Το παραμύθι "αγάπη" according to Grandfather Σκοτάδιας

Μάλλον ήταν ο Elysium ( το θυμάμαι αυτό το nick ακόμη, γιατί ήταν ένας απ' τους πρώτους πιο "επίμονα συμπαθείς" λογαριασμούς, που είχα συναντήσει - ή καλύτερα, δεν μ' άφηναν σε ησυχία - εδώ μέσα. Αλλά ποιος/α ξέρει, μπορεί και να ήταν γυναίκα πίσω από κείνο το nick. Να σου πω την αλήθεια μου όμως, δεν δίνω δεκάρα τσακιστή, ας ήταν και παγωτό χωνάκι ).
Εκείνα τα χαρακτηριστικά στα οποία αναφερόταν, ίσως και να μην ήμουν εγώ εκείνος που της τα είχε αποδώσει. Αλλά σίγουρα ήμουν ένας από κείνους, που είχαν πέσει στη λούμπα να πιστεύουν ότι θα της ανήκαν.
Αλλά ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί και κάποια αλήθεια να είναι δικά της. Βλέπεις, συνεχίζω να θεωρώ ότι ο άνθρωπος, μπορεί να γίνει και κάτι περισσότερο, αν και όταν το θέλει.
Σίγουρα δεν θεωρώ κανένα χαρακτηριστικό Θείο, αφού δεν πιστεύω σε κανένα Θεό. Τεσπα, ο/η καθένας/καθεμία σίγουρα έχει δίκιο για τον εαυτό του/της.  

Υ.Γ.

Ξαναδιάβασα αρκετές απ' τις παλιές μου παρεμβάσεις. Ήμουν πολύ "φορτωμένος" χαχα. Μάλλον γιατί ήταν ακόμη φρέσκια η μνήμη μιας πολύ μεγάλης ( και σε διάρκεια ) αγάπης ή "αγάπης", που είχε πια πεθάνει - ίσως άδοξα -.
Την είχα κατακρεουργήσει ή καλύτερα με είχα κατακρεουργήσει. Ας πούμε, ότι ήταν το κύκνειο άσμα κάποιου που από κείνη και πέρα, δεν θα ήταν πια ξανά ο ίδιος.
Και χαίρομαι ειλικρινά, που εκείνος ο τύπος δεν είναι πια ο ίδιος.  

 

Για μένα σαν παιδάκι που είσαι, πρέπει να τα βλέπεις με ροζ γυαλάκια. Και σου εύχομαι ειλικρινά, τα γυαλάκια να μην πάψουν ποτέ να βλέπουν ροζ ουρανούς/θάλασσες/βουνά.
Βέβαια αν κάπου το χρώμα τους ξεθωριάσει ή αλλάξει, ίσως και λιγάκι να πικραθείς, ακόμη και να σε πιάσει το "παράπονο". Πιθανότατα σε κάποιο σημείο και να τα ακυρώσεις, να τους δώσεις άλλ' όνομα.
Ακόμη και να πάψεις, να τα πιστεύεις. Αλλά στο παραμύθι κάποιου παππού ή κάποιας γιαγιάς, δεν θα πάψεις ν' ανατρέχεις, για να γέρνεις το κουρασμένο κεφάλι πάνω σε κάποια κιτρινισμένη φωτογραφία του εαυτού σου και να κοιμάσαι.

Η άποψη μου πια έχει ξεθωριάσει και κείνη, μάλλον γιατί ξεθώριασα στα μάτια μου και 'γω. Έσκισα πάμπολλες εικόνες που πια μου ήταν από ξένες ως τελείως αδιάφορες - κυρίως δικές μου -.
Μουτζούρωσα εκείνα τ' ακόμη λιγότερα κι από ελάχιστα πρόσωπα, με τα οποία είχαμε κάποτε τα μούτρα λόγια αγάπης ν' ανταλλάξουμε ( και πράξεις πολύ λίγες για να τα δικαιολογήσουμε, εκατέρωθεν ).
Και πια πηγαίνω μέρα με την ημέρα, αφήνοντας δράκους και ιππότες στις σελίδες κάποιου σκονισμένου βιβλίου. Βλέπεις αγαπητή, δεν έπαψα να πιστεύω, ότι η καρδιά ( το συκώτι/τα νεφρά/οι κνήμες, τοποθέτησε το εργοστάσιο παραγωγής συναισθημάτων, σ' όποιο μέρος του σώματος θα ήθελες ) δεν έχει επιλογή, απλά χτυπάει. Χτυπάει δυνατά όλο και πιο σπάνια με την πάροδο των χρόνων και όταν συμβαίνει, είναι δώρο και ποτέ λάθος. Κι ας χτυπάει δυνατά ακόμη και μονάχη της ή για τον "ακατάλληλο" άνθρωπο.
Η διαφορά του νιάνιαρου Σκοτάδια, του νεαρού ενήλικα με τον μαθουσάλα που είναι τώρα ( μην παραξενεύεσαι να με λες "παππού", έχει την κουλτούρα του χαχα ). Είναι ότι ο μαθουσάλας πια γνωρίζει, ότι τίποτε δεν είναι αιώνιο, ότι τα πάντα μπορούν να σβήσουν απ' την μια στιγμή στην άλλη, ακόμη και τα πιο "βαθιά" και ότι όλα δικά του είναι, όπως και ότι του προσφέρθηκε, στους άλλους ανήκει τελικά. Και ότι δεν διαφεντεύεις τίποτε, πέρ' απ' τον ίδιο σου τον εαυτό. Κλείνοντας, όταν σου χαρίζουν έν' άλογο, μην το κοιτάς μόνο στα δόντια.

Ίσως να μην έβγαλα νόημα, είμαι ακόμη δίχως καφέ χαχα.  

 

Και ο "αυνανισμός" που λες καπτάνιο, έχει το γούστο του για κάποιους/ες. Ίσως είναι ο τρόπος τους ν' αγαπούν ή ν' "αγαπούν". Για μένα πάντως δεν είναι αγάπη για τον εαυτό μας, να προσκολλόμαστε στην φιγούρα/ιδέα κάποιου/ας, που μας δίνει ελάχιστα έως τίποτε.
Που δεν "συνδιαλέγεται" μαζί μας με αν όχι την ίδια, τουλάχιστον κοντινή στην δική μας ένταση. θα είναι δειλία, θα είναι βολή, θα είναι ανασφάλεια, θα είναι λανθάνων ναρκισσισμός μας ακόμη και εμμονή.
Έρωτας όμως ή ακόμη περισσότερο αγάπη, για το δικό μου το μυαλό τουλάχιστον δεν είναι. Αλλά συνεχίζω να μιλάω για έννοιες, που ίσως και να μην γνωρίζω ακόμη τι σημαίνουν. Το έχω αυτό το κουσούρι, ν' αμφιβάλλω συχνά πυκνά κυρίως για τον ίδιο μου τον εαυτό.  

 

Δεν χωράνε προσαρμογής κάποια πράγματα, ούτε συγκρίσεως. Ένας έρωτας μπορεί να συμβάλλει στην ευτυχία μας ή να βάλει ένα λιθαράκι στην όποια δυστυχία μας. Αλλά από μόνος του δεν μπορεί ούτε ευτυχισμένους/ες, ούτε δυστυχισμένους/ες να μας κάνει.
Όχι τουλάχιστον εκείνους/ες που δεν βάζουν στο κέντρο της ζωής τους κάποιον/α άλλο/η. Γιατί μάλλον δεν έχει νόημα, να το κάνουν. Την στιγμή που κάποιος/α "αφήνεται" τελείως στη "δίνη" κάποιου/ας άλλου/ης ( αν και όταν "αφήνεται" ), έχει βάλει την υπογραφή του/της στην "επιταγή" που αργά ή γρήγορα θα του/της εμφανιστεί προς εξαργύρωση. Και δεν νομίζω, ότι το νόμισμα της θα ήταν ευχάριστο. Όσο αναζητούμε σπασμωδικά κάτι έξω από μας, ποτέ δεν το βρίσκουμε και σε κανέναν/καμία. Αφού και να πετύχουμε κάτι που να του έμοιαζε, δεν θ' ανταποκρινόταν στις προσδοκίες, που για κείνο θα το κάτι θα είχαμε πλάσει. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον συμβιβασμό και στην αιθεροβασία και δεν σημαίνει ότι βρίσκεται πάντα κάπου στο ενδιάμεσο.  

 

Παππού σου έχω άσχημα νέα, τα γυαλιά ξεθωριαζουν από τώρα, και όσα γράφεις λίγο ως πολύ τα έχω συνειδητοποιησει ή τουλάχιστον τα έχω ψυλλιαστει αλλά αρνούμαι να τα αποδεχτώ γιατί έχεις δίκιο, το παραμύθι είναι ακόμη εκεί, ακόμη το ακούω. Και είναι ωραίο να πιστεύω σε αυτό (θα ήθελα να πω πιστεύουμε αλλά φοβάμαι να γενικευσω  ) , μας δίνει ώθηση καμιά φορά. Όταν χάνουμε την ελπίδα και όταν το γκρίζο καταβροχθιζει το ροζ...
Με καφέ ή χωρίς, για ακόμη μια φορά, με συγκινησες και μου έδωσες τροφή για σκέψη. Έγραψες όσα εγώ αδυνατώ να εκφράσω με τρόπο όμορφο, απλό και κατανοητό   Σε ευχαριστώ.

 

Εγώ σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια εγγονάκι μου ( γίνατε ήδη 5 τα εγγόνια μου εδώ. Σε λίγο δεν θα φτάνουν για όλα σας τα ψίχουλα της διαθήκης μου χαχαχα...  ).
Στα υπόλοιπα σου απαντώ με το τραγούδι του Διονύση, που τα λέει πολύ καλύτερα από μένα...

Υ.Γ.

Να είσαι πάντα καλά...  



Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Κι εσυ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβίθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ' το, ξαναβρές τo, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου

Ξελεύθερώνω την ωραία πεταλούδα
από τη σφραγισμένη γυάλα της
Να σου δανείσει τα φτερά της τα βελούδα
και τα μεγάλα της

Κι αντί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη
αυτών που χάμω τα πετάξανε
Φτιάξε καρδιά μου
το δικό σου παραμύθι
αλλιώς τη βάψαμε

Φτιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Μ' αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Κι αντί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό μας παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ' το, ξαναβρές το, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου.

 

Κάποιον/κάποια τον/την αγαπώ ολόκληρη/ολόκληρο και όχι σε κομμάτια, πετώντας στα σκουπίδια ότι δεν μου κάνει η ζητώντας του/της να αλλάξει με τρόπο άμεσο η έμμεσο. Αλλά είμαι διατεθειμένος μόνος μου/ μόνη μου ακόμη και να βάλω πράγματα για μένα σημαντικά στην άκρη (η τουλάχιστον να τα μετριάσω ) χωρίς ο/η άλλος/άλλη να το απαιτήσει.

Αυτο.

 

Αυτά είναι κόλπα ζόρικα, που κάνουν στην Ινδία, που τραγουδούσαν και οι Κατσιμιχαίοι. Πολύ ζόρικα ακόμη και για μένα που είχα γράψει εκείνα τα λόγια που παρέθεσες.  

 

Το ξερω: )

 

 

Για να βάλουμε λίγη μουσικούλα ακόμη...

 

Α να γεια σου "παππού"   Περί του ακούσιου "αυνανισμού" μιλούσα κι εγώ.

Υ.Γ.
Αλλά τι στο λέω? αφού το κατάλαβες  

 

τι μου φαίνεται αγάπη; σαφής δεν μπορώ να είμαι.
Μοιάζει με συνειδητή, κατ' επιλογήν, ανάληψη ευθύνης, και όχι καθήκοντος, απέναντι σε κάτι που είναι εξω από σένα, ακόμη κι όταν το οικειοποιείσαι.
Μοιάζει μεταφορά ή απόδοση τμήματός σου σε κάτι έξω από σένα. Ανεξάρτητο από σένα.
Δεν είναι ανταποδοτική ποτέ και με κανέναν τρόπο, η επιλογή είναι του υποκειμένου·
μπορεί να φαίνεται αυτό αυταναφορικό αλλά και μόνο η ιδέα της ελαφράς μετατόπισης του κέντρου του σύμπαντος λίγο πιο έξω από τον εαυτό είναι άλμα προς την ενηλικίωση.
Η αγάπη δεν είναι με το ζόρι καθολική, δεν τυφλώνει υποχρεωτικά, ξεχωρίζεις τι αγαπάς, κάποιες φορές και γιατί.
Η προσδοκία διαρκούς ανταπόδοσης, που σχεδόν μοιραία οδηγεί σε ματαίωση, όχι ελλείψει ανταπόκρισης, αλλά λόγω διολίσθησης σε
εγωκεντρική λεπτομερή φαντασίωση, συνιστά υπαναχώρηση προς μιά οχυρωμένη αυτιστική προεφηβεία.
Κανένας δεν οφείλει να σε αγαπήσει σε αντάλλαγμα, κανένας δεν οφείλει να προσδοκά εμπορικά κέρδη απ την ανταλλαγή,
κανένας δεν οφείλει να αναμετρηθεί για τα κέρδη αυτά.
Ο μόνος με τον οποίο έχει κάποιο νόημα να αναμετρηθείς, είναι ο έξωθεν παρασκευασμένος εαυτός σου.
Και ποιος σας εβαλε στο μυαλό την ιδέα οτι δεν "πρέπει" να πληγώνεστε;
Μόνος μου δεν μένω που να χτυπιέστε.