Το κουτάκι

Απάντηση: Το κουτάκι

 

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

Πηγή: Did You Know? TAKE ACTION TODAY! shannon green

 

Μαργαρίτα Καραπάνου

Η Κασσάνδρα και ο Λύκος



Ο Λύκος

«Έλα να δούμε το βιβλίο με τις εικόνες».
Έτρεχα στο δωμάτιό του με το βιβλίο κάτω από τη μασχάλη μου και του το έδινα με τρυφερότητα.
Η πρώτη εικόνα είχε ένα λύκο που άνοιγε το στόμα και κατάπινε εφτά ζουμερά γουρουνάκια.
Το λύκο λυπόμουνα συνήθως. Πώς θα τα καταπιεί τόσα γουρουνάκια μονομιάς; Πάντα του το έλεγα και τον ρωτούσα. Έβαζε τότε το τριχωτό του χέρι μέσα στο άσπρο βρακάκι μου και με άγγιζε. Δεν αισθανόμουν τίποτε παρά μια ζέστη. Το δάχτυλό του πήγαινε και ερχότανε κι εγώ κοιτούσα το λύκο. Λαχάνιαζε και ίδρωνε. Δεν με πείραζε και πολύ.
Τώρα όταν με χαϊδεύουν, πάντα σκέπτομαι το λύκο και τον λυπάμαι.




Τα πεθαμένα

Όταν πήγαινα για μπάνιο με την δασκάλα μου, σταματούσα πάντα έξω από το μέρος όπου σφάζανε τα ζώα για να τα φάνε. Είχανε και γύρω γύρω κρεμάστρες και κρεμούσαν τα πεθαμένα από το κεφάλι. Χάμω το αίμα μοβ και πηχτό, μύριζε αιματίλα.
Μια μέρα που νύχτωσε, έφυγα από το σπίτι και πήγα κάτω στο λιμάνι, εκεί που σφάζανε τα ζώα. Μπήκα μέσα και στάθηκα. Ένας κύριος με άσπρη μπλούζα όλο κόκκινο καθάριζε τα μαχαίρια κι έβαζε τάξη στα πεθαμένα. Ήρθε κοντά μου.
«Σ’ αρέσει, ε», μου είπε χοχλάζοντας. «Άτιμο».
Μύριζε αιματίλες κι εγώ του είπα : «Κύριε, μπορώ να δω τα πεθαμένα σας και να τα πιάσω;»
Με πήγε κοντά σ’ ένα πολύ μεγάλο πεθαμένο και ζούληξε το χέρι μου μέσα στο βαθύ κρέας. Τα μάτια του κυρίου είχαν κι αυτά κόκκινο και το φεγγάρι ξεπηδούσε πίσω τους. Μύριζε και θαλασσίλα.
Τα πεθαμένα κουνιόντουσαν αργά πάνω στις κρεμάστρες και ο κύριος γρύλιζε:
«Άτιμο, τι μου κάνεις. Άτιμο κοριτσάκι». Ύστερα : «Έλα δω να μυρίσεις, αφού σ’ αρέσουν αυτές οι μυρωδιές», είπε, καθώς ξεκούμπωνε το παντελόνι του.
Ύστερα από λίγο, το μέρος όπου σφάζανε τα ζώα άλλαξε θέση, γιατί είπαν ότι οι αιματίλες τραβούσαν τα σκυλόψαρα.

 

Charles Baudelaire
Fleurs du mal
Spleen et idéal

La Muse vénale


Ô muse de mon coeur, amante des palais,
Auras-tu, quand Janvier lâchera ses Borées,
Durant les noirs ennuis des neigeuses soirées,
Un tison pour chauffer tes deux pieds violets?


Ranimeras-tu donc tes épaules marbrées
Aux nocturnes rayons qui percent les volets?
Sentant ta bourse à sec autant que ton palais
Récolteras-tu l'or des voûtes azurées?


II te faut, pour gagner ton pain de chaque soir,
Comme un enfant de choeur, jouer de l'encensoir,
Chanter des Te Deum auxquels tu ne crois guère,


Ou, saltimbanque à jeun, étaler tes appas
Et ton rire trempé de pleurs qu'on ne voit pas,
Pour faire épanouir la rate du vulgaire.

 

Πολύχρονος MindMaster με υγεία  

 

Α, οντως. Να ευχηθω και εγω χρονια πολλα στον MindMaster. Στο αλλο νημα δεν μπορω να ποσταρω ακομα.  
Να και κατι ασχετο:

Εχει ωραια φωνη η Anneke van Giersbergen.  

 

Απάντηση: Το κουτάκι

 

Τον σκέφτομαι.
 
Αυτό τον καιρό μου συμβαίνει κάτι που πίστευα οτι δεν γινόταν να μου συμβεί.
Δεν ξέρω αν είναι πράγματι αυτό που νομίζω, πιστεύω πως δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για τίποτα πια, αλλά τουλάχιστον νιώθω έτσι όπως υποτίθεται πως σε κάνει να νιώθεις αυτό. Δεν έχω ακόμη καταλήξει στον λόγο για τον οποίο άρχισα πάλι να νώθω έτσι, έχω κάτι στο μυαλό μου, αλλά όπως είπα παραπάνω, δεν μπορώ να είμαι και σίγουρη.
Λυπάμαι, είναι λίγο άδικο για εμένα και για κάποιον άλλο, οχι οτι τον ενδιαφέρει και ιδιαίτερα, μάλλον εγώ το πιστεύω ως αποτέλεσμα παραμυθιάσματος ή προστασίας μάλλον.
Και είναι και άδικο για αυτόν, γιατί σηκώθηκα και έφυγα και εντάξει, μπορεί να μην τον ένοιαζε και ποτέ αλλά ήταν κρίμα όπως και να έχει, ειδικά αν τον ένοιαζε.
Που πάντα πίστευα πως τον ένοιαζε, παρόλο που δεν ήθελα να το δεκτώ στο σύνολό του, και πως ακόμη τον νοιάζει λίγο, και ήταν μια περίπτωση γλυκιά που μπορούσα να αναπολώ και να μου δίνω κουράγιο.
Αλλά τώρα πια δεν ξέρω, χθες το βράδυ κοίταξα με διαφορετική ματιά την συμπεριφορά και τις λέξεις του την τελευταία φορά που τον είδα και νομίζω πως τελικά μάλλον δεν τον νοιάζει πια και ίσως δεν τον ένοιαζε και ποτέ ιδιαίτερα και κανονικά λειτουργώ διαφορετικά αλλά γιατί τώρα να νιώθω έτσι και χθες το βράδυ η αντίδρασή μου στην καινούρια οπτική δεν ήταν αυτή που θα περίμενε κάποιος που με ξέρει, το δέχτηκα παθητικά και ουδέτερα μάλλον παρά λυπήθηκα, μελαγχόλησα μάλλον παρά στεναχωρήθηκα πραγματικά.
Αλλά να, που συνεχίζω να νιώθω έτσι και να τον σκέφτομαι όλο και περισσότερο και να μου λείπει αυτός και οι αγκαλιές του και ίσως φταίει το οτι έχει χαθεί τώρα τελευταία αλλά νιώθω πως μου λείπει τόσο πολύ.
Και πριν λίγο ήμουν για φαγητό με την φίλη μου και το αγόρι της και στο τραπέζι μπροστά από το δικό μας καθόταν μια οικογένεια με ένα αγοράκι 7 χρονών και ένα κοριτσάκι μωράκι και ο μπαμπάς του έμοιαζε τόσο πολύ, ήταν ίδιος και φρόντιζε τόσο γλυκά το κοριτσάκι και σκέφτηκα οτι εκείνος θα ήταν πολύ καλός και γλυκός και τρυφερός και υπέροχος μπαμπάς και αυτή την φορά δεν μπήκα στον ρόλο της κόρης του αλλά στον ρόλο της γυναίκας την οποία αγαπά και αγκαλιάζει και φιλά και η οποία είναι η μαμά της κόρης του και σκεφτόμουν οτι οι μπαμπάδες είναι πολύ καλοί με τα κοριτσάκια τους και οτι τα αγαπάνε και σκεφτόμουν οτι θα ήταν τόσο γλυκός και τρυφερός μπαμπάς και τον κοιτούσα που έπαιζε με την κόρη του και το βλέμμα του ήταν χαμογελαστό και τρυφερό και περήφανο και ένιωθα τόσο γλυκά μέσα μου.
Και προσπαθούσα να σκεφτώ αν θα έπρεπε να ζητήσω μια ευκαιρία, αν θα έπρεπε να το κυνηγήσω, να διεκδικήσω για αλλαγή, αλλά εγώ ήμουν εκείνη που σηκώθηκε και έφυγε και τον παράτησε ξαφνικά και χωρίς καμία ουσιαστική εξήγηση, ίσως να μην αποτελώ καν κομμάτι του τώρα και του μετά του, ίσως να μην αποτέλεσα κομμάτι του πριν του, ίσως να δεκτεί και πάλι να φύγω. Δεν ξέρω, αν ήξερα τα γαμημένα τα γιατί μου όλα θα ήταν πιο ξεκάθαρα.
Αλλά φαντάζομαι οτι θα πρέπει απλά να το ξεπεράσω κάποια στιγμή, και δεν είναι ίσως τελικά κάτι διαφορετικό από τις άλλες φορές αλλά νιώθω πως είναι, είναι παράξενο και δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά μάλλον είναι κάτι απλό και μάλλον αυτό που χρειάζομαι είναι μια καινούρια καραμέλα για να ξεχαστώ.
Αυτό όμως που τώρα έχω ανάγκη, είναι να τα μάθαινε αυτά..

 

Σσσς...

 

- Μπορείς να με αγκαλιάσεις αν θέλεις..

 

Message from smasher!!!!

Οι θρυλικές "plastic babes" Karen και Karlie είναι οι δύο cyber-φιλενάδες της Γεωργούλας μας. Το κορίτσι μας δεν γνώρισε ακόμα την "τρίτη" της παρέας, την Chardney. Φαντάζομαι ότι θα μείνει έκπληκτη όταν δει την Chardney ντυμένη sexy νοσοκόμα. Ελπίζω τούτη την φορά ότι δεν θα εκφράσει κάποιο παράπονο!