Τι θεωρείται/ε τιμωρία;

Ό,τι μας επιβάλλουν (χωρίς πολλά-πολλά  ) και ό,τι γλυκό και ευχάριστο μας στερούν.

 

Τίποτε ιδιαίτερο... Πραγματικά δεν άλλαξε κάτι τραγικά.

Απλά κατάλαβαν να μην ενοχλούν σε χώρο και ώρα πέρα από την διατιθεμενη για "παιχνίδι".

 

Εν προκειμένω, τιμωρία είναι οποιασδήποτε μορφής και περιεχομένου προσχηματική σωφρονιστική διαδικασία με σκοπό την ενίσχυση αμφοτέρων των ρόλων που απαιτείται σε ένα ορισμένως συντεταγμένο πλαίσιο, με σκοπό την παραγωγή επιμελώς προγραμματισμένων ανεπαρκών αποτελεσμάτων με στόχο την κατά το δυνατόν βιωσιμότητα του πλαισίου.
Στατιστικώς μιλώντας, μπορεί να ισχύει όχι και τόσο ...εν προκειμένω..!

 

από 'σένα περίμενα να εκτιμήσεις περισσότερο την εύστοχη χρήση του ευρυγώνιου.
 

 

Δεν υπάρχει χρεία ενίσχυσης προοπτικής...
Κατά τα άλλα...
Έρχεται ΣΚ, λέμε...

 

Όσο κι εάν ο ροοστάτης δύναται να δώσει λύσεις, προτιμώ την απολυτότητα του διακόπτη, στη λογική "Κάνε όσα νέα σφάλματα δύνασαι. Μην τολμήσεις να κάνεις το ίδιο σφάλμα δεύτερη φορά".
Υπό αυτό το πρίσμα, η τιμωρία δεν είναι παρά χαμένος χρόνος και ενέργεια, διαπραγμάτευση της Κυριαρχίας και εν δυνάμει αποτυχία της. Η ευθύνη περί αυτού αποκλειστικά και μόνο στον Κ.

@Arioch Δεν είναι αρκετό το like για τη φράση σας περί σαδισμού και επιφάσεως, αλλά γιατί μόνο επί σαδισμού?

 

Σαν υποθετικό σενάριο σε έναν μαζοχιστή όπου γουστάρει σωματικό πόνο δεν θεωρείτε τιμωρία αλλά απόλαυση.
Υπάρχουν και αυτοί που απολαμβάνουν το
μαστίγωμα χωρίς την έννοια της τιμωρίας.
Χωρίς την έννοια η άνευ D/s M/s σχέσεων.

Θαρρώ πως θα πρέπει να αναλογιστούμε τι σημαίνει η λέξη τιμωρία.
Είναι η στέρηση να του δώσεις ότι χρειάζεται/έχει ανάγκη;
Είναι η επιβολή να κάνει πράγματα που δεν επιθυμεί/δυσανασχετεί;
Πόσο θέλουμε τα υπό να πονέσουν για κάποιο παράπτωμα ....(όσο πιο "βαρύ" το παράπτωμα τόσος μεγαλύτερος ο πόνος )
Ο πόνος δεν αναφέρομαι μόνο στο σωματικό.
Τι επιφέρει αυτό σε έναν Κ;
Πονάει εξίσου όσο το υ;(προσωπικά δεν νομίζω).
Η οποία τιμωρία γίνεται στα πλαίσια εκπαίδευσης η γενικά και αόριστα;
Τα υ δεν αντιλαμβάνονται/αποφεύγουν τα παραπτώματα ώστε να μην τιμωρηθούν;
Η και το αντίθετο τα κάνουν επίτηδες ώστε να τιμωρηθούν,σε αυτή την περίπτωση τιμωρούνται εφόσον τα θέλει ο ποπός τούς η τα αφήνουμε να αιωρούνται;

Υπάρχουν υπό που μόνο στην λέξη τιμωρία "τσιτώνουν" χωρίς να χρειάζεται να κάνεις κάτι άλλο.

ΥΓ: Ρητορικές ερωτήσεις  

 

Γιατί θεωρώ τη χαρά της τιμωρητικής πράξης σαδισμό και ο τελευταίος, όπως το βλέπω, δε χρειάζεται δικαιολόγηση.

 

@Arioch Πιθανότατα δεν έγινα κατανοητος.
Το ερώτημα ήταν γιατί μόνον ο σαδισμός να μην χρειαζεται επίφαση; Την χρειαζεται άραγε η Κυριαρχία άνευ σαδισμού ή η λιμπερτινικη θεώρηση;

Αλλά και η εκφραση «Θεωρώ τη χαρά της τιμωρητικής πράξης , σαδισμο», δεν είναι αντιφατική με την έλλειψη επίφασης; Ο μανδύας της «τιμωρίας» δεν είναι επίφαση για έναν σαδιστη;

 

Δεν μπορώ να απαντήσω υπό την έννοια ότι δε με αφορά.

Αυτό που λέω είναι πως δεν είσαι σαδιστής επειδή σου αρέσει η χαρά της τιμωρίας, σου αρέσει επειδή *είσαι* σαδιστής.

 

Όλα αυτά που λέγονται τιμωρίες, ας τα πούμε η με οποιονδήποτε τρόπο υπακοή στη θέλησης Μου που περιλαμβάνει την οποιαδήποτε μορφή έκφρασης είτε την πούμε πρόκληση πόνου, είτε την πούμε επιβολή, όσο ενισχύει την ισορροπία του σαδισμού Μου και του μαζοχισμού της δεν είναι τιμωρία. Τη στιγμή ακριβώς που μεταβάλλει την ισορροπία κατά τον οποιονδήποτε τρόπο και προς την οποιαδήποτε θέση ενισχύει τα εσωτερικά άκρα κι απελευθερώνει τα εσωτερικά αντίθετα και αρχίζει η περίοδος τιμωρίας. Και σε αυτή ενυπάρχουν η ικανοποίηση, η ηδονή και το δυσάρεστο. Και εξακολουθούν να αρέσουν και στις δυο πλευρές και μαζί να τσούζουν.