Ταπείνωση - Εξευτελισμός (Humiliation)

Σας ευχαριστώ πολύ για τις διευκρινήσεις σας. @MasterJp

 

Αν μου επιτρέπετε μία προσωπική άποψη, που προέρχεται από προσωπικές εμπειρίες, αυτό μου ακούγεται κάπως σκληρό σαν τεχνική αποδόμησης και ταυτόχρονα όχι πολύ αποτελεσματικό.

Ενδέχεται να υπάρχουν πιο θετικές, από απόψεως ουμανισμού, και πιο αποτελεσματικές, μακροπρόθεσμα, τεχνικές αποδόμησης τέτοιων συμπεριφορών.Όχι μέσω shock treatment αυτού του είδους, που μπορεί και να έχει βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα (θα εξηγήσω αμέσως μετά γιατί), και που είναι βέβαιο ότι προκαλεί πληγές. Βάζοντας το υπερεγώ σε μία τέτοια βίαιη αντιπαράθεση με το εγώ, προκαλεί τέτοια πλήγματα που αφήνουν ουλές, σύμφωνα με την δική μου εμπειρία τουλάχιστον. Και είναι, όπως ξέρουμε όλοι μας, σχεδόν αδύνατον να παρέμβουμε σε "ουλώδη ιστό¨, εκ νέου. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ εδώ στα αρνητικά αποτελέσματα αυτών των πληγμάτων, που αποτελούν μόνιμη παρακαταθήκη στις αναμνήσεις μιας sub.

Ο λόγος που μία τέτοια τεχνική πιστεύω ότι θα έχει βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, είναι ότι δεν έχει επέλθει μία συνειδητή αλλαγή στο υπερεγώ. Οι πεποιθήσεις της sub δεν έχουν τύχει συνειδητής και εθελούσιας αλλαγής. Το χτύπημα δεν έχει τύχει καν της συναίνεσης, επομένως έχει ήδη ξεφύγει από τα όρια του BDSM και έχει εισέλθει στον χώρο της βιαιότητας. Προσωπικά, είμαι εναντίον κάθε βιαιότητας, εκτός αυτής που αποτελεί αναπόφευκτο αντίβαρο στην αυτοκαταστροφή.

Η αντικατάσταση του υπερεγώ από ένα άλλο, καλύτερο, λογικότερο, πιο ενοποιημένο, χωρίς αντιφάσεις υπερεγώ θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση για την νέα μη-βανίλλα οπτική της sub. Αυτή η αντικατάσταση του υπερεγώ δεν μπορεί παρά να γίνεται πολύ σταδιακά, με ήπιες παρεμβάσεις, με την σταθερή παρουσία του Κυρίαρχου στο πλαίσιο ελέγχου της sub και με ταυτόχρονο κλείσιμο των οπών που άφησαν οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες της. Κλείνουν οι οπές, επέρχεται όλο και μεγαλύτερη πληρότητα, η sub χάνει τις ανασφάλειές της, βρίσκει την γενναιοδωρία της και την μεγαλοψυχία της, μεγαλώνει η ψυχή της, και παύει να νιώθει την ανάγκη για ζήλεια. Οι νέες αξίες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και γίνονται κτήμα της sub, που πλέον έχει ανακαλύψει την δύναμή της.

Λογικό;

 

Μάλιστα. Κατάλαβα τώρα τι εννοείτε και σε ποια premise βασίζετε την τοποθέτησή σας. Εάν είναι όντως έτσι, αυτό που λέτε είναι λογικό.

Η τοποθέτησή μου είχε να κάνει με μία άλλη οπτική, αυτή των ήπιων, σταδιακών παρεμβάσεων. Το ζητούμενο είναι πάντα το ίδιο, όπως το περιγράψατε άψογα, όμως ενδέχεται να υπάρχουν πολλοί δρόμοι προς την Ρώμη - και ακόμη και αν κάποιοι φαίνονται μακρύτεροι, ίσως να είναι πιο αποτελεσματικοί τελικά, έστω και αν είναι λιγότερο ανώδυνοι σε ψυχικό επίπεδο. Kαι γιατί να μην είναι;

Μου έχει συμβεί να με βοηθήσουν να αποδομήσω συμπεριφορές και πεποιθήσεις, χωρίς καμία αίσθηση ταπείνωσης και εξευτελισμού. Μόνο μία ξαφνική έκλαμψη συνέβη και κατόπιν διαύγεια. Μπορεί και να μην πληρώ τον ορισμό της κλασικής υποτακτικής και γι αυτό να συνέβη έτσι. Πάντως αφού συνέβη, μάλλον υπάρχει και αυτή η περίπτωση, θα έλεγα.

Συμφωνώ ότι η sub δεν βρίσκεται εδώ για ψυχοθεραπεία, όμως θα τολμήσω να πω ότι είτε το θέλουμε είτε όχι, όλες οι παρεμβάσεις στον ψυχικό κόσμο της sub είναι πράγματι ψυχοθεραπευτικές. Εκτός εάν κάποιος επιθυμεί το κακό της sub του, στην οποία περίπτωση μάλλον δεν φροντίζει και πολύ την ιδιοκτησία του... οπότε... 

* σκανδαλιστής: αυτός που ενεργοποιεί, που θέτει την έναρξη μιας διαδικασίας.

Θα προτείνω και μία ακόμη λέξη εκτός από καταλύτης και σκανδαλιστής: facilitator (διευκολυντής).

Ευχαριστώ για την απάντηση @MasterJp .

 

Σαν ανθρακωρύχοι πρέπει να ντυθουμε!

 

Θεωρώ την παραπάνω άποψη πολύ σωστά διατυπωμένη, με μια διαφοροποίηση όσον αφορά
την ψυχολογικού τρόπου προσέγγιση του υ από έναν Κ. Σίγουρα ο Κ δεν μπορεί να πάρει τη
θέση του ψυχοθεραπευτή (συνήθως δεν έχει τα τυπικά αλλά και ουσιαστικά προσόντα για να το
κάνει), όμως πιστεύω, ο,τι για να πετύχει τις αλλαγές που απαιτεί, πρέπει να μπει στον
ψυχισμό του υ και να το οδηγήσει από μέσα προς την κατεύθυνση αυτή. Ένα υποτακτικό άτομο
που έχει παραδώσει τον έλεγχο στον Κ που εμπιστεύεται, δεν μπορεί και πιθανώς δεν
ενδιαφέρεται να βαδίσει μόνο του το δρόμο προς τα εκεί που του έχει υποδείξει ο Κ. Επειδή
το bdsm είναι πρωτίστως εγκεφαλικό "παιχνίδι", πιστεύω πως η ψυχολογική υποστήριξη
μόνο, μπορεί να οδηγήσει το υ στην άρση των ανασφαλειών του και τελικά στην επίτευξη του
στόχου.

 

Δύο παρατηρήσεις θα είχα να κάνω εδώ σ' αυτά τα τόσο ωραία που είπατε. Ετυμολογικώς, το σκάνδαλο παραπέμπει σε εμπόδιο, και σαφώς η κυριαρχική δράση αυτού του είδους μόνο εμπόδιο δεν είναι. Πρόκειται για διάνοιξη νέων οδών, στην πορεία της εξέλιξης - προς το καλύτερο. Βεβαίως θα πείτε ότι ο σκανδαλιστής παρεμποδίζει κατ' αυτόν τον τρόπο την λανθασμένη πορεία σε ένα δρόμο που ο Κυρίαρχος κρίνει λανθασμένο (βανίλλα πορεία, αποτρεπτική της παράδοσης ελέγχου κλπ.) Πάντως, ο συνειρμός που προκαλεί το σκάνδαλο ως εμπόδιο μπορεί να είναι παραπλανητικός. Γι αυτό προσωπικά θα τον απέφευγα.

Η δεύτερη παρατήρησή μου έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Κυρίαρχος είναι ο τελικός αποδέκτης της όλης διαδικασίας (στο οποίο με βρίσκετε σύμφωνη) και ότι κάθε ψυχοθεραπευτικό αποτέλεσμα είναι μία ευπρόσδεκτη παρενέργεια των πράξεων του Κυρίαρχου, οι οποίες πράξεις στοχεύουν στην παράδοση του ελέγχου από την πλευρά της υποτακτικής και όχι στην βελτίωσή της. Η ερώτησή μου εδώ είναι η εξής: για ποιο λόγο ο Κυρίαρχος επιθυμεί την παράδοση του ελέγχου από την πλευρά της υποτακτικής; Την επιθυμεί σκέτη, χωρίς την βελτίωσή της; Την επιθυμεί ακόμη κι αν η υποτακτική γίνει χειρότερη; Ή πρόκειται για πακέτο επιθυμιών από την πλευρά του Κυρίαρχου, επιθυμίες οι οποίες στο σύνολό τους εντάσσονται στην ευρύτερη επιθυμία του για ελευθερία; Με άλλα λόγια, το να είναι κανείς όσο πιο ελεύθερος γίνεται, συμπεριλαμβάνει την ελευθερία των άλλων ή δρα ανεξάρτητα από την ελευθερία των άλλων (ιδίως όσων σχετίζονται μαζί του σε σχέση υποταγής); Νοείται D/s επί ανελεύθερων ατόμων; Και τέλος, νοείται M/s επί ελεύθερων ατόμων;

Αυτά τα ολίγα, ελπίζω να μην κούρασα.

 

Για ποιο λογο οριζεις ετσι την ταπεινωση; η ταπεινωση δεν προκειται για υποβιβασμο της προσωπικοτητας; π.χ. το να πεσω στα γονατα για να ζητησω κατι;

 

Συγγνωμη για τον ενικο

 

Με συγχωρείτε αλλά - χωρίς να διαφωνώ   - δεν συμφωνώ με την διάσταση facilitator που αποδίδεται στον Κυρίαρχο  

Αν ο Κυρίαρχος θελήσει να κάνει κάποια πράγματα πιο εύκολα για την υποτακτική, άρα να ενεργήσει ως εάν ήτο facilitator, αυτό το κάνει στο πλαίσιο της ευρύτερης ιδιότητάς του ως Κυρίαρχου και όχι ως διευκολυντής. Για να το πω απλά σε βαθμό χυδαιότητας, όταν βάζει λιπαντικό για να σοδομίσει ένας Κ, ο σκοπός του δεν είναι η λίπανση, που είναι διευκόλυνση, ο σοδομισμός είναι και ενδεχομένως η επιβολή δι αυτού. Έχω την εντύπωση ότι σκοπός του Κυρίαρχου που διευκολύνει, εφόσον είναι σχετικά βέβαιος ότι η διευκόλυνση που παρέχει θα πιάσει τόπο, είναι να καταλήξει σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα στο τοπικό αποτέλεσμα της αρεσκείας του, το οποίο ο ίδιος έχει αποφασίσει. Αυτό σε αντίθεση με το συνολικό αποτέλεσμα για το οποίο υπάρχει συναίνεση και στο οποίο αν ήταν facilitator θα έλεγα να γράψουμε αλίμονο επειδή στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν Κυρίαρχος για ποιον λόγο για να εξυπηρετήσει τις ροπές του υποτακτικού προσώπου;

Κατά τα λοιπά, κατά τη γνώμη μου πάντα, η ταπείνωση είναι και παιχνίδι - άλλωστε ποτέ ένα παιχνίδι δεν είναι μόνον παιχνίδι ή γι αυτό το λόγο μια ασόβαρη υπόθεση. Ένα λεπταίσθητο παιχνίδι ισχυρότατης επικοινωνίας, με ουσιαστική υποκειμενική / βιωματική διάσταση και ιδιαίτερα ερωτικό. Ποτέ καταγεγραμμένο σε ιστοσελίδες που αποσκοπούν στην ταχύρυθμη διέγερση σεξουαλικών αντανακλαστικών, αυτές ως προς την ταπείνωση δεν καταφέρνουν να αποδώσουν την πραγματικότητα και δεν πιάνουν χαρτωσιά μπροστά της, με πολύ λιγότερα ορατά μέσα. Αν εντοπίζεται ταπείνωση σε πορνοειδείς αναπαραστάσεις είναι πάλι στα λεπτά σημεία, εκεί που δεν πηγαίνει εύκολα ο νους ή το μάτι και πάντα, βέβαια, υποκειμενικά.