Τι να την κάνει;

Είτε λόγω χειραγώγησης , είτε λόγω κακής διαχείρισης συναισθημάτων , συχνά δεν είναι επιλογή . Το περίεργο είναι ότι οι ιδιοι/ες σπάνια το φορτώνουν σε αλλους . Οι υπόλοιποι λέμε ότι αυτος που χειραγωγεί , εκφοβίζει κτλ εχει την ευθύνη .

 

οι υπόλοιποι; μέχρι πόσοι είναι σχέση;  

στην δική μου εμπειρία δεν εντόπισα ποτέ κανέναν που να μην ήταν επιλογή του η συμμόρφωση στην χειραγώγηση, ρητή ή άρρητη είναι δευτερεύον.
ο εκβιασμός είναι ξεχωριστή κατηγορία, όπως ήδη είπαμε.
οι τρίτοι βλέπουν και κρίνουν κι άλλα πράγματα, άλλοτε περισσότερα κι άλλοτε λιγότερα. όσα φαίνονται, κι ενίοτε όσα θέλουν να δουν.
γιά όλα χρειάζονται δύο τουλάχιστον.
επαναφέρω τη συζήτηση στην εκ των υστέρων ανάθεση ευθύνης, μετά την αλλαγή γνώμης. περάσατε κάπως σε ξεχωριστό θέμα, συγγενές βέβαια.

 

Αν παρασυρθώ από τα συναισθήματά μου και "επιτρέψω" σε κάποιον να με επηρεάσει, δεν έχω ευθύνη για τις επιλογές μου;
Αν παρασυρθώ από τα συναισθήματά μου, μπορώ να επικαλούμαι ψυχική και πνευματική αδυναμία για να δικαιολογώ κάθε πράξη αδράνειας και αδιαφορίας μου;
Όχι τίποτα άλλο, αλλά προσωπικά παρασύρομαι συχνά πυκνά από τα συναισθήματά μου.
Νομίζω με βολεύει πολύ αυτό.
Με βολεύει πολύ περισσότερο μιας και όταν παρασύρομαι από τα συναισθήματά μου και "επιτρέπω" σε κάποιον να με επηρεάσει τότε είναι που νιώθω ότι είναι προσωπική μου ευθύνη ότι μου συμβαίνει. Προσωπικά δεν έχω επιτρέψει σε κάποιον να με παρασύρει χωρίς να το καταλαβαίνω. Το ότι το επιτρέπω μπορεί να κρύβει χίλιους λόγους αλλά γνωρίζω ότι αυτό κάνω (ακόμα κι αν εκείνη τη στιγμή δεν έχω καταλάβει τους εσωτερικούς μηχανισμούς ή την όποια ανασφάλεια, φοβία κτλ με οδηγεί).

 

Καλημέρα κατ αρχήν. Να μου λύσεις αν θέλεις κάποιες απορίες επί του θέματος.
1. Η χειραγώγηση ενός συναισθηματικά ανώριμου ατόμου δεν κρύβει κίνδυνο αν ο Κ είναι εξίσου ανώριμος..
2. Δεν είναι ευθύνη του εκάστοτε Κ να χρησιμοποιήσει με σοφία και σύνεση την εξουσία που του έχει παραδώσει το άτομο υποτακτικής ψυχολογίας.
3. Υπάρχει στάτους που απαγορεύει την ανάπτυξη εκτίμησης και σεβασμού και γιατί όχι έρωτα και αγάπης ανάμεσα σε Κ και σε υ.
Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.

 

Δεν κρύβει κίνδυνο. Ο κίνδυνος είναι φανερός. Αλλά ποιος θα μπορούσε να ελέγξει ή να αποτρέψει το γεγονός;

Είναι ευθύνη του εκάτοτε Κ να χρησιμοποιεί με σύνεση το υποτακτικό άτομο. Μια και δεν του παραδίδεται καμία εξουσία αλλά το ίδιο το άτομο.

Κανένα στάτους δεν απαγορεύει "την ανάπτυξη εκτίμησης και σεβασμού και γιατί όχι έρωτα και αγάπης ανάμεσα σε Κ και σε υ" αλλά σε καμία περίπτωση αυτά που λες δεν αποτελούν προϋπόθεση ή παράγοντα προσδιορισμού του στάτους.

 

Δεν υπάρχει "τυχαιότητα" με την έννοια που εννοούμε την τύχη. Ούτε συνειδητός προγραμματισμός υφίσταται. Το δίπολο "τυχαιότητα-ελεύθερη βούληση" απηχεί διλήμμα άλλων αρτηριοσκληρωτικών εποχών της φιλοσοφίας και της επιστημονικής αντίληψης, όπου στη μία πλευρά είχαμε μία θρησκευτικού τύπου δοξασία πως αλήθεια είναι ότι εντοπίζουμε με τις αισθήσεις μας (η θετικιστική αυθαιρεσία της παντοδυναμίας των πλέον πεπερασμένων αισθήσεών μας) και στην άλλη απεγνωσμένες διακηρύξεις ελευθερίας σκέψης και βούλησης.

Τόσο η αντίληψη περί "τυχαιότητας" όσο και "αυτο-διαχειριζόμενης ελευθερίας" απλά αντανακλούν την αδυναμία μας να συλλάβουμε την πολυπλοκότητα των αιτιωδών παραγόντων. Δεν έχουμε γνώση ανά πάσα στιγμή πόσοι αναρίθμητες μεταβλητές εμπλέκονται σε μία ενέργεια έστω επιπέδου ανθρώπινης πράξης και την άγνοιά μας αυτήν τη βαπτίζουμε "τυχαιότητα" ή "ελεύθερη βούληση". Επί της ουσίας δεν έχουμε ιδέα τι είναι η ελευθερία επιλογής σε φυσικό επίπεδο, ούτε τι είναι είναι τυχαιότητα.

Και το πιο παράξενο, αστείο, νοηματοφόρο, πείτε όπως θέλετε, είναι πως το ίδιο αντιδρούν στην εκδοχή του φυσικού καθορισμού των πράξεών μας και οι αυτοαποκαλούμενοι άθεοι και οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ένθεοι. Ταράσσονται και αμέσως καταφεύγουν στην αναγκαιότητα της υπεράσπισης μίας αόριστης έννοιας ελευθερίας βούλησης.

Αντιλαμβάνομαι πως αυτή η συζήτηση γνωρίζω πως δεν οδηγεί πουθενά. Δεν έχει πρακτικό, άμεσο αντίκρισμα, διότι ούτως ή άλλως, στην πράξη καλούμαστε να χορέψουμε και να λειτουργήσουμε με κοινωνικά αντανακλάσιμους τρόπους. Είναι μία συζήτηση που το πιο πιθανό είναι πως δε θα απαντηθεί ποτέ ούτε από την ανθρωπότητα, ούτε από το είδος στο οποίο θα μετεξελιχθεί ο άνθρωπος, ούτε από την τεχνητή νοημοσύνη που θα γεννήσει, ούτε από κάποιο άλλο είδος που ενδεχομένως να κατοικοεδρεύει σε άλλο σημείο αυτού του σύμπαντος ή άλλου παράλληλου.

Θα σας παραπέμψω πάλι στα από πάνω που έγραψα: έχουμε "επιλογή" μεταξύ δύο ή τριών εκδοχών κάθε φορά, αλλά την επιλογή δεν την έχουμε επί της ουσίας. Είμαστε αυτό που είμαστε ως πολλαπλάσιο αναρίθμητων λόγων που δεν αντιλαμβανόμαστε και δρούμε σε ορισμένο περιβάλλον πάλι πολλαπλάσιο αναρίθμητων λόγων. Ωστόσο, κάνουμε αυτήν την αυθαίρετη (αλλά εν πολλοίς αναγκαία) συνθήκη πως ενδο-ειδολογικά, δηλαδή στα πράγματα που αφορά το είδος μας αναγνωρίζουμε βαθμούς "πραγματικής" ελευθερίας. Πιο πολύ για να βρούμε ένα νόημα στην ύπαρξή μας, για να μη σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο θεωρώντας πως αυτό θα οδηγήσει σε "κατάρρευση" την κοινωνίας μας και άλλα τέτοια. Στην πραγματικότητα θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε, να διαιωνιζόμαστε και να εξελισσόμαστε είτε βρούμε νόημα στη ζωή μας είτε όχι, διότι απλά είμαστε φυσικές εκφάνσεις του συνολικότερου φυσικού γίγνεσθαι.
Σε σχέση με την επιλογή να πάμε κόντρα στη ροή, είναι εύστοχη η παρατήρησή σας. Ωστόσο και αυτή η επιλογή δεν είναι αυτοτροφοδοτούμενα δική μας. Όποιος το κάνει, το κάνει διότι αυτό είναι να κάνει. Στα καθ' ημάς, συνθηκολογούμε πως το κάνει διότι ήταν επιλογή του, κτλ, κτλ.

Δε διαφωνώ μαζί σας. Η κινητική της φύσης-ζωής είναι μονοκατευθυντήρια και ασταμάτητη. Οι εκδοχές σε κάθε δεδομένη στιγμή διακλαδίζονται σε πιθανές 2-3. Θα οδηγηθώ σε μία επιλογή. Θα χαρακτηριστώ από τους γύρω μου με βάση αυτήν την επιλογή και εν πολλοίς προσδιορίζομαι ως κοινωνική και χαρακτηρολογική υπόσταση. Αλλά η επιλογή μου δεν είναι προιόν ελευθερίας με την έννοια του αυτεξούσιου, του αυτο-πυροδοτούμενου. Η πράξη μου είναι το αποτέλεσμα αναρίθμητων μεταβλητών που ξεπερνούν την αντίληψή μου. Αλλά σε κοινωνικό-θεσμικό επίπεδο, ναι, συνυπογράφουμε τη συνθήκη πως είμαι "κύριος του εαυτού μου και των αποφάσεών μου".

Ναι, συμφωνώ μαζί σας. Είναι ένας από τους λόγους που προκαλούν τριβή.

Το να προσδίδουμε στη ζωή συνειδητότητα είναι αυθαίρετος βήμα συλλογιστικής, όταν το πράττουμε. Η ζωή είναι η ίδια η φυσική ροή, η κίνηση του όλου, και μας πάει θέλοντας και μη.

  Αμ, δεν το 'χω καταλάβει? Όποιος καεί απ' το χυλό, φυσάει και το γιαούρτι!

 

Ο Κ δεν είναι γκόμενος.

 

Κουκιά έφαγες κουκιά μαρτυράς.

 

Ο κάθε νοήμων άνθρωπος αρσενικού θηλυκού η ουδέτερου γένους

 

Μας έγραφε πριν από λίγο καιρό ένας καρατέκα ότι εξάρθρωσε το χέρι κάποιου έξω από τον σταθμό του μετρό στο σύνταγμα, γιατί θεώρησε ότι δεν φέρθηκε καλά στην γυναίκα που το θύμα συνόδευε, παρόλο που εκείνη έλεγε στον καρατέκα ότι δεν χρειαζόταν η επέμβαση του. Ο καρατέκα απομακρύνθηκε ευτυχισμένος που έκανε το καθήκον του.

 

Ξεκίνησα να το γράφω και αυτό αλλά είπα να μην το επεκτείνω σε moral philosophy vol2   Και το έσβησα  

 

Εγώ είμαι αμοραλιστής  

Μια χαρά είναι το Good Place