Το ταξίδι της D.

Απάντηση: To taxidi tis D.

Οι λεπτομέρειες της ιστορίας έκαναν τη διαφορά...

 

Mα ποια είναι επιτέλους αυτή η D.????

 

Πριν λίγες μέρες μπήκα σε ένα σάιτ γνωριμιών και έβαλα ένα προφίλ μου, στο πλαίσιο της έρευνας αγοράς. Είχα καιρό να βγω βόλτα στην αγορά και εξεπλάγην. Ορυμαγδός. Μία πλειάδα προσεγγίσεων, από το «έλα στο μσν τώρα σκύλα», έως το «γουστάρεις να σε μαστιγώσω;», έως την πρόταση να υπογράψω συμβόλαιο για να πάω στην Αμερική και να μείνω σε ένα αγρόκτημα όπου θα κάνω βαριές χειρωνακτικές εργασίες κατά τη διάρκεια της ημέρας. Moi!!! Που δεν σηκώνομαι από το Βικτωριανό καναπεδάκι μου, παρά μόνο αν πρόκειται για τρούφες ή για ένα ταξιδάκι στην χώρα της Υπέρτατης Απόλαυσης...

Αφού λοιπόν έκανα γούστο για λίγο το γεγονός ότι ο αντρικός πληθυσμός του σάιτ με έβλεπε σαν να ήμουν η τελευταία γυναίκα στον πλανήτη και αφού άρχισα όπως ήταν επόμενο να βαριέμαι, έκανα τις τρεις επαφές που έκρινα αξιόλογες για τα μελλοντικά μου σχέδια και ετοιμάστηκα να αποχωρήσω. Τότε ξαφνικά, το Σάββατο, εμφανίστηκε το τυπάκι.

Αθηναίος επιχειρηματίας, είπε. Θα βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη για δουλειές την Δευτέρα και με κάλεσε για δείπνο στο Καψής. Μπήκα στο μσν γιατί σκέφτηκα ότι θα πεινάω την Δευτέρα το βράδυ και δεν θα είναι άσχημα να βγω με κάποιον του σιναφιού που θέλει να με ταϊσει. Έχω αδυνατίσει τόσο πολύ μετά το release που πρέπει να αρπάζω αυτές τις ευκαιρίες, πριν κοκκαλιάσω εντελώς και χάσω την ανυπέρβλητη ομορφιά μου.

Όμως το τυπάκι ξεκίνησε ένα απίθανο σενάριο, όπου εγώ θα πήγαινα τάχαμου δήθεν στις 7.30 το απόγευμα στο Καψής και θα έβρισκα έναν φάκελο στη ρεσεψιόν, που θα είχε μέσα το κλειδί του δωματίου του. Τότε εγώ θα ανέβαινα στο δωμάτιό του για φράουλες και σαμπάνια, ως η Τζούλια Ρόμπερτς των Βαλκανίων.

«Με συγχωρείτε που σας διακόπτω την φαντασίωση», του είπα, «αλλά δεν θα γίνει διόλου έτσι».

«Δεν είναι φαντασίωση», είπε.

«Ω ναι, είναι», επέμεινα. «Δεν πηγαίνω σε δωμάτια ξενοδοχείων να συναντήσω αγνώστους που γνωρίζω από σάιτ σαδομαζοχιστών. Κάποιες φορές δέχομαι να συναντηθώ σε δημόσιο χώρο, αλλά μόνο εάν κάποιος μου κινήσει την περιέργεια. Δεν τα πάτε καλά μέχρι τώρα. Κατʼ αρχάς, θα θέλατε να μου δείξετε το πρόσωπό σας;»

Τότε το τυπάκι έβαλε κάτι φωτογραφίες, φτυστός ο Mr. Big από το Sex and the City.

«Είναι ψεύτικες», αποφάνθηκα.

«Κόψε τις μαλακίες», είπε ο ευγενικός άγνωστος που θα συναντούσα για φράουλες και σαμπάνια.

Το δάχτυλό μου βρήκε σχεδόν αυτομάτως τον δρόμο του προς το κουμπί του μπλοκαρίσματος, χωρίς η διεργασία να περάσει καν από το μυαλό μου. Αιωρήθηκε εκεί για μια στιγμή, όταν ξαφνικά το τυπάκι είπε:

«Με λένε Α».

Ο Α! Έκανε κλικ αμέσως, το όνομα και η υπεροψία και η αυταρχικότητα.

«Ω...το πρώτο μου σέσσιον», αναπόλησα πληκτρολογώντας. «Σχεδόν συγκινήθηκα».

«Μα ποια στο διάολο είσαι;»

«Είμαι η D».

Δεν κατάλαβε. Όταν τον είχα συναντήσει δεν ήμουν ακόμη η D. Ήμουν ένα κορίτσι που ονειρευόταν.

«Η Ντόρα είμαι», του εξήγησα. «Εκείνη με το ωραίο χαμόγελο».

Κατάλαβε τότε. Εκείνο το κορίτσι από την «επαρχία», που έκανε ότι του λέγανε. Βέβαια, αυτό δεν είναι σκλάβα, αλλά χαζή. Μόνο που τα περισσότερα κορίτσια που ονειρεύονται δεν το ξέρουν αυτό. Συνήθως το μαθαίνουν the hard way.

Μου έδωσε το τηλέφωνό του και του είπα ότι θα τον ενημερώσω αν αποδέχομαι την πρόσκληση σε δείπνο.

Τον άφησα να τσιγαρίζεται μέσα στην αμφιβολία μέχρι την Δευτέρα το μεσημέρι. Η διαδικασία του καυλώματος περνάει πάντα μέσα από την αναμονή κι εγώ είμαι ένας καλός άνθρωπος.

Δέχτηκα την πρόσκληση λοιπόν, αλλά τσίνισα στο Καψής.

«Είναι άθλιο», του είπα. «Μόνο κάτι παππούδες πάνε εκεί. Προτείνω να πάμε σε ένα καλό εστιατόριο στο κέντρο».

Πρότεινα ακόμη συνάντηση στις 9:00 αντί για τις 7.30 και το δέχτηκε και αυτό. Είχε ήδη εγκαταλείψει το σενάριο με τις φράουλες. Μου προκαλεί μία ήρεμη ικανοποίηση η επιβολή της βούλησής μου. Είμαι προφανώς ένα καραμπινάτο switch, εκτός από τις σπάνιες φορές που συναντώ κάποιον με μεγαλύτερο ψυχικό σθένος και μεγαλύτερη συναισθηματική ηρεμία από μένα. Τότε, I assume the position: το κοριτσάκι με τον καπνοδοχοκαθαριστή στην Μαίρη Πόππινς, η επιμελής μαθήτρια, η αγαπημένη κόρη. Ποτέ χαλάκι. Αυτό δεν τόχω. Γι αυτό την κοπάνησε ο άλλος φαίνεται.

Συναντηθήκαμε λοιπόν στις 9:00, στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας (βοήθειά μας). Φορούσα μια μαύρη φούστα ως το γόνατο, μπεζ ξώφτερνες γόβες, διαφανείς για να φαίνονται τα υπέροχα νύχια των δακτύλων μου, και τον μαύρο κορσέ που φορούσα και στο πριβέ πάρτι μας με τον V, σʼ εκείνο όπου μαστιγώθηκα public. Τα κόκκαλα της κλείδας μου πετούσαν σαν φτερούγες. Στη γούβα του λαιμού μου φώλιαζε το ζάρι με το D. Το V δεν το φοράω πια. Ίσως πρέπει να του το δώσω πίσω. Δεν χρειάζομαι mementos, γιατί φρόντισα να τα καταγράψω όλα προσεκτικά. Σε περίπτωση Αλτσχάιμερ, εγώ πάντως δεν θα παριστάνω την ανήξερη. Να, αφού το γράφει εδώ, Paps, θα λέω. The D way…

Με περίμενε στην είσοδο της εκκλησιάς, πράγμα που βρήκα αμυδρά διασκεδαστικό. Ήταν ψηλός, αλλά όχι τόσο ψηλός όσο τον θυμόμουν. Έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο με τα μεγάλα λευκά του δόντια. Ήταν φανερό πως χαιρόταν πάρα πολύ που ο καλός Θεούλης του είχε στείλει εμένα κι όχι κανένα ξόανο. Όπως λέω τώρα τελευταία όμως, είμαι απλά ένα τροχαίο που ταξιδεύει ινκόγκνιτο. Αχ αυτή η αυτογνωσία...

«Ο χρόνος υπήρξε πολύ καλός μαζί σου», μου είπε.

Του έδωσα το μικρό μου χέρι. Το έσφιξε μέσα στα δικά του αλλά δεν το φίλησε.

Ο χρόνος δεν ήταν καλός μαζί του. Είχε χάσει κάμποσα από τα μαλλιά του, οι σακούλες κάτω από τα μάτια του είχαν φουσκώσει, και είχε κάνει μία αξιόλογη κοιλίτσα. Εκτός αυτού, μου έδειξε τους λεκέδες του ιδρώτα στις μασχάλες του, και απολογήθηκε πριν προλάβω να τις προσέξω από μόνη μου. Είχε ιδρώσει στο περπάτημα των 10 λεπτών. Μα καλά, δεν έχει γυμναστήρια στην Αθήνα;

Τον πήγα στο Κάπελα στην Μελενίκου. Είναι το αγαπημένο μου εστιατόριο. Εκεί είχα πάει και τον V, όταν ήρθε να με βρει τα Χριστούγεννα για να με πάρει ως έπαθλο, όταν τα κατάφερα μʼ εκείνη την γαμημένη υπόθεση του αλκοολισμού. Οι τοίχοι ακόμα αντηχούσαν το «Εγώ σε έχω ήδη αποδεχτεί».

Παρήγγειλα χοιρινά φιλετάκια με πουρέ από κάστανο. Ο Α προτίμησε μοσχαράκι με κάτι ζυμαρικά, δεν πρόσεξα ακριβώς τί ήταν, δεν με ενδιέφερε. Με ενδιαφέρει μόνο όταν είμαι με άντρα Υ. Ακόμη παρήγγειλε μία σαλάτα με σπαράγγια και αβοκάντο και κολοκυθάκια γεμιστά με ξινοτύρι. Ο ίδιος ήπιε μπύρα, εγώ κόκα-κόλα. Άφησα τους τοίχους να αντηχούνε το τροπάρι τους κι εγώ χλαπάκιασα το φαϊ μου σαν το καλό κορίτσι που είμαι.

Ο Α έφαγε ελάχιστα. Μιλούσε συνέχεια για τον εαυτό του. Άθελά μου έκανα την σύγκριση με τον ευγενικό άντρα με τον οποίο βγαίνω αυτό τον καιρό, αυτόν που με ταϊζει προσούτο στο στόμα και που μου είπε μία από τις πιο όμορφες και πιο τραγικές ερωτικές ιστορίες που άκουσα ποτέ στη ζωή μου, προχθές, στους κήπους του Alfredoʼs, κάτω από το φως του φεγγαριού...

Τούτος εδώ όμως μου τάλεγε αλλιώς. Πόσο ευφυής ήταν ο ίδιος, πόσο τα ήξερε όλα, τί καλός Αφέντης θα μπορούσε να είναι – αν το ήθελε – και πόσο όλοι οι άλλοι του χώρου ήταν δήθεν. Ω Θεέ μου. Μεγάλε, αν θέλω να κάνω μακροβούτι μέσα στην ματαιοδοξία, απλά θα μονολογήσω...

Με περιποιούνταν βέβαια, δεν έχω παράπονο, μου έβαζε ο ίδιος την σαλάτα στο πιάτο μου και γέμιζε με κόκα-κόλα το ποτήρι μου και μου άναβε το πούρο. Με κέρασε από τα δικά του πούρα, εκείνα τα θλιβερά Montecristo, που μοστράρουν σχεδόν όλοι οι νεόπλουτοι. Εγώ έχω αποφασίσει ότι μου καίνε τον λαιμό. Προτιμώ τα Meharis, που έχουν και λογική τιμή. Φυσικά. Old money, που έλεγε και ο Γκάτσμπυ...Προτιμήσεις χωρίς ξιπασιές...

Σε κάποια φάση πήγα να ανάψω μόνη μου το γαμημένο το Montecristo που είχε σβήσει. Ο Α δεν με άφησε:

«Αν απλώσεις ξανά να πάρεις αναπτήρα μόνη σου, θα σου σπάσω το χέρι».

Χαμογέλασα με αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση και τον άφησα να μου το ανάψει. Αν φορούσα ψεύτικο μουστάκι και γυαλιά, θα μου είχαν φύγει από τα γέλια. Ήταν τόσο προβλέψιμα όλα, που οι μεταφορές μου είχαν αρχίσει να αγγίζουν τα όρια του παραλόγου.

Του έδειξα τα νύχια του δεξιού μου ποδιού κάτω από το τραπέζι, όταν έκανε την κλασική ερώτηση, αν βάφω τα νύχια των ποδιών και των χεριών στο ίδιο χρώμα. Του έδειξα μετά το σημάδι από το branding στον ώμο μου και τον διαβεβαίωσα πως συμφωνώ ότι, αναμφίβολα, there can be only one και ότι η σχέση M/s είναι για πάντα. Του είπα τέλος ποιες σαδομαζοχιστικές πρακτικές είχα την απύθμενη χαρά να βιώσω με όλους τους τρελούς που συνάντησα τα τελευταία 3 χρόνια. Από τα κλύσματα και τις κοπρολαγνείες μέχρι τις βελόνες.

Είπε τότε πόσο παράξενο είναι που μερικές φορές ένας κύκλος κλείνει με αυτό τον τρόπο, ακόμη και μετά από πολύ καιρό, όταν πια δεν το περιμένουμε. Ζήτησε τον λογαριασμό κάπως βιαστικά, προς μεγάλη μου απογοήτευση, γιατί είχα σταμπάρει μια εξαιρετική πανακότα στο μενού, αλλά δεν είπα τίποτα γιατί έχω διδαχθεί πλέον την εγκράτεια.

Στον δρόμο με άρπαξε από το σβέρκο. Τα μαλλιά μου ήταν φρεσκολουσμένα και έπεφταν απαλά στους ώμους μου. Ανακάλυψα ότι μου άρεσε ακόμα το δυνατό του χέρι στο λαιμό μου – η χερούκλα. Περπατήσαμε λίγο στην Μητροπόλεως, προς το σπίτι μου. Εκεί στην είσοδο του σπιτιού μου, τον σταμάτησα και του ζήτησα να πάρει το χέρι του από το σβέρκο μου. Ήταν ξεκάθαρο, όπως και πριν από 3 χρόνια, ότι ήταν ένας καλός Dom, αλλά δεν ήταν Αφέντης. Αρνήθηκα ευγενικά τις προτροπές του να πάω μαζί του στο ξενοδοχείο.

«Μα γιατί;» ρώτησε.

«Γιατί δεν κάνω πλέον πράγματα που δεν έχουν νόημα», του απάντησα.

Επέμεινε για λίγο, αλλά όχι πολύ, γιατί ήταν όντως ευφυής και είχε ήδη καταλάβει ότι τώρα πια ήμουν η D. Και ως D, δεν βρίσκω κανέναν λόγο να ζούμε μέτρια, όταν μπορούμε να ζήσουμε εκστατικά. Εάν μπορώ εγώ να πληρώσω το τίμημα, γιατί να σπαταλήσω τον χρόνο μου με κάποιον που δεν μπορεί;

Ο Α με κοίταξε για τελευταία φορά, Κύριος, παρά την υπεροψία του και τις αδυναμίες του. Ακόμη ένας που θα καταλάβει κάποτε ότι η αμαρτία του καθενός είναι η ποινή του. Πήρε το χέρι μου, το φίλησε, και απομακρύνθηκε βαδίζοντας κάπως σκυφτός στην Μητροπόλεως.

Κι έτσι, έκλεισα μόνη μου αυτό τον κύκλο του ταξιδιού μου, χθες το βράδυ, δαγκώνοντας ηδονικά την ουρά μου και ξαναβρίσκοντας μέσα μου τις μεταφορές του ποιητικού μου λόγου, και το χαμόγελό μου...

 

Απάντηση: Το ταξίδι της D.

πολύ ωραία ιστορία όντως..  ωραίες εμπειρίες απο την πρώτη συνάντηση..