Το Υπερεγώ στο BDSM

Live and let...whatever!!!
Να ζεις, να μαθαίνεις, να σέβεσαι, να ακούς, να μιλάς, να μην ανακατώνεσαι στις ζωές και τις επιλογές των άλλων απρόσκλητος και να μην αφήνεις κανέναν, πέρα από αυτούς που εσύ επιλέγεις να πράττει το ίδιο με την δική σου ζωή και τις δικές σου επιλογές...
Αυτό είναι για μένα εσωτερική ενότητα, ας το αντιληφθεί ο καθένας όπως νομίζει...

 

Εσωτερική ενότητα δεν είναι να το ξέρεις, αλλά να το εφαρμόζεις. Ο διάβολος κρύβεται στις εξαιρέσεις  

 

Αυτό είναι ένα από κείνα τα νήματα, που δεν ξέρεις, αν θέλεις ν' "ακουμπήσεις".
Η αλήθεια είναι, ότι γνωρίζεις εξ' αρχής ότι θα το μαγαρίσεις με τις παπαριές σου.
Απλά είναι ζήτημα χρόνου, πότε θα σου έρθει η έμπνευση, για να τις "πετάξεις" μονοκοπανιά.
Αλλιώς δεν θα το κάνεις ποτέ. ( Προειδοποιώ ότι πιθανότατα και να γράψω σεντονάρα. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος, να την διαβάσει ).

Anyway, όσο και να μου αρέσει να διαβάζω ( δηλώνοντας αενάως αμαθής ), να χρησιμοποιώ τσιτάτα ή σκέψεις των άλλοι, δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου.
Όσο και να ήταν αναγνωρισμένοι σαν έγκριτοι ή αυθεντίες στον τομέα τους.
Προτιμώ να επεξεργάζομαι τις απόψεις τους και να πλάθω δικά μου "τερατάκια" μες στο κλούβιο μου κεφάλι.

Για μια φορά θα ξεφύγω απ' αυτό μου τον κανόνα και παραμερίζοντας την ψυχολογική πλευρά στην οποία θα βασιζόταν το νήμα.
Πιάνω τον αρχαιότατο και "λατρεμένο" μου θωμάκο τον Hobbes ( αν μη τι άλλο, για να μην πω, ότι σαν φοιτητής είχα χτυπηθεί τσάμπα μαζί του και με άλλους σαν του λόγου του χαχα ).
Συγκεκριμένα, ξεμπουρλεύω ( και απομονώνω ) ένα ελάχιστο απ' τα εισαγωγικά κομμάτια του Leviathan του, δηλαδή εκείνο που ασχολείται με την φύση του άνθρωπα.
Αφού και τελείως ασύνδετο με το θέμα δεν μου φαίνεται και πιο κοντινό στις δικές μου παραμέτρους αξιολόγησης για την αρχοντομουτσουνάρα μου θα ήταν.

Στο δια ταύτα,

έλεγε ο θωμάκος ότι ο άνθρωπας ήταν μια υλική μάζα σ' εξέλιξη.
Ότι όσα θα είχαν να κάνουν με το σακί από κρέας, νεύρα και κόκκαλα που περπατά, γαμιέται, κλαίει, χαίρεται κουτουλου κουτουλου,
θα μπορούσε να εξηγηθεί, δίχως την ανάγκη να προστρέξουμε σε κάποια άυλη και ασώματη οντότητα που θα ονομαζόταν ψυχή,
ή σε κάποιες εξωγενείς στην καρκάλα του ιδέες.
Ο θωμάκος έδινε ορισμούς έχοντας παντελώς χεσμένα τα συναισθήματα.
Το καλό και το κακό δεν θα ήταν τίποτ' άλλο, παρά όροι που θα χάραζαν τις προσωπικές ορέξεις απ' την μια και τις επιθυμίες απ' την άλλη.
Και τα δυο θα ήταν η τάση του άνθρωπα, να κατευθύνεται προς και από έν' αντικείμενο ( δλδ να το πλησιάζει ή ν' απομακρύνεται από κείνο ).
Σαν Deus ex macchina χρησιμοποιούσε την έννοια της ελπίδας.
Η οποία θα ήταν η όρεξη για κάποιο πράγμα αναμειγμένη με την ιδέα ότι εκείνο το πράγμα θα μπορούσε να τ' αποκτήσει.

Για τον θωμάκο δεν θα υπήρχε κανένα ανώτερο/συλλογικό καλό.
Πόσο μάλλον απ' την στιγμή που οι ανθρώπινες επιθυμίες θα ήταν τόσες πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους.
Πάντα για τον Hobbesούλη η ανθρώπινη ( ή πολιτική ) κοινωνία που θα είχε σαν σκοπό της, το πως να προσφέρει στα μέλη της το συλλογικά καλύτερο.
Θα κατέληγε ένας αχταρμάς αντικρουόμενων συμφερόντων που θα πήγαζαν απ' την κάθε μονάδα ( λέγε με ελεεινός και ανελέητος ανταγωνισμός ).

Όμως, τι σκέφτηκε ο κίναιδος?
Απ' την στιγμή που δεν υπάρχει το summum bonum δηλαδή το συλλογικό καλό,
η φυσική θέση του άνθρωπα θα ήταν εκτός οργανωμένης στρουκτούρας ( λέγε με κενωνία ).
Όμως θα υπήρχε ένα ανώτερο/συλλογικό κακό ( a.k.a. ένα summum malum ), τ' οποίο θα είχε σαν βάση του τον αχταρμά από επιθυμίες που λέγαμε πριν.
Ποιο θα ήταν? Ο φόβος ενός βίαιου θανάτου.
Τουτέστιν η ανθρώπινη στρουκτούρα θα γινόταν δυνατή μόνο χρησιμοποιώντας σαν "κόλλα" αυτό τον φόβο.
Και έχοντας σαν εκφραστικό μέσο κάποιους φυσικούς νόμους.
Μα που τόσο νόμοι δεν θα ήταν, γιατί δεν θα υπήρχε κάποιος να τους επιβάλει, αφού η φυσική κατάσταση του άνθρωπα θα ήταν η αναρχία.
Όλοι θα βρίσκονταν εναντίον όλων ως προς την ικανοποίηση των διαφορετικών και συγκρουόμενων επιθυμιών τους.
Και - δυστυχώς - θα έπρεπε να το κάνουν, έχοντας στην διάθεση τους περιορισμένους πόρους.

Για να το "μαζέψω" λιγάκι, στην φυσική κατάσταση τίποτε δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί σωστό ή λάθος/δίκαιο ή άδικο...
Και όλοι οι άνθρωπες θα έπρεπε να θεωρούνται ίσοι στο δικαίωμα τους επί παντός.

Τώρα, τι σχέση θα είχε όλη αυτή η πετσοκομμένη παπαρολογία μου σχετικά με το έργο του Θωμάκου και το πως αντιλαμβάνομαι το βουδουσουμού για μένα?
Όποιος/α ακόμη δεν κρεμάστηκε διαβάζοντας με, θα το καταλάβει τώρα....

Αφήνω στην άκρη τις παραφιλίες και τα φετίχ μου ( θα έχω καμιά χιλιάρα, είμαι και large ο διάολας χαχαχα )...
Ενοχές και διλήμματα τα είχα ( τόσο για τα παραπάνω όσο και για τις βουδουσουμικές μου ψηφίδες ) μέχρι τα βια 28 μου...
Σημείο για μένα σταθμός αφού ήταν τότε, που εισχώρησα σταθερά και συνειδητά στον "χώρο"...
Μέχρι τότε απλά "μπαινόβγαινα", ας πούμε ότι "πλατσούριζα" αφού δεν είχα ακόμη καταφέρει,
όχι τόσο να αποδυθώ των όποιων ηθικών κελευσμάτων/κοινωνικών προσταγών/στερεοτύπων
( απέναντι στα οποία ήμουν αρκετά σκεπτικιστής από την "βαθιά" εφηβεία και πριν την νομότυπη ενηλικίωση μου ).
Αλλά επειδή ακόμη δεν μπορούσα να καταλάβω τις αιτίες των όποιων διαφορετικών στοιχείων της προσωπικότητας μου.
Και που θα παρέκκλιναν απ' τον κανόνα, που μου είχαν μάθει ( δηλαδή του πως θα εκφραζόταν στην σεξουαλική της σφαίρα -υποθετικά- η πλειονότητα ).
Το λοιπόν, για μένα το summum malum δεν θα ήταν ο βίαιος θάνατος του Θωμάκου, αλλά η πιθανότητα τιμωρίας.
Σαν τιμωρία εγώ νοούσα και νοώ την αφαίρεση κάποιου δικαιώματος/ιδέας/θεμελίου του καθενός από εμάς.
Για μένα αυτό το δικαίωμα θα ήταν η ελευθερία μου. Πιστεύω ότι αν κάτι μονάχα θα με φόβιζε, θα ήταν να βρεθώ πίσω απ' τα κάγκελα.
Και ίσως αυτό να είναι η βασική αιτία που χαλιναγωγώ ( πλέον τελείως μηχανικά και αυτοματοποιημένα ) τις όποιες "ορμές" μου.
Τι θα σκέφτονταν/σκέφτονται οι όποιοι άλλοι, αν/όταν ανακάλυπταν/ανακάλυψαν την όποια "διαστροφή" μου, δεν μ' ένοιαξε/ούτε θα με νοιάξει ποσώς.

Σαν βουδουσουμικό μου στοιχείο κρατώ μόνο τον σαδισμό.
Αφού την όποια Κυριαρχικότητα μου την αντιλαμβάνομαι σαν αντανάκλαση του χαρακτήρα μου και στον τρόπο που θα σχετιζόμουν ερωτικά/σεξουαλικά.
Εγώ Βρασίδας, είμαι Κυριαρχικός σ' ότι κάνω στην ζωή μου, η μόνη διαφορά θα ήταν στα μέσα που θα χειριζόμουν, για να εκφράσω αυτή μου την πλευρά.
Ανάλογα με τον τομέα στον οποίο θα βρισκόμουν σε μια δεδομένη χρονική στιγμή.
Τώρα, γιατί θα ήθελα να "εξουσιάζω" τους όποιους άλλοι, λιγότερο ή περισσότερο?
Γιατί μπορώ, γιατί μου δίνουν το περιθώριο, γιατί όπως ο Θωμάκος, κι εγώ βλέπω τις ανθρώπινες σχέσεις/αλληλεπιδράσεις σαν πόλεμο.
Σαν μια μάχη στην οποία τόσο εγώ όσο και ο/η όποιος/α άλλος/η, έχουμε σαν κίνητρο την ικανοποίηση διαφορετικών επιθυμιών.
Αλλά πάντα δίχως ν' αφήνουμε στην άκρη το fair play, όχι γιατί θα ήταν ανήθικο τ' αντίθετο. Μα γιατί για μένα δεν θα είχε γούστο.
Όπως δεν θα είχε κανένα γούστο η επικράτηση μου σε κάποια με την οποία θα υπήρχε χαώδης ανισορροπία δυνάμεων υπέρ μου.
Η όποια αλληλεπίδραση/"μάχη" μαζί της, δεν θα μου πρόσφερε τίποτε.

Πως ξεπέρασα τα όποια "ενδογενή εμπόδια" μου? Απλά αγκάλιασα και αποδέχτηκα τον εαυτό μου.
Βυθίστηκα στα "σκοτάδια" μου και εκσφενδόνισα στον ήλιο την παραμικρή ενοχή που είχα, για να λιώσει σαν κέρινο ομοίωμα.
Και πάνω απ' όλα, μετά από ένα μεγάλο νούμερο χρόνων αυτοαναλύσεως, συζητήσεων, πληροφόρησης, αμφισβήτησης του ίδιου μου του εαυτού.
Έπαψα να διυλίζω το mosquito και απλά ξεκίνησα να το γεύομαι, αν και όταν είχα όρεξη, να το ζήσω.
Δίχως αν και δίχως ίσως, δίχως να κάνω εκπτώσεις στα θέλω μου, δίχως να κρύβομαι απ' την εκάστοτε σύντροφο μου.
Δίχως να σκέφτομαι καλό, κακό αλλά έχοντας σαν "φύλακα στο κατώφλι" την λογική και την σύνεση.
"Αρένα", ο καθένας μας με τα "όπλα" και τις βλέψεις του και όποιος υπερτερούσε, απλά επέβαλε τα θέλω του στον άλλο.
Τι μου έδινε/δίνει η όποια υποταγή της όποιας συντρόφου? Ικανοποίηση της καύλας μου στην στενά προσωπική μου σφαίρα, τίποτ' άλλο.
Έχω φτάσει πλέον στο σημείο, που την όποια ανάγκη μου επιβεβαίωσης, την έχω καλύψει, τόσο επαγγελματικά όσο και συναισθηματικά/ερωτικά.
Από πλευράς Κυριαρχίας ήμουν πάντα αρκετά "λιτοδίαιτος", κάτι σαν τους ιθαγενείς της Βορείου Αμερικής.
Δεν "κυνηγούσα" ποτέ παραπάνω "βίσονες" απ' όσους χρειαζόμουν για να "τραφώ".
Και το "κυνήγι" μου το έκανα πάντα σεβόμενος τον "αντίπαλο" και τιμώντας το "κρέας" του, που η ήττα του θα μου παρείχε.

Μάλλον τα έκανα κάπου μπουρδέλο, όποιος είχε την ατυχία να με διαβάσει, το γνωρίζει ότι είμαι κι εγώ ένας ανθρώπινος αχταρμάς.
Αλλά κάπου σ' αυτό το μπουρδούκλωμα, ίσως και να βρείτε έστω και μια σκέψη της προκοπής. Ειδάλλως, σας χρωστώ ένα κουτί μελομακάρονα χαχαχα... 

 

ο θωμακος θα ηταν ιδαιτερα ευχαριστημενος απο την ροη της ιστοριας. ολος ο πυρηνας της σκεψης του εφαρμοζεται και εχει πλεον κυριαρχισει με αφορμη την "κοινωνικη ειρηνη".
ενδιαφεροντα outta the box στοιχεια...

 

Θεωρώ κάθε Υπερεγώ (ατομικά ή κοινωνικά κατασκευασμένο) φύσει τυραννικό.  
Και επίσης θεωρώ ότι ο πιο "ασφαλής" τρόπος να απαλλαγείς από την ευθύνη του εαυτού σου είναι να στήσεις ένα Υπερεγώ ίσαμε εκεί πάνω (ή εκεί κάτω  ). Αυτό θα λέει τι πρέπει τι δεν πρέπει και δεν θα έχεις εσύ (το Εγώ όπως το περιέγραψα παραπάνω) την ευθύνη αλλά το Υπερεγώ. Και εσύ άντε να νιώθεις τύψεις όποτε το παρακούς (να αυτομαστιγωθείς για να εξαγνιστείς κλπ).

Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από την τυραννία του Υπερεγώ είναι να πάρεις την ευθύνη του εαυτού σου, όχι να την απεμπολήσεις.
Και για να το κάνεις αυτό θέλεις οπωσδήποτε εσωτερική ενότητα. Και θα έχεις ένα εσωτερικό σύστημα κανόνων, το δικό σου λόγο και Λόγο, όπως αναφέρει και ο @peleas .
Σχετικά με αυτό που αναφέρει η @brenda , νομίζω ότι αυτό που μυριζόταν ο Φρόυντ (χωρίς να το ονομάσει ποτέ έτσι) ήταν ότι αυτό που έχει ανάγκη ο άνθρωπος είναι το νόημα.
Αν λοιπόν αυτό το "σώμα" εσωτερικών κανόνων έχει νόημα και λόγο (και Λόγο), τότε δεν θα είναι υπερεργωτικό, δεν θα είναι τυραννικό, θα είναι οδηγός ευθύνης. Και νοήματος  

Για να συνδέσω τώρα με το bdsm...  
Στη δική μου εμπειρία και βέβαια από τη δική μου μεριά (στάτους), αυτό το σώμα εσωτερικών κανόνων μπορεί να δομηθεί πάνω σε ένα σκελετό κανόνων που δίνει ο Κ. Βεβαίως, την ενσωμάτωση εγώ την κάνω, το δικό μου Εγώ  

 

Ο Φρόυντ σύμφωνα με την δική μου κρίση είχε κάνει πολλά λάθη, ένα από αυτά ήταν και οι τρείς συνιστώσες.
Για μένα, η απάντηση είναι στα όνειρα και στο λίμπιντο.

 

Λίγα λόγια παραπάνω;  

 

Θα προσπαθησω οταν βρω προσωπικες ισορροπιες  

 

Δεκτόν  

 

Εχει τυχει να διαβασω μια "κριτικη" για το Εγω, την εβγαλα φωτο απο κινητο κ την παραθετω, θα θελα την γνωμη σου, αν θελεις.

 

 

        Τωρα καλυτερα;


Σε pdf αργοτερα

 

πολυ διαβαζεις