Τιμωρία εις τη νιοστή

Είχα αφήσει αυτό το νήμα δίχως καμία "παρεμβολή" μου για καιρό. Αρκετές φορές σε αυτούς τους μήνες διάβασα και ξαναδιάβασα τις παρεμβάσεις σας. Κάθισα να σκεφτώ.
Ομολογώ ότι το συγκεκριμένο ζήτημα γα μένα πηγαίνει αρκετά πέρα απ' το BDSM. Και ότι είναι ένα θέμα, που συχνά πυκνά με κάνει να σπαζοκεφαλιάζω απ' τα φοιτητικά μου χρόνια.
Αφού απ' τα συγγράμματα που είχα διαβάσει, καθώς και στην μετέπειτα πορεία μου σ' εργασιακά "σοκάκια".
Ποτέ δεν μπόρεσα να διακρίνω μια ξεκάθαρη και σταθερή γραμμή ανάμεσα στην πρόθεση σωφρονισμού και στην "εκδίκηση" από πλευράς του νόμου ή του "νόμου" στην προκειμένη.
Πάντα "οσφραινόμουν" μια - πιστεύω πια - υποβόσκουσα και σίγουρα ξεθωριασμένη διχογνωμία ανάμεσα στη θεολογική/ηθική και στην χρηστική προσέγγιση του θέματος της τιμωρίας/ποινής.
Και πλαγίως είχα σκεφτεί - ίσως και αδόκιμα - να εκμαιεύσω τις σκέψεις σας και να τις τοποθετήσω εν μέρει - και αναλογικά - σ' ένα ευρύτερο πλαίσιο ( που σίγουρα διαφέρει κατά πολύ απ' την BDSMική τιμωρία ).
Μήπως λύσω έστω και στο ελάχιστο κάποιες - κυρίως - εξωbdsmικές μου "απορίες" επί του θέματος.
Δεν θέλω, ούτε μπορώ ν' ακυρώσω καμία από τις σκέψεις κανενός από τους συμμετέχοντες. Συμφωνώ σίγουρα με δυο απ' τους συμφορουμμίτες, ο ένας μάλιστα εκ των οποίων είχε γράψει, ότι μερικά άτομα δεν καταλαβαίνουν από διάλογο.
Και ότι μαζί τους οι μέθοδοι σωματικής/ψυχολογικής ( κι εδώ θα ήθελα να προσθέσω, συνετής, ελεγχόμενης και στοχευμένης ) βίας, έχουν καλύτερα αποτελέσματα ως προς την αποφυγή διαπράξεως παρόμοιων μελλοντικών ολισθημάτων.
Ο άλλος πάντα εκ των δυο εκείνων "συγκατοίκων" εν τω Forum ανέφερε τον φόβο σαν ανασταλτικό παράγοντα ως προς την επανάληψη του "δυσάρεστου" για τον κατέχων τη δύναμη, περιστατικού.
Άλλοι δυο εκ των Κυρίων ( και με τον έναν εκ των οποίων συμφωνούσε και μια εκ των συμπαθών συνδαιτυμόνων.
Και βάσει σκεπτικού του, είχε αναλύσει το δικό της ) είχαν θέσει ως πυρήνα της τιμωρίας και της όποιας ισχύς αυτής, τις συνέπειες.
Ενώ μια άλλη εκ των συγκατοίκων μας, είχε κάνει λόγω για κάθαρση.

Ειλικρινά, το νήμα το είχα ανοίξει με κάθε καλή διάθεση και διόλου για να περιπαίξω ή για ν' ακυρώσω κανέναν και καμία θέαση.
Ήθελα απλά να πάρω μια ιδέα για το πως αντιλαμβανόσασταν την τιμωρία.
Γνωρίζοντας ήδη ότι πολλοί από εσάς, δεν θα ήταν "ποτισμένοι/ες" με τα δικά μου γνωστικά "κατάλοιπα"/στεγανά.
Και τα οποία ίσως και να μ' εμποδίζουν, να παρατηρήσω την ουσία της τιμωρίας με λιγότερα επιτηδευμένο "βλέμμα".
Και κατέληξα στο "τρεκλίζων" για μένα συμπέρασμα - τρεκλίζων με την έννοια ότι συνεχίζει να μην με καλύπτει, αλλά που BDSMικώς πρέπει να το λάβω σαν αξίωμα. Ειδάλλως, θα εξακολουθούσα να το έχω ανάκατο στο μυαλό μου -.
Ότι όταν επιβάλλω μια τιμωρία, πρέπει να την φιλτράρω κυρίως μέσα από τα "μάτια" της υ και όχι τόσο μέσω των δικών μου. Πρέπει να προσπαθώ να καταλάβω, πως την αντιλαμβάνεται εκείνη.
Κι όχι τόσο τι θα έδινε σε μένα. Για μένα παραμένει η εκπλήρωση της όποιας σαδιστικής μου ικανοποίησης, όταν υπάρχει μια ευγενής δικαιολογία. Και θα ήταν απλά άλλη μια έκφραση της όποιας εξουσίας θα μου είχε παραχωρήσει επάνω της.
Το δύσκολο σημείο για μένα παραμένει. το αποτέλεσμα που θα είχε στην υ η τιμωρία. Αφού για μένα η μη επανάληψη της "πράξεως" θα ερχόταν σε δεύτερη θέση.
Και την πρώτη θα την κατείχε η κατανόηση του "αδίκου"/λανθασμένου της πράξεως/συμπεριφοράς per sè.
Μα σ' αυτή την τελευταία περίπτωση θα βρισκόμουν μπροστά στο άλλο - για τον δικό μου χαρακτήρα - παράδοξο.
Θα έπαιρνα τον ρόλο του παιδαγωγού και που θα χρησιμοποιούσε μάλιστα μια μέθοδο - κατ' εμέ - παντελώς ατελέσφορη.
Ενώ στην περίπτωση που η υ, θα έβλεπε την τιμωρία σαν κάθαρση/λύτρωση, πιθανότατα - κι έστω εξ' αντανακλάσεως και κατ' εμέ λανθασμένα - θα γινόμουν στο μυαλό της ( μπορεί και ακούσια ) όργανο για τον κατευνασμό εσωτερικών της διαμαχών.
"Ρούχο" αρκετά στενό κι αυτό για τα προσωπικά μου γούστα. Και στην οποία περίπτωση, πάλι δεν θα έβλεπα καμία αλλαγή στον τρόπο σκέψεως της υ, αναφορικά με το ζήτημα που θα είχε προκαλέσει την επιβολή της τιμωρίας.

Τεσπα, αν και με μεγάλη αργοπορία ευχαριστώ όλους/όλες όσους/όσες είχατε αφιερώσει λίγο απ' τον χρόνο σας, για να συνεισφέρετε στο παρόν νήμα.
Και σας ζητώ συγνώμη, που δεν απάντησα μεμονωμένα στον καθένα και στην καθεμία σας.
Απλά, μετά από τόσο καιρό δεν ήθελα να υπάρξει η παραμικρή πιθανότητα, να νιώσετε την "υποχρέωση", να επιστρέψετε σ' αυτές εδώ τις αράδες.