Τι σκέφτεσαι τώρα ?

να έχεις τη νύστα σου, να σου κάνουν και τη βαλίτσα κώλο στον έλεγχο αεροδρομίου..

 

Να σου κάνει τέτοιες πλάκες το σύμπαν, να ξενυχτάς πάλι μέχρι το πρωί , σαν σχολιαρόπαιδο.

 

Απορώ για ποιο λόγο σταματάω κατά περιόδους να διαβάζω.

 

Να βγω ή να μην βγω;

 

να βγεις

 

Δεν βγήκα. Ψάχνω να δω θρίλερ.
Την γλενταω τη ζωή μου εγώ όχι αστεία.

 

ολα εχουν την ωρα τους!

 

Μπορεις και χειροτερα....= τοσο εσυ



Όσοι δρόμοι πατάω,
με ρωτάνε που πάω
μ’ανακρίνουν, ποιος είμαι,
τι αγαπάω και τι προσπερνώ
το όνομα σου να πω
δεν τολμάω

ίσως νόημα δεν έχει
μα εγώ επιμένω,
να σε ψάχνω, να σπέρνω
στη μεριά που κοιμόσουν ευχές
να ανθίσει το χτες
πάνω γέρνω

Όλα λες περνάνε,
μα τα κομμάτια μας μετράμε
Τι χάνεις, τι βρίσκεις και το σου πουλάνε
Στα ζάρια, μακριά μου
έπαιξες με την αγκαλιά μου
τι λάθος που είσαι ελάττωμά μου.

Δεν ξεχνάω,
κι ας πονάω θυμάμαι
Το ψέμα σου να’μαι
δεν ξέρω πως μπόρεσα
Κι έχω αφήσει μισό το κορμί μου
για σένα ψυχή μου
εγώ δε σε πρόδωσα.
Δεν ξεχνάω
κι ας περνάνε οι μέρες
κι οι μήνες σαν σφαίρες
να ‘ρχόσουν πως το ‘θελα
δεν μ’αγάπησες αλλά δεν πειράζει
κανείς δεν αλλάζει
μπορείς και χειρότερα…

Με ανάσες στο τζάμι, ζωγραφίζω χειμώνες
και καρδιές τώρα μόνος
που ήταν κάποτε ένα μαζί
τώρα ποιος επιζχεί
στους κανόνες.

Όλα λες περνάνε,
μα τα κομμάτια μας μετράμε
Τι χάνεις, τι βρίσκεις και το σου πουλάνε
Στα ζάρια, μακριά μου
έπαιξες με την αγκαλιά μου
τι λάθος που είσαι ελάττωμά μου.

Δεν ξεχνάω,
κι ας πονάω θυμάμαι
Το ψέμα σου να’μαι
δεν ξέρω πως μπόρεσα
Κι έχω αφήσει μισό το κορμί μου
για σένα ψυχή μου
εγώ δε σε πρόδωσα.
Δεν ξεχνάω
κι ας περνάνε οι μέρες
κι οι μήνες σαν σφαίρες
να ‘ρχόσουν πως το ‘θελα
δεν μ’αγάπησες αλλά δεν πειράζει
κανείς δεν αλλάζει
μπορείς και χειρότερα

 

Όταν παρατηρείς είναι καλύτερα από όταν συμμετέχεις. Βρίσκεις όλα εκείνα τα λάθη που δεν μπορούσες να δεις πριν...
Είμαι όμορφη η απομυθοποιηση τελικά...
Χρειάζεται κι άλλη...

 

Να είναι άραγε ανάδρομος ο Ερμής;

 

το φορουμ ώρες ώρες γίνεται μια όαση ξεκούρασης και αναψυχής.

 

Οσα βιβλία και να διαβάσει κανείς, όσο έξυπνος κι αν (νομίζει ότι) είναι, η μικροψυχια του θα προδιδει πάντα ότι δεν είναι τίποτα σπουδαίο τελικά.

Μακάρι να είχαν γνωρίσει πολλοί, πραγματικά ποιοτικούς, μορφωμένους, με κουλτούρα ανθρώπους και όχι τις καρικατούρες που έχουν στο μυαλό τους ως τέτοιους για να καταλάβαιναν πόσο αστείοι είναι οι ίδιοι στην προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες.