τραύματα, όχι με την έννοια της απόλυτης καταστολής (αναισθησία-ασυναισθησία) αλλά της ικανότητας να τα 'ενσωματώσει' σ αυτό που ΕΙΝΑΙ αντί να τον κατευθύνουν και να τον ορίζουν. Είμαι αυτό που είμαι, και όχι το τραύμα μου. Έχω το τραύμα μου αλλά δεν είμαι αυτό.

Η υποτακτική άγεται και φέρεται από το υποσυνείδητό της και τις σκοτεινές και 'απρόβλεπτες' εκρήξεις του. Αισθάνεται ανίκανη και σκλαβωμένη. Ζητά την σκλαβιά της από τον Κυρίαρχο γιατί αυτό ελπίζει να την απελευθερώσει από το χάος που την ελέγχει.

Ο Κυρίαρχος αναλαμβάνει έλεγχο τρυπώνοντας σταδιακά βαθύτερα. Σκαλίζοντας, αποκαλύπτοντας βρώμικες λάσπες.. Καθαρίζοντας. Απαντώντας με το δικό του τρόπο στα δικά της αγωνιώδη ερωτήματα, στις κραυγές βοήθειας, στους πανικούς που αναδύονται με το σκάλισμα αυτό. Πολλές φορές η απάντηση μπορεί να είναι μια στυγνή απαγόρευση, που όμως μπορεί να κάνει θαύματα. Απαγόρευση όχι με αποφυγή του προβλήματος απο την 'υ', αλλά με όσο το δυνατό μεγαλύτερη επαφή, που βοηθά να καλλιεργηθεί.
Άλλοτε, μια μακριά κουβέντα. Άλλοτε μια αγκαλιά.
Άλλοτε, μια ακραία συνεδρία με πόνο, κάβλα, παράδοση, εγκατάλειψη, ευγνωμοσύνη. Συχνά με καλλιέργεια καθημερινών συνηθειών, όπως ένα ημερολόγιο. Καθοδήγηση.
Χρειάζεται ο Κ να έχει βαθιά γνώση της ψυχολογίας της 'υ'; Πολλές φορές, η θεραπευτική του δράση μπορεί να είναι ενστικτώδης, αλλά εξίσου θαβιά και απελευθερωτική. Η εμπειρία μου λέει ότι ακόμη κι αν αυτός που παίρνει το ρόλο του οδηγού είναι στο ίδιο επίπεδο με τον οδηγούμενο, μπορεί τα αποτελέσματα να είναι θαυμάσια όταν ο οδηγούμενος αφήσει ένα μέρος του ελέγχου του σε κάποιον άλλον. Πόσο μάλλον όταν ο Κ έχει ο ίδιος θετικά ελέγξει τα πράγματα μέσα του...

Ξέφυγα, ε;

Στο θέμα:
Η 'παραφορά' του 'έρωτα' (βλέπε αναβίωση του τραύματος της εγκατάλειψης) δεν είναι κάτι που θα καταλάβει κάποιον που είναι Κυρίαρχος της ίδιας της ζωής του.
Όχι γιατί είναι αναίσθητος, αλλά γιατί έχει απαντήσει, και γνωρίζει(/μαθαίνει διαρκώς) πώς να απαντά στην πείνα του υποσυνειδήτου του να πάρει τον έλεγχο της ζωής του όταν αναβιώνει το τραύμα του.

Γνώμες;

 

Απάντηση: Συναισθηματική ή/και άλλη επενδυση Κυριαρχου

Για να προλάβω παρεξηγήσεις.
Το παραπάνω μου ήταν εστιασμένο στην εκφορά εκείνη του έρωτα ως εγκατάλειψη, δράμα, τραγωδία. Εκείνου του έρωτα του εγωιστικού, μονόπαντου, παιδιάστικου, του πιο συνηθισμένου δηλαδή 'έρωτα' στην ελλάδα. Αυτόν συνδέω με το τραύμα της εγκατάλειψης. Είναι ένας 'έρωτας' που το κίνητρό του είναι περισσότερο το 'να ξαναβιώσω το δράμα', παρά να το σμίξω με το άλλο πρόσωπο. Συνήθως το δράμα είναι αυθύπαρκτο, και το βασικό κίνητρο για τους 'έρωτες' αυτούς. Πιο συχνά από το αντίθετο, η αιτία του δράματος δεν έχει σχέση με το άλλο πρόσωπο, ούτε με προβλήματα της σχέσης, αλλά αντίθετα το δράμα προκύπτει όταν ακριβώς η σχέση βαθαίνει και πάει καλά.

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν δέχομαι τον έρωτα δύο αυτόνομων ανθρώπων, που έχουν γνωρίσει ότι έχουν τραύματα μέσα τους και που δια βίου μαθαίνουν πώς να σχετίζονται με τον εαυτό τους και τους άλλους παρά τα τραύματα και τους τοίχους τους.

Στο θέμα τώρα, η γνώμη μου είναι ότι ο Κ γενικά ισορροπεί σε μια λεπτή γραμμή όσον αφορά τη συναισθηματική του επένδυση.
Ενώ η 'υ' έχει την ελευθερία -και την ενθάρρυνση- να βιώνει, να βαθαίνει και να εκφράζει, ο Κ, έχοντας τον έλεγχο, δε μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του την ίδια παράδοση και παραφορά...
Γι αυτό πολλοί-ες Dom/mes αποφεύγουν να ενθαρρύνουν τους 'υ' τους να εστιάσουν και να εκφράσουν τη συνηθισμένη μορφή έρωτα, κατευθύνοντας τους 'υ' σε μια άλλη έκφραση λατρείας και ίσως εξειδανίκευσης που κινείται στα όρια αλλά δεν ταυτίζεται με τον κλασσικό έρωτα.

 

Re: Απάντηση: Συναισθηματική ή/και άλλη επενδυση Κυριαρχου

Rep και για τα δύο ποστ, Flowform.

 

Απάντηση: Συναισθηματική ή/και άλλη επενδυση Κυριαρχου

Ναι, ξέφυγες πράγματι, αρκετά...

Και καλό θα ήταν κατ' εμέ να το είχες αποφύγει, γιατί την οπτική σου στα παρακάτω τη βρίσκω λανθασμένη στη βάση της και, μπορώ να πω, κατά τη δική μου οπτική, ενοχλητική, ως υπερβολικά και άδικα υπεργενικευμένη.

Διότι, Flowform, δεν είμαστε όλοι "συναισθηματικά ερείπια", ούτε "χοντρο-" αλλά ούτε και "ψιλο-". Δεν κουβαλάμε όλοι μέσα μας κάποιο τραύμα, πολλώ δε μάλλον ένα που να εκπορεύεται από το έλλειμμα αγάπης των γονιών μας προς εμάς. Διότι, και πάλι, δεν είχαμε όλοι μας γονείς που να ήταν επίσης "συναισθηματικά ερείπια".

Σωστή είναι λοιπόν η ανάγκη συνειδητοποίησης και αποτελεσματικής διαχείρισης των τραυμάτων όπου και όταν υπάρχουν, πρέπει όμως να συνειδητοποιήσεις κι εσύ (όπως και καθένας που συμφωνεί μαζί σου), ότι τέτοιου είδους τραύματα δεν φέρουμε όλοι. Υπάρχουν και άνθρωποι που συναισθηματικώς χαίρουν άκρας υγείας, όσο κι αν δυσκολεύονται να το πιστέψουν αυτό, όσοι δεν χαίρουν...

 

Απάντηση: Συναισθηματική ή/και άλλη επενδυση Κυριαρχου

Mind Master, χαίρομαι που αισθάνεσαι ότι είσαι καλά, και αυτό επιθυμώ και για τον καθένα.
Η 'οπτική μου' δεν είναι μόνο δική μου, αλλά μιας μεγάλης μερίδας γιατρών και θεραπευτών.
Όταν λέω συναισθηματικά ερείπια δεν το εννοώ φυσικά με την κλασσική έννοια, δηλαδή όσους έχουν ανάγκη ιδρυματοποίησης.
Εννοώ όλη αυτή την κοινωνία, αυτό που θεωρούμε υποκριτικά 'νορμάλ'.
Γνωρίζεις κανέναν χωρίς νευρώσεις; Θεωρείς τον εαυτό σου χωρίς νευρώσεις; Σου εύχομαι να είσαι λοιπόν.

Εσού εξαιρουμένου λοιπόν, και όσων μη νευρωτικών γνωρίζεις και μπορείς να μας βεβαιώσεις, θεωρώ ότι εκφράζω τους περισσότερους, που και οι ίδιοι αισθάνονται ότι η ζωή τους δεν κυλάει και ότι έχουν ένα υποσυνείδητο, που ανακατεύεται και τους αφαιρεί τη δυνατότητα για ευτυχία.

Αυτών ειπωθέντων, έχουμε ένα υποσυνείδητο, όπου κατοικούν όσα δε μπορούμε να επεξεργαστούμε συνειδητά, να συνειδητοποιήσουμε. Το υποσυνείδητο έχει έναν βασικό μηχανισμό άμυνας. Όσοι έχουν περισσότερα να κρύψουν απ τον ίδιο τους τον εαυτό, είναι όσοι χρειάζονται περισσότερο την αυτο-εικόνα του άτρωτου και απόλυτα υγιή.

Φίλε, δεν αποκλείω κάποιος -εσύ ας πούμε- να είσαι τόσο καλά που να μη χρειάστηκε ν αναρωτηθείς ποτέ από που πηγάζουν πράγματα που κάνεις ή που αισθάνεσαι που δεν έχουν και πολύ θέση σ έναν υγιή και ισορροπημένο άνθρωπο. Αυτό που αποκλείω είναι -υγιής ών- να μην έχεις δει πόση αρρώστεια υπάρχει τριγύρω σου...

Οπότε, τι παίζει;