Τι Νιωθεις Αυτη Τη Στιγμη...

«… όταν συλλογιέμαι τα χρόνια εκείνα, που πίστευα στο Άστρο των Μάγων, νοιώθω τον εαυτό μου τώρα σαν απογυμνωμένο από μια βασιλικιά πορφύρα, σαν ένα ζητιάνο μπρος στην κατάκλειστη πύλη ενός κατάφωτου γιορταστικού παλατιού. Και μόνο που θυμάμαι τη ζεστασιά εκείνη, που η πίστη αυτή έβαζε σ’ όλο μου το είναι, αισθάνομαι πιο παγωμένο τον εαυτό μου σήμερα.
Σήμερα, ξέρω πως το άστρο που μ’ έβαζαν να περιμένω δεν υπάρχει. Αλλά αν λυπάμαι κατάκαρδα δεν είναι γιατί μ’ απατούσαν, αλλά γιατί δεν μπορώ σαν τότες ν’ απατηθώ…»

Κώστας Ουράνης

 

When routine bites hard,
And ambitions are low,
And resentment rides high,
But emotions won't grow,
And we're changing our ways, taking different roads.

Then love, love will tear us apart again.
Love, love will tear us apart again.

Why is the bedroom so cold?
You've turned away on your side.
Is my timing that flawed?
Our respect runs so dry.
Yet there's still this appeal
That we've kept through our lives.

But love, love will tear us apart again.
Love, love will tear us apart again.

You cry out in your sleep,
All my failings exposed.
And there's a taste in my mouth,
As desperation takes hold.
Just that something so good just can't function no more.

But love, love will tear us apart again.

 

Απίστευτη λύπη για τα πάντα γύρω μου, για αυτά που βλέπω και αντιλαμβάνομαι, σα να είμαι στο βάθος ενός διάφανου πηγαδιού, αναγκασμένη να βλέπω συνέχεια τη διαρκή αλληλουχία των κρυφών, αφοδευμένων νοημάτων. Θέλω ένα καλό κλάμα, ένα καυτό ντους και έναν γερό ύπνο αλλά πρακτικά δεν γίνεται τίποτα από αυτά.

 

Chaotic

 

ποναει η πλατη μου ..καποια να με τρυψει......

 

Στοργή.

 

no regrets, no tears, not even a strange feeling…

 

Just so proud of myself.

 

Αγαπουλινίαση... 

 

Οι δυσκολίες με τσαλακώνουν, αλλά με ατσαλώνουν.
Φέρτε μου ωρέ κι άλλες προκλήσεις, τώρα που θέλω και μπορώ.
Είμαι κύριος του εαυτού μου, γιατί ξέρω πως δεν ελέγχω τίποτα.
Κι αυτή η γνώση με κάνει πιο ελεύθερο, πιό δυνατό.