Το εξαϋλωμένο D/s

Απάντηση: Το εξαϋλωμένο D/s

Έτσι απλά; Ούτε μια γαμάτη ανάλυση, ή έστω τραγουδάκι;  

 

Απάντηση: Το εξαϋλωμένο D/s

"As a man I can be destroyed, but as a symbol, I can be incorruptible"
Batman Begins​

Ας πω κατ' αρχήν τούτο: κάθε μέρα που περνάει απομακρύνομαι άλλη μια μέρα από το θάνατο, όχι επειδή εκπλήσσομαι με αυτά που κάνω για την ηδονή μου, αλλά επειδή εκπλήσσομαι με αυτά που ΔΕΝ κάνω. Αλλά τα κάνουν άλλοι. Εφ' όσον τους εξυπηρετούν, είναι για μένα καλώς καμωμένα.

Δεν υπήρξα ποτέ "Κ εξ αποστάσεως" και -όσο κρατά η τύχη μου, όσο προσέχω τη διατροφή μου, και παράλληλα εξελίσσεται η φαρμακοχημεία της στύσης- ελπίζω πως δεν θα χρειαστεί ποτέ να γίνω.

Θέλω όμως να επισημάνω μιαν ασυμμετρία ηθικής τάξεως - εκμεταλλευόμενος την απουσία του Δασκάλου, για να κάνω και γω το μάγκα:

αν κάποιος διατυπώσει την πεποίθηση ότι μπορεί να κάνει εμπρόθετο ΚΑΛΟ σε κάποιον άλλον (με τη στάση του, τα λόγια του, τα χέρια του, τον κνούτο του, τον πούτσο του... αδιάφορο πώς) τότε βάζω στοίχημα ότι θα πέσουν όλοι πάνω του να τον φάνε, σταυρώνοντάς τον επί αλαζονεία (δικαίως, me thinks).

Απ' την άλλη, πώς είμαστε τόσο βέβαιοι ότι κάποιος μπορεί να κάνει εμπρόθετο ΚΑΚΟ σε κάποιον άλλον, αν δεν μπορεί να κάνει εμπρόθετο ΚΑΛΟ;

@Mikra Psemata

Προσπαθείτε να μας θυμίσετε ότι τα χαρέμια είναι διάσημα για τους ευνούχους τους, και όχι για το γαμιά τους - ή μου φαίνεται;  

@alnair

"Γαμάτη" ανάλυση;!;!;

Ω, μα ίσως έχετε ακούσει πως όταν καλογαμώ δεν αναλύω, και όταν αναλύω δεν καλογαμώ... στα σίγουρα η μόνη φήμη για μένα που αληθεύει! Μάλλον πέσατε στη λάθος εποχή (μου).

Πλην όμως, ζω και 'γω, όπως όλοι, την κατάρα να συνδιαχειρίζομαι τον εξοπλισμό μου με το ουροποιητικό, οπότε ιδού τί σκέφτηκα σε ένα διάλειμμα:

ο ρομαντισμός, αυτή η παιδική ασθένεια που περνούμε όλοι και που αφήνει σαν άλλη ανεμοβλογιά σημάδια ανάλογα με το πόσο ξύθηκε ο καθείς τις μέρες της φαγούρας, δεν ιάται ποτέ πλήρως. Ηττάται, αλλά δεν ιάται. Απλώς θεραπεύεται, δλδ. φροντίζεται που λέγαν και οι αρχαίοι.

Η υψηλή φροντίδα, τσιρίζω εδώ και καιρό σε αυτό το φόρουμ (όπως και σεις, η Mikra Psemata, η elfcat, και άλλοι - όχι πολλοί) είναι απτική και όχι οπτική, ακουστική, διαβαστική ή sms-ική.

Οποιος, έστω και για μια στγμή, απαρνήθηκε τον πολιτισμό των Ποδανών στον οποίο μας έλαχε να ζούμε, κατάλαβε ότι μας είπαν το τεράστιο ψέμμα: δεν είναι ο νους που φτιάχτηκε για να σταματήσει το κορμί απ΄τον παροξυσμό, αλλά ακριβώς το αντίθετο - το κορμί είναι εδώ για να εμποδίσει τον νου να εκραγεί.

Αλλά, στρεβλό και μίζερο υποκείμενο καθώς είναι ο άνθρωπος, σιγουρατζίδικο ηλιοτρόπιο που στρέφει εκ κατασκευής στην αποφυγή του πόνου παρά στο ρίσκο της απόλαυσης, δεν αργεί να ανακαλύψει τη θαλπωρή του αναλγητικού βλέμματος απέναντι στην ανατριχίλα του αγγίγματος: "ζωή που δεν κοιτάζεται, είναι ζωή χαμένη" - κάπως έτσι δεν το 'πε ο ποιητής;

Και ποιό βλέμμα είναι ασφαλέστερα υψηλότερο των προσδοκιών από αυτό που δεν το βλέπεις; Σας ακούω να μουρμουράτε "αυτό που δεν το βλέπεις να καθρεφτίζεται..." - σωστή απάντηση. Γιατί, λοιπόν, με βάζετε να τα λέω εγώ, αφού τα ξέρετε...

Γι αυτό χρησιμοποίησα την λέξη "αθεράπευτα" μπρος απ΄το ρομαντικοί. Οχι επειδή κάνω δίαιτα κυνισμού με Friskies.

Μοιράστηκα αυτές τις σκέψεις μου με μέλος του φόρουμ, και μου απάντησε λακωνικά: "Μήπως είσαι διπλωμάτης;"

Δεν ξέρω αν είμαι σαφής, αλλά προσπαθώ να είμαι συνεπής. Ας κλέψω λέξεις από το πρόσφατα μεταφρασθέν βιβλίο ενός "φίλου" και ας αναδιατυπώσω το τί λέω: δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Βάγκνερ ως ηθικό αυτουργό του ναζισμού, μολονότι χωρίς την καταβύθιση στον ρομαντισμό (του) η ανθρωπότητα δεν θα ήταν χειρότερη. Δεν είναι ηθικό κακό, ο Βάγκνερ. Είναι αισθητικό κακό. Για μένα, αυτό είναι κάτι πολύ χειρότερο...

Οπως και να'χει, ένα τραγουδάκι θα το βάλουμε, αφού ζητήθηκε - να δώσουμε φωνή και στους "Κ εξ αποστάσεως", που πέσατε όλες πάνω τους να τους φάτε...

Ισως να σας απαντούσαν κάπως έτσι, σε εσάς, τη θεραπαινίδα και θεραπευόμενη, για την υποκατάσταση του σώματος με αυτό το πανταχού παρόν και διαρκώς ελλείπον βλέμμα, το ζωοποιό και ξέρουμε-εκ-ποίου εκπορευόμενο, το λαλήσαν δια των προφητών:

Your own, personal, Jesus
someone to hear your prayers,
someone who cares...

Feeling unknown
and you're all alone,
flesh and bone,
by the telephone,
lift up the receiver,
I'll make you a believer

Take second best,
put me to the test,
things on your chest,
you need to confess,
I will deliver,
you know I'm a forgiver...

Στην εκτέλεση του Johny Cash, παρακαλώ...

Dream

ΥΓ. Bonus track, τί θα σας απαντούσαν οι εμπλεκόμενες υ:

I'm so unnoticed
out in the cold
I still like romance,
so leave me alone...

CapeTown "Let it go" - γαμάτο road κλιπάκι, ιδίως το τέλος, εδώ σε HD.

 

Re: Απάντηση: Το εξαϋλωμένο D/s

Κανονικά αυτό θα έπρεπε να μείνει ασχολίαστο καθότι De gustibus et coloribus non disputantum est κι επιπλέον το ζήτημα είναι πολύ εξειδικευμένο κι ελάχιστη σχέση έχει με το υπό συζήτηση θέμα. Πλην όμως πέσατε στην περίπτωση αγαπητέ μου. Δηλαδή σε μανιώδη θαυμαστή του Βάγκνερ που μόλις ολοκλήρωσε την ακρόαση, για πολλοστή φορά, της Τετραλογίας, στην αξεπέραστη ηχογράφηση του Σόλτι βεβαίως βεβαίως. Κι αφού με τσιγκλάει, δεν θ’ αντισταθώ στον πειρασμό να σας απαντήσω.

Ο Βάγκνερ ήταν φευ! αντισημίτης. Συνέγραψε μάλιστα κι έναν λίβελο με τον τίτλο Ο Ιουδαϊσμός στη Μουσική όπου κατακεραύνωνε τους Εβραίους ανταγωνιστές ομοτέχνους του, Μέντελσον και Μέγιερμπερ και εν γένει την βλαβερή επίδραση του Ιουδαϊσμού στην Γερμανική κουλτούρα. Επιπλέον αρκετοί αρνητικοί ήρωες στις όπερές του, ο Μίμε, ο Σίξτους Μπεκμέσερ, είναι καρικατούρες Σημιτών με όλα τα συναφή στερεότυπα εμφάνισης και χαρακτήρα. Κι αν στον αντισημιτισμό του προσθέσουμε μια δόση εθνικισμού κι άλλη μια μυστικισμού, τότε το κοκτέιλ γίνεται εκρηκτικό και δεν είναι ν’ απορούμε που οι ναζιστές το υιοθέτησαν και το χρησιμοποίησαν για προπαγανδιστικούς σκοπούς, φυσικά παραβλέποντας τις πλευρές εκείνες του έργου του που ήταν ασύμβατες με την ιδεολογία τους, δηλαδή τον επαναστατικό αναρχισμό, τον ερωτισμό, τον πεσιμισμό.

Με δεδομένη λοιπόν την δεσπόζουσα θέση του βαγκνερικού έργου στην πολιτιστική ζωή της Γερμανίας για περίπου εβδομήντα χρόνια αλλά και την εγκόλπωσή του από το Ναζιστικό καθεστώς, δεν θεωρώ άστοχο να του αποδοθεί μέρος της ηθικής ευθύνης ή να θεωρηθεί συναυτουργός. Από το κάψιμο του Οβριού το Πάσχα ως το κάψιμο αληθινών Εβραίων στα κρεματόρια δεν μεσολαβεί το κενό αλλά μια διαρκής κλιμάκωση του μίσους στην οποία συμβάλλουν πλήθος πολιτικών, θεολόγων, κληρικών, βασιλέων, φιλοσόφων, καλλιτεχνών και συγγραφέων. Σ’ αυτή τη κλίμακα ο Βάγκνερ είναι ένα σκαλοπάτι, μαζί με πλείστους άλλους, ας μην σας κουράζω μ’ ονόματα. Κανείς τους δεν είναι αθώος του αίματος, όπως και κανείς, ούτε καν ο Χίτλερ, δεν επωμίζεται ολάκερη την ενοχή.

Θα ρωτήσετε βέβαια: τότε γιατί τον θαυμάζεις; Μα… για αισθητικούς λόγους φυσικά, γι’ αυτό και απορώ: αισθητικό κακό ο Βάγκνερ;!;! Γιατί; Επειδή είναι ρομαντικός; Ο όρος χρησιμοποιείται κατά κόρον στο φόρουμ και σχεδόν πάντοτε με αρνητική χροιά, γεγονός που υποδηλώνει είτε σύγχυση είτε άγνοια γύρω από ένα εξαιρετικά σημαντικό και γόνιμο καλλιτεχνικό κίνημα που έπαιξε τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση των σύγχρονων εθνικών κρατών και της εθνικής συνείδησης των λαών τους. Τολμώ να πω πως η ανθρωπότητα θα ήταν αν όχι χειρότερη, σίγουρα φτωχότερη δίχως την κληρονομιά του ρομαντισμού.

Σημειώστε δε πως η αναγνώριση της οφειλής προς τον ρομαντισμό προέρχεται από έναν δηλωμένο ρεαλιστή που δεν παραγνωρίζει τις αρνητικές όψεις του φαινομένου κι ειδικά την μετατροπή του ρομαντικού εθνικισμού από παράγοντα χειραφέτησης των υπόδουλων εθνών σε στείρο, σκοτεινό, μυστικιστικό σωβινισμό που ματοκύλισε την Ευρώπη.

Ακόμη πιο παράδοξη ηχεί η απαξίωση του Βάγκνερ όταν προέρχεται από έναν κυρίαρχο. Βέβαια, δεν γνωρίζω αν είστε φίλος της όπερας, αυθαιρέτως υπέθεσα πως κατέχετε το αντικείμενο εξ’ αιτίας της αναφοράς σας αυτής. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν υπάρχει άλλος μουσουργός ο οποίος να πραγματεύτηκε με τέτοια ένταση και βαθύτητα το θέμα της σχέσεως Κυριαρχίας και Έρωτα όσο ο συνθέτης του Δακτυλιδιού του Νίμπελουνγκ.

Φινάλε με μουσική. Όχι όμως Τζόνυ Κας. Διακινδυνεύω την πρόβλεψη πως σε 150 χρόνια θα έχει ξεχαστεί ενώ για τον Βάγκνερ, νέοι Αφέντες Ονείρων και νέοι Βωτρέν θα ερίζουν ακόμη.

 

Απάντηση: Το εξαϋλωμένο D/s

@vautrin.
Το έργο διαχωρίζεται από το δημιουργό του.

 

Re: Απάντηση: Το εξαϋλωμένο D/s

  

 

@DreamMaster,

με τα πρόσφατα στιχουργικά σας καμώματα με κάνετε να νιώθω σαν τη στρυφνή δασκάλα που γεμίζει το γραπτό με κοκκινάδια. Τι είναι αυτά που λέτε στους εξ αποστάσεως Κ;
Να πάει δηλαδή ο Μέγας, το γνήσιο τέκνο του Κώστα Καφάση, να το παίξει καμπόσος χρησιμοποιώντας το ρεπερτόριό σας και μετά η άλλη να χτυπιέται: «Ναι, ζωγραφιά μου someone who cares μεν, someone who’s there δε, πώς αλλιώς η έρμη να reach out and touch faith;»

Δεν θα αποδώσω τις παραλείψεις αυτές σε εσκεμμένη διασπορά παραπλανητικών στίχων με κακόβουλο σκοπό την περαιτέρω ταλαιπωρία των εξ αποστάσεων Κ, των οποίων η κυριαρχία κρέμεται αν όχι από μια κλωστή, πάντως από ένα καλώδιο. Θα τις αποδώσω στο ότι είστε σχετικά αμελής λόγω λάθους εποχής  

Και μια που είμαι στο νήμα, να καταθέσω και την προσωπική μου άποψη για τα εξαϋλωμένα και εξ αποστάσεως. Με τραγουδάκι ασφαλώς: I want you to rock me baby, like my back ain't got no bone. Καλωδιωμένα τελείως λέμε!



ΥΓ. Αγαπητέ vautrin, γιατί με πληγώνετε που εγώ σας συμπαθώ; Κοιτάξτε να δείτε: ο Cash και ο Τσιτσάνης δεν θα πεθάνουν ποτέ, τη βαγκνεροπληξία μου μέσα!  

 

Όποιος αγαπά πληγώνει. 
Διακινδύνευσα μια πρόβλεψη που κάλλιστα μπορεί ν' αποδειχθεί πιο λανθασμένη κι απ' αυτές των χιλιαστών. Ας αφήσουμε το μέλλον να κρίνει. Ή έστω τον Πάουλ το χταπόδι...
Αναμένοντας την ετυμηγορία ας φιλιώσουμε πάνω σε όσα μας ενώνουν.

 

Απάντηση: Το εξαϋλωμένο D/s

μμμ....εγω θα ελεγα το εργο αντικατοπτριζει τον δημιουργο του

 

Απάντηση: Το εξαϋλωμένο D/s

Το έργο, ως κάθε άξιο πνευματικό τέκνο του δημιουργού του, αποκτά δική του οντότητα και τραβά τον δικό του, ολόδικό του δρόμο. Το τί ήθελε ο δημιουργός του, το τί προσδοκούσε, όταν το δημιουργούσε είναι παντελώς αδιάφορο. Από τη στιγμή που ολοκληρώνεται και παραδίδεται στον κόσμο το έργο χωρίζεται από τη "μητέρα" του και γίνεται αυτόνομο και ο καθένας το εκλαμβάνει όπως θέλει. Έτσι ένας μεγάλος καλλιτέχνης δικαιούται και μπορεί να είναι ένας μικρός και άθλιος άνθρωπος.

Όσο για τον Βάγκνερ, προσωπικά δεν τον έχω γνωρίσει αλλά κάποτε πρέπει να τον απελευθερώσουμε οριστικά και αμετάκλητα από την κατάρα που του έχουν φορτώσει για τα μετέπειτα εγκλήματα του ναζισμού. Ακόμη και αν ήταν αντισημίτης, δε σημαίνει ότι αν ζούσε επί Χίτλερ θα ήταν και ναζιστής. Ως πότε θα πληρώνει ένας νεκρός για αμαρτίες για τις οποίες δεν τελούσε σε γνώση και δεν έιχε καμία μα καμία σχέση.

 

Re: Απάντηση: Το εξαϋλωμένο D/s

Νομίζω πως η γνώση της βιογραφίας ενός δημιουργού είναι χρήσιμη στο μέτρο που μας βοηθά να εντοπίσουμε ορισμένα σημεία «κλειδιά» του έργου του που ίσως διαφορετικά να έμεναν ανερμήνευτα, όμως συμφωνώ πως είναι αυτό το τελευταίο, το έργο δηλαδή, που πρέπει κυρίως να μας απασχολεί και να μας ενδιαφέρει.

Στο σχόλιό μου αναφέρθηκα αποκλειστικά στο έργο του Βάγκνερ και καθόλου στο ποιόν του ως ατόμου ή στην βιογραφία του, που πάντως είναι συναρπαστική για όποιον επιθυμεί να εντρυφήσει. Ίσως δημιουργήθηκε κάποια σύγχυση επειδή συνήθως ξεχνάμε πως ο Βάγκνερ δεν ήταν μόνο μουσουργός αλλά επίσης σκηνοθέτης, (η σκηνοθεσία του σύγχρονου θέατρου γεννήθηκε στο Μπαϊρόιτ), και εξαίρετος συγγραφέας, (συνέγραψε λίβελους, μπροσούρες, αισθητικά δοκίμια, μια αυτοβιογραφία και φυσικά τα λιμπρέτι για τις όπερές του).

Μιλώ λοιπόν για τον αντισημιτισμό του βαγκνερικού έργου, γραπτού και μουσικού, κι όχι για τον αντισημιτισμό του ίδιου του συνθέτη. Παραδοξολογία; Καθόλου, αν αναλογιστούμε τις ανθρώπινες αντιφάσεις: οι δύο καλύτεροι φίλοι του χολερικού συγγραφέα των αντισημιτικών λίβελων ήταν… Εβραίοι! Ωστόσο ισχύει το ρηθέν «verba volent, scripta manent» κι αυτό που διασώζεται ως εμάς είναι το βιτριολικό κείμενο κι όχι η ανάμνηση μιας θερμής φιλίας που στην πράξη το αναιρεί. Οφείλουμε λοιπόν να συνυπολογίσουμε την αυτονομία του έργου που ζει κι αναπτύσσει τις επιδράσεις του ερήμην των προθέσεων του δημιουργού του.

Το σκεπτικό μου είναι αντίστροφο απ’ αυτό του αγαπητού Dream Master. Δεν απαλλάσσω, παρ’ όλο μου τον θαυμασμό, τον Βάγκνερ από το όποιο μερίδιο της ηθικής ευθύνης του αναλογεί. Ο καλλιτέχνης κατά τη γνώμη μου έχει διπλή ευθύνη, αισθητική απέναντι στον εαυτό του κι ηθική απέναντι στο κοινό του κι αυτές οι δύο συχνά δεν διαχωρίζονται ειδικά αν κάποτε επαληθευθεί η πρόβλεψη πως «η Αισθητική (θα) είναι η Ηθική του Μέλλοντος», πράγμα για το οποίο προσωπικώς αμφιβάλλω. Αισθητική ευθύνη, να μην σπαταλήσει το ταλέντο του και να δημιουργήσει ανάλογα με τις δυνάμεις που διαθέτει, έργο ωραίο, γνήσιο και μη ευτελές, κι ηθική ευθύνη, το έργο αυτό να μην εξαχρειώνει κι αποβλακώνει τους αποδέκτες του. Ηθική Ευθύνη και κοινό πάνε μαζί. Έχει ευθύνη επειδή έχει και κοινό, επειδή έχει κάποιους που τον ακούν και τον διαβάζουν κι αυτοί οι κάποιοι επηρεάζονται, καθώς κι η ζωή αντιγράφει την τέχνη κι όχι μόνο η τέχνη τη ζωή.

Χωρίς διάθεση να σνομπάρω κανέναν συνομιλητή, επισημαίνω απλώς πως το θέμα της επίδρασης του Βάγκνερ στην διαμόρφωση του Ναζισμού είναι πιο περίπλοκο κι απαιτεί μια ορισμένη μελέτη αρκετά εξειδικευμένη. Το καλλιτεχνικό έργο, όπως και το ιστορικό γεγονός, επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες κι εκτός της ναζιστικής ανάγνωσης του Βάγκνερ μπορούν να υπάρξουν εναλλακτικά κι άλλες προσεγγίσεις, η ουμανιστική του Τόμας Μαν, η σοσιαλιστική του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω ή η μαρξίζουσα των Αντόρνο και Πατρίς Σερώ. Ο ναζισμός εξάλλου δεν ταυτίζεται με τον αντισημιτισμό όσο κι αν τον εμπεριέχει. Εδώ εμπλέκονται το κίνημα Volkisch κι ο Νίτσε με την κριτική που άσκησε στον γηραιό συνθέτη για την ιδεολογική μεταστροφή της ωριμότητάς του, κριτική που οδήγησε σε ρήξη τους αλλοτινούς συνοδοιπόρους.

Η δική μου πρόθεση δεν ήταν τόσο να υπερασπιστώ τον Βάγκνερ, όσο ν’ αποκαθάρω την έννοια του ρομαντισμού από κάποιους άστοχους κι απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που συνήθως τον συνοδεύουν. Το ζήτημα άπτεται των ενδιαφερόντων μου και θα χαιρόμουν αν ο Αφέντης των Ονείρων ή ο Μέγας Απών ή όποιος άλλος κατέθετε τις απόψεις του, όμως δεν αφορά το παρόν νήμα, γι’ αυτό και θα πρότεινα να μεταφερθεί στο περί τέχνης και λογοτεχνίας παράρτημα.

«Είναι η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο»
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

«Η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος»
Μαξίμ Γκόρκι

 

Απάντηση: Το εξαϋλωμένο D/s

Το εργο,ναι,τραβα το δικο του δρομο,ταξιδευει αν θες,σαν ενα μπουκαλι στη θαλασσα.Παραλληλα ομως καθρεφτιζει τον δημιουργο του,τις επιθυμιες το,ο Φροϋντ καπου νομιζω παραλληλιζει την καλλιτεχνικη δημιουργια με τα ονειρα.Απο αυτη την αποψη ειναι αναποσπαστα δεμενο με το ειναι του δημιουργου .

εξαρταται πως νοειται ο μεγαλος καλλιτεχνης,αλλα και ο μικρος και αθλιος ανθρωπος...

 

Απάντηση: Το εξαϋλωμένο D/s

Αν ένα έργο αντέξει εν τέλει στο χρόνο, τίποτε από τα παραπάνω δεν θα έχει σημασία.