Την ανάγκη φιλοτιμίαν; Ή αλλιώς: Γιατί "ανεχόμαστε"

Όλοι κουβαλάμε ενοχές, αποθημένα και τα λοιπά. Αλλά το να σκύβει κανείς το κεφάλι είναι επιλογή του, δεν είναι απλή συνέπεια των ενοχών.

Εγώ πιστεύω ότι ούτε οι μίζεροι άνθρωποι μπορούν να φέρουν μιζέρια στη ζωή σου αν δεν το επιτρέπεις εσύ ο ίδιος. Μια επιλογή είναι να τους κρατάς μακριά - όλους; μπορείς; - η άλλη είναι να έχεις συναίσθηση του τι είναι αυτοί, των λόγων για τους οποίους χρειάζεται να συνεχίζουν να βρίσκονται στη ζωή σου, και να μην τους επιτρέψεις να σε επηρρεάζουν.
Οι λόγοι που κατά τη γνώμη μου δεν είναι δυνατόν να ζείς μια ζωή τελείως απαλλαγμένη από αυτούς είναι πολλοί, και μερικές φορές πρακτικοί. Γιατί είναι ο εργοδότης σου, γιατί είναι οι γονείς σου, ο καθένας έχει από ένα τέτοιο παράδειγμα. Όμως αν τους ανέχεσαι εν γνώση σου, εννοώντας αν ξέρεις γιατί επιλέγεις να τους κρατάς, η επιρροή τους μηδενίζεται σχεδόν.
Δεν είπα ποτέ ότι αυτό είναι εύκολο. Αλλά είναι ξεκάθαρο.

 

Επεσες στην περίπτωση! Ευτυχώς, δουλεύω ουσιαστικά σε δική μου επιχείρηση. Οσον αφορά στους γονείς, η επιρροή τους ήταν μηδαμινή μιας και από την στιγμή που ενηλικιώθηκα άρχισα να μένω σε δικό μου διαμέρισμα. Δεν ήθελα να έχουν ουσιαστικό - καθότι συμβουλευτικό έχουν πάντα - λόγο στα πεπραγμένα μου. Είμαι υποστηρικτής του "ότι έχω χαλάω" και του "φτάνω στο μέγιστο δυνατό σημείο, αλλά πάντα με τις δικές μου δυνάμεις. Ετσι, αποφεύγεις την επιρροή, την κριτική, κτλ κτλ. Ακολουθώ την τακτική του αρνητικού αποκλεισμού σε καθετί που εκπέμπει μιζέρια, κλάψα κτλ κτλ. Θα φτάσω εκεί που πραγματικά μπορώ να φτάσω, βάση των συνθηκών και των δυνατοτήτων μου. Διώξτε όσους σας προκαλούν μιζέρια από την ζωή σας! Αν έχετε τα χέρια σας καθαρά και το μυαλό σας ακονισμένο, σίγουρα θα τα καταφέρετε.

 

Μπορεί να είναι από τα πράγματα που συζητούνται μεταξύ πολύ αγαπημένων ανθρώπων, για άλλους, ενδεχομένως αγαπημένους κι αυτούς ανθρώπους, πλην, κατά τη γνώμη μου, η συλλογιστική αυτή δεν εντοπίζει το κρίσιμο στοιχείο που φέρνει δύο ανθρώπους κοντά, στο D/s και μετά τους απομακραίνει. Είναι η συνήθως υπόρρητη υπόσχεση για την διαρκή κάλυψη των αναγκών του καθένα που μπαίνει σε αυτή τη σχέση - σε συνδυασμό με την επίγνωση ότι οι ανάγκες αυτές είναι κάπως ιδιαίτερες και δεν είναι εύκολο να βρεθεί άνθρωπος να τις καλύπτει σε καθημερινή και ασφαλή συναισθηματικά βάση. Στην πραγματικότητα ιδιαίτερες είναι οι ανάγκες όλων των ανθρώπων αλλά ποιος λαμβάνει υπόψη την πραγματικότητα όταν τον κύριο ρόλο στις επιλογές του παίζει το συναίσθημα και η διαίσθηση ότι η Υπόσχεση απέχει μόλις ένα τσακ να υλοποιηθεί… για πάντα;

 

Οι άνθρωπες deep inside δεν αλλάζουν.
Για την ακρίβεια, μπορεί να αλλάξουν ελάχιστα...
Ακόμα με μεγαλύτερη ακρίβεια η όποια αλλαγή συνίσταται επί τη βάσει της κινητοποίησης ξεχασμένων/εν υπνώσει/παραχωμένων χαρακτηριστικών, που κατέληξαν σε αυτή την κατάσταση για τους όποιους λόγους.
Η αλλαγή αυτή, στην πραγματικότητα ελάχιστη, επειδή διατρέχει το σύνολο της προσωπικότητας, κάτι σαν update ενός λογισμικού, φαντάζει τεράστια.
Οι άνθρωπες δεν αλλάζουν επειδή τους επιβάλλεται και καλά κάνουν.
Η στανική πειθώ, ο εξαναγκασμός, η χειραγώγηση -και η πιο εκλεπτυσμένη-, η βία όποιας μορφής, μπορεί να επιφέρουν προσωρινά αποτελέσματα, με τραγικές συνέπειες στη συνέχεια όταν χαλάσει το εργαλείο/μέσο πειθούς κλπ.
Αλλάζουν όταν κατανοούν νέα δεδομένα, τα οποία σταδιακά μπορούν να επεξεργαστούν, υιοθετήσουν, να εφαρμόσουν και πάνω απ' όλα να το απολαύσουν.
Άρα η όποια αλλαγή περιγράφεται από το "βλέπε (όχι δες) - να θυμάσαι αυτό που είδες - όποτε θες ξαναδές το - αν γουστάρεις προχώρα το"...
Η όποια αλλαγή παίρνει πολύ χρόνο, αν και σε πολλές περιπτώσεις θα γίνει αντιληπτή ως στιγμιαία, τα ουσιαστικά αποτελέσματα της όποιας αλλαγής ακόμα περισσότερο...

Υπάρχει και η περίπτωση κάποια άτομα και να το έχουν δει και να θέλουν και να μπορούν και να ξέρουν το πώς, αλλά να μην...
Δικαίωμά τους! Ουδεμία ευθύνη φέρεται από κανέναν.
Ούτε απορία ούτε καν ερώτηση γιατί όχι και πώς και τέτοια.
Ούτε χαζά είναι αυτά τα άτομα ούτε έξυπνα, απλά το πλαίσιο στο οποίο έχουν ορίσει να αντιλαμβάνονται εαυτούς είναι μεγαλύτερης διαμέτρου από την δυναμική τους,
Τα πώς και γιατί του πλαισίου είναι αλλουνού παππά ευαγγέλιο, δεν μας μέλλει, μέλλει μόνον αυτά.

Τα άτομα που λένε "θα σε αλλάξω", "άλλαξέ με", "εγώ θα σου δείξω", "δείξε μου, δείξε μου", δεν πάνε καλά από μυαλό, από την στιγμή που "επιλέγουν" να ετεροπροσδιοριστούν μονοσήμαντα εν πλήρει συνειδήσει (λέγε με χαμηλής ποιότητας όφελος). Το ότι μπορούν και συμβιώνουν είναι γεγονός, άσχετα από τις όποιες αντιρρήσεις, ενστάσεις ή ηθικοπαπάρες των όποιων. Στατιστικά αποτελούν τρομερή πλειοψηφία.

Στο φινάλε για να οριστεί τι είναι αυτό το οποίο συνιστά το περιεχόμενο της "αλλαγής", φτάνει μια και μόνον λέξη: συνήθεια.

Έτσι η απάντηση στο ερώτημα "γιατί ανεχόμαστε κλπ κλπ" είναι "διότι έτσι μας βολεύει" ή αλλιώς, παραφράζοντας το παλιο μότο εμπορικού πολυκαταστήματος, "την πάρτη μου ξέρω, αυτήν εμπιστεύομαι"...
(Και λόγος δεν μας πέφτει και δεν τους πέφτει, γενικά δεν πέφτει σε κανέναν. Ακόμα κι αν έχουμε αλλάξει, ναι)..?

 

Εγώ είμαι της άποψης πως κανείς δεν μπορεί να συμβιβαστεί για πολύ. Ο,τι δεν μας κάνει ο ίδιος ο οργανισμός αντιδρά και στο τέλος απομακρύνεται απο αυτό.

Στο παράδειγμα σου @margarita_nikolayevna εγώ δεν είδα συμβιβασμό αν και απο ότι φαίνεται εχεις κανει την αναλυση σου και τα έχεις αποδώσει ήδη σε δίαφορους λόγους,αν μου επιτρέπεις, εγω είδα δοκιμή.
Δοκίμασες και είδες κάτι άλλο.δεν σου έκανε.έφυγες και μπορείς πλεον με σιγουριά να λες οτι δεν σου κάνει το α , το β ( απο την εμπειρία σου με τον Α)
Εγώ εμπιστέυομαι , για να απαντήσω και για εμένα, παρα παρα πολύ τον εαυτό μου οτι μου δείχνει. Σε όλους μας "δειχνει" απλά (και τότε μπαινουν οι φοβοι και οι συμβιβασμοι) δεν τον ακουμε παντα. Εγω τον ακούω, αλλα για να εχει κατι να μου πει πρεπει να ζει την οποια κατασταση ! Μονο τοτε και θα ξερει.

Για μενα λοιπον παει καπως ετσι, θαρρος να ζησεις ακομα και αν σε φοβιζει, ειλικρινεια να ακουσεις τον εαυτο σου τι σου λεει για αυτο που ζεις, και τα δυο παραπανω, για να αποφασισεις αν θα συνεχισεις η θα φυγεις.

Υ.γ οταν γνωριζεις στανταρ και δοκιμασμενα κατι, τοτε ειναι που οι επιλογες γινονται πιο ευκολα ή μηπως και εκει...παει αναλογα το ατομο και τι σου εμπνεει οποτε πάλι δοκιμάζεις;
Δεν ξερω-είμαι μικρή

Να συμπληρώσω η μαλλον να διευκρινήσω πως σε καμια περίπτωση δεν υποστηρίζω πως πρέπει να λέμε οτι είμαστε σίγουροι για κατι ενω στην ουσια κανουμε τη δοκιμη! Δεν είναι ωραίο ουτε να ταλαιπωρουμε κανεναν ουτε να χαλαμε τον χρονο ανθρωπων. Ειλικρινεια λοιπον και ως προς αυτους που σχετιζομαστε και χρονος! Και υπομονη! Να δειξει απο μονο του το πραγμα πως παει. Αν ο αλλος δεν ειναι διατεθημενος να δοκιμασει μαζι, τι να κανουμε! Ετσι παει!

 

"Κήρυξε μποϋκοτάζ διαρκείας στους γλυκανάλατους ψευτοσυναισθηματισμούς που πηγάζουν από ένα ξεφτιλισμένο υπολογισμό των πιο ποταπών κόμπλεξ και αποτελούν ένα θλιβερό αντιστάθμισμα όσων είμαστε ανίκανοι να προσφέρουμε ή να δεχτούμε. Απέφευγε να τα νοιώθεις, όχι από καμιά αφηρημένη αναγκαιότητα, αλλά επειδή σε καλύπτει μόνο η δύσκολη γλώσσα της απλότητας, η καθολική της ειλικρίνειας, η αυθεντική της πρακτικής εφαρμογής, η αισιόδοξη της επανάκτησης ενός σεβασμού κοινωνικά πραγματοποιήσιμου. Ξεκίνα να σνομπάρεις τις ντεμέκ εξομολογήσεις, τα μισοσυναισθήματα, τους ενθουσιασμούς, τους ψευτοέρωτες, τις δήθεν φιλίες. Όλα αυτά που τάχα μου σαρώνουν τα σύνορα μεταξύ των ανθρώπων, ενώ επί της ουσίας είναι η κινητήρια δύναμη των ψεμμάτων και των προσποιήσεων. Για την αναζήτηση της επικίνδυνης αθωότητας, της άτεγκτης εμπιστοσύνης, της ξεχασμένης βεβαιότητας, επιδιώκοντας την απαγκίστρωση απ'τον αποπροσανατολισμό, τη μαλθακότητα, το συμβιβασμό."

 

"Ingmar Bergman taught us Pragmatism was no virtue."

 

Αυτο για το οποιο μεμφεςτε εαυτόν, ειναι οτι ανεχτήκατε για καποιο χρονικό διάστημα την ερωτικη απόρριψη από ενα πρόσωπο. Δεν σας ερωτεύτηκαν. Το δεχτήκατε για ενα διάστημα για τους λόγους τους οποίους αναφέρατε αλλα και πιθανον με την ελπίδα οτι αυτο θα άλλαζε. Απο μεριάς μου, θα έλεγα οτι δεν συμβιβαστήκατε ουτε ανεχτήκατε. Απλως το προςπαθηςατε και σπάσατε τα μούτρα σας, οπως σχεδόν ολοι οι συνάνθρωποι σας καποια στιγμή στην ζωη τους. Τωρα τουλαχιςτον γνωρίζετε τί δεν θελετε.

 

Μα για να μπηκα στον κοπο να ειμαι μαζι του μου αρεσε ετσι οπως ηταν, γιατι λοιπον να τον αλλαξω; Για να λεω μετα, χωριζουμε δεν εισαι αυτος που γνωρισα;

 

Είχα όρεξη για ψάρι, βαριόμουν όμως να ψάξω για το κατάλληλο εστιατόριο.
Μπροστά μου βρήκα ένα ψητοπωλείο - το έγραφε φαρδιά πλατιά στην ταμπέλα του -.
Για να σιγουρευτώ ότι διάβασα σωστά, μπήκα και κοίταξα το μενού, είχε μόνο κρέας.
Έπεσα απ' τα σύννεφα, ακούς εκεί ψητοπωλείο που να μην έχει και ψάρι.
Δεν πειράζει σκέφτηκα, θα τα πρήξω στον μάγειρα, για να μου ετοιμάσει πέστροφα ( αφού κατά βάθος πάντα ήθελε να μαγειρεύει και ψάρι, αλλά δεν το παραδεχόταν ούτε στον ίδιο του τον εαυτό ).
Ή για να με πείσει, ότι στην πραγματικότητα δεν θα ήθελα ψάρι αλλά κρέας.
Αν δεν με ικανοποιήσει, θα φάω πρώτα καμιά μπουκιά κοτόπουλο, για να κόψω την πείνα.
Και πριν φύγω, θα του τα ψάλλω σίγουρα ένα χεράκι.  

 

Το κείμενο που έγραψα δεν αναφερόταν προσωπικά σε σένα, απλά χρησιμοποίησα το δεύτερο πρόσωπο ως γενική αόριστη αναφορά, αντί για το τρίτο προσώπο.

 

Δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά, αλλά νομίζω ότι δεν μιλάμε μόνο για σχέσεις συμβιβασμού εν τέλει, ή αν μιλάμε για όλες σχεδόν τις ανθρώπινες σχέσεις.
Ανάλογα από σκοπιά θα δει κανείς το ζήτημα.

Αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχουν τέλεια ταιριαστοί, ή απόλυτα συμβατοί άνθρωποι, όλο το παιχνίδι των σχέσεων παίζεται πάνω στον βαθμό συμβατότητας-ασυμβατότητας.
Στο απόλυτο ταίριασμα, δεν έχουμε να πούμε και πολλά, ωστόσο στατιστικά, αυτό δεν απαντάται συχνά στην ζωή μας -αν το συναντήσουμε ποτέ δηλαδή, μάλλον από τύχη θα είναι κι όχι από απόλυτη επιλογή.

Κι ενώ ιδανικά δεν θα έπρεπε να θυσιάζουμε τίποτα από τα θέλω μας, ούτε να κάνουμε εκπτώσεις στις αρχές μας, πολλές φορές την κριτική μας ικανότητα επισκιάζουν τα συναισθήματα και οι προβολές των θέλω μας επάνω στους άλλους.
Αν δεν έχουμε χούι να εθελοτυφλούμε γενικώς, τότε μάλλον άλλοι είναι οι παράγοντες που μας οδηγούν σ΄αυτά τα μονοπάτια.
Μερικές φορές είναι δε, τόσο οφθαλμοφανές ό,τι μία σχέση δεν είναι για μας, που το βλέπουν όλοι οι άλλοι, εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους.

Άλλες φορές ενώ το βλέπουμε, προτιμούμε να αλληθωρίζουμε, παρά να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα.
Ανάλογα λοιπόν με τα βιώματά μας, τις ανάγκες μας, αλλά πρωτίστως ανάλογα με τα συναισθήματά μας, ακόμη και άνθρωποι απόλυτοι στην ζωή τους και ανυποχώρητοι, βρίσκονται ζευγαρωμένοι, ή σε σχέσεις που οι ίδιοι αντικειμενικά, ή υπό άλλες συνθήκες δεν θα έμπαιναν με την καμμία.
Αλλά να πούμε σε αυτό το σημείο, ότι η ομπρέλα της κωδικοποίησης των σχέσεων στα πλαίσια της ασυμμετρίας, θέτει μία βάση για ενός συγκεκριμένου είδους συν-εννόηση, η οποία θεωρητικά εδράζεται στην συν-αντίληψη του D/s τουλάχιστον.
Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε τον άνθρωπο με τον οποίο έχουμε την προδιάθεση τουλάχιστον να μπούμε σε σχέση.
Κι εκεί αρχίζει το στόρυ...

Θα μπορούσα στο θεωρητικό κομμάτι της προσέγγισής μου να πω πολλά ακόμη. Ωστόσο, τι να τις κάνεις χίλιες θεωρίες, όταν στην ζωή σου πράττεις αλλιώς? Εεεεεεε?
Αν ανακαλέσω μία-μία, τις σχέσεις της ζωής μου που είχαν ή συνεχίζουν να έχουν αξία για μένα και αυτο-αναλυθώ, θα δω ότι έβριθαν συμβιβασμών επί των βασικών μου αρχών.
Τώρα το αν οι συμβιβασμοί αυτοί καθιστούσαν τις σχέσεις βιώσιμες ή μη, κρίνεται και εκ του αποτελέσματος.
Και τι καλά που τα λέμε στην θεωρία, ό,τι δηλαδή συμφωνούμε και διαπραγματευόμαστε εκ των προτέρων, λες και αυτό μας προφυλάσσει για ό,τι θα επακολουθήσει, λες και η ασυμμετρία μεταλάσσει τις σχέσεις σε εμπορική συμφωνία!!! Φευ, εις μάτην.

Το δικό μου βίωμα, που θα καταθέσω συνολικά και όχι περιπτωσιολογικά, έχει σχέση με το πόσο καλά γνωριζόμαστε στα πρώτα στάδια της σχέσης, σ΄αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε διαπραγμάτευση.
Πόσο ευεπηρρέαστοι είμαστε, τι ανάγκες προσδοκούμε να καλύψουμε και ποιον άνθρωπο έχουμε απέναντί μας.
Η ηλικία, οι εμπειρίες, το συναισθηματικό μας προφίλ, οι ανάγκες και ο χαρακτήρας μας, θεωρώ ότι διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές μας.

Το έχω ξαναπεί, ''τον παπά τον τρώμε'' γιατί θέλουμε να το φάμε, το παραμύθι, όπως θέλετε πέστε το.
Είναι οι άλλοι δύσκριτοι, ή εμείς δεν έχουμε τον τρόπο να καταλάβουμε ποιον έχουμε απέναντί μας?
Ή μήπως με περισσή αλλαζονεία, απέναντι στον εαυτό μας κυρίως, λέμε, ''δεν με νοιάζει, το γουστάρω, θα το κάνω, no matter what''?
Εμένα η περίπτωσή μου είναι μάλλον η τελευταία. Αυτό το ''θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό'' είναι στίχος που έχει κλείσει πολλά σπίτια (και μάλιστα ποικιλοτρόπως).
Κάποια στιγμή στην ζωή μου, έκλεισε και το δικό μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων, των ανοχών και των αντοχών μας.
Υπέρθεση των παρορμήσεών μας, πάνω από την -όποια- λογική διαθέτουμε.
Παράβλεψη των οφθαλμοφανών διαφορών χάριν των έντονων συναισθημάτων.
Υπέρβαση των ορίων μας, τα οποία, μόνο εμείς πραγματικά ξέρουμε, οι άλλοι, στα αρχικά στάδια μίας σχέσης, κρίνουν μόνο από τα στοιχεία με τα οποία εμείς τους τροφοδοτούμε.
Και πάνω απ΄όλα, η ανάγκη μας να ''ανήκουμε'' συναισθηματικά κάπου, ο φόβος της μοναξιάς, ζυμωμένος με ανούσια αισιοδοξία και παράβλεψη της πραγματικότητας.
Όταν έλεγα ότι και η μοναξιά από καιρό σε καιρό δεν είναι και τόσο κακή, μας δίνει χρόνο να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητές μας, ειδικά μετά από burn-out σχέσεις, κάτι τέτοιο εννοούσα.
Και το έχω δει στον εαυτό μου και γύρω μου να γίνεται, too much, too soon, μεγάλη συναισθηματική ένταση, μεγάλο ''δέσιμο'' σε σύντομο χρονικό διάστημα, με ανθρώπους που δεν είμαστε πραγματικά συμβατοί, σαν τους ευσεβείς πόθους που στην αρχή μας κατακυριεύουν και μετά ζητάνε εκδίκηση.

Το πιο επικίνδυνο όμως για μένα, είναι το να εμπλακείς συναισθηματικά σε μια σχέση D/s η οποία σε υπερβαίνει, κι εσένα, και τις αρχές σου και τα όριά σου, μόνο και μόνο χάρη στο συναισθηματικό της υπόβαθρο, αυτή είναι η μόνη περίπτωση που εγώ, ενδεχομένως και κάποιοι άλλοι άνθρωποι, πραγματικά ''κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία'' και δεχόμαστε ένα σωρό πράγματα έξω από μας, παρακάμπτουμε και υπερβαίνουμε τις αρχές και τα όριά μας.
Και όχι, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν γι αυτό, είναι οικειοθελής η ''θυματοποίησή'' μας, άλλο πράγμα το να ακολουθείς και εντελώς άλλο το να συμβιβάζεσαι...
Σταματώ εδώ, χωρίς να γνωρίζω αν απάντησα τελικά το ερώτημα, πιστεύω όμως ό,τι είναι ένα τεράστιο θέμα, που σηκώνει πολύ συζήτηση, μέσα κι έξω από το D/s και το bdsm γενικότερα.