Το βλέμμα...

~ Τα μάτια των άλλων, η φυλακή μας. Οι σκέψεις τους, τα κλουβιά μας.

Βιρτζίνια Γουλφ, 1882-1941, Βρετανίδα

 

στο βλέμμα του, που μερικές φορές, αν είμαι προσεκτική, παρατηρώ να καθρεφτίζονται οι πιο μύχιες του σκέψεις.
καθώς κυλά από τον πόθο στην στοργή, κι απ την οργή στο χάδι, νιώθω να προσγειώνομαι στο καστανό σαν χώμα, που χρόνια ως "αιθέρια", απωθούσα.

δεν ευνοεί πάντα η ατμόσφαιρα τέτοιες παρατηρήσεις. χρειάζεται να είναι καθαρή από "σύννεφα" -και λοιπές ενδιάμεσες θολούρες- ενώ όσο πιο ψηλά βρίσκεται εκείνος, τόσο απαραίτητη είναι η γνώση ενδεχόμενης ασφαλούς προσγείωσης..

 

Όταν ανοίγει η σαδιστική άβυσσος στο Βλέμμα απέναντι μου, κρατάω την ανάσα και βουτάω μέσα της. Στην αρχή παρατηρώ πως με παρατηρεί, πως παρακολουθεί τις ανάσες, τα βογκητά, τις κινήσεις, το πως ανατριχιάζω, πως λιγώνομαι, πως τρέμω. Βλέμμα κοφτερό σαν Νυστέρι, σκοτεινό σαν πετράδι. Στην πορεία...σταματώ να παρατηρώ...Βυθίζομαι γαληνεμένη στα σκοτάδια, έρεβος με τυλίγει, και αντί να φοβάμαι, ταξιδεύω. Βλέμμα «Διάχυτο σαν μυρουδιά,
απροσδιόριστο σαν τ’ άπειρο,
βλέμμα σάμπως σ’ ατέλειωτη νύχτα.»

 

Εχω φαει αποβολη απο το σχολειο, τους ελεγα οτι δεν το εκανα και η καθηγητρια επεμενε οτι ελεγα ψεμματα... το εβλεπε στο βλεμα μου ελεγε


Υ.Γ. Δεν το ειχα κανει... την καριολα!

 

Τον υπόλοιπο καιρό, πριν και μετά την σαδιστική άβυσσο, τι γίνεται;

 

Περίεργη ερώτηση. Δεν είμαι καθόλου καλή στο να εκφράζω και να γράφω τι νιώθω, ακόμα περισσότερο δημόσια.   Και κρύβομαι πίσω από το φως των ποιητών. Από την Κατερινα Γώγου
« Πώς με κοιτάζει έτσι αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί
πώς με κοιτάζει έτσι το Φεγγάρι...
Πώς θροΐζει μέσα μου αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό
πώς με κοιτάζει έτσι το Φεγγάρι...»

 

Δεν έτυχε ποτέ να σας χρησιμοποιήσει και να χαμογελάει;

«Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι…» γρινιάζει κάποιος φωνογράφος· πες μου τι να της πω, Χριστέ μου, τώρα συνήθισα μονάχος. Με φυσαρμόνικες που σφίγγουν φτωχοί μη βρέξει και μη στάξει όλο κι κράζουν τους αγγέλους κι είναι οι αγγέλοι τους μαράζι. Κι οι αγγέλοι ανοίξαν τα φτερά τους μα χάμω χνότισαν ομίχλες δόξα σοι ο θεός, αλλιώς θα πιάναν τις φτωχιές μας ψυχές σαν τσίχλες. Κι είναι η ζωή ψυχρή ψαρίσια -Έτσι ζεις; - Ναι! Τι θες να κάνω· τόσοι και τόσοι είναι οι πνιμένοι κάτω στις θάλασσας τον πάτο. Τα δέντρα μοιάζουν με κοράλλια που κάπου ξέχασαν το χρώμα τα κάρα μοιάζουν με καράβια που βούλιαξαν και μείναν μόνα… «Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι…» Λόγια για λόγια, κι άλλα λόγια; Αγάπη πού `ναι η εκκλησιά σου βαρέθηκα πια στα μετόχια Α!, να ’ταν η ζωή μας ίσια πώς θα την πέρναμε κατόπι μα αλλιώς η μοίρα το βουλήθη πρέπει να στρίψεις σε μια κόχη. Και ποια είν’ η κόχη; Ποιος την ξέρει; Τα φώτα φέγγουνε τα φώτα άχνα! δε μας μιλούν οι πάχνες κι έχουμε την ψυχή στα δόντια. Τάχα, παρηγοριά θα βρούμε; Η μέρα φόρεσε τη νύχτα όλα είναι νύχτα, όλα είναι νύχτα κάτι θα βρούμε ζήτα- ζήτα… «Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι…» Βλέπω τα κόκκινά της νύχια μπρος στη φωτιά πως θα γυαλίζουν και τη θυμάμαι με το βήχα.

Λονδίνο, Χριστούγεννα 1924
Γιώργος Σεφέρης

 

Πουτάνα  

 

Κοίτα τα μάτια μου και θα με νιώσεις
Κοίτα μη γίνεις μες στο δάκρυ μου βροχή...

Πασχάλης Τερζής, 2002 μ.Χ.

 

Αγαπώ τα μάτια που κρύβουν ολάκερους κόσμους μέσα τους
Που φανερώνουν πιο πολλά από τα λόγια
Που πονάνε, που θυμώνουν, που γελάνε
Βλέμματα που τα νιώθεις ως το βάθος της ψυχής σου
Άλλοτε να σε αγκαλιάζουν με τη ζεστασιά τους
Και άλλοτε να σε καίνε σαν πυρωμένα κάρβουνα
Βλέμματα που σε γδυνουν από μέσα
Μάτια που δεν ξεχνιούνται ποτέ.



(iolanda 2020 μ.Χ)  



Αγαπημένο