Το κουτάκι

To κακους υποθετω το εβαλες για πλακα.   Διαφορετικα ειδη μουσικης βγαζουν διαφορετικα ειδη συναισθηματων σε διαφορετικα ατομα. Το τσουβαλιασμα ειναι ανωφελο.  
Αφιερωσουλα, κατι με ουσια περα απο το 'πιριριρι στην κιθαρα':


Sorry to interrupt your 'flirting' .  

 

και εγω ετρωγα και μου ειχαν μεινει τεσσερα O 

 

Τραγούδια λιβελούλες    

Δεν ξέρω ποιοί είναι αυτοί οι κακοί μεταλλάδες αλλά δεν νομίζω να τους ακούω γιατί μόνο ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής με κάπως μέταλ ήχο μου αρέσει και δεν θυμάμαι πως το λένε. Γενικά όμως ακούω τα πάντα  Είμαι βολική εγώ!

Και ο χρόνος παγώνει και μετά;


Το αγαπημένο μου.Σε συνδιασμό με το βιντεοκλίπ. (Δες το στο youtube αν δεν βαριέσαι )

---------- Post added at 17:34 ---------- Previous post was at 17:31 ----------

Μην συγχίζεσαι ντε, δεν ήταν και τόσο κακός πια!!!
Ευχαριστώ, πολύ ωραίο είναι και οχι τόσο πιριριρι 

 

 

το κακους δεν πηγαινε με την εννοια καλος/κακος αλλα ξερεις πολυ μαυριλα καρφια κακο make up και το βοθρε το φωνητικο,ισα ισα που oi maiden μου αρεσουν γιατι ειχε βινυλια ο πατερας και περπατησα με αυτα (όντως περπατησα με το Run to the hills απο το the number of the beast) τα τσουβαλιαζω γιατι οργη μου βγαζουν κομματια με αργοτερο ρυθμο και πιο ομορφες κραυγες για παραδειγμα:
τα πιριριρι ειναι τα αρπετζιο με 18 νοτες που ειναι δυσκολα αλλα ταυτοχρονα απαισια στο δικο μου αυτι.φυσικα εκφραζω την δικια μου αποψη και δεν το γενικευσα  
συγνωμη αν προσεβαλα  

 

Lol δεν προσεβαλλες, σιγα.   Εχω παρει το μαγικο χαπακι:
 
 

 

To μετα το παγωμα του χρονου:για καποιο λογο νιωθω τα μελη μου νωθρα,φερνω το χερι μου κοντα στα χειλη σου,και καταλαβαινεις οτι τρεμουν.Πιανεις το χερι μου και πλεον δεν μπορει κανενας μας να κοιταξει αλλου.Τα χειλη αδεξια απο τους μεθυσμενους με ευτυχια κατοχους τους ενωνονται και χωρις να το καταλαβουμε γαντζωνομαστε ο ενας απο τον αλλον,χαιδέυοντας στα τυφλά τα προσωπα μας..

 

Ο ουρανός και η θάλασσα πως είναι;

 

η θαλασσα κυματιζει αργα αλλα σε καθε χαδι,φιλι νοιωθουμε οτι τα κυματα μεγαλωνουν,η ηλιος σιγα σιγα αποδεχεται την νικη της νυχτας και εχει μεινει ελαχιστο πορτοκαλι στον οριζοντα με παραλλαγες του μωβ που σκοτεινιαζουν..

 

και το επομενο πρωί

 

Σκεφτόμουν, πως είναι χαζό, όταν δίνουμε σε μια σχέση τα χαρακτηριστικά εκείνα που προέρχονται μόνο από την δική μας οπτική, τις δικές μας σκέψεις και τα δικά μας συναισθήματα.
Το αντίθετο το βρίσκω αγχωτικό και προσπαθώ να το αποφεύγω. Έτσι είτε μειώνω την προβολή όσο μπορώ και της δίνω τα ελάχιστα χαρακτηριστικά που χρειάζεται για να είναι λειτουργική, είτε κάνω σχεδόν πλήρη προβολή, ξέροντας ότι πρόκειται για ψέμα και υπερβολή, αλλά κάπως πρέπει να επιβιώσουμε και εμείς.

Μου άρεσε και ήθελα να γίνω δική του από την πρώτη φορά που τον είδα. Στην αρχή στο μπαρ και μετά σπίτι του. Δεν το είπα γιατί δεν γινόταν και δεν ήταν σωστό να κάνω κάτι μαζί του. Όχι λόγω ηθικής, αλλά εξαιτίας της δυσφορίας που νιώθω όταν πληγώνω ανθρώπους που δεν μου έχουν κάνει κάτι άσχημο.

Μου άρεσε. Ίσως να ήταν και ο ενθουσιασμός του καινούριου, ίσως ο εγωισμός και η ικανοποίηση της κατάκτησης. Δεν ξέρω.
Ήθελα να γίνω δική του.

Τον έβλεπα κάθε τόσο και μιλούσα γι’ αυτόν. Στον ίδιο δεν είχα εκδηλώσει το ενδιαφέρον μου.

Κάποια στιγμή προέκυψε μια συνάντηση με εκείνον, λίγο πιο ιδιωτική, κυρίως από την πλευρά μου.
Κάποιες κινήσεις και κάποιες φράσεις του, κάποια βλέμματα θα έπρεπε κανονικά να μου δείξουν την αμοιβαιότητα του ενδιαφέροντος, αλλά έχω συνηθίσει να περιμένω το ελάχιστο από κάποιον.

Μια μέρα, με κάλεσε σπίτι του.
Υπήρχε κάτι που έπρεπε να μου δώσει.

Κάθισα στον καναπέ απέναντί του και αρχίσαμε να μιλάμε.
Μου έδωσε και αυτό που έπρεπε και πια περίμενα πότε θα μου πει να φύγω.
Προσπαθούσα να γεμίσω από την εικόνα, τις κινήσεις, την φωνή του. Να τον κρατήσω μέσα μου.
Το βλέμμα μου χαμηλωμένο, σηκωνόταν και τον περιεργαζόταν όταν έστρεφε το δικό του αλλού.

Κτυπά το τηλέφωνο και το σηκώνει.
Ενώ μιλά με κάποιον, γυρίζει και με κοιτά στα μάτια.
Μου κάνει νόημα με το χέρι του, δείχνοντάς μου το πάτωμα ανάμεσα στα πόδια του.
Για μια στιγμή πάγωσα, αλλά μετά σηκώθηκα αθόρυβα και γονάτισα μπροστά του. Ακούμπησε απαλά το κεφάλι μου και το έσπρωξε πάνω στο πόδι του.
Εγώ έμεινα εκεί, ακίνητη, προσπαθώντας να μην κλείσω τα μάτια μου, ενώ εκείνος με χάιδευε.

Ένιωθα απίστευτα πράγματα...

Έκλεισε το τηλέφωνο και σήκωσα το κεφάλι μου από το πόδι του.
Ίσιωσα την πλάτη μου και έμεινα γονατιστή μπροστά του, κοιτώντας το πάτωμα και περιμένοντας.

Άρχισε να μου μιλάει, να με ρωτάει πράγματα και εγώ απαντούσα, ζαλισμένη, χωρίς να μπορώ να σηκώσω το βλέμμα μου και να τον κοιτάξω στα μάτια.
Ακούμπησε το πιγούνι μου και μου σήκωσε το κεφάλι, αλλά δεν γινόταν να τον κοιτάξω.
Δεν μπορούσα.
Ένιωθα κάτι μεγάλο και δυνατό και βαθύ.
Και που δεν το είχα νιώσει ποτέ ξανά.

Δεν ξέρω τι ήταν.

Ακόμα και τώρα, που έχει περάσει τόσος καιρός, ακόμη μπορώ να φέρω αυτό το συναίσθημα στην μνήμη μου, και να το νιώσω, όχι σε όλη του την ένταση, αλλά αρκετά δυνατά ώστε να μπορώ να καταλάβω την σημασία εκείνης της στιγμής.

Λίγο καιρό αργότερα τον ερωτεύτηκα.
Την μέρα που το κατάλαβα, έφυγα.