Τι να την κάνει;

Όχι, ήμουν κυριολεκτικός σε αυτό την εικόνα που έδωσα. Δεν υπονόησα αποκλειστικά τις εκδοχές που οι συνθήκες είναι δύκολες. Στην κυριολεξία μας πάει η ζωή:

Όπως αναφέρετε κι εσείς:

Θα πάμε, ούτως ή άλλως. Το να προσπαθήσω να μείνω στα "ρηχά" αντιπροσωπεύει τις απελπισμένες προσπάθειές μου να μην προσαρμοσθώ στη ροή των πραγμάτων. Το να μην αφομοιώνω πως όλα κινούνται, άρα κινούμαι κι εγώ. Άρα η προσήλωση σε ορισμένο ιδεολογικό σύστημα ιδέα ως αναγκαιότητα αυτο-προσδιορισμού (χωρίς την ετοιμότητα εμπλουτισμού ή επαναπροσδιορισμού, όταν η ροή νέων δεδομένων το καθιστά αναπόδραστο), είναι μία από τις μορφές που παίρνει η προσπάθεια να πάω κόντρα στη φυσική κίνηση. Θα εξαντλήσω τα καύσιμά μου (όπως ανέφερα η εξάντληση παίρνει ποικίλες μορφές, μία εκ των οποίων είναι η αδυναμία από κάποιο σημείο και μετά να "καλιμπράρω" τη συλλογιστική μου στα ολοένα και πιο απαιτητικα ερωτήματα που ανακύπτουν. Και με τη σειρά του αυτό επιφέρει περαιτέρω συνέπειες).

Θα προσπαθήσεις να κολυμπήσεις και θα τα καταφέρεις ή θα προσπαθήσεις να κολυμπήσεις και δε θα τα καταφέρεις. Δεν υπάρχει επιλογή στο αν θα κολυμπήσουμε. Αν υπάρχει κάποιο περιθώριο ουσιαστικής επιλογής, αν, τότε αυτή συνδέεται με την αποτελεσματικότητα της προσπάθειας.

Πολύ ωραίο το ερώτημά σας και πολύ ενδιαφέρον. Δυστυχώς δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Κυρίως προσωπικές εκτιμήσεις και αισθήσεις έχουμε πάνω σε αυτό. Διότι η ζωή κινείται και σε κινεί προς τα βαθιά, αλλά το ερώτημα είναι (όπως ανέφερα και πριν) "από ποιο σημείο μπορείς, χωρίς να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, να πεις πως δε γνώριζα πως είναι βαθιά, ενώ τώρα ξέρω"? Μήπως όσο "μεγαλώνεις"/μεγαλώνεις, ανακαλύπτεις πως εκείνο το σημείο που έλεγες ή νόμιζες πως δεν ήξερες, τελικά κάτι ήξερες ή είχες ψιλιαστεί? Και ούτω καθ' εξής? Και ποιο άραγε είναι το "παρθένο" σημείο άγνοιας, το αφετηριακό σημείο? Είναι ένα υπαρξιακό ερώτημα για το οποίο ακόμα δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση.

Σε πρώτο επίπεδο ναι, συμφωνώ. Δείχνει ότι έχει χάσει την μπάλα. Ή ότι αναζητά έναν ισχυρότερο για να καταθέσει τον πόνο/"πόνο" του. Ή ότι συνειδητοποιεί πως η γκρίνια έχει αντίκτυπο και συνιστά κώδικα κοινής επικοινωνίας και αποδοχής από όμοιους ή από ανθρώπους που γουστάρουν κάτι και είναι αποφασισμένοι να ανεκτούν αυτήν την αναζήτηση του δικαίου ή την γκρίνια ως το αναγκαίο αντάλλαγμα για την απόλαυση του αγαθού που γεύονται ή θα γευτούν.

Ωστόσο, σε ένα δεύτερο επίπεδο, δεν ξέρω αν υπάρχει κατ' αρχήν επιλογή, ώστε να την αποδεχτούμε ή να την αποποιηθούμε. Ό,τι πράττουμε είναι αυτό που θα πράτταμε ούτως ή άλλως, δεδομένων των αναρίθμητων παραμέτρων, από υποατομικό μέχρι και επίπεδο ανθρωπο-συλλογικών παραγόντων. Νομίζω πως η μόνη πραγματική επιλογή που έχουμε είναι να αποδεχθούμε τις συνέπειες των κατ' επίφαση επιλεχθέντων πράξεών μας.

Το προανέφερα, η συζήτηση αναπόδραστα θα οδηγηθεί στο δίλημμα ντετερμινισμός- ελεύθερη βούληση. Κι εκεί πέφτει πάντα το τσιμεντωμένο και γραφικό παράδειγμα-επιχείρημα της ποινικής ευθύνης του προσώπου για τις πράξεις του...

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η γκρίνια και αναζήτηση δικαίου για τις πράξεις τις δικές μας ή των άλλων προς εμάς και ημών προς τους άλλους έχει επιμέρους πτυχές που δίνει προσδιοριστικά στοιχεία της κατάστασης του ατόμου σε ορισμένη χωροχρονική στιγμή. Δηλαδή γκρινιάζει για λίγο στο δίκο του άνθρωπο για να το βγάλει από μέσα του, γνωρίζοντας πως δεν του φταίει ο δικός του άνθρωπος απλά θέλει κάπου να μιλήσει και να ξεσπάσει? Ή παίρνει η μπάλα και τον δικό του άνθρωπο? Γκρινιάζει κατά συρροή ή όταν του συμβαίνει κάτι που πραγματικά τον δυσκολεύει? Αυτά που τον δυσκολεύουν απαντώνται συχνά ή προσθέτει στην προηγούμενη γνώση του και προχωράει σε πιο απαιτητικές προκλήσεις για τις οποίες δεν πέφτει κάθε φορά από τα σύννεφα? Γκρινιάζει σε ένα δύο άτομα που έχει καλή επικοινωνία ή όπου βρει ευκαιρία? Τι ορίζει ως καλή επικοινωνία? Την αντιλαμβάνονται και τα πρόσωπα που δέχονται να ακούσουν την γκρίνια ως καλή την επικοινωνία? Είμαι αμοιβαία ισόρροπη η γκρίνια, όταν και όποτε ο καθένας από την πλευρά του το νιώσει? Και άλλα ερωτήματα που μας δίνουν μία εικόνα. Και αυτή η εικόνα για τη δική μας χάραξη στρατηγικής, διότι σε κάθε άλλη περίπτωση περί ορέξεως... μπάμιες (ναι, ξέρω.. ρατσισμός απέναντι στις μπάμιες   ).

Τέλος, ως προς τα παιδιά, και όταν ξεκινούν να κάνουν τα δικά τους βήματα κολύμβησης, ξεκινούν από το σημείο που μπορούν πρώτα να πατήσουν.

Όσο για τους αποκεκτημένους φόβους, θίγετε ένα ζήτημα αφ' εαυτού.

 

Σεβασμό ζητάει και δίνει κι ο μπακάλης, απαραίτητος γιά την εμπορική πίστη και την τήρηση αποστάσεων. Δεν είναι υποχρεωτικά κ ο μπακάλης. Είναι μπακάλης.
Είτε από βιασύνη είτε από σύγχυση μου αποδίδετε πως μόλις έγραψα πράγματα που δεν έγραψα. Σίγουρα όχι από τυχαία σύμπτωση.

 

Εντάξει οκ!
Νομίζω είναι μάταιο να συζητάμε για πράγματα που υπάρχουν μόνο στο μυαλό σου!
Καλή καρδιά  

 

Είναι ξεκάθαρα αποκλειστική ευθύνη το αν το σ επιλέγει να μένει,δεν αντιλέγω σε αυτό αλλά αν για τον όποιο λόγο μένει χωρίς να θέλει και αυτό το διακρίνει το μ,μετά δεν είναι στην ευθύνη του μ το τι θα κάνει για αυτό το αποτέλεσμα; δηλαδή δεν υπάρχει η ευθύνη του μ της συνέχειας κάποιου αρχικού λάθους του σ;

 

Συναινώ να είμαι το υ σου μια ζωή...κ αν εσύ γίνεις ο μαλάκας του χωρίου ο μεθύστακας
της γειτονιάς πλακώνεσαι στα χάπια κ απο Κ γίνεις ψ εγώ θα είμαι εκεί μια ζωή η συναίνεση
μου είναι το παν...

Όμορφο παραμύθι μα και ζουν ανάμεσα μας.
Τελικά η ατομική ευθύνη περιορίζεται στο να πλένεις τα χεριά σου.

 

Εύγε  

 

Κάνω κάτι χωρίς να το θέλω, προσωπικά το δέχομαι μόνον σε κατάσταση "πιστόλι στον κρόταφο" κυριολεκτικά.
Το αν ένα θέλω έχει από πίσω συμπλέγματα, φοβίες, σύνδρομα, κ.ό.κ., δεν αναιρεί το θέλω, ακυρώνει ωστόσο σχεδόν κάθε προοπτική και πιθανότητα να ευτυχήσω-ευημερήσω από αυτό.

 

Δεν ενστερνίζομαι την τυχαιοτητα.  
Η ζωή είπαμε, προχωράει. Αλλά έχει έναν μόνο δρόμο να ακολουθήσεις; Είναι μονόδρομος;
Δεν νομίζω.  

Και όμως, υπάρχει. "Θα πνιγώ ούτως ή άλλως. Γιατί να κολυμπήσω; ".
Εξ άλλου όπως και εσείς λέτε παρακάτω :

Διότι η μη προσαρμογή, εν τω βαθει, αποτελεί επιλογή. Επιλογή πολυσυνθετη, δεν λέω. Αλλά επιλογή.

Όπως προανεφερα, δεν ενστερνίζομαι την τυχαιοτητα.
Επιλέγουμε, πράττουμε, κτλ.
Βέβαια επιλέγουμε ανάμεσα σε πραγματικές επιλογές, όχι από φαντασιακές. Εδώ ίσως προκύπτει η τριβή.  

Η ζωή δεν μας αναγκάζει να πάμε κάπου. Ούτε καν ενδιαφέρεται δλδ.

Αμ δεν ξέρω εγώ από γκρίνια;  

 

Πως το κάνεις σχεδόν κάθε φορά να λες κάτι προφανές και να με λέω μετά "τι σκεφτόμουν;" 

 

Ψυχραιμία.

 

Εχμ....
Νομίζω ότι ο @tithon δεν έχει θεία Ευτέρπη  

 

Άστα ζουν πιο σκληροπυρηνικές στιγμές από μας