Τι σημαίνει τοξική σχέση;

Και ούτε θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου.  
Αρκεί να υπάρχει επίγνωση.

 

Τοξική θεωρώ μια σχέση που δηλητηριάζει με όποιο τρόπο τουλάχιστον ένα από τα μέλη της, ακόμα και αν όλα πάνε καλά.

Το γιατί να παραμείνει κανείς σε μια τέτοια σχέση είναι άλλη συζήτηση.

 

Ας την κάνουμε και αυτή αν υπάρχει διάθεση  

 

Πλειστάκις έχει γραφτεί ότι η Κυριαρχία , βδσμική ή έτερη, επιβάλλεται.
Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί στη σκέψη σας την «καλή» BDSMική Κυριαρχία, από την «κακή» έτερη;

Γιατί «κακό»; Είναι απίθανο ένα στοιχείο στην ένωση-σχέση Α να δίνει τοξικό αποτέλεσμα και στην ένωση-σχέση Β μη τοξικό;
Και γιατί ενεργειακή ρουφήχτρα και για τους δυο; Ένα αμιγώς τοξικό στοιχείο δεν προσλαμβάνει περισσότερη ενέργεια σε μια τοξική ένωση από αυτή που εκλύει;


Ο τοξικομανής γνωρίζει ότι οι τοξίνες που βάζει μέσα του δημιουργούν εξάρτηση και κίνδυνο θανάτου. Η αίσθηση της παραμύθας όμως, όσο σύντομη και εάν είναι, υπερβαίνει το ένστικτο της αυτοπροστασίας.
Από την άλλη βέβαια, η καθαρή παραμύθα σε σταθερές δόσεις, δεν σκοτώνει. Οι προσμίξεις και η αλματώδης αύξηση της δόσης σκοτώνουν.
Καθένας είναι υπόλογος των επιλογών του.

 

Πριν την τοξική σχέση υπάρχει ο τοξικός άνθρωπος. Καθ’ ότι ατελή όντα με συναισθηματικές ανασφάλειες κι ελλείψεις παράγουμε την δική μας τοξικότητα.
Αν η ποσότητα που παράγουμε μπορεί να καταναλωθεί από εμας τους ίδιους , όλα καλά. Αν την εξάγουμε στο περιβάλλον μας
(οικογένεια, σχέση, συναδέλφους, υφισταμένους, γήπεδο, αντιπάλους, τζόγο ή όπου μας παίρνει τέλος πάντων) τότε το πρόβλημα μαςγ ίνεται και πρόβλημα των άλλων. Μάλιστα μεγάλο όταν δεν μπορεί αυτός ο άλλος να απορροφήσει την εισαγόμενη τοξικότητα καθώς ο καθείς έχει ήδη να διαχειριστεί την δική του.

Στην σχέση τώρα: Μεταξύ δύο ανθρώπων αν ο καθένας διαχειρίζεται την παραγωγή της δική του τοξικότητα και αν του μένει και κάπως άδεια η τοξικοαποθήκη του για να χωρέσει και λίγο από του άλλου και τούμπλαλιν, ΟΚ, αντέχει και συνεχίζει η σχέση. Γίνεται τοξική (ή υπήρχε εξ αρχής)
όταν το περίσσευμα που διοχετεύεται στον άλλον δεν μπορεί να απορροφηθεί και επιστρέφει προσαυξημένο με την ιδίαν τοξικότητα.
Ίσως οι τοξικοί άνθρωποι να αντέχουν σε αναμεταξύ τους τοξική σχέση γιατί έτσι είναι ο τρόπος τους, γιατί ισορροπούν ταυτόχρονα
ως παραγωγοί και ως καταναλωτές της. Ίσως η τοξικότητα να σβήνει τε τοξικότητα, να εκτονώνει η κατάσταση εκατέρωθεν μετά το άδειασμα της.
Οι μη τοξικοί άνθρωποι δύσκολα συνυπάρχουν με τοξικούς χαρακτήρες- όπως τουλάχιστον ορίστηκαν παραπάνω. Αν όμως, όπως λέχθηκε, επιμένουνν α βρίσκονται σε τέτοια σχέση, τότε ίσως η απορρόφηση της τοξικότητας του άλλου να είναι ταυτόχρονα η δική τους συνεισφορά στο σύμπαν της τοξικότητας.
Δηλαδή κάλλιστα ένας καταναλωτής τοξικότητας μπορεί να είναι ήδη ένας τοξικός άνθρωπος σε άλλη θέση.

Το βασικό ερώτημα μετατίθεται στο γιατί ο άνθρωπος γίνεται τοξικός, παραγωγός ή αποδέκτης. Παρ’ ότι πιστεύω πως η απάντηση είναι απλή, εν τούτοις εμπλέκονται πολλές επιστήμες χωρίς εν τέλει να φωτίζουν το θέμα. Πάντα μένουν σκοτεινές γωνίες

Προσωπικά όταν βρέθηκα σε τοξικό περιβάλλον (κοινωνικό, ερωτικό, επαγγελματικό κλπ) είχα την τύχη να το αντιληφθώ εγκαίρως
ώστε μην γίνω μέρος του, ακόμη και με την υποψία πως μπορεί να ήμουν κι εγω ένας τοξικός του παράγοντας.
μάλλον δεν με πολυενδιαφέρουν όσοι τρέφονται με τοξικότητα

 

No, no. Η υποταγή είναι μία από τις πιθανές αντιδράσεις στην κατίσχυση. Εκτός BDSM μπορεί να γίνει εξαναγκαστική αλλά για να μιλάμε για BDSM πρέπει ο εξαναγκασμός να είναι εκ των έσω και όχι έξωθεν επιβαλλόμενος. Κοντολογις για μη συναίνεση μιλάμε αν στον κατισχυμένο έχει αφαιρεθεί έξωθεν η επιλογή "ποδαράκια στον ώμο και τρέχουμε μακριά"

 

Παλιότερα λέγαμε απλά μαλάκας – καριόλα, σήμερα προσθέσαμε τον όρο τοξικότητα για να εμβαθύνουμε στις συνέπειες – πληγές που μας αφήνει η αλληλεπίδραση αυτή. Το πόσο μπορεί να μας δηλητηριάσει – πληγώσει – τραυματίσει.

Βλέπω τα ευγενή κίνητρα πίσω από αυτήν την ευαισθητοποίηση της ψυχικής μας υγείας. .. βλέπω όμως και τα μειονεκτήματα αυτής της Τάσης.

Αν δεν κάνω λάθος οι τοξικές σχέσεις αρχικά ήταν οι κακοποιητικές σχέσεις, τώρα μπορεί να φτάσει μέχρι τις σχεσούλες με ανθρώπους που μας πλήγωσαν τον εγωισμό και αυτό είναι η λανθασμένη "λογική" που μας στερεί την ενηλικίωση και την υπευθυνότητα.

Πηγαίνοντας στην πραγματικότητα και μιλώντας για το απάνθρωπο, σαφώς και υπάρχει, στην ανθρώπινη καθημερινότητα. Την περίοδο της καραντίνας, όπου η οικογένεια μαζεύτηκε στο σπίτι, τα (δηλωμένα) περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας ξεπέρασαν το ταβάνι, κάπου είχα ακούσει για 700%, δεν ξέρω αν ισχύει, πάντως δεν μου κάνει εντύπωση, ακούγεται legit. Σαν να συμπυκνώθηκε το δηλητήριο που πριν ήταν πιο αραιωμένο και το εισπνέαμε πιο αργά, άρα η ζημιά υπήρχε πριν - κατά – μετά την καραντίνα.

Ένας κακοποιημένος άνθρωπος, μπορεί να γίνει κακοποιητικός ή μπορεί να εξακολουθήσει να παραμένει θύμα, επιλέγοντας κακοποιητικούς ανθρώπους. Η αλυσίδα δεν σπάει εύκολα.

Το μυαλό όμως μπορεί εύκολα να γίνει ένα (αυτό) καταστροφικό όπλο για έναν τραυματισμένο άνθρωπο.

Οι ψυχικά τραυματισμένοι άνθρωποι δεν είναι εύκολο να βρουν την δύναμη να φύγουν. Το μόνο που μπορούν να δουν στην εξώπορτα είναι καταστροφή. Αν φύγω θα χάσω κάτι σημαντικό, θα πάθω κάτι χειρότερο. Είναι προτιμότερο το απάνθρωπο που ξέρω και επιζώ παρά το άγνωστο απάνθρωπο που μπορεί να υπάρχει εκεί έξω και δεν ξέρω αν θα το αντέξω. Ειδικά αν υπάρχουν και παιδιά στη μέση, η λύση του προβλήματος φαντάζει να είναι ακόμα πιο δύσκολη.

Η εξώπορτα είναι ένα όνειρο που κάποια στιγμή θα βρεις την δύναμη να την διαβείς. Είναι το τούνελ που νομίζεις ότι φτιάχνεις σε μια φυλακή σαν να πρωταγωνιστείς εσύ σε ένα δικό σου Shawshank redemption.
Στην ίδια ταινία όμως υπάρχει και ο ισοβίτης παππούς που αυτοκτόνησε γιατί δεν ήξερε τι να κάνει την ελευθερία του.

Το πόσο παγιδευμένος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος σε μια κακοποιητική σχέση, είναι ασύλληπτο για κάποιον που δεν το έχει ζήσει.

Ζημιές στην ανθρώπινη ψυχή που δεν ξεχνιούνται ποτέ, με μνήμες εφιαλτικές που σημαδεύουν και μαθαίνουμε να ζούμε με αυτές και να προχωράμε.

Η άλλη κατηγορία είναι οι προβληματικές σχέσεις , τα λάθη που ξεπερνιούνται με τον χρόνο και μας μαθαίνουν πως να φροντίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας με καλύτερες επιλογές.

Εκτός από κραυγαλέες περιπτώσεις τοξικότητας, είναι ανθρώπινο να έχουμε μέσα μας λίγο δηλητήριο, αλλιώς δεν θα είχαμε αυτές τις γαμηστερές προσωπικότητες. Τα δηλητήρια μας ποικίλουν και η συμβατότητα είναι δύσκολη.
Όλοι είμαστε για κάποιους "τοξικοί" και όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας είμαστε τοξικοί απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.

Δεν μπορώ να μην βλέπω την ευθύνη μου στις επιλογές μου, όταν έχω τις προσδοκίες να με νοιαστεί – σεβαστεί ένας άνθρωπος που βλέπω ότι δεν νοιάζεται – σέβεται ούτε τον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν μπορώ να μην βλέπω την ευθύνη μου στις επιλογές μου, όταν εθελοτυφλώ για να νιώσω - έστω προσωρινά- αυτήν την απολαυστική αίσθηση στο γλυκό ψέμα.
Δεν μπορώ να μην βλέπω την ευθύνη μου στις επιλογές μου, όταν επιτρέπω μια δηλητηριώδη μορφή δύναμης πάνω μου, επειδή χρειάζομαι να υπάρχει μια μορφή δύναμης πάνω μου.

Κάπου - κάποτε το παραμυθάκι τελειώνει.
Ίσως μας παίρνει χρόνο να αναγνωρίσουμε την συνενοχή μας στην δηλητηρίαση.
Ίσως μας παίρνει χρόνο η αποδοχή και η συγχώρεση του (αυτο)καταστροφικού εγώ μας.
Ίσως η (αυτο)καταστροφή είναι πιο γοητευτική από την πλήξη.
Ίσως πηγαίνουμε γυρεύοντας αναζητώντας νέες πληγές για να καλύψουμε τις παλιές.
Ίσως κάπου - κάποτε να χρειαζόμαστε και αυτό το πισωπάτημα.

Το σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν μου ήρθε σαν "ξαφνικό" κακό.. το έβλεπα να έρχεται, το άκουγα που μου κόρναρε..It takes two to toxictango.
Μετά από την εκάστοτε "παλιομετωπική με νταλίκα στη μάπα".. θέλω να βλέπω τις ευθύνες μου κατάματα, με την ελπίδα ότι κάτι θα μου μάθει ΚΑΙ αυτό. Μου φαίνεται "αβάσταχτο" να είναι μάταιο.

Για μένα οι προβληματικές σχέσεις ( ερωτικές- οικογενειακές- φιλικές- επαγγελματικές).. είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής. Είμαστε Άνθρωποι..

 

Γίνεται το κακό κρασί καλό ξίδι;

Όσο το σκέπτομαι, θεωρώ ότι μάλλον μπορεί να συμβεί αυτό που λέτε, πάντως. Όταν το πρόσωπο που φέρει τις τοξίνες αφενός γνωρίζει ότι τις φέρει και αφετέρου σε μεγάλο βαθμό οφείλονται σε συνθήκες (περνάει μια φάση δηλαδή) και συγχρόνως το άλλο πρόσωπο αρέσκεται πραγματικά και συνειδητά να είναι το χαλάκι στη σχέση.

Αν δεν είναι ενεργειακή ρουφήχτρα και για τους δύο, τότε δεν είναι τοξικό, είναι άλλο πράγμα. Καταλαβαίνω ότι περιγράφετε καταστάσεις όπου το νοούμενο ως τοξικό είναι συγχρόνως και μη τοξικό, εμπεριέχει τα στοιχεία της υπέρβασης της τοξικότητας. Όλα καλά όταν δεν δουλεύει υπερβολικά το φαντασιακό, οπότε λέμε το όλον "πολύ λάδι και από τηγανίτα τίποτα". Και πάλι απαιτεί επίγνωση εκατέρωθεν για να λειτουργήσει. Κατά τη γνώμη μου η επίγνωση είναι το βασικό φάρμακο για την τοξικότητα.

Έγραψα για την ένταση που γίνεται εθιστική. Έχω την εντύπωση ότι δεν διαφωνούμε πολύ.

Υπόλογος; Σε ποιον ακριβώς; Ίσως θέλατε να πείτε υπεύθυνος; Συμφωνώ. Ήμουν της προσωπικής ευθύνης πολύ πριν γίνει της μόδας. Των επιλογών όμως, τα αποτελέσματα της κάθε επιλογής είναι πολύ πιο δύσκολο να ελεγχθούν. Πολύ δουλειά για το σπίτι όμως, πολύς κόπος αναζήτησης και τεκμηρίωσης και δεν τον προτιμούν οι περισσότεροι. Ως γενική δήλωση στέκει, φυσικά.

Για μένα, η εσωτερική επίπτωσή της στους μετέχοντες, αν είναι ευτυχισμένοι, ευχαριστημένοι, ικανοποιημένοι από αυτό που βιώνουν. Αν βρίσκουν λόγους να ελπίζουν.

Η Κυριαρχία, εκτός του ότι επιβάλλεται, έρχεται μαζί με ένα ολόκληρο πακέτο αξιών, κινήτρων, συναισθημάτων και συμπεριφορών που αλληλεπιδρούν με το επικυριαρχούμενο πρόσωπο. Ανεξαρτήτως συναίνεσης μπορεί μερικές φορές να στραβώσει το πράγμα και να δημιουργήσει τοξικότητα με στοιχεία τον φόβο, τον θυμό, την ενοχή, τη ζήλια, την περιφρόνηση, την ντροπή, την απογοήτευση, τη θλίψη, την κακία και το μίσος.

 

Οπως ανέφερα στο αρχικό μου post και όπως πολυ σωστά επισήμανε ο @Arioch , αυτό που τα διαφοροποιεί ειναι η ύπαρξη ή μη συναίνεσης.

 

Με την κατισχυση δεν είναι που ο Κυρίαρχος σε φτάνει στο να μην μπορείς να πεις όχι; Στο να μην μπορείς να κάνεις και να θες αλλιώς;
(Αν δεν βγάζω νόημα είναι επειδή διαβάζω από το πρωί, bare with me)

 

Το αρχικό ερώτημα ήταν γενικά για τις σχέσεις και οχι ειδικά για τις BDSMικές σχέσεις. Και έτσι απάντησα.
Προσπαθησα να ξεκαθαρίσω οτι η χρήση της λέξεως "κυριαρχια" δεν ειναι με την BDSMική της έννοια.
Αν αυτή λέξη σας μπερδεψε μπορείτε να την αλλάξετε στο αρχικό μου ποστ με τη λέξη "επιβολή" ή με την εκφραση "ποιος έχει το πάνω χέρι".
Ελπίζω να σας βοήθησα.

 

Συμφωνώ με την @gaby_m ότι κανένας μας δεν είναι πλήρως απαλλαγμένος, όλοι έχουμε μια δόση τοξικότητας, τουλάχιστον σε κάποιες φάσεις της ζωής μας.
Δεν είμαι σίγουρη ότι ισχύει όμως πάντα ότι ο τοξικός άνθρωπος προϋπάρχει της τοξικής σχέσης. Η κάθε σχέση παράγει ένα μοναδικό και αυθεντικό "προϊόν" (μπορούμε να το πούμε και "εμείς" ίσως) και κάποιες φορές μπορεί για διάφορους λόγους αυτό το "προϊόν" να είναι τοξικό.