Τι σκέφτεσαι τώρα ?

Έτσι είναι, αγαπητέ μου @Arioch. Μέτρα θα πάρεις. Δε γίνεται. Τουλάχιστον μέχρι να δεις τι σου γίνεται, να βρεις χρόνο να αξιολογήσεις τη σοβαρότητα του εκάστοτε κινδύνου, παίρνεις αντανακλαστικά μέτρα. Ωστόσο, στη διάρκεια του χρόνου έχεις τη δυνατότητα να αξιολογήσεις δεδομένα, συναρτήσει ανθρωπότυπων, συμπεριφορών, αντιδράσεων, αλληλεπιδράσεων μεταξύ έμψυχων και θεσμικών δρώντων. Και κάπου εκεί δε σου βγαίνουν τα κουκιά. Όχι, ότι δεν υπάρχουν κουκιά. Αλλά εσύ στο μέτρημα τα βγάζεις λιγότερα απ' ό,τι σου τα είπαν. Άρα ή εσύ δεν ξέρεις να μετράς, ή εσύ πάσχεις από πρεσβυωπία και δεν έχεις το κατάλληλο ζευγάρι γυαλιών ή όντως σου τα λένε περισσότερα απ' ό,τι εσύ τα βγάζεις.

 

Όταν λες την λογόκριναν? Τινί τρόπω? Την κατέβασαν από ανάρτηση?

 

Αυτό:
 

 

Δεν είναι οι εβραίοι το πρόβλημα. Ποτέ δεν ήταν. Το να θες δέκα φορές παραπάνω απ' όσα σου χρειάζονται, ενώ μπορείς και με δύο ή τρεις έστω φορές παραπάνω, είναι συνολικά ανθρώπινο φαινόμενο.
Όσο για την έννοια του φασίστα, τη χρησιμοποιούν πλέον από αριστεροί μέχρι δεξιοί, από ακροαριστεροί μέχρι ακροδεξιοί, από άθεοι μέχρι ένθεοι, από politically correct μέχρι αντισυμβατικοί. Ως έννοια και λέξη είναι τόσο πολυφορεμένη και όλοι τη χρησιμοποιούν για να προωθήσουν το επιχείρημά τους και να λοιδωρήσουν τους "άλλους", που κάπου έχει απωλέσει και κάτι από το ιστορικό της νόημα.

 

(Βλέπωντας την εικόνα από @AuroraBorealis με την ατάκα του Αδόλφου,με έκανε να σκεφτώ το πως επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο)
Συνήθως παίζει έντονο manipulation.Ασχέτως με τα θέματα που κουβεντιάζονται τώρα,γενικά μιλώντας,κλασσική τακτική πιστεύω είναι να δίνεις επιλογές,κάνοντας την μία να μοιάζει ελκυστική ή σωστότερη.Ο άλλος ακολουθεί αυτήν την μία όπως αναμένεται,και όταν και αν φανεί το placebo της κατάστασης,είναι έτσι κι αλλιώς αργά αφού έχουν ήδη σιγά-σιγά αφαιρέθει οι άλλες επιλογές με βοηθό και συναινούντα τον ίδιο,κι η αυτή η μία "επιλογή",έχει γίνει πλέον κανόνας.Η ύπαρξη υποχρεωτικού μονόδρομου συνήθως δείχνει ότι έχεις φτάσει τον συγκεκριμένο στόχο ελέγχου.

 

Απλα ένα ειρωνικό παράδειγμα ήταν δε δίνω και εγώ φυλετικά πολιτικά ή αλλα χαρακτηριστικά
συμφωνώ σε πολλά από όσα λες και με άλλους. Γνωρίζω πάντως οτι το μεγαλύτερο όπλο για την ολοκληρωτική παράδοση όλων δεν είναι ούτε η χειραγώγηση ούτε ο φόβος αλλά η πείνα.

 

Η πείνα ή φόβος της πείνας?  

 

AlexanderV
Και για τα δυο έχουν φροντίσει
Η αναπαραγωγή και διάθεση γνήσιων παραδοσιακών σπόρων στη χώρα μας και σχεδόν
παντού είναι παράνομη.Οι φαρμακευτικοί κολοσσοί ελέγχουν και τη παραγωγή των υβριδίων που τρώμε
σήμερα.Δεν λέω καν για μεταλλαγμένα.
Όποιος ελέγχει το σπόρο ελέγχει κ τη ζωή φίλε μου.  

 

Γιατί θεωρείτε ότι πρέπει να έχει γίνει η επιλογή ότι υπάρχει "Εγώ" για να σταθεί κάποιος, μόνος του, υπέρ αρχών και αξιών; Ο φοιτητής που στάθηκε απέναντι στα τανκς της Τιενανμεν και απ' ό,τι γνωρίζουμε εκτελέστηκε και έστειλαν τον λογαριασμό της - πανάκριβης - σφαίρας στους γονείς του είστε σίγουρος ότι θεωρούσε δεδομένη την ύπαρξη εαυτού;

Συμφωνώ όπως συμφωνώ και για τις μάσκες που πέφτουν, το χέρι της πραγματικότητας κάνει την δουλειά αυτή τη φορά, το χέρι της αγοράς μοιάζει να έχει μουδιάσει.

 

Ενδιαφέρον ερώτημα. Κατ' αρχάς, δεδομένη την ύπαρξη εαυτού δεν μπορούμε να τη θεωρούμε σε καμμία περίπτωση. Γι' αυτό και μίλησα για προσπάθεια στο σχόλιό μου. Όλων μας το πέρασμα και το σύνολο των επιμέρους πράξεων είναι μία προσπάθεια. Το απέναντι σε τι ή ενάντια σε τι αυτό δε μας είναι ποτέ εξ ολοκλήρου ξεκάθαρο. Ούτε τα κίνητρά μας δε μας είναι εξ ολοκλήρου ξεκάθαρα.

Τώρα, όσον αφορά το φοιτητή. Την έκανε τη διάκριση. Μπορεί να μην την έκανε με το λεξιλόγιο και τη δόμηση των προτάσεων που την έκανα εγώ. Μπορεί να μην την έκανε καν μέσα του ως αντιδιαστολή προς κάποια άλλη τάση, συλλογικότητα, ρεύμα, κτλ. Από τη στιγμή, ωστόσο, που πήρε την απόφαση (πάλι το ζήτημα της συνειδητότητας/"συνειδητότητας" μέχρι εκεί που η ειδολογική μας γκλάβα μας κόφτει ότι υφίσταται τέτοιο πράγμα και στο βαθμό που επιτυγχάνουμε μία έστω ικανοποιητική διυποκειμενική επικοινώνησή της {που και το "ικανοποιητική" με τη σειρά του υπόκειται σε ένα ανάγκη επαρκούς διυποκειμενικής επικοινώνησης/συναντίληψής}, <που και το "επαρκούς" ...., κτλ, κτλ>), από τη στιγμή που αντιδιέστειλε την πορεία των επιμέρους ενέργειών toy προς τις πράξεις των συλλογικοτήτων που εξελίσσονταν εκείνη τη στιγμή ενώπιόν του (συμφοιτητές του να τρέχουν αλλόφρονες από τη μία, συντεταγμένα τανκ να κινούνται προς ορισμένη κατεύθυνση, κτλ). Αν τον ρωτούσαμε μπορεί να μην έλεγε καν αυτά που είπα εγώ (έχω και μία πολεμική ρητορική εγώ, έχω και κάτι από το πομπώδες του Νίτσε, κάτι από το παθιασμένο ρητορικό ξεσήκωμα εκείνων που θέλουν να επιδράσουν σε άλλους). Μπορεί να έλεγε με ήρεμο τόνο πως απλά έκανε αυτό που έκρινε σωστό εκείνη τη στιγμή, ή πως έπραξε κατά συνείδηση ή οποιονδήποτε άλλο συνδυασμό λέξεων συνοδευμένων από μία δεξαμενή ποικιλίας αισθήσεων και συναισθημάτων. Τη διάκριση την έκανε, ωστόσο: έθεσε το εγώ του σε αντιδιαστολή με το σύνολο των εγώ που κινούνταν εκείνη τη στιγμή γύρω του.

Θα ερχόταν κάποια στιγμή ο καιρός και γι' αυτό. Πολλές δεκαετίες το τραβήξαμε το στυλιζαρισμένο υφάκι και "σημασία έχει τι δείχνεις".
Όσο για το χέρι της αγοράς, θα εκφράσω τη wishful χαιρεκακία μου ξεδιάντροπα: μακάρι η αγορά να είχε μουδιάσει και για τα μεγάλα χέρια  Τότε θα ήταν ακόμα πιο απολαυστικό το όλο σκηνικό.

 

Τα όνειρα ποδοπατιούνται από τα “πρέπει” μιας άθλιας συμβατικότητας. Οι σκέψεις ασφυκτιούν μέσα στα συρματοπλέγματα του παραλογισμού. Κι ο δρόμος που χάραξαν με το αίμα τους οι πρωτοπόροι της ζωής για να φτάσει ο άνθρωπος από την εποχή των σπηλαίων στο σήμερα καταπλακώνεται από χιόνι.
“Κι αν χιονίζει στο πνεύμα / κι αν κρυώνουν οι μεγάλες / ιδέες / ο κόσμος πρέπει να προχωρήσει...” επιμένει με πείσμα ο ποιητής κι έχει δίκιο. Κανένα χιόνι δεν διαρκεί αιώνια. Ο κόσμος πρέπει να προχωρήσει. Ο κόσμος θα προχωρήσει,μόνο που τον κόσμο δεν τον προχωράει κάποια δύναμη έξω και μακρυά από μας. Δεν είμαστε πιόνια που αλλάζουν θέσεις στα τετραγωνάκια της ίδιας σκακιέρας. Η θερμογόνος δύναμη της σκέψης και της ψυχής που κρύβει ο καθένας μας μέσα του μπορεί να λιώσει το χιόνι, να ζεστάνει τον κόσμο κάτω από το νέο ήλιο που έχει αρχίσει να ανατέλλει, αυτόν που φωτίζει τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου.

Νίκος Καρούζος

 

Fugit inreparabile tempus