Τι Σ/σας αρέσει σε αυτό που ΔΕΝ είστε;

Διαβάζοντας το αρχικό ποστ ξανά, εξακολουθώ να έχω την αίσθηση ότι η νηματοθέτρια αφηνει να εννοηθεί (ή και χωρίς το εννοηθεί) πως κάθε status έχει προσωπικότητα ανάλογη του status.
Αίσθηση που δυναμώνει από την τελευταία πρόταση:

Αρχικά εξέφρασα την αντίθεση μου σε αυτή τη θέση.
Τώρα, όσον αφορά το

... αν το ποστ ζητούσε τα χαρακτηριστικά στοιχεία του υπαρκτού, ενδεχομένως η απάντηση μου να ήταν εκτός θέματος.
Από τη στιγμή όμως που ζητάει και/ή του ιδανικού, νομίζω ότι η αρχική μου απάντηση είναι αρκετή. Από την στιγμή που δεν αποδέχομαι τον διαχωρισμό η ερώτηση που διαβάζω είναι η εξής:

Και αν απαντούσα εδώ θα ήμουν και πάλι εκτός θέματος.

Edit: Εκ παραδρομής έγραψα πως διαφωνώ ότι το κάθε στάτους έχει δικά του χαρακτηριστικά. Το διόρθωσα.

 

Ενδιαφέροντα τα ερωτήματα  

Τα επιμέρους χαρακτηριστικά, τα συναισθήματα, οι απόψεις, οι συμπεριφορές δεν έχουν να κάνουν με το status. Δεν κάνει λιγότερο υποτακτικό κανέναν υποταγμένο η περισσότερη αυτοκυριαρχία, όπως ο δυναμισμός δεν είναι ένδειξη brattiness.

Υπάρχουν. Η ευγένεια, η ενσυναίσθηση παντού και πάντα, η ικανότητα εστίασης προσοχής και πολλά άλλα.

1. Αν και το έχω ήδη απαντήσει παραπάνω, καμία τέτοια ανησυχία δεν έχω, με εκπαίδευσε να μην έχω τέτοιο φόβο. Αυτό αφενός έχει να κάνει με την αντίληψη του τι σημαίνει υποταγή. Η υποταγή είναι αποτέλεσμα επικυριαρχίας, οπότε δεν τίθεται θέμα να συνοδεύεται από ορισμένα χαρακτηριστικά προσωπικότητας από τα οποία άλλα είναι επιθυμητά και άλλα ανεπιθύμητα. Αφετέρου έχει να κάνει με τον φόβο, διδάχτηκα να μην έχω αυτοαναφορικούς φόβους.
2. Είναι δεδομένο ότι ο Κυρίαρχος διδάσκει με το παράδειγμά του, όπως και εκπαιδεύει στην υποταγή, δύο διαφορετικά πράγματα.
3. Η αποδοχή εαυτού σε μόνιμη βάση είναι εξοικονόμηση ψυχικής ενέργειας και έναυσμα για καλύτερη αυτογνωσία, οπότε μπορεί, εφόσον η τάση του υποκειμένου είναι αυτή και ο Κυρίαρχος συμφωνεί, να οδηγήσει στην αυτοβελτίωση.

 

Έχεις δίκιο. Πουθενά δεν το γράφει, ούτε και ήθελα να εννοηθεί κάτι τέτοιο. Όμως ειλικρινά με ενοχλεί λιγάκι να βλέπω συνεχώς πόσο δυναμικός είναι ο Κ, πόσο αυτοέλεγχο έχει πάντα σε σχέση με τα υ. Λες και ένα υ που έχει υποταχθεί στον Έναν δεν έχει δομημένη προσωπικότητα, δεν διαχειρίζεται δυναμικά τη ζωή του και τις υποχρεώσεις του και άλλα πολλά. Δεν είναι σε καμία περίπτωση θέμα στάτους τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά ή τουλάχιστον όχι για μένα και θα συμφωνήσω με τον @Nickname σε αυτό.

 

Καταλαβαίνω αυτό που λέτε. Το έχουμε δει ενίοτε ως απαξία, και τότε δείχνει τους περιορισμούς του εκάστοτε γράφοντα. Εδώ όμως ο καθένας/η καθεμιά καταθέτει την προσωπική του θέαση, οπότε η ποικιλία "ζηλευτών" σημείων στον Έναν, όπως διατυπώνετε, είναι αναπόφευκτη και θεμιτή.
Από την άλλη, αναρωτιέμαι γενικότερα τι σημαίνει μη δομημένη προσωπικότητα. Θεωρώ ότι όλοι έχουν μια δική τους δομή, αρεστή ή όχι στον παρατηρητή, που συνήθως περισσεύει  

Ευχαριστώ για την διευκρίνιση!

 

Βιωματικά μιλώντας:
Ποτέ δεν ένιωσα μη δομημένη, μη δυναμική, μη ικανή και μη υπεύθυνη να φέρω εις πέρας τα της ζωής μου, επειδή κυριαρχούμαι.

Μπορεί να είχα ένα σωρό ανασφάλειες, αμφιβολίες και φόβους προσπαθώντας να πάρω τη θέση μου σε μια ασύμμετρη σχέση, αλλά έξω από αυτή, δεν νιώθω στο παραμικρό λίγη, αδύναμη ή ανεπαρκής.

Και το ότι θαυμάζω και δέομαι Τον που με κυριαρχεί, δεν με μικραίνει σαν προσωπικότητα.
Νιώθω μικρή μπροστά Του, αναγνωρίζω την Ισχύ Του, θαυμάζω το ήθος Του, υποκλίνομαι σε πλείστα.

Οι θέσεις ωστόσο (θέσεις οχι ρόλοι ), δεν αλλάζουν σε μια ασύμμετρη σχέση.
Η απαξία του υ εκτός ασσυμετρίας δεν ισχυροποιεί αντισταθμιστικά , πολλώ δε μάλλον, δεν τιμά τον Κ που το έχει.
Και η υποταγή του υ εντός αυτής της ασσυμετρίας, δεν έχει να κάνει με τα όποια εκτός αυτής.

Οι ρόλοι μας σε αυτή τη ζωή, έξω από τις όποιες σχέσεις συζητάμε εδώ, μπορεί να είναι πολλοί: επαγγελματίες, γονείς, φίλοι κτλ.
Οι θέσεις εντός αυτών των συσχετισμών παρόλα αυτά, είναι ξεκάθαρες.
Ως οφείλουν να είναι άλλωστε.