Το «θέλω» της σκλάβας

Απάντηση: Το «θέλω» της σκλάβας

Δεν είμαι βέβαιη πως ειδικά το συγκεκριμένο είναι προφανές...

Όπως έγραψα και στην αρχή του ποστ μου, επαναξιολόγηση κι επαναπροσδιορισμό κάνω και θα συνεχίσω να κάνω, είτε τα γράφω εδώ τα συμπεράσματα μου είτε όχι.  
Ελπίζω όσα μοιράζομαι να μην πολυκουράζουν, ήδη σε παράλληλο νήμα κάποιος πάλι έτρεξε να πει πως χάνεται η ουσία και παίζουμε με τις λέξεις  

Στην πραγματικότητα πιστεύω ακράδαντα στο ότι "Επανάληψη Μήτηρ Πάσης Μαθήσεως" και σε πιο εγωκεντρικό μοτίβο, θα πω πως όταν εκφράζομαι γραπτώς, για μένα σημαίνει πως για εκείνο στο οποίο εκφράζομαι έχω καταλήξει κάπου και μπορώ για λίγο να ξαποστάσω και να πάω στο επόμενο.

Κατά τα άλλα, με βρίσκει σύμφωνη το ποστ σου.
Είπες πολύ διπλωματικά και απαλά αυτό που εδώ και καμιά βδομάδα σκέφτομαι κάπως πιο εχμ...διανθισμένα.  

Κρίμα βέβαια.
Θα μπορούσαμε να έχουμε πολύ πιο "γεμάτους" διαλόγους και θα παίρναμε ο ένας από τον άλλο περισσότερα, αν τολμούσαμε να είμαστε κι εδω μέσα οι ατελείς υπάρξεις που είμαστε στην πραγματικότητα, αντί να επενδύουμε στην εικονα με τέτοια ιερή προσήλωση, όπως κάνουν μερικοί.

Και βέβαια αν τελικά στόχος είναι να διαφήμιση της πραμάτιας μας, αν δείχνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε δεν σημαίνει πως θα έχουμε και περισσότερες πιθανότητες να ελκύσουμε αυτούς που επιθυμούν κάποιο που να έχει εκείνα τα χαρακτηριστικά που πραγματικά έχουμε και να δέχεται αυτά που δεν έχουμε, από το να μας θέλουν για μια επίπλαστη εικόνα?
Πόσο αλήθεια κάποιος μπορεί να παίζει ένα ρόλο που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα? Πόσο μπορεί να κοροϊδεύει εαυτό και άλλους για το ποιόν του?
Και πως και με ποιο τρόπο θα καλυφθούν οι όποιες πραγματικές του ανάγκες, όταν αυτό που βγάζει προς τα έξω είναι απλά μια επίπλαστη εικόνα?

Βέβαια δεν αντιλέγω πως έχουν τις ανταμοιβές τους και παίρνουν εκείνα τα χειροκροτήματα που αποζητούν, όπως ακριβώς το λες...

Όσο για τις μάσκες εκμεταλλευόμενη την μακροθυμία σας θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα:

- Ο ΤΡΕΛΟΣ - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

Με ρώτησες πώς έγινα τρελός. Να πώς:
Μιαν αυγή, καιρό πολύ πριν γεννηθούνε άμετροι θεοί, ξύπνησα από ένα λήθαργο κι είδα πως μου είχαν κλέψει όλες τις μάσκες μου -τις εφτά μάσκες που είχα δημιουργήσει κι είχα φορέσει σ' εφτά ζωές.
΄Ετρεξα τότε ακάλυπτος στους κοσμοπλημμυρισμένους δρόμους φωνάζοντας: "Κλέφτες, κλέφτες, καταραμένοι κλέφτες!"
Πολλοί άντρες και γυναίκες με περιγέλασαν, κι άλλοι έτρεξαν φοβισμένοι στα σπίτια τους.
Σαν έφτασα στην αγορά, ένας νέος πάνω από μια στέγη φώναξε:
"Είναι τρελός!". Σήκωσα το κεφάλι για να τον δω. Τότε, για πρώτη φορά, ο ήλιος φίλησε το γυμνό πρόσωπό μου και η ψυχή μου γέμισε αγάπη για τον ήλιο, κι απ΄τη στιγμή εκείνη δεν ήθελα πια τις μάσκες μου. Και εκστασιασμένος φώναξα: " Ευλογημένοι, ευλογημένοι εκείνοι που έκλεψαν τις μάσκες μου!"
΄Ετσι έγινα τρελός.
Και μέσα στην τρέλα μου βρήκα και τα δυο: λευτεριά και σιγουριά. Τη λευτεριά της μοναξιάς και τη σιγουριά πως δεν με καταλαβαίνουν. Γιατί αυτοί που μας καταλαβαίνουν κάτι υποδουλώνουν μέσα μας..
Αλλά, ας μην είμαι και τόσο περήφανος για τη σιγουριά μου. Κι ένας κλέφτης ακόμα, όταν είναι φυλακισμένος, είναι προφυλαγμένος από έναν άλλον κλέφτη.
_______________________________________________________________________

Κι εγώ δεν είμαι παρά μία τρελή  

Τα σέβη μου.