Το κουτάκι

[ « Στρατιώτης:
Της έφαγε τα μάτια.
Καημένε μπάσταρδε.
Καημένη αγάπη.
Καημένε γαμημένε μπάσταρδε. » ]

Θα σου στέλνω ένα γράμμα για κάθε μου μέρα.
Θα υποκριθώ ότι σε νοιάζει και θα σου στέλνω ένα γράμμα για κάθε μου μέρα.
Θα σκέφτομαι ότι το περιμένεις και θα υποκριθώ ότι σε νοιάζει και θα σου στέλνω ένα γράμμα για κάθε μου μέρα.

Σήμερα άνοιξα τα μάτια πριν κτυπήσει το ξυπνητήρι.
Είναι Σάββατο και αν ήθελα θα μπορούσα να ξυπνήσω στις 2μιση, αλλά δεν πρέπει να ξεσυνηθίσω νομίζω.
Ξύπνησα και ήξερα ότι ήταν 10 παρά πέντε.
Δεν κοίταξα το ρολόι του κινητού.
Δεν χρειάζεται να το κοιτάω, ξέρω πάντα τι ώρα και τι μέρα είναι.
Μόνο το πήρα στο χέρι μου και το άνοιξα και έστειλα μήνυμα στον Ηλία με την καλημέρα μας και μου είπε να χαϊδευτώ.
Σηκώθηκα και γδύθηκα και πήγα στο σαλόνι και γονάτισα μπροστά στον καναπέ και στήθηκα στα τέσσερα και χαϊδεύτηκα και σκεφτόμουν αυτά που μου είχε πει να σκέφτομαι και έχυσα.

Αν μπορούσα να μπω στο μυαλό των ανθρώπων γύρω μου, θα μάθαινα αν είμαι η μόνη που νιώθω έτσι.

Δεν είμαι καλή στο να αναλύω τους ανθρώπους γύρω μου, δεν μπορώ να σχηματίζω άποψη γι’ αυτούς.
Νομίζω πως δεν έχω μάθει να ερμηνεύω αυτά που συλλαμβάνω με τις αισθήσεις.
Σε αυτό είμαι καλή.
Νομίζω πως αποφεύγω να ερμηνεύω.
Ίσως να μην θέλω να ξέρω.

Ονειρεύτηκα πως ήμουν σε ένα λιβάδι.
Ήταν άνοιξη και τα χρώματα γύρω μου ήταν ζωντανά.
Ήμουν ξαπλωμένη και ο ήλιος έπεφτε στα μάτια μου.
Και τα μισόκλεινα και οι εικόνες θόλωναν.
Αλλά μου άρεσε.
Και ήσουν ξαπλωμένος δίπλα μου και με άκουγες να σου λέω πόσο μου αρέσει ο ήλιος και η ζέστη.
Και μου είπες ότι προτιμώ το κρύο και τον χειμώνα.
Αλλά δεν τα προτιμώ όταν είμαι μαζί σου.
Ήμασταν μακριά ο ένας από τον άλλο.
Τόσο ώστε με τα χέρια μας απλωμένα ακουμπούσαμε τα δάχτυλά μας μεταξύ τους.
Ήταν ωραία, ήταν σαν να ήμασταν ελεύθεροι.
Και ήθελα να σου πω ότι σ’ αγαπώ, αλλά δεν μπορούσα.
Το σαγόνι μου μούδιαζε, δεν μπορούσα να αρθρώσω την λέξη.
Και ήθελα να σου πω ότι σ’ αγαπώ, αλλά δεν μπορούσα και το ήθελα και δεν μπορούσα και το ήθελα και δεν μπορούσα, πόσο το ήθελα, αλλά δεν μπορούσα, δεν μπορούσα, δεν μπορούσα, δεν μπορούσα.
Και ένιωθα λυπημένη και σταμάτησα να προσπαθώ και το άφησα να φουσκώσει και να φουσκώσει μέχρι που έσκασε μέσα μου και ο ήλιος άρχισε να σβήνει και τράβηξες το χέρι σου και με κοίταξες δακρυσμένος και σηκώθηκες και μου γύρισες την πλάτη και άρχισες να απομακρύνεσαι με το κεφάλι χαμηλωμένο και τα χέρια στις τσέπες.

Νιώθω πως τα πράγματα γύρω μου δεν με αγγίζουν.
Μου έλεγες πάντα να προσέχω και να μην πληγώνομαι και να είμαι δυνατή και να μην επηρεάζομαι από τίποτα κι από κανέναν.
Και όταν έμαθες για το ξύλο χαμογέλασες και είπες ότι το περίμενες από εμένα και πως ήσουν σίγουρος ότι αργά ή γρήγορα θα το δοκίμαζα κι αυτό και ότι χάρηκες που δεν έπεσες έξω αλλά λυπήθηκες που επιβεβαιώθηκες γιατί πάντα ήλπιζες να μην γίνω κάτι τέτοιο και γιατί δεν τα κατάφερες να με κρατήσεις μακριά από την δίψα.
Και σου είπα ότι δεν θέλησες να το κάνεις και όχι δεν μπόρεσες και σου αρέσει να παίζεις μαζί μου όσο μου αρέσει και εμένα να το κάνεις.

Και νιώθω πως τα πράγματα γύρω μου δεν με αγγίζουν.
Και χύνω και κλαίω και τρώω ξύλο και ανέχομαι και με πονάνε και με πονάω γιατί δεν νιώθω τίποτα.
Και δεν ξέρω αν όλοι το κάνουν αυτό ή αν φταίει η ζωή μου που είμαι έτσι, αλλά νιώθω πως τα πράγματα γύρω μου δεν με αγγίζουν και πως ελέγχω το συναίσθημα και πως ξέρω από πριν πως θα νιώσω αν νιώσω, ακούσω, δω, σκεφτώ κάτι και δεν το θέλω.
Χύνω και μου είναι σχεδόν αδιάφορο.
Τρώω ξύλο και ένα λεπτό μετά χοροπηδάω και τιτιβίζω και τρώω σουβλάκι.

Θέλω να βρεις εκείνο το κουτάκι μέσα μου και να το ανοίξεις.
Αυτό θέλω.

Θέλω να με διαχειριστείς εσύ.
Είσαι έξυπνος και τρομακτικός και σαδιστής και μου αρέσει να σε φοβάμαι και να με κοιτάς παγωμένα και να γελάς σατανικά και να με κάνεις ότι θέλεις και να με παίζεις σαν κουκλάκι και να μην νοιάζεσαι για μένα και να δείχνεις ότι δεν νοιάζεσαι για μένα αλλά να νοιάζεσαι και να με θέλεις με τον δικό σου τρόπο και να είμαι χαρούμενη με αυτό γιατί δεν θέλω πολλά και δεν με πειράζει που δεν μπορώ να σου πω ότι σ’ αγαπώ γιατί αυτό που θέλω είναι να είμαι ήρεμη κοντά σου και να συζητάμε και να μου αλλάζεις τα πάντα και εγώ να το δέχομαι με ικανοποίηση και να διαβάζω υπέροχα βιβλία και ας μην μιλάμε μετά γι’ αυτά και να ακούμε υπέροχη μουσική και να βλέπουμε δύσκολες ταινίες και ας μιλάμε μετά γι’ αυτές και να κοιμόμαστε μαζί και να ξαπλώνουμε μαζί και να κοιμάσαι και να κοιτώ, να σε τραβάω μέσα μου και να μπορώ να σε κρατήσω και να προσπαθώ να νιώσω γιατί σε τέτοιες στιγμές νιώθουμε, το ξέρω, το έχω διαβάσει σε πεζά και σε ποιήματα, σε γαλλικά και αγγλικά μυθιστορήματα και σε θεατρικά και έχω ακούσει να το λένε σε τραγούδια και να το δείχνουν σε ταινίες και να μην με πειράζει που δεν μπορείς να μου πεις ότι μ’ αγαπάς αλλά να με πειράζει που δεν ξέρω αν μ’ αγαπάς και να σκέφτομαι τι θα έκανα αν ήξερα αν με αγαπούσες και να σκέφτομαι ότι θα ήθελα να ήμουν πάλι παιδί και να ήσουν ο μπαμπάς μου…


Το μεσημέρι ήρθε ένας νεαρός να μας φέρει τα χαλιά που είχαμε παραγγείλει και ήμουν μόνη όταν του άνοιξα και φορούσα τον Μικρό Πρίγκιπα και για λίγο είδα στα μάτια του ότι δίστασε.
Αλλά μετά μπήκε μέσα και τα άνοιξε και τα έστρωσε εναλλάξ για να τα δω και περίμενε όσο έκανα πως τα κοίταζα σκεφτική.

Έμοιαζε έξι χρόνια μεγαλύτερός μου και ήταν άντρας και ήταν φυσιολογικός και μετά θα γύρναγε στην δουλειά και όταν σχόλαγε θα έβγαινε για καφέ με την κοπέλα του και τους φίλους του, ίσως για ποτό λίγο αργότερα και μετά θα πηδιόταν με την κοπέλα του και θα κοιμόταν, μαζί της ή όχι, μπορεί να μένανε μαζί και μετά θα ξύπναγε και θα πήγαινε στην δουλειά και θα έκανε παρουσίαση σε κάποιο άλλο σπίτι.

Και σκέφτηκα πως δεν θα ήθελα η ζωή μου να ήταν έτσι, αλλά πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι;

Θέλω να γίνω δασκάλα σε μια μικρή πόλη. Να πηγαίνω στο σχολείο και να κάνω μάθημα στα παιδάκια και μετά σπίτι, να διορθώνω εργασίες και να ετοιμάζω το μάθημα της επόμενης. Δεν θέλω φίλους, θέλω να είμαι μόνη μου, δεν θα ήθελα να έμενες μαζί μου.
Θα ήθελα το σπίτι μου να είναι στο πουθενά, στην άκρη ενός μεγάλου βράχου πάνω από μια θάλασσα άγρια με βράχια, χωρίς αμμουδιά και οι τοίχοι να είναι γυάλινοι.
Θα ήθελα να διαβάζω.
Αλλά δεν μπορώ να νιώσω.
Θα ήθελα να έρχεσαι και να καθόμαστε, εγώ να διαβάζω και εσύ να κοιτάς την θάλασσα.
Δεν ξέρω αν θα ήθελα να μου μιλάς, να μου λες για τα ταξίδια σου.
Θα ήθελα να πίνουμε από αυτό το υπέροχο κόκκινο κρασί που είχαμε πιει πριν από ένα χρόνο σπίτι σου, θυμάσαι;
Νομίζω ότι τότε θα ήμουν ήρεμη.
Δεν ξέρω αν θα ήθελα να σε είχα.

Η φίλη μου με έβαλε να κάνω ένα τεστ ευαισθησίας, και μέσα σε όλα τα αναμενόμενα, προέκυψε ότι αναζητώ συγκινήσεις στην ζωή, μου είναι αναγκαίες για να ζήσω.

Θυμάσαι που μου το έλεγες και εγώ δεν ασχολιόμουν;

Μπορώ να φανταστώ το χαμόγελό σου τώρα.
Το ήξερα ξέρεις, το ξέρουν όλοι όσοι έχουν μια ιδέα για το τι κάνω και για την ανικανότητά μου να το εξηγήσω.

Η αιτία δεν νομίζω πως είναι αυτή που εσύ νομίζεις.
Ίσως να μην θέλω να είναι αυτή.
Είναι πιο τραγικό αν γεννήθηκα έτσι.

Δεν μπορώ να σε σκέφτομαι άλλο, θα σταματήσω να γράφω.
Δεν ξέρω αν θα σου ξαναγράψω, είναι κουραστικό.
Θα ήθελα να ήσουν εδώ και να μπορούσα να σε κοιτώ όταν θα σου λέω όλα αυτά.
Ή όταν θα τα διαβάζεις.

Όπως θέλω να σε κοιτώ όταν σε γλύφω.
Δεν μου αρέσει όταν κλείνεις τα μάτια σου.
Δεν ξέρεις ότι δεν μπορώ να σου πω πως σ’ αγαπώ, αλλά θα ήθελα να με κοιτάς.
Ίσως και να μην ήθελα, η πίπα είναι μια πράξη που δεν θέλω συνδεθεί με την σχέση μας.
Είναι ευτελής.
Νομίζω πως δεν θέλω να σε γλύφω ούτε να με πηδάς.
Δεν μου αρέσει.
Το κάνω επειδή έτσι παίρνω την επαφή που μου αντιστοιχεί.
Τις σεξουαλικές πράξεις τις επεξεργάζομαι εύκολα και παίρνω από αυτές ότι θέλω, ακόμη κι αν δεν υπάρχει εκεί.
Αφού πρέπει να πηδιόμαστε, αυτό που θα ήθελα είναι να μπορούσα να σε κοιτάω όταν το κάνεις.
Αυτό θέλω να το καταφέρω.
Ελπίζω να είναι όσο ασφαλές όσο νομίζω.

Ξέρεις ποια εικόνα θα ήθελα να μας εξηγεί;
Ένα κάδρο που δείχνει το εσωτερικό ενός δωματίου, με βαριά σκούρα ξύλινα έπιπλα, βαριά σκούρα κόκκινη ταπετσαρία με σχέδια, βαριές χοντρές κουρτίνες και χαλιά, ένα δωμάτιο όπου η πόρτα θα είναι πίσω από τον θεατή, με ένα τραπέζι χαμηλό στην μέση και έναν μεγάλο καναπέ και μια πολυθρόνα, εσύ καθιστός σε αυτή και εγώ ξαπλωμένη στον καναπέ ή στο πάτωμα, να σου διαβάζω τους τέσσερις θανάτους της Μαρίας στο πρωτότυπο και εσύ να καπνίζεις και να ταξιδεύεις.
Ίσως να υπάρχει και ένα μεγάλο αναμμένο τζάκι στην γωνία.

Δεν μπορώ να σε σκέφτομαι άλλο, θα σταματήσω να γράφω.
Δεν ξέρω αν θα σου ξαναγράψω, είναι κουραστικό.
Θα ήθελα να ήσουν εδώ και να μπορούσα να σε κοιτώ όταν θα σου λέω όλα αυτά.
Ή όταν θα τα διαβάζεις.

Θα σε περιμένω.

 

Απάντηση: Το κουτάκι

καλησπέρα για καποιο λόγο αυτο το κουτάκι μου φάνηκε φιλικό και ενδιαφέρον και είπα να πω ένα γεια και μια σκεψη που μου ξεπήδησε..

Πιστευω μετά απο παρατήρηση οτι οι πληγές δημιουργούνται απο μέσα προς τα έξω και όχι το αντίστροφο .

ΝΟμιζω οτι μία περίπτωση που κάποιος χάνει (δεν αναφέρομαι στην μετατροπη του πονου σε ηδονη) τις (συν) αισθήσεις(ματα) του έχει να κάνει με τους εαυτούς μας που εγκλωβίζουμε // κοιμιζουμε // καταπιέζουμε κτλ... Χρησιμοποιώντας ποιητική αδεία θα έλεγα οτι με ένα τρόπο τα ασωτερικά προσωπα που προσπαθούν να βγούν προς τα έξω σκιζουν το δέρμα στην προσπάθεια τους.




( there's a hole in your soul like an animal)

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

 

Απάντηση: Το κουτάκι