Τι διαβάζεις τώρα, τώρα-τώρα και γιατί?

Συνταγές Μαγειρικής
Ελληνική κουζίνα .
Τυρόπιτα Ιωαννίνων

Γενικά ο καλογραμμένος τσελεμεντές μου δίνει έμπνευση.

 

Το αδύνατο γίνεται δυνατό

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
#ΚΑΠΕΤΑΝ_ΜΙΧΑΛΗΣ

#απόσπασμα
...
....Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλάβεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου...
τρομάζεις, γιατί από τη στιγμή που θα καταλάβεις πως υπάρχει η δύναμη αυτή, δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άναντρες πράξες σου, για τη ζωή σου τη χαμένη, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους....
ξέρεις πια πως εσύ,
όχι η τύχη,
όχι η μοίρα,
μήτε οι ανθρώποι γύρα σου,
εσύ μονάχα έχεις,
ό,τι κι αν κάμεις,
ό,τι κι αν γίνεις,
ακέραιη την ευθύνη.

Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περιγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο.

Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή ’ναι η αξία του ανθρώπου:
να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο
και να ’ναι σίγουρος πως θα το φτάσει,
γιατί ξέρει
πως αν δε λιποψυχήσει,
αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική,
μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη,
με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα,
που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε θα μπορούσε να το μαντέψει:
το αδύνατο γίνεται δυνατό.

 

Το Καθώς Ψυχορραγώ του Φώκνερ γιατί ήθελα κάτι "βαρύ" και τελικά μου βγήκε σφήνακι  

 

"Το Κυκλαδίτικο Πολυνήσιο αρμενίζει πλησίστιο στο Αρχιπέλαγος των κοσμογονικών γεωλογικών και πολιτισμικών λίκνων. Μοναχικά σπειριά σταριού τα Κυκλαδονήσια. Στο καταλυτικό λίχνισμα του χρόνου ξώμειναν πάνω στ΄αλώνι. Κουκκίδες κρησαρισμένης γης πάνω στ΄ατλάζι της θάλασσας. Τ΄αρπακτικά όρνεα κι οι τρωγλοδύτες μελιντάγκοι δεν πρόλαβαν να τ΄αφανίσουν. Απόμειναν.....σώθηκαν ......υπάρχουν. Απομεινάρια μιας πανάρχαιας μνήμης. Εκεί στη μέση της Άσπρης Θάλασσας. ΄Ορθιοι λίθοι, αντραλίκοι στ΄αλώνια της θάλασσας. Διχτυάρικοι κόμποι στα ξέφτια της ούγιας του πλέγματος της στεριανής Ελλάδας, δένουν το παρελθόν με το παρόν. Μια ζωγραφιά του ουρανού πάνω στη θάλασσα. Κι είναι τα θαλασσονήσια τα άστρα.
Υπάρχουν τόσα πολλά νησιά στις Κυκλάδες που τα χάνεις στο μετρημό. Στα 36 κατοικούν άνθρωποι, Στα 24 υπάρχουν οικισμοί με οργανωμένες κοινωνίες που αποτελούν Κοινότητες, Οι ακατοίκητες θαλασσινές ξέρες με όνομα πάνω από 400. Τα βραχονήσια χωρίς κάποιο όνομα αρίφνητα: σκόπελοι, χοιράδες, ενάλιοι βράχοι, θαλασσόδαρτες ξέρες, πέτρες γύρω από τα νησιά συμπλέουν στο αιώνιο ταξίδι του χρόνου....."

( Μ. Γλέζου στο " η συνείδηση της πετραίας γής", στο κεφάλαιο "τα Κορφοβούνια της Αιγηίδος")

 

Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω το πνεύμα του αρχικού post και για αυτό, ίσως και να αφήσω μικρό πάπυρο.

Προ οκταετίας, πολύ καλή μου φίλη - μια εκ της "αγίας τριάδας" των φίλων μου - ανακάλυψε ότι το μικρό της παιδί, βρισκόταν στο φάσμα του αυτισμού. Με τον καιρό η ήδη προβληματική σχέση της με τον τότε σύζυγό της, διαλύθηκε τελείως και λόγω του θέματος υγείας του παιδιού τους. Το παιδί πια βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση, στα σχεδόν 11 του χρόνια δεν μιλάει ακόμη και είναι άκρα επιθετικό. Ο πατέρας πια δεν υπάρχει καθόλου, αφού αποδοίμησε εις Κύριον προ πενταετίας.

Πριν από σχεδόν τρία χρόνια, στη φίλη μου έτυχε μια υπόθεση κακοποίησης ανηλίκου στο φάσμα. Λόγω δικής της προσωπικής εμπλοκής δεν άντεχε να αναλάβει το θύμα και παρακάλεσε εμένα να το κάνω. Από τότε, έγινε "καρφί" στο κεφάλι τόσο το δικό μου, όσο και το δικό της, για όσο μπορούμε και όταν μας καλούν, να είμαστε νομικώς στο πλευρό των ατόμων με ειδικές ανάγκες καθώς και των οικογενειών τους. Το παιδί της όμως, το νιώθω και σαν δικό μου, τέτοια είναι η φιλία που έχω με την μητέρα του ( φίλοι από τα φοιτητικά μας χρόνια στο εξωτερικό με μια φιλία που πάει πίσω σχεδόν 30 χρόνια ) και ήθελα πάντα μάθω περισσότερα για την κατάσταση του.

Τις προάλλες, πηγαίνοντας να αγοράσω κάποιο νομικό εγχειρίδιο που μου χρειαζόταν για την δουλειά μου. Είχα τη φαεινή ιδέα, να μπω και σε ένα "πολιτικό" βιβλιοπωλείο, για να κοιτάξω τις νέες κυκλοφορίες. Και επιτέλους, να ξανανοίξω μετά από καιρό κάποιο άσχετο με τη νομική βιβλίο.

Το μάτι μου έπεσε στο " Γιατί χοροπηδώ ( ένα αγόρι σπάει τη σιωπή του αυτισμού ) " και όπως καταλαβαίνετε, το πήρα.

Βρίσκομαι στο 1/3 του περιεχομένου του και όσο και να ήθελα, να το διαβάσω μονορούφι. Τα τόσο έντονα συναισθήματα που μου προκαλεί, δεν μου το επιτρέπουν. Είχα καιρό να δακρύσω και μάλιστα τόσο πολύ διαβάζοντας το οτιδήποτε.

Σας παραθέτω κάποια περάσματα της εισαγωγής, από την οποία μπορείτε να καταλάβετε πολλά :

" ...Τώρα το μυαλό σας είναι ένα δωμάτιο όπου είκοσι ραδιόφωνα, όλα συντονισμένα σε διαφορετικούς σταθμούς, ξεχύνουν φωνές και μουσική. Τα ραδιόφωνα δεν έχουν διακόπτες για να κλείνουν ούτε για να ρυθμίζει κάνεις τον ήχο, το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεστε δεν έχει πόρτα ή παράθυρό και θα βρείτε ανακούφιση μόνο όταν εξαντληθείτε τόσο, που δεν θα μπορείτε πια να μείνετε ξύπνιοι...", "...Το μαλακτικό των ρούχων στο πουλόβερ σας μυρίζει τόσο δυνατά, που είναι σαν να σνιφάρατε αποσμητικό χώρου. Το άνετο τζιν σας είναι ξαφνικά σκληρό σαν σύρμα για τα πιάτα...", " ... Ευχαριστώ όσους αντέξουν ως το τέλος, για τους περισσότερους από εμάς, θα σήμαινε φάρμακα για καταστολή και εγκλεισμό σε ψυχιατρείο και τη συνέχεια καλύτερα να μη τη σκεφτεί κανείς. Ωστόσο για τους ανθρώπους που γεννιούνται μέσα στο φάσμα του αυτισμού, αυτή η πραγματικότητα, χωρίς διαχειριστή, χωρίς φίλτρο, φρικτά τρομακτική, είναι η καθημερινότητα τους..."

"Γιατί χοροπηδώ" του Naoki Higashida, εκδόσεις Μεταίχμιο.

Εγώ προσπαθώ να αντέξω και να το διαβάσω ολόκληρο, δίχως να καταρρεύσω. Γιατί με ενδιαφέρει, να καταλάβω και το "ανηψακι" μου ή τουλάχιστον να προσπαθήσω. Και έχοντας δει και διαβάσει πράγματα λόγω δουλειάς, πιστέψτε με, είμαι κάτι παραπάνω από χοντρόπετσος. Κι όμως, αυτό το βιβλίο μέχρι στιγμής κάθε φορά που το ακουμπώ, καταφέρνει να με κάνει να "τρίζω".

 

Το βρήκα ή με βρήκε; Δεν έχει σημασία...
Απλά χαμογελάω πολύ σχεδόν με κάθε σελίδα...

Synchronisity ή το σαρδονιο χαμόγελο του σύμπαντος by margarita_nikolayevna posted 7 Φεβρουαρίου 2025 at 21:05

 

το είχα διαβάσει στα μικράτα Μου.... μια επανάληψη όμως δεν βλάπτει ποτέ
 

 

Ο Οδυσσέας δεν είναι λοστρόμος. Ο Οδυσσέας δεν είναι κυβερνήτης. Ο Οδυσσέας δεν είναι βασιλιάς. Ο Οδυσσέας είναι ο πιο έξυπνος άντρας. Και αυτό δεν σημαίνει απλώς πολλά. Αυτό τα σημαίνει όλα.
Γκεμμα, 2006
Υ.Γ. Heaven help me

 

"Πέρασα "
Κική Δημουλά


Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου
καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος.
Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν
ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ
τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.