Συνεδρίες : Quo Vadis Femdomina ?

Αυτή η σύνδεση ναρκισσισμού και ματαιοδοξίας -γυναικείας ή μη-, με πείθει ολοένα και περισσότερο για την Κυριαρχίζουσα φύση σου, παρόλες τις αντίθετες προφητείες! 

 

Αυτή είναι η μία εκδοχή. Τη συναντώ συχνά και όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι όσοι ξέρουμε πια τι είναι ιστός. Πια σχηματίζω την άποψη μου, από κοντά. Για αυτό και σε ρωτάω...

Πως γνωρίζεις αν δεν γνωρίσεις τον άλλο από κοντά σε βάθος, τι είναι στημένο και τι όχι; Πως ξέρεις ότι έτσι δεν είναι και στη ζωή του; Δεν είναι υπεροψία να κρίνουμε εύκολα τον άλλον από μία "εικόνα"; Ή μία ταμπέλα; Ή μία βιτρίνα;

 

Ναι, είναι εύκολο και είναι πειρασμός και εύκολη λύση στην οποίαν ασυνείδητα κατεφεύγουμε κάποτε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Δες, έχω ορισμένη εμπειρία από fora, κυρίως του εξωτερικού, οπότε έχω μάθει αρκετά από τα λάθη μου. Ξέρω, ας πούμε, ότι οι συμπάθειες του σήμερα συχνά εξελίσσονται στις αντιπάθειες του αύριο, όσο μαθαίνουμε τους ανθρώπους. Και το αντίστροφο, εξίσου συχνά. Γνωρίζω επίσης ότι κάποια nicknames -όχι ειδικά εδώ, γενικά μιλάω- είναι άτομα συνεπή προς αυτά που υποστηρίζουν. Για την ώρα, στο συγκεκριμένο χώρο δεν έχω καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα, εν σχέσει με το βαθμό "στησίματος" του καθενός. Φαντάζομαι πάντως να έχεις καταλάβει ότι την αντίθετη άποψη, όσο και να την πολεμώ, τη σέβομαι, γι΄αυτό άλλωστε την χτυπώ με επιχειρήματα, που συνεπάγονται φαιά ουσία και χρόνο (που δεν διαθέτω και άφθονο).

 

Η Ιχνηλάτρια, στυλώνει το σώμα της και σφίγγει το πινέλο, το μοναδικό της όπλο.

Η ζούγκλα συσπειρώνεται προς τον νέο της εχθρό.

Ένα τρυφερό κορίτσι, με δυνατό βλέμμα δίχως ίχνος φόβου μέσα της στο κέντρο του θανάτου, υψώνει το δεξί της χέρι και ζωγραφίζει στον αέρα. Οι ρίζες των δέντρων κινούνται προς το κορίτσι…

…μια τεράστια κινούμενη θάλασσα, από κορμούς, άκρα, φύλλα και αιώνια οργή.

Η Ιχνηλάτρια δουλεύει το χέρι της με επιδεξιότητα, σε ένα σχέδιο που ακόμα αόρατο μοιάζει. Τα πρώτα δένδρα φτάνουν σε μια απόσταση μερικών μέτρων από την κοπέλα που κινείται σε ένα ρυθμό έκστασης και σταματούν. Ένας κύκλος γύρω από το κορίτσι που αδιαφορεί και σκίζει τον αέρα με το μικρό της πινέλο. Δέντρα συνεχίζουν να πλησιάζουν από πίσω με το πάχος της γραμμής να μεγαλώνει. Πέντε μέτρα, δέκα μέτρα, τριάντα μέτρα. Όσα γεμίζουν το κενό σταματούν και άλλα από πίσω τους συνεχίζουν να πλησιάζουν. Πενήντα μέτρα, εκατό μέτρα, η Ιχνηλάτρια τελειώνει με το σχέδιο και ξεκινά καινούριο λίγο πιο δίπλα.

Τα κλαριά μπλέκονται το ένα με το άλλο, οι ρίζες σχηματίζουν δαιδαλώδη μωσαϊκά, διακόσια μέτρα, τριακόσια, πεντακόσια, χίλια.

Η Ιχνηλάτρια, τελειώνει και ξεκινά ένα νέο χορό με το λευκό της χέρι. Χρώματα διαφόρων αποχρώσεων και πυκνοτήτων, πέντε χιλιάδες μέτρα, δέκα, είκοσι κι άλλο σχέδιο και άλλος ένα χορός με τα χέρια, με τα πόδια, με το κορμό, με τα μαλλιά της κι άλλο ένα και ακόμα ένα, μέχρι που του σώμα της συμπληρώνει μια στροφή τριακοσίων εξήντα μοιρών και τότε σταματά. Τα δέντρα όμως όχι.

Το κορίτσι που σε μια άλλη ζωή το φώναζαν Πηγή, περνάει το πινέλο στη ζώνη που δένει στη μέση της και σηκώνει τα χέρια στο ύψος του στόματος της. Το πλήθος των ξύλινων εχθρών που κινείται πλησιάζει στο τέλος του. Ένας κυκλικός δίσκος με ακτίνα κάπου εκατό χιλιόμετρα και μ’ ένα μικρό κενό στο κέντρο.

Ενώνει τις χούφτες της και φυσάει μέσα. Οι φλέβες στο λευκό της δέρμα, διαγράφουν τις δικές τους διαδρομές, σαν υπόγεια ποτάμια που πιέζουν την επιφάνεια σε μια ύστατη προσπάθεια απόδρασης.

Απομακρύνει τα χέρια από τα χείλη της και με μια κίνηση ελπίδας τ’ ανοίγει απότομα απελευθερώνοντας την ενέργεια που είχε φυλάξει μέσα στις παλάμες της.

Γύρη χρυσή που στο αέρα στέκεται αψηφώντας τους φυσικούς νόμους. Η κίνηση γύρω της έχει τελειώσει και κανείς δεν τολμά να κάνει την αρχή. Ίσως να φοβούνται, ίσως να περιμένουν , ίσως να ελπίζουν.

Φουσκώνει τα μάγουλα της και στέλνει μια πολύχρωμη πνοή προς τη σκόνη που πετά. Αυτή αποκτά ζωή, ταλαντεύεται και με μια κίνηση τρυφερή αγγίζει το πρώτο σχέδιο και γεννιέται Φως.

Το Φως αγκαλιάζει την υγρασία του Θανάτου που αιωρείται στην ατμόσφαιρα και ανθίζει ο Χρόνος.

Ο Χρόνος χαμογελά και ο ήχος που χαρίζει φέρει Χρώμα.

Χρώμα που κλαίει σα μωρό και προσφέρει το Άρωμα του.

Το πρώτο σχέδιο ανασαίνει από το Άρωμα και αποκτά υπόσταση.

Ένα παιδί μελαχρινό, που ανοίγει τα ματάκια του και χαμογελά. Τα δένδρα πισωπατούν. Ένα δεύτερο παιδί, ένα ξανθό κορίτσι που κάνει μία κωλοτούμπα για να δηλώσει την εμφάνιση του. Ένα τρίτο παιδί που αρχίζει να χορεύει, ένα τέταρτο που γουρλώνει τα μάτια του με αθώο θαυμασμό βλέποντας τα δέντρα, ένα τέταρτο, ένα πέμπτο, ένα έκτο, παιδιά που χορεύουν, που γελούν, πάνω στο έδαφος της βίας…

…και τότε ένα παιδί αγγίζει ένα Κυπαρίσσι . Το δέντρο αρχίζει και μικραίνει, σε μια αντίστροφη διαδρομή από αυτή που ο χρόνος, μας έχει συνηθίσει. Το ίδιο και η γυναίκα που πάνω του δεμένη στέκεται.

Γυναίκα.

Το δέντρο κλείνει τις πληγές του.

Νεαρή.

Λεπταίνει τον κορμό του.

Έφηβος.

Μαζεύει τους καρπούς του και τους ζωηρούς χυμούς του.

Παιδί.

Ένα ισχνό φυτό, που χαμηλώνει προς τη γη, μέχρι που χάνεται στο χώμα. Η γη αγκαλιάζει με αγάπη και πάλι τον καρπό της.

Αγόρια και κορίτσια που τα δέντρα ακουμπούν απλώνονται στο δάσος και πληθαίνουν.

(Απόσπασμα από "Το Κάστρο")

 

Αγαπητή @Gloriana Majestica πόσα κεφάλαια έχει αυτή η πολύ ωραία ιστορία που έχετε ξεκινήσει να δημοσιεύετε σε αυτό το site;

Και πότε σκοπεύετε να παραθέσετε το επόμενο κεφάλαιό της;

 

Αγαπητή @Gloriana Majestica η δεύτερη επιθυμία σας ( συγκυβερνήτης σε διθέσιο MIG-29, με τον Ρώσο μπροστά να μου εξηγεί -με το τραχύ αξάν του, που θα το παραμορφώνει υπέροχα η μάσκα- τους κανόνες εμπλοκής σε θερμό επεισόδιο, καθώς θα κάνουμε θρύψαλα τα 8g.) είναι πολυ εύκολο να πραγματοποιηθεί:
https://www.youtube.com/results?search_query=mig+29+tourist

 

Για τον @Ηλίας

Έβρεξε θειάφι ο Θεός, μου είπαν, κι έκαψε τα Σόδομα


«Να μη κοιτάξεις πίσω»,


«κολώνα από αλάτι θα γίνει το σώμα σου»


Ma γύρισα και είδα : Τα Σόδομα άγρια να ζουν


κι οι αχαλίνωτοι και πάλι να γλεντούν


γύρω από φωτιές γιορτινές


Και τότε γέλασα.​

Gloriana

 

Αγαπητέ @Δίας
Όλα γίνονται, αρκεί να το πιστέψει κανείς (και κυρίως ο Ρώσσος πιλότος, ότι θα σε μπάσει για τρελίτσες στο Μιγκ χωρίς, κατά την προσγείωση, να περάσει από Έκτακτο Αεροδικείο, με το ερώτημα της καθαίρεσης και της θανατικής ποινής)

@Λύσανδρος
Δεν έχω ιδέα, λατρεμένε μου. Ίδωμεν.

Kinksta Bitches in the Jar​

 

Η φυσική με την φιλοσοφία έχουν πάρα πολλά κοινά σημεία  

 

Κομματάρα των μετάλικα, αλλά την πρώτη διασκευή την είχαν κάνει οι:

 

Βεβαίως, είναι παραδοσιακό Ιρλανδικό, που το είχαν πολλά χρόνια πριν τους Metallica, διασκευάσει οι Lizzy. Προσωπικά προτιμώ τη νεότερη από την classic εκδοχή, τόσο λόγω της ενέργειας που συνήθως εκλύουν οι Καλιφορνέζοι, όσο και επειδή to clip έχει "φάση".

 

Και εγώ των Μετάλλικα προτιμώ  

Εδώ και μία παραδοσιακή εκδοχή (συγγνώμη αν ξεφεύγω από το θέμα του νήματος, αλλά αφού το ανέφερες   )