Το μικροαστικό BDSM.

Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

Master DO απάντησα στο θέμα του συγκεκριμένου νήματος.
Σε παλαιότερα έχω εκφράσει τις ιδέες μου σχετικά με αρκετά από αυτά που ζητάς.

Κανείς δεν με εμπόδισε (ούτε εμπόδισα φυσικά) από την άσκηση οποιασδήποτε «τάσης».

Σε forum βρισκόμαστε, συζήτηση κάνουμε  

 

Καίρια η παρατήρηση του Dream Master κι η υπενθύμιση της από τον Master Jp. Αφήνει όμως αναπάντητο το ερώτημα ΠΟΙΟΝ μιμείται ο μικροαστός; Ποιος παράγει το θέαμα που εκείνος καταναλώνει κι αναπαριστά; Αν απαντηθεί η ερώτηση, θα φανεί πως δεν είναι ο μικροαστός που μας οδήγησε στον μιντιακό πολιτισμό. Ο μικροαστός εγκλωβίστηκε στην κοινωνία του θεάματος, δεν την δημιούργησε.

 

Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

η ds Σας ευχαριστεί και ανταποδίδει τα ίσα {οξύμωρο;}, αν μη τι άλλο, ως προς τη χρήση της Ελληνικής.   Κυριαρχείτε επ' αυτής, όταν οι περισσότεροι απλώς την κακοποιούν.  
{Και να το έκαναν από BDSM άποψη, ποιος έσκαγε!;}

η ds δεν θα αποτολμούσε μια τεκμηριωμένη απάντηση, παρά περισσότερο την παράθεση της προσωπικής εμπειρίας / ιστορίας της.
Ωστόσο, έκρινε σωστό να αναφερθεί αυτή η παράμετρος, εφόσον δεν είχε εξεταστεί στο αρχικό κείμενο. Ιδιαίτερως εφόσον ετέθη το ερώτημα:

"Διαφέρει, άραγε, το BDSM του μικροαστού από εκείνο του αριστοκράτη, του μεγαλοαστού ή του προλετάριου;"

καθώς επίσης και το:

"Κοινός παρανομαστής; Η αναζήτηση της ηδονής και η θέληση για δύναμη κι εξουσία. Ποια κοινωνική τάξη δεν διψά γι’ αυτά;"

Μα, ο {μη-ξεπεσμένος, για την οικονομία της συζήτησης} αριστοκράτης, όπως και ο αστός, δεν διψά για εξουσία. Την κατέχει. Ενδεχομένως γι' αυτό διψά για κάτι άλλο ... που μπορεί να το βρει μέσα από την ταπείνωση.

η ds θεωρεί πως σημαντικό ρόλο στην ταπείνωση κάποιου παίζει η αφετηρία. Αν ξεκινά από ψηλά, το ταξίδι προς τα κάτω είναι μακρύτερο, πιο ενδιαφέρον, πιο επίπονο, πιο διδακτικό ...

Δεν αρκεί λοιπόν η οριζόντια αναφορά στο bdsm: ο αριστοκράτης με την αριστοκράτισσα (ή τον έτερο αριστοκράτη), ο μικρο-αστός με τη μικρο-αστή κ.ο.κ. Οι κάθετες μεταξύ τους σχέσεις είναι πολύ σημαντικότερες, ουσιαστικότερες, αποκαλυπτικότερες ...ίσως τελικά και πιο αληθινές.

Τέλος, Κύριε, η ds "μαστιγώνει" καθημερινά πολλά άτομα στο γραφείο της, "μαστιγώνει" φίλους, οικογένεια, γνωστούς. Αλλά μόνο όταν σέρνεται στα πόδια του Αφέντη της αισθάνεται ζωντανή. Και αυτό δεν είναι δική της παρατήρηση: σήμερα κιόλας, τη ρωτούσαν {οι μαστιγωθέντες} γιατί είναι τόσο χαμογελαστή. Δεν ήξεραν ότι την πονούσαν τα μανταλάκια της τιμωρίας της.  

 

Διαφωνώ με τις ταξικές αναλύσεις -ειδικά όπως τίθενται στην εναρκτήρια παράγραφο του νηματοθέτη- γιατί πιστεύω στην φαντασιακή θέσμιση της κενωνίας, όπως είχε πει κάποτε και η όμορφη μικρή τσοπάνα (της ευγενούς τάξης των βουκόλων), η ωραία Κορνηλία. Δυστυχώς μόλις το είπε την βίασε ο βλάχος ο τσοπάνης στη φάτνη των αλόγων κι αφού είχε χάσει πλέον ότι πολυτιμότερο είχε, έμελλε να μείνει ανεκπλήρωτο το (υπερταξικό) της όνειρο για τον σινιέ τον Βασιλεύ των ουρανών...

Συνεπώς διαφωνώ και με τη παραδοχή:

Οι διαφορές δεν είναι θέμα έκφρασης. Είναι θέμα φαντασιακής (Προσοχή: όχι "φανταστικής", δλδ, όχι "wow!") αντίληψης. Απροσμέτρητη διαφ(θ)ορά.

 

Το φαί από το στόμα, μου έφαγες τσαπερδονομπσκιουρίτσα...

παρότι μου άρεσε πολυ η τοποθέτηση του vautrin, νομίζω πως η ανάλυση του ήταν ετεροβαρής. Δηλαδή ενώ έθιξε το κοινωνικό ζήτημα το παραμέλησε στη συνέχεια ο άκαρδος  

το συριζοκειμενο του underherfeet με μπέρδεψε λίγο (53% του εργατικου δυναμικου στην παραγωγή? τότε γιατί σκατά χρεοκοπούμε? και που είναι όλοι αυτοί οι εργάτες ?λολ), παρόλαυτα δεν αλλάζει και το δικό του συμπέρασμα που έχει να κάνει με την αστική φαντασίωση των μικροαστών.

Η ελλάδα (και σε αυτό είμαστε μάλλον απο τους πρωτοπόρους) είναι μια κατεξοχήν μικροαστική κοινωνία με φαντασιώσεις μεγαλείου. Όπως είπαν και άλλοι, αστική τάξη που να κάνει μια σοβαρή αστική επανάσταση δεν είχαμε (κι αυτή που είχαμε εκφυλίστηκε πολύ γρήγορα από τα νέα μεταπολεμικά ήθη οπως παρατήρησε ο ae).
Επιπλέον και η εργατική τάξη με την αγγλική ή την γερμανική έννοια δεν ήταν ακριβώς σημαντική.

Αντιθέτως είχαμε μια τεράστια πολυδιασπασμένη μικροαστική τάξη που είχε για φαντασίωση της ζωής της να ζει και να φέρεται ως αστική (στην ουσία γεωκτημονική καθως ο βεμπερικός καπιταλισμός πέρασε και δεν κόλησε από την ελλάδα). Με λίγα λόγια το κύριο όνειρο του ραντιέρικου κεφαλαίου (με την αντιπαροχή, τα ενοικιαζόμενα, τις άδειες ταξί, ή άλλες επικερδείς απασχολήσεις που εκμεταλλεύονται "κληρονομικά προνόμια"), είναι αυτό που κινεί τους πόθους των ελλήνων μικροαστών.

Είναι ακριβώς αυτό που δεν καταλαβαίνει ο συν/συριζα και θα μείνει για πάντα στο τγία% (και που αντίθετα κατάλαβε ο ΑΓΠ και το πασοκ μας πηδάει 30 συναπτά έτη) Πως οι δημόσιοι υπάλληλοι και λοιποί μισθωτοί, δεν είναι εργάτες που δεν έχουν καταλάβει τη θέση τους στον κόσμο, αλλά συνειδητά υπερασπιστές της φαντασιακής πίστης πως είναι και γαμώ τα παιδιά και θέλουν να μπορούν να αγοράζουν μπέμπες (ή Seat ibiza 101αλογα), να φοράνε γυαλιά DG και να πίνουν καφέ στο ντακάπο.

Άρα εδώ δύσκολα μπορούμε να βρούμε τον/την σουμπα εργάτη/τρια που πράγματι ξέρει τη θέση του στον κόσμο και ταυτόχρονα βλέπει αισθάνεται την τεράστια διαφορά που τους χωρίζει από τον πυργοδεσπότη (πλούιο ή μη) αστό.

Αντιθέτως καθώς δεν υπάρχει πολύ σαφής και αγεφύρωτος ταξικός διαχωρισμός (άλλωστε η μεταπολεμική ελλάδα γνώρισε αρκετά μεγάλη κοινονική κινητικότητα με τους αποφοίτους πανεπιστημιων κλπ), είναι πολύ πιο κοινό το φαινόμενο του "ξέρεις ποιος/α είμαι εγώ ρε?"

Με λίγα λόγια καθώς αδυνατείς να βρεις τις "φυσικές" διαφορές σου από τον κυρίαρχο, τείνεις να τις δημιουργείς κάπως αυθαίρετα και αποκλειστικά (γιαυτό και πολλες φορές αποτυχημένα). Πχ εγώ γαμώ και δέρνω γενικά και τους έχω όλους για τις σφαλιάρες. Μη νομίζετε πως είμαι κανενας εύκολος, αλλά όταν βρεθεί ο/η κυριάρχος ο σωστός ο πρόστυχος του δίνω και κώλο. Αλλωστε το πόσο γαμάω είμαι εγώ, εξυψώνει ακόμα περισσότερο το πόσο σωστός ντόμος/α είναι αυτός/η.

Αυτό δηλαδή που θα ονομάζαμε και ελαφρώς παραδοσιακή (λανθάνουσα μεταμοντέρνα) θεώρηση του κόσμου. Το συναντάμε πολύ συχνά δε σε νήματα, "γιατί δεν υπάρχουν άντρες/γυναίκες πια", "πως εγώ τρώω τους ντομντομ για πρωινό", "ο τζατζικομαστερ" (για τους παλιότερους), "γιατί δεν υπάρχουν σωστοί κυρίαρχοι/ες", "πως ξεχωρίζουμε την πουτσα με τη βουρτσα" και άλλα παρόμοια.

  

 

@deviantsub

Μα, ο {μη-ξεπεσμένος, για την οικονομία της συζήτησης} αριστοκράτης, όπως και ο αστός, δεν διψά για εξουσία. Την κατέχει. Ενδεχομένως γι' αυτό διψά για κάτι άλλο ... που μπορεί να το βρει μέσα από την ταπείνωση.

η ds θεωρεί πως σημαντικό ρόλο στην ταπείνωση κάποιου παίζει η αφετηρία. Αν ξεκινά από ψηλά, το ταξίδι προς τα κάτω είναι μακρύτερο, πιο ενδιαφέρον, πιο επίπονο, πιο διδακτικό ...

Δεν αρκεί λοιπόν η οριζόντια αναφορά στο bdsm: ο αριστοκράτης με την αριστοκράτισσα (ή τον έτερο αριστοκράτη), ο μικρο-αστός με τη μικρο-αστή κ.ο.κ. Οι κάθετες μεταξύ τους σχέσεις είναι πολύ σημαντικότερες, ουσιαστικότερες, αποκαλυπτικότερες ...ίσως τελικά και πιο αληθινές.

Τέλος, Κύριε, η ds "μαστιγώνει" καθημερινά πολλά άτομα στο γραφείο της, "μαστιγώνει" φίλους, οικογένεια, γνωστούς. Αλλά μόνο όταν σέρνεται στα πόδια του Αφέντη της αισθάνεται ζωντανή. Και αυτό δεν είναι δική της παρατήρηση: σήμερα κιόλας, τη ρωτούσαν {οι μαστιγωθέντες} γιατί είναι τόσο χαμογελαστή. Δεν ήξεραν ότι την πονούσαν τα μανταλάκια της τιμωρίας της.

Η δίψα για εξουσία είναι νόμισμα με δυο όψεις. Από τη μια η κορώνα, δηλαδή η δίψα για άσκηση της εξουσίας, από την άλλη τα (ψιλά) γράμματα, ήτοι η επιθυμία υποταγής στην εξουσία. Άρα κι ο αστός μπορεί κάλλιστα να διψά για εξουσία ακόμα κι όταν την κατέχει. Τον διχασμό αυτόν τον περιέγραψες ωραιότατα στην τελευταία παράγραφο του σημειώματος σου.

Οι κάθετες, διαταξικές ερωτικές σχέσεις είναι συχνότερες στην τέχνη παρά στην αληθινή ζωή. Αυτό ισχύει τόσο για τις συμμετρικές, όσο και για τις ασύμμετρες. Ειδικά γι’ αυτές τις τελευταίες, που μας αφορούν και περισσότερο, έχω να παρατηρήσω πως οι αριστοκράτες κι οι μεγαλοαστοί, ακόμη κι όταν έχουν υποτακτικές τάσεις, σπανιότατα γίνονται σκλάβοι και σχεδόν ποτέ σκλάβοι ατόμων κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Ο υποτακτικός αριστοκράτης εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων παραμένει ένας dominant bottom, αν μου επιτρέπεται η παραδοξολογία. Η λογοτεχνία περιέγραψε λεπτομερώς τέτοιους χαρακτήρες κι όποιος έχει διαβάσει Προυστ ή Ντε Σαντ καταλαβαίνει τι εννοώ.

Bdsmικός μικροαστισμός:
Η καπηλεία του συναισθήματος από επιτήδειους με τη χρήση φθηνού ρομάντσου, με απώτερο σκοπό την ψυχοσωματική ποδηγέτηση.

@Αγαπητέ Master Do

Δεν σας αποκαλώ σύντροφο καθότι για μένα ο όρος έχει συγκεκριμένη πολιτική σημασία, το αγαπητός όμως το εννοώ. Ο ορισμός σας είναι εξαιρετικός και θα τον επικροτούσα αν έλειπε η δαιμονοποιητική χρήση της λέξεως μικροαστός και όλων των παραγώγων της.

Αναρωτιέμαι δηλαδή για ποιο λόγο «Η καπηλεία του συναισθήματος από επιτήδειους με τη χρήση φθηνού ρομάντσου, με απώτερο σκοπό την ψυχοσωματική ποδηγέτηση» βαφτίζεται μικροαστισμός και όχι μεγαλοαστισμός. Αν κάποιες τάξεις έχουν μακραίωνη παράδοση στην καπηλεία των συναισθημάτων για την διατήρηση της εξουσίας τους, αυτές είναι σίγουρα οι άρχουσες, η αριστοκρατία, ο κλήρος, η μπουρζουαζία. Αναλογιστείτε μονάχα πως κατά καιρούς διεγείρουν κι εκμεταλλεύονται τα θρησκευτικά, πατριωτικά, εθνικιστικά ή φοβικά συναισθήματα των κατώτερων στρωμάτων. Αναρωτηθείτε αν ο λόγος των πολιτικών ηγετών απευθύνεται στο θυμικό ή στη λογική των μαζών.

Στην σύγχρονη κοινωνία του θεάματος και το συναίσθημα μετατρέπεται σε εμπόρευμα. Αυτό δεν κάνει το Χόλλυγουντ ή η μουσική βιομηχανία, η τηλεόραση κι η παραλογοτεχνία; Πουλάνε συναίσθημα σε προσιτή τιμή. Ο μικροαστός κι ο εργάτης το καταναλώνουν έναντι ανταλλάγματος, σύμφωνοι. Δεν το παράγουν όμως, δεν το ελέγχουν και κυρίως δεν το καρπούνται. Ποιος λοιπόν ποδηγετεί ποιον;

Επί τη ευκαιρία, γνωρίζετε ποιες είναι οι αξίες που ενστερνίζεται η πλειοψηφία των εργατών σήμερα; Λέτε να είναι ο διεθνισμός κι η επανάσταση; Γνωρίζετε τι αναγνώσματα κυκλοφορούν στις λαϊκές συνοικίες, τι μουσική ακούν, ποιες εκπομπές παρακολουθούν στο χαζοκούτι;

Εν κατακλείδι, διαπιστώνω μια τάση δαιμονοποίησης του μικροαστού ο οποίος θεωρείται περίπου υπαίτιος για όλα τα δεινά της χώρας, από την οικονομική κρίση ως την νόθευση του BDSM. Ίσως μια πιο προσεκτική ματιά τον απαλλάξει τόσο από το φωτοστέφανο του αγίου όσο κι από τις οπλές του σατανά. Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω.

ΥΓ: Οι διανοούμενοι κι οι καλλιτέχνες σε ποια τάξη ανήκουν;

 

Απάντηση: Re: Το μικροαστικό BDSM.

Διψάμε για εκείνα που δεν έχουμε. Ή κάνει κάποιο λάθος η ds;

Ίσως έχετε δίκιο καθώς το να ξέρει ακριβώς κάποιος τι θέλει και να το αναζητά, *έτσι όπως το θέλει* (δίνοντας έως και "σκηνοθετικές οδηγίες" !!), τον καθιστά dominant bottom.

Το ποσοτικό σκέλος, επιτρέψτε στη ds να το αφήσει ασχολίαστο, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν μέσα σύγκρισης, στατιστικές αναλογίες κλπ.
Σε κάθε περίπτωση, επιτρέψτε στη ds να ξαναρωτήσει: η πυργοδέσποινα, είναι πιθανότερο να παραδοθεί ως υποτακτική στα χέρια του αριστοκράτη με το μανικιούρ, τα γαλλικά και το πιάνο, ή στα χέρια του κηπουρού της; Ποιον από τους δυο θεωρείτε ότι φαντασιώνεται όταν αυτοϊκανοποιείται;

"Νόθευση" του bdsm? ... Πώς νοθεύεται κάτι εγγενώς τόσο ανομοιογενές και ετερόκλητο;

 

Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

Αγαπητέ σύντροφε vautrin.
Το κέντρο βάρους της τοποθέτησής Μου,
δεν είναι τόσο στο σημείο «καπηλεία συναισθημάτων»,
όσο στο «φθηνού ρομάντζου».
Είναι σωστή η παρατήρηση περί καπηλείας συναισθημάτων
του λαού, αλλά αυτά που αναφέρεις ως παραδείγματα
(για να γίνω κατανοητός θα αυθαιρετήσω σε νεολογισμούς),
δεν καπηλεύονται με «φθηνά ρομάντζα» μα με «ακριβά»,
ισότητα, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη,
[σταματάω επειδή είναι πρωί και θα ξεράσω..]
Σχηματικά:
Αποκαλώ «μικροαστική φθήνεια» την εκμετάλλευση του συναισθήματος
της κάθε εν δυνάμει σουμπίτσας, με ταξίμια τύπου «θα σου πάρω λαμπατέρ»
για να της κοκκινίσεις το κολαράκι κι΄ έπειτα να την πετάξεις
πίσω στο καλάθι των vanilla αχρήστων απελπισμένη
και με κομμένα τα φτερά που δεν πρόλαβε καν
να δοκιμάσει στις παρθενικές της πτήσεις.
Αυτά στην προκειμένη περίπτωση της ψυχοσωματικής ποδηγέτησης,
καθώς κατ’ Εμέ ο μικροαστισμός διαχέεται και αλλού στο βδσμ.

@Mesodo
Αν τα κάνεις όπως τα γράφεις, δεν κινδυνεύεις με τίποτα
να σου προσάψει ουδείς κατηγορίες για μικροαστισμό,
είτε εντός, είτε εκτός bdsm.
Σωστός ο παίκτης.

 

Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

Για τις ανάγκες του νήματος τούτου, ως BDSM έχω στο νου μου όχι τη συνειδητοποιημένη σαδομαζοχιστική ενόρμηση του καθενός την οποία επιθυμεί να βιώσει ατομικά (μη κοινωνικά δηλαδή), θυσιάζοντας, αν χρειαστεί, ακόμα και τον έρωτα γι αυτήν, αλλά τον χώρο που πιάνει το BDSM στο σύνολο της ζωής μας.

Πού το έχουμε εντάξει στην καθημερινότητά μας και κάτω από ποιές προϋποθέσεις παραδεχόμαστε να το αναζητήσουμε, να το διεκδικήσουμε και να το ζήσουμε; Σε ποιό βαθμό μπορούμε να διαμορφώσουμε αυτές τις προϋποθέσεις για μας, εφόσον έχουμε επιλέξει να κάνουμε BDSM; Εκεί μετράει η αντίληψη που έχουμε για την κοινωνική μας τάξη, γιατί η camera obscura έχει ένα δίκιο σε τούτο:

Αν και θα έλεγα ότι το πορτοφόλι του καθενός δεν είναι διόλου φαντασιακό, εκτός και αν είναι πολύ νέος ή πολύ αφελής ο φέρων.

Ο αστός είχε μια κύρια διαφορά από τον ευγενή, η οποία προσδιόριζε τη συμπεριφορά του, παντού και πάντα:

Τον αστό, τον γνήσιο προερχόμενο από επαναστάτες ή τον βίαια αστικοποιημένο εδώ, τον ένοιαζε τί θα πει ο κόσμος, τον ευγενή ουδέποτε.

Υποθέτω ότι αυτό συνέβαινε γιατί ο αστός, ως μονάδα, δεν μπορούσε να καταφέρει και πολλά πολιτικά πράγματα ήταν αναγκασμένος, για να προωθήσει τα συμφέροντά του, να συναγελάζεται με τους όμοιούς του. Η ισχύς εν τη ενώσει. Και συντριπτικό peer pressure μαζί.

Για τον Έλληνα προ-αστό, εκείνον που βρισκόταν ή είχε μπορέσει να πάει στο Ναύπλιο όταν κατέβηκε απ το καράβι ο Όθων, εντοπίστηκε, τότε, ένα χαρακτηριστικό:

"πώς να βάλεις σε τάξη αυτούς τους ανθρώπους; Όποτε κάτι δεν τους αρέσει - σε κανέναν δεν πολυαρέσει η τάξη - θα ξανοίγονται στη θάλασσα και θα φεύγουν!"

Πρόκειται για αυθεντικό σχόλιο, παρμένο από το ημερολόγιο Βαυαρού τεχνίτη (άλλη μία τάξη που ποτέ δεν είχαμε στην Ελλάδα), που ήταν και αυτός πάνω σ εκείνο το καράβι που μετέφερε τον Όθωνα. Μαζί με τον απροσμέτρητο θαυμασμό και τη βαθιά συγκίνηση για τη θάλασσα, που πρωταντίκρυσε σε εκείνο το ταξίδι.

Αυτοί οι δύο άξονες, το "τί θα πει ο κόσμος" και το "άμα δεν μου αρέσει την κάνω" είναι που διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό το BDSM των Ελλήνων. Το αν είναι μικροαστικό ή όχι, εξαφτάται από τις απαντήσεις που δίνει ο καθένας σε αυτά τα δύο διαχωρισμένα και μη διπολικά ερωτήματα.

Στο βαθμό που προκειμένου να απολαύσω είμαι αναγκασμένη να επιλέγω, να δρω δηλαδή και όχι να αντιδρώ (στις ταξικές μου ενοχές), επιθυμώ το BDSM που κάνω, όμοια με τον έρωτα, να είναι αταξικό προς τον Έτερο, εφόσον έχω επιλύσει τις καθαρά ταξικές μου αναζητήσεις και έχω μπορέσει να εντάξω - έτσι όπως μου λέει το ταξικό μου αντανακλαστικό - τον σαδομαζοχισμό στη ζωή μου. Εφόσον έχω βρει τα άλλοθί μου δηλαδή, όχι όμως ως προς τον Έτερο, ως προς εμένα την ίδια. Με άλλα λόγια, (μου) έχω ξεκαθαρίσει ότι δύναμαι να κάνω BDSM και για ποιούς λόγους.

Άλλο να το λέει, άλλο να το κάνει κανείς...

Γιατί στην Ελλάδα, η αστική κλιμάκωση σχετίζεται άμεσα κατά τη γνώμη μου, με τη δυνατότητα παρέμβασης στο res publicum, το δημόσιο ταμείο δηλαδή.

Ο μεγαλοαστός είναι αυτός που έχει στενούς δεσμούς με το δυσδιάκριτο νομικό γραφείο που του φτιάχνει νομοσχέδια και τα περνάει άμεσα, προς το προσωπικό του συμφέρον. Είναι αυτός που τώρα ωρύεται και κάνει τα πάντα για να έρθουν τα φρέσκα λεφτά και γρήγορα, αδιαφορώντας από πού και με ποιούς όρους, για να τα μοιραστεί μεταξύ οικείων...

Ο μεσοαστός είναι αυτός ο οποίος ως σύνολο ξέρει ότι η πολιτεία θα υποστηρίξει σε ευλογο βαθμό την καλοπέρασή του. Ίσως η πλέον μαλθακή τάξη, αν κάποιος είναι ο μιμητικός των προτύπων είναι αυτός (αλλά είπαμε ότι για όλους τους αστούς είναι θεμελιώδες το "τί θα πει ο κόσμος"), παρόλα αυτά είναι βέβαιος ότι ακόμα και σήμερα δεν θα τον βρει κανένα κακό.

Ο μικροαστός βρίσκεται στις παρυφές του αστικού συστήματος, είναι ο πλέον ανασφαλής για το τί μέλλει γενέσθαι και ο πλέον υποψιασμένος. Όμως, δεν έχει περιθώρια διαπραγμάτευσης ουσιαστικά. Ούτε και πολλά περιθώρια ατομικών λύσεων, αυτή την εποχή.

Όλοι αυτοί έχουν ένα γερό κομμάτι πολιτικών ενοχών να διαχειριστούν, συνήθως δια τις αποφυγής και της υπεκφυγής, το οποίο βρίσκει αντίκρυσμα στην ψυχή τους και στη ζωή τους. Αμφιβάλλω αν μπορούν να απολαύσουν, όντας ταξικά δέσμιοι, όχι μόνο BDSM αλλά ότιδήποτε, άλλωστε αυτή είναι η εικόνα που παίρνω από την κοινωνία μας, βαθύτατα αποερωτικοποιημένη και αντιερωτική, σε όλες της τςς εκδηλώσεις...

Για τον τηλεοπτικό πολιτισμό δεν έχω να πω τίποτα σχεδόν, μου είναι τόσο αδιάφορη υπόθεση, την τηλεόρασή μου την έχω για να βλέπω κανένα dvd αραιά και που...

 

Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

Εξαιρετικες σκεψεις.

μικροαστός αρσενικό

* Πολίτης που ανήκει στην ενδιάμεση κοινωνική τάξη (ανάμεσα στην αστική και την εργατική). Χαρακτηρίζεται από πολιτική και ιδεολογική αστάθεια, από ατομιστική κοινωνική συμπεριφορά και στενές αντιλήψεις.

Ιστορικα οι μικροαστοι ηταν εκεινοι που δεχονταν παντα τις περισοτερες πιεσεις απο τα αλλα στρωματα της κοινωνικης πυραμιδες και ηταν εκει περιεργως που εμενε ανα τους αιωνες πιο σταθερη απο τις αλλες με την ευρυτερη εννοια της λεξης σταθερος.
Αυτο που την χαρακτηριζει ακομα και σημερα ειναι μια συνεχης ταση για ανανεωση μεσα απο ενα φοβο αλλαγης τοσο εντονο που ισως τελικα να νικαει καθε φορα.
Η πρακτικη του bdsm απο μικροατικα ατομα ή ομαδες ερχεται σε αμεση αντιθεση με τον ορισμο που δανειστηκα απο το βικιπεδια καθως αυτοματα υοδηλωνει οτι το ατομο παρολο που ακομα ανηκει σε αυτη την ταξη λογω εισοδηματος και κοινωνικης καταστασης εχει ξεφυγει απο τις στενες αντιληψεις και αυτο ειναι κατι ιδιαιτερα ευχαριστο.

Δυστυχως αυτο που μπορει να απλευθερωσει καποιον απο στενες αντιληψεις τοσο γρηγορα οσο και αποτελεσματικα ειναι η μαθηση και η γνωση και αυτο ειναι κατι που η μικροαστικη ταξη μονο προσφατα απεκτησε ευρυτερη προσεβαση.

Με μεγαλη μου εκπληξη γνωρισα ατομα του χωρου και ακομα γνωριζω που ειναι πολυ μορφωμενοι, αναγνωρισμενοι σε διαφορα πεδια επιστημων (θετικων και θεωρητικων) και οταν εξεφρασα την συγκεκριμενη απορια σε μια φιλη μου απαντησε "Μα τι περιμενες,ειναι η ποικιλια ερεθισματων που οδηγουν καποιον να ψαξει για πραγματα μεσα του και εξω απο αυτον με αποτελεσμα να ανακαλυψει και το bdsm"

 

Δεν μπόρεσα να τοποθετηθώ στο νήμα μέχρι τώρα, γιατί δεν κατανοώ τί σημαίνει μικροαστική νοοτροπία (πέρα από το γεγονός ότι έχω μία θολή αίσθηση, που την ονομάζω "οι άλλοι", όπως σ' εκείνο το θρίλερ). Μετά την εξαιρετική τοποθέτηση της tender όμως, αναθάρρησα λίγο. Θα πω λοιπόν ότι διαφωνώ κατ' αρχάς με την τοποθέτηση του νηματοθέτη:

Για μένα, η τάξη στην οποία ανήκει ο καθένας μας προσδιορίζεται μόνο από τον χαρακτήρα του και τη συμπεριφορά του - εφόσον γεννήθηκε ήδη μέσα σε μία συγκεκριμένη τάξη, και ανατράφηκε σύμφωνα με τα δεδομένα της. Και ναι, το εισόδημα και το επάγγελμα και η θέση και η ιδιοκτησία των γεννητόρων του, ήσαν τα δεδομένα που καθόρισαν τον χαρακτήρα του και την συμπεριφορά του. Αλλά ανήκοντας πλέον στην συγκεκριμένη τάξη, είναι αδιάφορο το αν θα συνεχίσει να έχει το εισόδημα, το επάγγελμα, την θέση και την ιδιοκτησία. Ο ευγενής θα είναι πάντα ευγενής, ακόμη και αν πλέον ζει σε παράγκα και οι ψείρες έχουν στήσει πανηγύρι στο κεφάλι του. Και ο εργάτης που "ξέφυγε" από την τάξη του, θα έχει πάντα την τραχύτητα του εργάτη, κάτω από το veneer των καλών τρόπων, που απέκτησε στην πορεία διαφυγής του.

Συμφωνώ. Ήταν πάντα η αίσθησή μου περί των "άλλων". Ήταν καταδικασμένοι στο να νοιάζονται. Δεν μπόρεσα ποτέ να προσδιορίσω γιατί je m' en fous - και σίγουρα δεν έχω ουδεμία σχέση με την εκπομπή της Ανίτας.

Εδώ θα διαφωνήσω, με το κατά τα άλλα εξαιρετικό ποστ της tender. Σύμφωνα με τον H.D.F.Kitto (The Greeks) το τέλος της αρχαιότητας οφείλεται στην γέννηση της τάξης των τεχνιτών. Η εξειδίκευση έφερε το τέλος του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Οι άνθρωποι πλέον ήταν ή κανατάδες ή γλύπτες ή τσαγκάρηδες κ.ο.κ. Δεν ήταν στρατηλάτες/φιλόσοφοι/ποιητές. Κάτι αντίστοιχο με την αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων περί μόρφωσης βλέπουμε σήμερα στα Αμερικανικά πανεπιστήμια, στον κλάδο των Humanities, που επιχειρεί να προσφέρει μία πολυσχιδή καλλιέργεια (συνήθως σε γόνους οικογενειών που υποφέρουν από τον συνδυασμό της έλλειψης κατεύθυνσης που προκαλεί η οικονομική ευμάρεια και τις επιταγές μίας εξειδικευμένης κοινωνίας που έχει μία και μόνο κατεύθυνση, την ευμάρεια, λολ). Δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι στα καθ' ημάς, οι απόφοιτοι του κλάδου Φιλοσοφίας/Ψυχολογίας/Παιδαγωγικής, παραμένουν άνεργοι. Παρενθετικά το αναφέρω και μόνο.

Στην ελληνική αρχαιότητα υπήρχαν οι σκλάβοι.

Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που αρνείται πεισματικά να επωφεληθεί από τις γνώσεις των άλλων και σε αυτόν που διατηρεί το δικαίωμα να αμφισβητεί, τεκμηριώνει με ίδια μέσα και επιλέγει προσεκτικά τους Δασκάλους του, με τους οποίους συνδιαλλέγεται επί ίσοις όροις, με βάση τη λογική. Όσο τεράστια είναι η διαφορά του εργάτη από τον ευγενή.