Το Δέος

Δεν διαφωνώ. Αν ήθελα να γράψω βιβλίο περί διαλεκτικής του φόβου και της έλξης. Τα πράγματα αλλάζουν ελαφρώς, αν θέλω να ζήσω όμορφα τα χρόνια που μου απομένουν.

Δεν κατανοείς το σκεπτικό του υποτακτικού ατόμου (που τυχαίνει να είναι και μαζοχιστής). Θα επιλέξει τον μεγαλύτερο δυνατό κίνδυνο, και όχι τα φλούφλια. Αν έβαζα βιντεάκι, θα επέλεγα την κίνηση του Neo στο Matrix, όπου κάνει νεύμα στον Mr. Anderson, να κοπιάσει.

Και γιατί θα έπρεπε ένα υποτακτικό άτομο να φοβάται τόσο πολύ τον άνθρωπο με τον οποίο έχει σχέση και τον οποίο εμπιστεύεται με τη ζωή του; Ξέρει ότι δεν θα τον σκοτώσει (όχι πολύ τουλάχιστον). Αν έτσι την βρίσκει το "υ" κι αυτό γουστάρει, δεν γαμιέται κι ο Λακάν και ο Ντε Σαντ και όλες οι φιλοσοφίες που επεξηγούν την γκαύλα του καθενός μας; Δεν βρίσκω τίποτε αρνητικό στην έκλυση αδρεναλίνης με την σωστή δόση φόβου. Αν την ξέρω εγώ που είμαι ντιπ βρέφος ακόμη (στον χώρο) ποιο ακριβώς το πρόβλημα του Κ; Και γιατί να υπάρξει απομάκρυνση του "υ" (αναφέρεσαι ασφαλώς σε διανοητικο-συναισθηματικό επίπεδο) πέραν της (προσωρινης) καταβύθισης σε submode; Γιατί ουσιαστικά, αυτό είναι το submode, μέθοδος του εγώ, αντιμετώπισης του κινδύνου. Και γαμώ τα high. (Αν κάποιος φοβάται υπερβολικά, αποχωρεί - ή επιλέγει έναν φλούφλη).

Είμαι φαν των amusement parks. Πληρώνω το εισιτήριο και ανεβαίνω. Έως τώρα έχω αντέξει το Indiana Jones en l' envers και το Space Mountain (στο Παρίσι) και το τραινάκι Thriller στο Disney World της Florida. Και πολλά άλλα, των οποίων το όνομα μου διαφεύγει, ανά τον κόσμο. Α ναι, και ένα τραινάκι σε κάποιο μικρό BDSM φόρουμ, σε κάποια μικρή χώρα της Ευρώπης. Είμαι από αυτούς που ανεβαίνουν στα τραινάκια. Και αναρωτιέμαι, γιατί να πληρώσω το εισιτήριο για να κάτσω στην ουρά, αν δεν απολαύσω και την βόλτα; Θα μου πεις, η ουρά είναι η βόλτα. Και θα σου πω, ναι, αν δεν ήμουν η D.

Δηλαδή, όταν πεινάω, να μην τρώω, για να διατηρώ την πείνα. Θεϊκά παράλογο, δεν περίμενα τίποτε λιγότερο. Σε άλλο νήμα τα περί αρρώστειας, προσωπικά ξέρω πώς να παραμένω υγιής. Είναι εξάλλου φανερό.

Ναι. Και άρα χρειάζεται την εγγύτητα. Γιατί κάτι το οποίο παραμένει ασφαλώς απόμακρο, παύει να προκαλεί φόβο (και επομένως έλξη - για τον υγιή και συνειδητοποιημένο υποτακτικό).

Εδώ σε έχασα (είδες τί κάνει το φαντασιακό; ) Ο φόβος του θανάτου είναι μεγάλος. Άντε και του μεγάλου πόνου (ψυχικού ή σωματικού). Τί να το κάνω το δέος αν παραμένει στην σφαίρα του φαντασιακού; Το πολύ πολύ να γράψω το βιβλίο μου, σχέση δεν θα κάνω.

Το δέος είναι το άλλοθι των δυστυχισμένων. Γίνομαι σκληρή άθελά μου. Αν ήθελα δέος, και όχι τον άνθρωπό μου, με ότι αυτό συνεπάγεται, θα γινόμουν μοναχή. Θα είχα τον ερωτισμό χωρίς τον άνθρωπο.

Μα γι αυτό επανέφερα το νήμα, στην κατάλληλη - κατ' εμέ - στιγμή. Τα γυαλάκια μου τα φοράω. Και η κρίση μου είναι άριστη.

Τα λες πολύ σωστά. Κι εγώ έτσι θα αντιμετώπιζα το πρόβλημα του εγωκεντρισμού, άν δεν είχα να προσφέρω τον εαυτό μου ως αντίβαρο της ανάμνησης του δέους. Ευτυχώς - ή δυστυχώς - μπορώ να συναγωνιστώ άνετα την ανάμνηση του δέους και της έλξης. Ανετότατα, αγαπητέ μου Wrong. Και δεν λέω Λακανιακές μπαρούφες.

Στρεβλή αντίληψη για τους στρεβλούς. Περί βίας, να μην αρχίσω, δεν θα τελειώσω ούτε αύριο, κι έχουμε και δουλειές. Εν ολίγοις, όποιος δεν την επιθυμεί, παρακαλώ να το δηλώνει στην είσοδο.

 

προς τον thanasis:

Ευχαριστω για την απαντηση.
Περι Μητσοτακη: αν σε καποιον προκαλει δεος, γιατι οχι ?   de gustibus κλπ.
Οσον αφορα την ερωτηση σου για τον εγωκεντρισμο και την απομακρυνση απ την πραγματικοτητα υπαρχουν αρκετες μεθοδοι, μια απ τις οποιες ανεφερα: μια που κανεις δεν βλεπει παρα μονο με τα δικα του ματια, και επομενως (θα μπορουσε να πει οτι) δεν μπορει να δει το προβλημα, μπορει κανεις να προτεινει ενδειξεις της παρουσιας του εγωκεντρισμου που ειναι αντιληπτες απ το υποκειμενο, σαν κι αυτη που ειπα σε συναρτηση με το δεος. Οτι δηλαδη, αν η εικονα του δεους εμπεριεχει (αναγκαια, κι οχι ως συμβεβηκος) βια, τοτε υπαρχει εγωκεντρισμος. Τετοιου τυπου παρατηρησεις δημιουργουν δυναμικες που επιτρεπουν, με την προυποθεση οτι υπαρχει η θεληση, την βελτιωση των στρεβλωσεων. Αλλες μεθοδοι θα μπορουσαν να ανηκουν σ ενα ευρυτατο φασμα, απο το τυπικο conditioning με τιμωριες εως μεθοδους υπνωσης. Επισης και συνδυασμοι τους   Περισσοτερα για το θεμα νομιζω οτι θαταν αγενες να πω εδω μια και κατι τετοιο θ αλλαζε τον προσανατολισμο του νηματος.


προς την dora_salonica:

Ευχαριστω για την απαντηση. Η προκλητικοτητα της με κολακευει. Το τσουβαλιασμα με τον Λακαν μου προκαλει ελαφρο κνησμο βεβαια, αλλα εχω αντοχες  

 

Προσπερνώντας με ελαφρά βήματα (τσουπ-τσουπ) την Λακανική οπτική (προτού χρειαστώ τα αντιισταμινικά μου-και δεν περιορίζομαι σε κνησμό), καταλήγεις στην πεμπτουσία, για μένα, του χώρου: την ενορχήστρωση αυτού του θαυμαστού, μη υποκείμενου σε στατικότητες υφαντού, της ad hoc ανθρώπινης αλληλεπίδρασης και των δυναμικών που την γεννούν και που απορρέουν απορρέουν από αυτήν.

Αλλά είναι μια, ώς προείπον, ad hoc ενορχήστρωση, στην οποία πρέπει να επιλέγονται συνεχώς (αλλά όχι και τόσο συνειδητά συνήθως), οι συνδυασμοί που οδηγούν στο κατά περίπτωσιν θεμιτό. Η αντχοκοσύνη [sic] το απογυμνώνει από χαρακτηριστικά έτοιμων συνταγών για μένα (εδώ δεν είμαι σίγουρος αν συμφωνούμε). Αυτό που λειτουργεί (αν θέλω να μιλήσω για κάτι "έτοιμο") είναι η σχεδόν αντιφατικότητα ανάμεσα σε συνυπάρχουσες ποιότητες: την ζεστασιά και την απόσταση, την άνευ όρων αποδοχή και την σαφή οριοθέτηση, το βλέμμα θέλω-να-σε-καταβροχθίσω και την αυστηρότητα.

Εύχομαι καλή μέρα!  

 

προς thanassis:

Ο ορος "ad hoc ενορχηστρωση" που προτεινεις εισαγει μια καλλιτεχνικη διασταση στην οπτικη της bdsm σχεσης, με την οποια βεβαια συμφωνω απολυτως.
Η παρατηρηση μου ειναι απλως οτι αυτη η οπτικη δεν μπορει να ειναι εναντιον της επιστημονικης οπου το ad hoc δεν εχει θεση. Γινεται να υπαρχει τετοιου τυπου συνθεση καλλιτεχνικης και επιστημονικης οπτικης? Φυσικα ναι. Οι καλυτεροι αυτοσχεδιαστες ειναι αυτοι που εχουν μελετησει καλυτερα, αυτοι που ξερουν καλυτερα και τους κανονες. Επομενως εδω δεν μιλαμε υποχρεωτικα για αντιφατικοτητα, μιλαμε και για διαλεκτικη αντιθεσεων. Η πληρεστερη απεικονιση της ζωης ειναι η φιλοσοφικη, οπου τα δυο πεδια, η επιστημη και η τεχνη συντιθενται.
Απλως υπενθυμιζω οτι το δεος (οπως το εννοω) εισαγει απο μονο του μια τετοια διαλεκτικη. Τη διαλεκτικη αποστασης και εγγυτητας, ψυχρου και θερμου, ασφαλειας και φοβου κλπ.

καλη σου μερα  

 

Wrong,

να σε ευχαριστήσω για την απολαυστική κουβέντα, πρωτίστως.

Η καλλιτεχνική οπτική δεν αντιφάσκει με την επιστημονική. Νομίζω οτι λειτουργεί παραπληρωματικά. Αν προστεθεί σε αυτό και η πνευματική/μυστικιστική διάσταση, νομίζω οτι μπορούμε να 'αιχμαλωτίσουμε' κάτι από την μαγεία της πρακτικής.

Σε συνδυασμό με την διαλεκτική των αντιθέσεων, πλάθεται ένα concept που από μόνο του γεννά δέος. Και ίσως τελικά αυτό να είναι ο μοχλός που να μπορεί να κατευθύνει το 'δέος'. Όχι οι μορφές από μόνες τους ή τα άτομα. Αλλά το ποιοτικώς διαφορετικό και το ποσοτικώς παραπάνω που προκύπτει από την θέασή τους μέσα από την συνειδητοποίηση των προεκτάσων και συνιστωσών της πρακτικής.

ΥΓ. Το ad hoc χωράει πάντοτε στην επιστημονική πρακτική. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

 

Έχετε απόλυτο δίκιο αμφότεροι. Και για να αποδείξω πόσο πολύ συμφωνώ κατ' ουσίαν (και δεν φταίω εγώ αν αντί του Λακάν προτιμώ τα ρεμπετάδικα, το τσιπουράκι και καλή συζήτηση με γέρους χασικλήδες) και πόσο πολύ διαφωνώ ταυτόχρονα συμφωνώντας (μου είναι αδύνατον να προσποιηθώ ότι δεν κατανοώ τα ανωτέρω γαμώτη μου) θα βάλω ένα ad hoc hocus pocus βιντεάκι από το αγαπημένο μου συγκρότημα, Focus (το όνομα του γκρουπ θα μπορούσε και να εκληφθεί ως προτροπή για μία επανεξέταση των μεθόδων που επινοεί η καλλιτεχνικο-πνευματικο-φιλοσοφική προσέγγιση ενός διαυγούς και ιδιαίτερα ευφυούς Κ, vis-a-vis της αφοπλιστικής ανεμελιάς ενός κωλόπαιδου).

Enjoy 

 

Κάποιοι άνθρωποι, αγαπητή dora, όσο μεγαλώνουν, το χάνουν (και αναφέρομαι στους αγαπημένους μου Focus, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων)...

 

 

Το δεος ειναι μια ψευδαισθηση που πηγαζει απο την ελλειψη οικειοτητας. Μια στερβλη υπερ μεγενθυση των ιδιοτητων του Κυριαρχου στα ματια της υπο πασπαλισμενα με μια δοση ρομαντισμου και μια πρεζα σκληροτητας. Οταν λειπουν τα υπαρκτα δεδομενα αρχιζει να δουλευει η φαντασία και να δημιουργει κοσμους ιδεατους. Απ τη στιγμη που και τα δυο μελη της σχεσης ανηκουν στο ανθρωπινο ειδος της ιδιας περιοδου (homo sapiens και οι δυο δλδ) ειναι εξαιρετικα δυσκολο να διατηρηθει αυτη η ψευδαισθηση ( αν η υπο ηταν πχ αυστραλοπιθηκος της προιστορικης εποχης θα ηταν εκστασιασμενη μονιμα βλεποντας τον Κ να οδηγα το αυτοκινητο του η βλεποντας το κινητο του.)
Η οικειοτητα οδηγει μοιραια στην απομυθοποιηση αλλα αυτο ειναι το τιμημα της πραγματικοτητας και της σχεσης σε μια ρεαλιστικη βαση.
Το δεος ειναι ενα ακομα misconception του D/s.
Προκαλεσε ενα μεγαλο κακο στο χώρο.
Εφερε ενα ετεροκλητο πληθος απο ατομα που αναζητουν τον personal jesus(Depeche mode) και θελουν να νοιωσουν δεος ((κατι σαν αυτο το μαγικο που ακους απο κατι βανιλια κοπελες που λενε θελω να ερωτευθω)ελπιζοντας οτι ετσι αυτος ο jesus θα λυσει τα πρoβληματα τους. Ομως οταν η απομθυοποιηση προκυψει τοτε ειναι εξαιρετικα πιθανον να τραγουδουν I am crusified by my saviour (Army of lovers).

Ο σαδομαζοχισμος βασιζεται στον φοβο του επερχομενου πονου , τη βιωση του ιδιου του πονου και της ιδεας της επωδυνης προσεγγισης της εμπειριας του θανατου οσο το δυνατο περισσοτερο. Ειναι η ηδονικη αυτοκαταστροφη του θυματος- μαζοχιστριας .
Για τον σαδιστη ειναι η ηδονη της ασυδοσίας και της προκλησης πονου.Δινεις πονο και κανεις αυτο που οι αλλοι το βλεπουν απο την κλειδαροτρυπα. Οταν οι αλλοι βλεπουν ταινιες βασανιστηριων εκτοξευοντας τις πωλησεις τους σε δυσθεωρητα υψη εσυ εισαι ο βασανιστης. Τι παραπανω μπορεις να κανεις σε κατι που θεωρεις δικο σου περα απο το να το καταστρεψεις? Ποιο ειναι το ακρων αωτον της κτητικοτητας ?
Τα παραπανω ειναι η σαδομαζοχιστικη εκσταση.

Το δεος ειναι μια D/s ονειρωξη

Ηλια διαβασα το ποστ σου . Ο φόβος ειναι μια ισχυρη δύναμη. Φυλαει τα ερημα. Ειναι πολυ πιο ισχυρο απο το φιλοτιμο και την υποχρέωση. Δημιουργει ισχυρες σχεσεις βασιζομενες στην απειλη της βιας η της κακοπερασης. Ειναι εξαναγκασμος. Τρεφεται απο την υποκειμενικη η αντικειμενικη αδυναμια του αλλου.

 

μάλλον το επόμενο κείμενο ήρθε να σε καλύψει zinnia ...

Υ.Γ. female και πάλι όμως όταν ο Tesla άρχιζε να παίζει με τους κεραυνούς μας κυρίευσε και πάλι το δέος ... βέβαια οι τολμηροί (βλ. Tesla στο παράδειγμα μας ,αγνοήσαν το δέος και προχωρήσαν στην εξέλιξη ) γιατί το πεπρωμένο του ανθρώπου είναι εξέλιξη και όχι η μοιρολατρεία (ένα από τα αποτελέσματα του δέους... )

 

χεχε.
Συμβαίνει. Με την αγαπητή μου sis carissa[LT] τραγουδάγαμε η μια της άλλης το "βγες απ το μυαλό μου".
Και άλλες φορές μπαίνω σε κάποιο νήμα και ότι θα ήθελα να πω έχει ήδη γραφτεί.   Κάποια εξ αυτών από σένα είτε με μισόλογα είτε με περισσότερες λέξεις - η ουσία παραμένει  

Θα έλεγα πως από πλευράς μου, στόχος θα ήταν η εξάλειψη της απόστασης όταν και με όποιους τρόπους αυτό θα είναι δυνατό. Το ότι πιθανόν να κάνουν την εμφάνιση τους και κάποιες δυσκολίες που αφορούν πλέον μια πιθανή συγκατοίκηση δεν νομίζω να είναι τόσο σημαντικές ώστε να αλλοτριώσουν μια σχέση με γερά θεμέλια.  
Λέγοντας τα αυτά σαν προσωπική μου άποψη όσον αφορά την δική μας σχέση, δεν απορρίπτω την δυνατότητα μιας σχέσης ανάμεσα σε άτομα που είναι αδύνατο να συγκατοικήσουν η οποία να υφίσταται και να συνεχίζει να υφίσταται εξ αποστάσεως ικανοποιητικά, καλύπτοντας τους εμπλεκόμενους, στους όρους που οι ίδιοι επέλεξαν.

 

Μια ακόμη έννοια που δανείζεται από τον "εσωτερικό" κόσμο και που θα είχε να κάνει με εξωγενείς-φυσικούς μη ελεγχόμενους παράγοντες...
Ο φόβος που ανακατεύεται στο ίδιο ποτήρι με τον θαυμασμό, όταν κάποιος/α βρίσκεται μπροστά σε μια αναπάντεχη και επικείμενη απειλή μεγάλων διαστάσεων...
Και την οποία δεν μπορεί ν' αποφύγει...
Πιθανότητα? Σιγουριά της επερχόμενης "συντριβής" ?

Η μυρωδιά του θανάτου να ρέει στις φλέβες...

Ο απόλυτος πόνος και η "ανύψωση"...Το βασανιστήριο και η έκσταση...
Είναι θέμα χαρακτήρα...ίσως θέμα προβολών...απόδρασης από τον ίδιο μας τον εαυτό και τα κάγκελα που δεχτήκαμε να του φορέσουν...
Πως γίνεται να νιώθεις δέος για κάποιον/α που ήδη θα γνώριζες?
Ακριβώς επειδή δεν παύεις ποτέ να τον/την μαθαίνεις...

Η γεύση του ξυραφιού στην γλώσσα...αλλά με την λάμα να μην φτάνει στον ουρανίσκο...
Είναι θέμα αποσυναρμολόγησης του ελέγχου...στέφοντας βασιλιά το ένστικτο...αυτοσυντήρησης και των δυο...

Δεν χρειάζεται η σωματική απόσταση...
Αρκεί να μην επιτρέψεις στον/στην άλλο/η να μπει ποτέ εντελώς στα πιο σκοτεινά σου "δωμάτια"...
Να κρατάς τα μάτια ανοιχτά, με κάποιους "λεκέδες" όμως στις κόρες...

Δεν υπάρχει δέος στον σαδομαζοχισμό, πόσο μάλλον όσο βασιλεύει η εξιδανίκευση...
Ίσως να υπάρχει ο τρόμος...που καταλαγιάζει, αλλά δεν σβήνει...έρπει...

Δεν μιλάω για φόβο, εκείνος σκοτώνει την εμπιστοσύνη...
Αποκρυσταλλώνει την υπαναχώρηση...
Αλλά ο τρόμος...ανεπιτήδευτος...που στάζει σαν ρετσίνι απ' τον φλοιό της καρδιάς...
Που παιδιαρίζει με τ' άκρα...βουτά στο στομάχι...ανακατεύει τα εντόσθια...κόμπους δένει τα δάκτυλα, πλέκει τα τσίνορα...


******

Σαμπώς το χέρι σφίγγει απότομα τον λαιμό...
Είναι Δεκέμβρης, πολύ περασμένα μεσάνυχτα...
Κάνει τσουχτερό κρύο στον βράχο της Μονεμβασιάς...

Εκείνος σηκώνεται απ' το κρεβάτι...Ντύνεται όσο γίνεται πιο αθόρυβα...
Να μην την ξυπνήσει...Στα ταξίδια τους είχε την συνήθεια, να "κλέβει" μια νύχτα...
Η ίδια συνήθεια εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια...
Εκείνη να κοιμάται και κείνος μια νύχτα με την μοναξιά του...

Κατευθύνεται ψηλά...Το πρωί είχαν επισκεφθεί μια εκκλησία λίγο πιο χαμηλά απ' τα ερείπια του κάστρου στην κορυφή...
Ανάβει τσιγάρο και αγναντεύει το Μυρτώο...
Δεν αντιλήφθηκε, ότι τον είχε ακολουθήσει...
Τον τραβάει από το αριστερό μπράτσο και του δίνει ένα σκαμπίλι...
Τα μάτια της στο φεγγαρόφως ακόμη πιο πράσινα...
Τα κόκκινα μαλλιά της φλόγες...

Το πρόσωπο του "σκληραίνει", δαγκώνει το κάτω χείλος μέχρι να ματώσει...
Την καλύπτει με μια ομοβροντία από χαστούκια...Τα μάτια του γυάλινα...
θα σταμάτησε στα 7 η στα 8, δεν θυμάμαι...
Την σπρώχνει στον τοίχο, βγάζει την ζώνη...
Ακούει μόνο την ανάσα της, που γίνεται όλο και πιο βαριά...
Της κατεβάζει απότομα το παντελόνι, σαν λυσσασμένος...

Νιώθει το κορμί της να πετρώνει...
Η ζώνη στα οπίσθια της, με δύναμη...
Μια....δυο....
Τα δόντια του λίγο κάτω από τον δεξί της ώμο...
Να μπήγονται με μανία...
Η ζώνη ξαναπροσγειώνεται στα οπίσθια της...
Μια...δυο...ακόμη πιο δυνατά...
Το πρόσωπο της στον πέτρινο τοίχο...
Ο κώλος της είναι έτοιμος πια...
Την διαπερνά με μανία...στεγνά...

Καμία λογική, μόνο ανάσες...
Οι δικές της, οι δικές του...
Σπασμοί, οι δικοί του...

Εκείνη άκαμπτη...
Ακούει τους λυγμούς της, τρέμει σαν το φύλλο...

Εκείνος σταματάει...
Κάθεται σ' ένα σκαλοπάτι...

Βάζει το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια του...
Εκείνη πλησιάζει...Κουρνιάζει δίπλα του...
Ψελλίζει δυο λέξεις στην γλώσσα του...
Του ακουμπάει το πρόσωπο...απαλά...αργά...
Το βλέμμα της ακόμη ταραγμένο...τα πόδια της να ψιλοτρέμουν...
Στάζει μέσα στα μάτια της...
Τώρα ψελλίζει εκείνος δυο λέξεις στην δική της γλώσσα...
Και δακρύζει μονάχα απ' το ένα του μάτι...

Εκείνη δέος δεν το ένιωσε σίγουρα...αλλά μια παρατεταμένη στιγμή τρόμου...
Που έζησε με κάποιον που την ήξερε καλά και την αγαπούσε παράφορα...
Και ίσως γι' αυτό και να ήταν επικίνδυνος...

Για κείνον ήταν μια στιγμή που ίσως και να βρέθηκε μπροστά στο Θείο...
Σε κείνο το ταραγμένο βλέμμα...σε κείνο το μικροκαμωμένο σώμα που είχε "υποδεχτεί" τα χτυπήματα του...
Το δέος εκείνος το ένιωσε...Όταν του ψέλλισε εκείνα τα λόγια στο σκοτάδι...
Με το δέρμα της να καίει ακόμη...Με την σκιά της να μην θέλει, ν' αποχωριστεί την δική του...
Θαυμασμός και φόβος που του προξένησε κάποια...
Με την οποία κινδύνευε να ξεγυμνώσει εντελώς το μυαλό και την ψυχή του...

Αναπάντεχα, βίαια...
Κάποια που πίστευε, ότι γνώριζε ήδη πολύ καλά...
Δίχως εξιδανικεύσεις, δίχως προβολές...

*********

Σίγουρα η πιο "άσχετη" παρέμβαση απ' όλες...
Σίγουρα η μοναδική άσχετη...
Αυτό το νήμα ειλικρινά το "κατάπια"...
Από το "μήνυμα" που τ' άνοιξε, μέχρι την τελευταία τελεία της τελευταίας παρέμβασης...

Ήταν ο τρόπος μου να το "αναστήσω"...δίνοντας σας μια εικόνα...ζωής αληθινής...
Μακάρι να μπορούσα να σας δώσω και ήχους, οσμές...