Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

«Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει» λέει ο λαός. Η δύναμη του σοφιστίζειν είναι σημαντική. Μπορεί πάντα να κάνει το «μαύρο-άσπρο» ή το μαύρο γκρι.

Από την άλλη μπαίνει πάντα ο παράγοντας όσο αόρατος κιαν είναι: ποιός το λέει, γιατί το λέει και από ποιά θέση το λέει. Ο δε εισπραχτής του λόγου, έχει επίσης να λύσει τον δικό του αόρατο παράγοντα-φράχτη, πως εισπράττει αυτό το οποίο λέγεται, γιατί το εισπράττει έτσι, και από ποιά θέση το εισπράττει έτσι.

Άλλο να σε λέει τσούλα ένας άγνωστος μαλάκας στο δρόμο, και τελείως άλλο πράγμα ο Άρχοντας της Καύλας... Κάτι που μπορεί να διαβάσει κάποιος σήμερα που τον κάνει έξαλλο, κάποια άλλη δεδομένη στιγμή, όταν αυτό που βιώνει είναι παρεμφερές (ή έτσι νομίζει) με τον ομιλούντα μπορεί να κάνει τα λεχθέντα βάλσαμο στην ψυχή του ή και σημείο διαφυγής. Υπάρχει βέβαια και η σταθερά κάποιων πραγμάτων που σταθερά κάνουν κάποιον «έξαλλο»...

Στον προφορικό λόγο, υπάρχει το πολύτιμο στοιχείο της ζωντανής παρουσίας του άλλου, που δίνει επιπλέον στοιχεία (το βλέμμα, το μειδίαμα, ο τόνος της φωνής πχ, που μπορεί να δίνουν σαφές μήνυμα στον άλλον ότι πχ. Τώρα αστειεύομαι), καθώς και η εμπειρική γνώση ότι πχ ο άλλος δεν έχει καμμία πρόθεση υποτίμησης...

Με τη διαδικτυακή ενδοφορουμική επικοινωνία τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Κάποιοι γνωρίζονται με κάποιους με ότι αυτό συνεπάγεται (ως προς την εκτίμηση, τον πόθο, τη φιλία, το σεβασμό, την αντιπάθεια), κάποιοι έχουν μία αμυδρή εικόνα πως είναι η φάτσα του άλλου, και κάποιοι παραμένουν παντελώς άγνωστοι με μόνα «στοιχεία» τη συστηματική γραφή των άλλων. (Μεταξύ τούτων συγκαταλέγομαι κι εγώ). Το ύφος, το στυλ, κάποιες θέσεις που σταθερά πρεσβεύουν, και καμμιά φορά επίσης το κατά πόσον απέναντι σε ένα πρόσωπο μία μερίδα ανθρώπων δείχνει να έχει ένα σεβασμό, ή εκτίμηση προς τον ομιλούντα ή αντίθετα μία κατάσταση ότι «μας τα έχει σπάσει», είναι τα μόνα στοιχεία που έχουμε. Κι αληθεύει ότι συνήθως προσπαθούμε να βρούμε «αυτούς που μας ταιριάζουν» ως συνομιλητές, ή ως ιδεολογικό υπόβαθρο.

Το ερώτημα είναι πως μπορούμε να βοηθηθούμε να καταλαβαίνουμε στο μέτρο του δυνατού, το «αυτό καθ΄ εαυτό» που λέγεται, την ουσία του λεχθέντος ή γραφομένου, «χωρίς φόβο και πάθος» και πως να κρατάμε το «χρήσιμο» για εμάς χωρίς να μας κάνει «έξαλους» το μη χρήσιμο ή το σημείο διαφωνίας.

Πως λοιπόν μπορούμε να συνενοούμαστε; Και κυρίως να βοηθιόμαστε ο διάλογος να είναι ουσιαστικός.

Μήπως κρατάω εγώ τη λύση; Όχι. Διότι κι εγώ δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ ανα πάσα στιγμή «ελεύθερη», ούτε από αυτά που ζω, ούτε από τη θέση που τα λέω, ούτε από το πως ξύπνησα το πρωί και τι μπορεί να με τρώει. Το πασχίζω. Και διατηρώ πάντα για τον εαυτό μου το προνόμιο να αλλάζω "γνώμη" όταν πείθομαι.

Ίσως η επίγνωση ότι πάντα κάτι από τον άλλον μας διαφεύγει, ίσως απομυθοποιώντας, ίσως τηρώντας μία ψύχραιμη απόσταση, κι αφαιρώντας πρωτίστως όποια παρόρμηση «ευθυξίας», κι ότι δεν διακυβεύεται επί της ουσία κάτι. Για κάθε έναν αυτό που βιώνει είναι σημαντικό, είτε υποφέρει, είτε καυλώνει, είτε, είτε, είτε... (Και στο κάτω κάτω, αν γουστάρει να το λέει «αγγούρι», τί πειράζει αν δεν είναι το δικό μας «αγγούρι», εφ’ όσον το δικό μας το έχουμε και είμαστε καλά με αυτό... Ο μόνος κίνδυνος είναι να κλέψουμε καμιά καλή ιδέα κι από κανέναν άλλον...). Ίσως επίσης μας χρειάζεται το «καταπραϋντικό» ότι και για τον κάθε ένα η γραφή μπορεί να λειτουργεί και ως απόκρυψη αλλά και ως αποκάλυψη, και ότι η αποκάλυψη κάθε φορά είναι μία ευαίσθητη λειτουργία... Έχοντας δηλαδή πρωτίστως σεβασμό για την έκθεση του κάθε ένα καθώς εκτίθεται κι ότι κι εμείς με εργαλείο τη γλώσσα -που είναι πουτάνα και δεν παραδίδεται σε κανέναν εύκολα πλην τους ταλαντούχους της γλώσσας-, δεν καταφέρνουμε πάντα να εκφράσουμε με σαφήνεια αυτό που προσπαθούμε να πούμε. Κι ότι συχνά, ακόμα κι αυτό που προσπαθούμε να πούμε μας διαφεύγει. (Άντε να περιγράψεις μία αίσθηση - δε θα υπήρχαν τόσοι ποιητές). Κι εκεί πάνω αρχίζουν τα "φίλια πυρά"...

Κι αν μέχρι τώρα αυτά που λέω δεν έχω καταφέρει να είναι σαφή ή να μη φαίνονται σα να κάνω την έξυπνη, συγχωρήστε το, δεν είναι στις προθέσεις μου. (Πουτάνα η γλώσσα το είπαμε). Και δεν είναι άσχετα τα παραπάνω με το θέμα όσο κι αν μπορεί έτσι να φαίνονται εκ της επιφανείας τους...

Ως προς τους ορισμούς λοιπόν που δίδονται σίγουρα αποτελούν πυξίδες. Και είναι αληθές ότι αν μονίμως αλλάζει το νόημα τους χανόμαστε σε έναν απέραντο ωκεανό ατελείωτων σηματοδοτήσεων για το ίδιο πράγμα. Και σίγουρα μπορεί να ταράζει το να γίνονται όλα ανα πάσα στιγμή αχταρμάς. Αν δεν είμαστε όμως εμείς αχταρμάς, δε χρειάζεται ίσως και να μας τρελαίνει ο αχταρμάς των άλλων. «Εδώ που είσαι ήμουνα κι εκεί που είσαι θάρθω». Ίσως.

Υπάρχει πάντα ένα πρόβλημα που δημιουργείται και είναι λογικό όταν ο λόγος που εκφέρεται έχει θέσφατη απολυτότητα « ένας σκλάβος ποτέ – ένας αφέντης ποτέ»... Η χρήση του «ευαγγελικού» λόγου πάντα θα δημιουργεί «ορθοδόξους», «αιρέσεις», «σέκτες» και «άθεους». Το «ποτέ» είναι πάντα κάτι που θα φέρνει αντίρρηση. Και καλά θα κάνει. Πάει κόντρα στην πολυπλοκότητα και το άπειρο των παραλλαγών της Ζωής. Του βιώματος. Πάντα υπάρχει κάποιος, απέναντι στο ποτέ. Και είναι τέλειο που πάντα υπάρχει κάποιος. Μπορεί να αποδειχτεί πολύ χρήσιμος.

Αυτά τα «ποτέ» μετά μας εμπλέκουν στην ατέρμονη διαφωνία « ναι, αλλά υπάρχει κι αυτή η περίπτωση» - «όχι αυτή δεν είναι η αληθινή περίπτωση» - «μα όμως είναι, κοίτα το δικό μου» «όχι το δικό μου είναι καλύτερο (ανώτερο) από το δικό σου» και πάει λέγοντας. ( Ομολογουμένως το προηγούμενο κείμενο που έγραψα, ανήκει σε μεγάλο βαθμό σε αυτή την κατηγορία, αδύναμη ύπαρξη, γαρ, με πήρε το ρέμα, δεν είναι όμως όλο έτσι).

Αυτό σύντομα γίνεται κουραστικό. Γιατί τελικά δεν μας κάνει να συνομιλούμε. Ούτε καν να ανταλλάσσουμε απόψεις. Απλά να κουνάει ο καθένας την άποψη του ως πολύτιμο λάβαρο απέναντι στους «εχθρούς» που θέλουν να βάλουν το δικό τους λάβαρο στο κάστρο μας. Με αγένεια, ή με ευγένεια. Με απότομο λόγο ή με διπλωματία. Παραμένουμε να κουνάμε λάβαρα όμως.

Ας μείνουμε λοιπόν στο ότι κάθε οργανισμός έχει κάποιες κοινές αρχές με κάποιους άλλους ( Καρδιά, συκώτι, σπλήνα, κλπ) που συνήθως λειτουργούν με ίδιους τρόπους (πέψη, χώνεψη, κλπ). Κάποιον τον πειράζουν τα ξινά, άλλον τα καυτερά. Επειδή κάποιος δεν αντέχει τα ξινά δεν τον κάνει να μην έχει στομάχι. Μόνο αν το ευαγγέλιο του στομάχου δηλώνει ότι «όποιος δεν αντέχει τα ξινά δεν έχει στομάχι».

Η παραπάνω αποτελεί μία καθόλα «λογική» πρόταση συντακτικά. Είναι όμως αληθής; Ή μήπως απλά λογικοφανής κιαν την ακολουθήσουμε θα εμπλακούμε στον ωκεανό της παραφροσύνης;

Όλες οι ενστάσεις σας, εκ των προτέρων αποδεκτές.  

 

Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Δεν κουνάω προσωπικά καμία μου άποψη ως λάβαρο και δεν νομίζω να κάνει κάτι τέτοιο ούτε ο Master Spiller, ούτε η tender lilly.
Αυτό που κάνουμε, ονομάζεται συζήτηση κι αν δεν υπήρχαν διαφωνίες δεν θα υπήρχε καν λόγος να υπάρχει αυτό το φόρουμ.
Αν δεν διαφωνούσε με την θέση μου περί ορίων, δεν θα αναφέρονταν τα ιατρικά θέματα που εγώ είχα παραβλέψει.
Αν η tender lilly δεν έθετε τις ερωτήσεις που έθεσε θα έδιναν τα λόγια μου άλλη εντύπωση. Κ.Ο.Κ.

Κανείς δεν προσπαθεί να πείσει κανένα για τίποτα, τουλάχιστο εμείς οι 3 που ανέφερα δεν προσπαθούμε να το κάνουμε, επειδή δεν χρειαζόμαστε πλέον ούτε να αυτοπροβληθούμε, ούτε να αποδείξουμε σε κανένα τι γνώσεις έχουμε,ούτε επειδή δεν νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και τις επιλογές μας, ούτε επειδή είμαστε αχταρμάς οι ίδιοι.
Δεν είμαστε χτεσινοί ούτε στο φόρουμ, ούτε στο χώρο για να έχουμε τέτοιου είδους ανάγκες.
Αν τώρα κάποιος βλέπει σοφιστείες και τσακίσματα κοκάλων, μάλλον δικές του προβολές είναι και θέμα δικής του αντίληψης.

Η θέση εγώ να περνάω καλά και χεσμένους έχω όλους τους άλλους και το bdsm γενικότερα δεν είναι μια θέση που ποτέ ασπάστηκα.
Υπάρχει έστω διαδικτυακή κοινότητα και στην όποια κοινότητα καλό είναι να υπάρχει κοινός κώδικας επικοινωνίας, τουλάχιστο ανάμεσα σ αυτούς που δεν είναι απλά περαστικοί και τους ενδιαφέρει και κάτι πέρα από τον εαυτούλη τους και να περνάνε καλά οι ίδιοι.
Μέσω τέτοιων συζητήσεων ο καθένας αν θέλει μπορεί να πάρει κάτι για τον εαυτό του.
Προσωπικά πολλές απόψεις μου επανεξετάστηκαν και θέσεις μου άλλαξαν ακριβώς μέσα από συζητήσεις τέτοιου είδους.

 

Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

θα συμπήρωνα και στην ασφάλεια της

 

Re: Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Χμμμ... μπορώ να σκεφτώ τις αιμορροΐδες, ειδικά σε αρχικά τους στάδια, αλλά αυτές διορθώνονται πλέον με χειρουργικές επεμβάσεις αν δε με απατά η μνήμη μου. Σε κάθε περίπτωση όμως, όπως πολύ σωστά είπες, τα ιατρικά θέματα αναφέρονται στην αρχή, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να αναφέρονται στην αρχή της συζήτησης. Thanks επίσης και για το σώσιμο του να γράφω ένα μακροσκελές κείμενο για τα όρια και τα κολάρα.

Το οτι θα ερχόταν το σημείο που θα συμφωνούσαμε, ειλικρινά δεν το περίμενα, αλλά ομολογουμένως, οι διαφωνίες μας τελικά έχουν να κάνουν στο πώς βλέπουμε κάποια πράματα, παρά στο πώς τα ονομάζουμε...

 

Απάντηση: Τα δικαιώματα ενός σκλάβου

Αχ, η άμοιρη, τί τό θελα να «διαλογιστώ» επάνω στην κατά καιρούς απέραντη δυσκολία να κάνουμε κατανοητό το λόγο μας στους άλλους αλλά και να τους κατανοήσουμε εμείς; Άμα πιάνεσαι με τέτοια θέματα ο πρώτος που κινδυνεύει να μην καταννοηθεί/παρεξηγηθεί είσαι εσύ, κι άντε μετά να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας...

Αδυνατώ ξαναδιαβάζωντας να καταλάβω, που στα κείμενα μου, «επιτέθηκα» σε συγκεκριμένα αξιόλογα μέλη.Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως η «τριάδα», δεν ήταν το αντικείμενο των λόγων μου. Δεν την είχα αντιληφθεί καν ως "τριάδα". Παρακολουθώ δε πάντα με μεγάλο ενδιαφέρον τα γραφόμενα τους ως ξεχωριστά άτομα.

Πάει κι αυτό. Βρίσκω το νήμα ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Πάει κι αυτό. Σέβομαι ιδιαίτερα δε (ώ τι είρωνία!) τα εν λόγω πρόσωπα καθώς αντιλαμβάνομαι ότι γράφουν μέσα από το βίωμα τους και όχι μέσα από γενικόλογη "θεωρία", κάτι που το θεωρώ ουσιαστική συνεισφορά λόγων. Πάει κι αυτό.

Το αν θα πρέπει να συμφωνήσω σε όλα δεν σημαίνει σεβασμό. Πάει κι αυτό.
Συμφωνώ δε με πολλά από τα αξιόλογα πράγματα που έχουν μέχρι τώρα ειπωθεί. Πάει κι αυτό.

Αν δεν κατέστη κατανοητό ότι με τον όρο διάλογο δεν εννοώ την ανυπαρξία της διαφωνίας αλλά το πότε η διαφωνία μπορεί να φεύγει από το επίκεντρο και να παραμένει στην περιφέρεια, το επαναλαμβάνω. Και ότι πάντα κινδυνεύει να συμβεί αυτό με την «δογματικότητα» της χρήση του "ποτέ" στο λόγο, που προκαλεί δεινά, και μας ανοίγει το απύθμενο πηγάδι, των ατέρμονων ενστάσεων. Πάει κι αυτό. Επίσης δεν έβγαλα και την ουρά μου απ’ έξω όταν μπορεί και ο δικός μου λόγος να μου τη σκαπουλάρει και να γίνεται «δογματικός». Πάει κι αυτό.

Και φυσικά πάντα δεκτές οι ενστάσεις, όχι όμως οι εν βρασμώ προσβολές αφηρημένης φύσης. Ό,τι δεν χαίρει συμφωνίας, μπορεί κάλλιστα να αγνοηθεί, χωρίς φωνασκίες.

Δε χρειάζομαι απάντηση εφ’ όσον κάνω τις παραπάνω διευκρινίσεις, γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνουμε το νήμα αχταρμά αλλάζοντας το κέντρο βάρους της συζήτησης. Το αν θα παραμέίνω ελέφαντας δεν είναι πλέον στα χέρια μου.

Τα σέβη μου.