Το παραμύθι "αγάπη" according to Grandfather Σκοτάδιας

Πάλι καλά που σου ζήτησα να μην γράψεις. Λες και δεν το ήξερα χαχαχα.
Στα στέρησα για αρκετό καιρό και εσύ μου είχες στερήσει τα δικά σου.
Την καρδιά μου δεν την φυλάκισες...της έδωσες σπίτι...
Με την πόρτα ανοιχτή, ελεύθερη, για να φύγει όποτε το θελήσει...
Το ίδιο που ισχύει και για σένα...
Στις 21 του ερχόμενου Φεβρουαρίου, σε θέλω με τα σπορτεξάκια σου...
Μου "χρωστάω" και σου "χρωστάς" κάτι...
Μας το "χρωστάμε"...
Τι, στο κρατάω έκπληξη...
Τώρα επιστρέφω στην δουλειά μου...
Σε φιλώ και όπως είπαμε τέρμα "κλειδαρότρυπα"...

  

 

Μπράβο ρε T_S που έχεις τα κότσια και δεν έχεις πρόβλημα να δείξεις πως και οι Κυρίαρχοι έχουν συναισθήματα και το κυριότερο,έχουν την δύναμη να τα δείξουν!
 

 

Οι Κυρίαρχοι είναι άνθρωποι σαν όλους τους άλλους φίλε @Δίας ...
Η καρδιά και το μυαλό είναι φορές που κάνουν λάθη...ακόμη και χοντρά...
Παρανοούν...Αδικούν...
Αλλά αν η καρδιά ήταν αληθινή, επανέρχονται στη "φυσική" τους θέση...
Και όπως συνηθίζω ίσως και ηλιθίως να λέω...
Πρώτα άνθρωποι, μετά άντρας και γυναίκα...
Και μετά έρχονται τα όποια status...
Εγώ το δικό μου ( γιαλαντζί η όχι ) δεν το φοράω καπέλο, ούτε κονκάρδα...
Έτσι είμαι, σε ότι κάνω στην ζωή μου...

Και οι άνθρωποι όταν αδειάσει το μυαλό τους από την "ομίχλη"...
Ξέρουν να κάνουν την αυτοκριτική τους...
Να παραδέχονται τα σφάλματα τους...
Να ξεκαθαρίζουν...
Να ζητούν συγνώμη, δίχως να κρύβονται πίσω από δικαιολογίες...
Και να δίνουν στον άλλο, εκείνο που του πρέπει...
Δίχως να περιμένουν ανταλλάγματα...
Και το κάνουν μόνο για να ξαναμπορέσουν, να κοιτάξουν τα μούτρα τους στον καθρέφτη...

 

ψιτ μικρε, να βλεπουμε και κανα ινμποξ. κατα τα αλλα μια χαρα τα λες.

 

Xαχαχαχ, δίκιο έχεις...Αλλά από το κινητό είναι σχεδόν αδύνατο να το κοιτάξω ( τα έχει παίξει )...
Εσύ πάντως έχεις και άλλο τρόπο να με βρεις...Σε λίγο εύχομαι το inbox μου να μην υπάρχει πια...
Αλλά το πότε θα πάψει να υπάρχει, είναι κάτι που θ' αποφασίσουν οι "ανώτερες" δυνάμεις του φόρουμ... 
Δεν μπορούσα να μην σου απαντήσω...Έφυγα ξανά γιατί πάω για "λάδι" χαχαχα

 

Αυτό το νήμα είχε παρεκτραπεί...
Και αν και το είχα ανοίξει εγώ...
Μετά από ένα σημείο παρά είχε γίνει προσωπικό...
Παρά είχε γίνει "ημερολόγιο"...
Και αφού δεν μπορώ, να το σβήσω από αυτό το φόρουμ...
Γιατί αν μπορούσα, θα το έκανα δίχως δεύτερη σκέψη...
Το "κλείνω", βάζοντας κι εδώ μια παρέμβαση...
Που έβαλα πριν λίγο σ’ ένα άλλο νήμα αρκετά παρεμφερές...
Λίγο πριν φύγω για κάποια εκλογική αναμέτρηση...
Όπως και οι τελευταίες παρεμβάσεις σε αυτό...
Ήταν λίγο μετά την προηγούμενη...
Κάτι το για μένα συμβολικό...

Ξέροντας ότι ευτυχώς σε λίγες ώρες θα "ξαναθαφτεί"...
Και στον "τάφο" του θα μείνει για πάντα...
Ξανά μόνο για μένα όμως...
Όπως πάντα έπρεπε να είναι...

-------------------------

Οι μεγαλύτεροι έρωτες...
Η καλύτερα, ο μεγαλύτερος έρωτας είναι αυτός που ζούμε δίπλα σε κάποιον/α καθημερινά...
Που το χέρι του/της το βλέπουμε να γερνάει δίπλα στο δικό μας...
Που τα μάτια του/της είναι εκεί για μας πάντα...
Τα υπόλοιπα είναι πάθη...είναι παρενθέσεις...καπρίτσια...ενθουσιασμοί...
Γίνονται μικρότερα, η μεγαλύτερα φαντάσματα...
Μικρότερες η μεγαλύτερες δειλίες...
Μικρότερα η μεγαλύτερα άχτια...
Είναι "αρρώστιες"...δεν είναι έρωτες...

Εγώ την τύχη να ζήσω ένα πολύ μεγάλο έρωτα την είχα...
Εκείνο της πρώτης ματιάς...τον ακαριαίο και δίχως όρια...Για χρόνια...
"Τέλειωσε"...ζορίστηκα σχεδόν ένα χρόνο για να τον σβήσω από μέσα μου...
Αλλά "ξαναγράφτηκε"...με τα ίδια χέρια...τα ίδια μάτια...
Όπως πριν όμως δεν είναι...
Αλλά "καταναλώνει" τους υδρατμούς του...
Επειδή φαίνεται ότι δεν είχε δώσει το μεδούλι του...

Και αφού τελειώσει κι εκείνο... Συνεχίζω...μπροστά...με νέο έρωτα...
Ακόμη μεγαλύτερο...Γιατί υπάρχει...
Ζει και αναπνέει δίπλα μου...
Και όχι στο μυαλό μου...
Αν οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι μόνο εκείνοι της πίκρας...της αναμονής...
Εκείνοι που δεν μπήκαν καν στην δοκιμασία...
Τους αφήνω στους αθάνατους/ες...
Σε όσους/ες έχουν καιρό για σπατάλη...

Εγώ θέλω την καρδιά και την ψυχή γεμάτη...
Με κάποια που με μένα και για μένα "πολεμά"...
Κι εγώ για κείνη...
Στην πραγματικότητα...με πράξεις...όχι μόνο με λόγια, μονομερής προσδοκίες και φαντασιώσεις...

Οι μεγάλοι έρωτες είναι μόνο για τους ελάχιστους/ες τολμηρούς/ες...
Για κείνους/ες που για τον έρωτα τους είναι διατεθειμένοι/ες, να μοχθήσουν...
Να υπερπηδήσουν εμπόδια...
Να καταπιούν ακόμη και πέτρες...

Και δεν μένουν ποτέ ανεκπλήρωτοι...

Δεν γνωρίζουν "παιχνίδια", ψευτοεγωισμούς...
Οι μεγάλοι έρωτες διεκδικούν...
Δεν πετούν την πετσέτα στην πρώτη δυσκολία...
Δεν παραιτούνται, αλλά κάνουν τ'αδύνατα δυνατά πριν χάσουν τον έρωτα τους μια για πάντα...
Αλλά όταν πια έκαναν τα πάντα δίχως αίσιο τέλος...
Τον/την άλλο/η τον/την αφήνουν...
Και δεν τον/την παρασέρνουν μαζί τους στον "βάλτο", που επέλεξαν να ζήσουν...

Αν ένας έρωτας είναι αλήθεια μεγάλος...
Κανείς και τίποτα δεν κρατάει τους δυο μακριά...
Γιατί οι δυο χώρια δεν θέλουν να ζήσουν...

Το "μοιρολόι" δεν είναι μεγάλος έρωτας...
Δεν είναι μεγάλος έρωτας η νοσταλγία...
Είναι απλά μεγάλο άλλοθι κι ακόμη μεγαλύτερη ψευδαίσθηση...

Υ.Γ. Ο έρωτας τρέφεται με σάρκες...δαγκωνιές...βλέμματα...αγκαλιές...δάκρυα και χαμόγελα...
Που να τα βλέπει...να τα νιώθει στο κορμί του...
Δεν του φτάνουν οι μύθοι και οι ιδέες...
Χωρίς "νερό" ακόμη και ο μεγαλύτερος έρωτας πεθαίνει...
Τώρα αν κάποιος/α θέλει να τον αφήνει άθαφτο...
Και με την σήψη του να τον/την "μολύνει"...
Ας τον ονομάσει γάγγραινα...όχι μεγάλο έρωτα...

------------

*Αυτό το νήμα για μένα πλέον έκλεισε για τα καλά...

Καλή μέρα σε σας...
Καλό ταξίδι σε μένα...
Και καλή τύχη σε όλους μας από αύριο...
Πιστεύω ότι θα μας χρειαστεί... 

 

Φίλε @Tenebra_Silente , το παραμύθι της αγάπης δεν τελειώνει ποτέ. Ξεπερνά εμένα, εσένα, αυτό το φόρουμ, αυτή τη χώρα.
Είναι η ιστορία του ανθρώπου. Υπηρέτης της καύλας του, που ως αλχημιστής τη μετουσιώνει σε αγάπη και δημιουργία.

Ερωτας, Αγάπη... Οχι άλλη ανάλυση, όχι άλλες απαντήσεις. Από Δευτέρα θα είναι η μόνη μας περιουσία. Οι πιό σταθερή μας κατάθεση. Κι αυτή δε θα μπορέσει κανείς να μας την κουρέψει...

 

@peleas φίλε μου έκλεισε για μένα...
Έτσι όπως το είχα ζήσει...σαν παραμύθι δηλαδή....
Πλέον το ζω όπως για μένα πρέπει...
Σαν αλήθεια...κόπο για δυο...όχι μόνο δικό μου...
Δίχως συννεφάκια...με τα βράχια και τους υφάλους του...
Αλλά αν το καράβι βουλιάξει...
Θα γίνει αφού πρώτα θα έχουμε προσπαθήσει τα πάντα...
Και στον "πάτο" θα πάμε παρέα...
Ίσως και αυτό να είναι αγάπη...
Σίγουρα δεν είναι μόνο οι καύλες...οι πρόσχαιροι ενθουσιασμοί...
Και σίγουρα δεν είναι τ'άχτια και τα φαντάσματα...
Οι νεκροί με τους νεκρούς...
Και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς...
Και όποιος για μένα θέλησε να πεθάνει...
Δυστυχώς πάνω από 2 στα 41 μου χρόνια...
Από μένα ανάσταση δεν θα λάβει...ποτέ πια...

Από δευτέρα ψυχή...αλληλεγγύη και ανθρωπιά φίλε μου...
Και αργήσαμε...
Όχι ανάλυση...Καλή και αυτή αλλά μετά από ένα σημείο...
Τιποτ'άλλο δεν είναι παρά δειλία...
Και για δειλίες πλέον δεν παίρνει κανέναν μας...

Η ζωή δεν είναι για τους δειλούς...
Και έρχεται η στιγμή που μας το υπενθυμίζει...  

 

Φίλε μου, υπάρχει λόγος που η ζωή προτιμά "τους πολύ τολμηρούς, τους τρελούς και τις αξίες".
Οι καύλες, οι πρόσκαιροι ενθουσιασμοί είναι όμορφα. Αλλά "τα όμορφια χωριά, όμορφα καίγονται".
Κι απομένουμε μονάχοι, αναζητώντας το φυτίλι από το επόμενο πυροτέχνημα.
Σωστά αναφέρεις οτι δεν είναι μόνον εκεί το στοίχημα.
Αξία έχει ότι αντέχει, διαρκεί, μας ταξιδεύει σε άγνωστα νερά.
Γι αυτό θέλει τόλμη και τρέλα να κρατάς τον άνθρωπό σου από το χέρι όταν πηγαίνετε πάνω στα βράχια.

Τα σημάδια του κορμιού γρήγορα σβήνουν. Τα σημάδια της ψυχής μένουν ανεξίτηλα.
Γι αυτό η ζωή δεν είναι για τους δειλούς. Γιατί οι δειλοί αρκούνται στα σημάδια του κορμιού.
Οι θαρραλέοι δε φοβούνται να χαρακώσουν την ψυχή τους...

 

Αυτά σου τα λόγια τα παίρνω μαζί μου φίλε @peleas ...
Στα ταξίδια μου έχω το "βίτσιο" να σκέφτομαι πολύ...
Ν'αναπολώ...
Και το συγκεκριμένο για μένα είναι πάντα βαρύ...
Γιατί μου θυμίζει τον πατέρα μου...
Που δεν υπάρχει πια...
Και κάποια που "πλησιάσαμε" αρκετά τις μέρες των προηγούμενων εκλογών...
Και που για να με θέλει ακόμη στη ζωή της...
Είναι πολύ "τρελή" και τολμηρή...
Και ξέρω ότι θα με "προσέχει" και αυτή την φορά...
Γιατί κυρίως ψυχή ζητάει...
Και ψυχή μου δίνει...
Και αυτό ίσως και να είναι αγάπη αληθινή...
Κι όχι άλλο ένα παραμύθι...

Υ.Γ. Πριν ξανανοίξω αυτό το νήμα...
Στις περασμένες εκλογές...
Υπήρχε στην ζωή μου ακόμη το φάντασμα ενός παραμυθιού...
Σε αυτές το φάντασμα για μένα πλέον έχει σβήσει εντελώς...
Να γιατί σήμερα για μένα ήταν συμβολικό...
Σε αυτό το ταξίδι θα είμαστε πια μονάχα εγώ και κάποια που τώρα υπάρχει...
Και το πολέμησε...Γι'αυτό και της αξίζει...

Αυτό το νήμα ήταν το τελευταίο ίχνος ενός παρελθόντος πια νεκρού εδώ και καιρό...
Και που ζητούσε ταφή εδώ και μήνες...
Σκεφτόμουν να "θάψω" αυτό το νήμα και να το ξανακάνω μόνο δικό μου εδώ και μήνες...
Λοιπόν, του την έδωσα σήμερα...
Όπως του έπρεπε και μου έπρεπε... 

 

Γιατί εδώ βγαίνω off topic όσο γουστάρω...
Καταπληκτικό το κείμενο που έβαλες στην Ποίηση της παρακμής βρε ψυχάρα @peleas ....

...Και διώξαμε απ'τα σπίτια μας τη ζωή...

 

To είχα σκαρώσει καιρό τώρα. Αλλά η σημερινή μας κουβέντα μου το θύμισε. Εχεις την ικανότητα να συγκινείς, βρωμόγερε...χαχαχ